Czy poczynione nakłady mające za zadanie przystosowanie budynku do potrzeb Wnioskodawcy, może zaliczyć do wydatków remontowych?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 27 czerwca 2022r., który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poczynione nakłady mające za zadanie przystosowanie budynku do potrzeb Wnioskodawcy, może zaliczyć do wydatków remontowych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

S sp. z o.o. z siedzibą w Polsce (dalej również "Wnioskodawca") zawarła umowę najmu na lokal biurowy wraz z pomieszczeniami magazynowymi i częściami wspólnymi. Lokal będzie stanowił jednocześnie nową siedzibę Spółki.

W nowo wybudowanym budynku właściciel budynku przygotował okablowanie, które schodzi się w serwerowniach najemcy, a najemca (Wnioskodawca) poniesie wydatki związane z zamontowaniem elementów końcowych systemu kontroli dostępu:

-czytniki kart, centralki przekaźnikowe;

-bezdotykowe zwalniacze zamków elektromagnetycznych, obudowy plastikowe, trójbiegunowy alarmowy zwalniacz zamka, akumulator żelowy, czujnik ruchu, przycisk napadowy, zasilacz, kable łączące czujniki

Dodatkowo, Wnioskodawca celem dostosowania budynku do swoich potrzeb dokonał montażu systemu kontroli dostępu. System kontroli dostępu jest jednym z systemów zabezpieczających obiekt przed ingerencją osób niepowołanych zarówno z zewnętrznego otoczenia, jak i wewnątrz obiektu. System ten jest także źródłem informacji o stanie zajętości pomieszczeń, zamknięciu lub otwarciu drzwi, próbach siłowego ich otwarcia, użycia innych kart dostępu. Dostarcza informacji, gdzie aktualnie przebywa personel.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, iż system ten podlega znacznie szybszemu zużyciu technicznemu od zwykłych środków trwałych. Stale wzrastające potrzeby systemów teleinformatycznych wymagają ciągłej rozbudowy lub wymiany na bardziej wydajne urządzenia.

Zgodnie z trendami urządzenia teleinformatyczne ewoluują wraz z rozwojem oprogramowania, które z kolei jest stale udoskonalane w celu jak najefektywniejszego wykorzystania coraz nowszych, szybszych i tańszych technologii.

Elementy systemu kontroli dostępu nie będą wbudowane na stałe w konstrukcję budynku, czyli można system zdemontować bez naruszenia elementów budynku oraz samego okablowania systemu i oprócz widocznych znamion użytkowania będą kompletne i zdatne do użytku w innym miejscu. Bez okablowania przygotowanego przez właściciela budynku system nie może zostać uznany za kompletny.

Elementy montowane przez Spółkę zużyją się szybciej niż sam budynek.

Niektóre mogą ulec zniszczeniu/uszkodzeniu w okresie krótszym niż rok (elementy plastikowe, elektronika, taka jak czujki, systemy dźwiękowe, zwalniacze, oprogramowanie może okazać się przestarzałym systemem).

Dodatkowo Spółka poniesie wydatki związane z:

-instalacją elementów systemu bezpieczeństwa- kontroli dostępu;

-dostawą oprogramowania, uruchomieniem i programowaniem systemu;

-eksploatowaniem systemu i jego serwisowaniem (konserwacji urządzeń zgodnie z zaleceniami producenta).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, iż poczynione prace mają na celu dostosowanie budynku do jego potrzeb. Zamontowane systemy mają głównie za zadanie unowocześnić budynek i sprawić, aby był on bezpieczny i spełniał swoją funkcję zgodnie z przyjętymi przez Wnioskodawcę wytycznymi.

Pytanie

Czy poczynione nakłady mające za zadanie przystosowanie budynku do potrzeb Wnioskodawcy, może zaliczyć do wydatków remontowych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) - zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c - oraz

- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) - art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przedstawiony powyżej podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Zatem, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są - z uwzględnieniem art. 16 - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p., stanowi, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 4a pkt 1 u.p.d.o.p., ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 395 z póżn. zm., dalej: "uor"). W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 uor, ilekroć w ustawie jest mowa środkach trwałych w budowie - rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy podatkowej - jest więc:

-przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

-rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

-rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

-adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

-modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p., jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia remontu. Określa go natomiast art. 3 pkt 8ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji - będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego. Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast, nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za inwestycję w obcych środkach trwałych, podlegającą amortyzacji.

0 tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji w obcych środkach trwałych lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego budynku lub budowli szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Granica między remontem, a ulepszeniem jest bardzo płynna i często nie sposób określić czy zakres wykonanych czynności ma charakter tylko odtworzeniowy, czy już go może przekroczył i stanowi formę ulepszenia. Pomocne w tym zakresie może być kryterium wzrostu wartości użytkowej.

Jeżeli w wyniku prac uległ zwiększeniu, jeden z poniższych parametrów:

-okres używania,

-zdolność wytwórcza,

-jakość produktów uzyskiwanych za pomocą środków trwałych i

-koszty ich eksploatacji

będzie to oznaczać, że wzrosła wartość użytkowa środka trwałego i mogło dojść do jego ulepszenia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie doszło do zwiększenia ani jednego ze wskazanych powyżej parametrów. Wnioskodawca doprowadził lokal do stanu zdatności użytkowania go zgodnie z jego przeznaczeniem. Dokonał prac o charakterze remontowym doprowadzając lokal do stanu pożądanego z perspektywy działalności Wnioskodawcy.

W wyniku dokonanej analizy sprawy w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ulega wątpliwości, że budynek, w którym Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność, będący własnością innego podmiotu, nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy. Wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę nie można również zakwalifikować jako inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p.

W świetle powyższego, ww. wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako wydatki o charakterze remontowym potrącane w dacie ich poniesienia, przez co należy rozumieć dzień, o którym mowa w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej jako: „updop”),

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowi, że

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT,

Zgodnie natomiast z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT,

(art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Artykuł 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT,

Wydatki na ulepszenie środków trwałych w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast odpisy z tytułu zużycia (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od wartości początkowej ulepszonych środków trwałych.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż:

Ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest więc:

- przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

- rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

- rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

- adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

- modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Od ww. prac o charakterze ulepszeniowym, należy rozróżnić prace o charakterze remontowym. Pojęcie remontu definiują przepisy prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.),

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Dla właściwej kwalifikacji podatkowej niezbędna jest ocena charakteru poszczególnych wydatków.

Zauważyć także należy, że zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT,

Inwestycja w obcym środku trwałym to nakłady poniesione na obcy środek trwały, który jest wykorzystywany na cele prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie np. umowy najmu. Nakłady te mają na celu przystosowanie obcego środka trwałego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Inwestycją w obcym środku trwałym nie są wydatki na remont obcego środka trwałego, lecz nakłady powodujące jego ulepszenie. Należy podkreślić, że aby poniesione wydatki zakwalifikować do kosztów ulepszenia środka trwałego, musi wystąpić chociaż jeden z elementów ulepszenia, które są wymienione w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT. Z przepisu tego wynika, że ulepszenie środka trwałego polega na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Inwestycje w obcym środku trwałym podlegają amortyzacji bez względu na przewidywany okres ich użytkowania.

W sytuacji gdy w obcym środku trwałym wykonane będą prace konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy, przywracający środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), poniesione na ten cel nakłady nie będą stanowiły u podatnika inwestycji w obcym środku trwałym. Poniesione wydatki, jako wydatki remontowe będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W opisanym stanie faktycznym poniesione nakłady mają natomiast na celu przystosowanie obcego środka trwałego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.  Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że  Spółka zawarła umowę najmu na lokal biurowy wraz z pomieszczeniami magazynowymi i częściami wspólnymi. W nowo wybudowanym budynku właściciel budynku przygotował okablowanie, które schodzi się w serwerowniach najemcy, a najemca (Wnioskodawca) poniesie wydatki związane z zamontowaniem elementów końcowych systemu kontroli dostępu tj. czytniki kart, centralki przekaźnikowe, bezdotykowe zwalniacze zamków elektromagnetycznych, obudowy plastikowe, trójbiegunowy alarmowy zwalniacz zamka, akumulator żelowy, czujnik ruchu, przycisk napadowy, zasilacz, kable łączące czujniki. Wnioskodawca celem dostosowania budynku do swoich potrzeb dokonał także montażu systemu kontroli dostępu. Dodatkowo Spółka poniesie m.in. wydatki związane z instalacją elementów systemu bezpieczeństwa - kontroli dostępu i dostawą oprogramowania, uruchomieniem i programowaniem systemu.

Jak wskazał sam Wnioskodawca poczynione prace mają na celu dostosowanie budynku do jego potrzeb. Zamontowane systemy mają głównie za zadanie unowocześnić budynek i sprawić, aby był on bezpieczny i spełniał swoją funkcję zgodnie z przyjętymi przez Wnioskodawcę wytycznymi. Ww. wydatki poniesione przez Wnioskodawcę nie mają zatem charakteru konserwacyjnego lub odtworzeniowego, przywracającego środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny. W przedmiotowej sprawie nie można mówić również o wymianie zużytych składników technicznych, bowiem Wnioskodawca poniesie wydatki związane z zamontowaniem elementów końcowych systemu kontroli dostępu, tzn. w nowo wybudowanym budynku zawierającym okablowanie zamontuje elementy końcowe, a jego działania nie będą miały charakteru wymiany zużytych elementów na nowe - przywracające jedynie pierwotną wartość użytkową i niezmieniające jego charakteru. W związku z tym poczynione nakłady majce za zadanie przystosowanie budynku do potrzeb Wnioskodawcy, uznać należy za wydatki adaptacyjne, a więc ulepszeniowe. Wydatki te stanowią tym samym inwestycję w obcym środku trwałym i podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych w sposób pośredni- poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym. W konsekwencji wydatki te, nie mogą zostać zaliczone do wydatków remontowych i być potrącalne w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Do ww. wydatków należy także co do zasady zaliczyć wydatki związane z dostawą oprogramowania, uruchomieniem i programowaniem systemu. Jeżeli jednak w ramach ww. wydatków Wnioskodawca poniesie wydatki na nabycie licencji na oprogramowanie lub innych praw wskazanych w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, to wydatki te stanowią wydatki na nabycie wartości niematerialnej i prawnej podlegające odrębnej amortyzacji podatkowej.

Wnioskodawca wskazuje również, że Spółka poniesie wydatki związane z eksploatowaniem systemu i jego serwisowaniem (konserwacja urządzeń zgodnie z zaleceniami producenta).  Stwierdzić należy, że wydatki te są tzw. wydatkami bieżącymi i mogą one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, które zgodnie z art. 15 ust. 4d updop powinny być potrącone w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zauważyć jednakże należy, że powyższych wydatków nie można zaliczyć do wydatków remontowych, bowiem bieżąca konserwacja nie ma na celu odtworzenia stanu pierwotnego systemu i urządzeń, ale prowadzi do ich utrzymania w dobrym stanie i ich zabezpieczenia przed szybkim zużyciem albo zniszczeniem.

Zatem, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), za pośrednictwerm systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym,

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).