Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości. Uzupełnili go Państwo pismami z 10 lipca 2025 r. (wpływ 14 lipca 2025 r.) i 17 lipca 2025 r. (wpływ 17 lipca 2025r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca na podstawie decyzji (…), która to decyzja stała się ostateczna z dniem (…), nabył z mocy prawa własność nieruchomości rolnej oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków numerem (...) dla której Sąd Rejonowy (...) Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o numerze (...).

Powyższa nieruchomość, jest gruntem rolnym o powierzchni (...) ha, nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisem ewidencji gruntów i budynków stanowi klasoużytki: (…) o pow. (...).

Gmina, po nabyciu nieruchomości nie podejmowała działań zmierzających do ustalenia czy nieruchomość jest użytkowana, a co za tym idzie, do ewentualnego odzyskania nieruchomości od podmiotów ją użytkujących.

Gmina zamierzała przeznaczyć nieruchomość do dzierżawy. Sporządzono i podano do publicznej wiadomości stosowny wykaz. Dla nieruchomości sporządzono operat szacunkowy, w którym ustalono wartość rynkową rocznego czynszu dzierżawy w wysokości (…) Do zawarcia umowy dzierżawy nie doszło.

Po powzięciu informacji, w dniu (…) o fakcie, że powyższa nieruchomość jest bezumowne użytkowana przez osobę fizyczną, Gmina rozpoczęła działania zmierzające do potwierdzenia kto jest posiadaczem gruntu oraz do ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości.

(…) wystosowano pismo do posiadacza gruntu z informacją, że działka stanowi własność Gminy (...) oraz, że Gmina zamierza dochodzić wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania. Pismo zostało odebrane w dniu (…). Wezwano korzystającego z nieruchomości do przedłożenia informacji od kiedy użytkuje nieruchomość oraz z uwagi na fakt, że działka, stanowiąca przedmiot bezumownego korzystania stanowi grunt rolny, zobowiązano do wskazania daty wydania nieruchomości.

Gmina (...) odstąpiła od wezwania, ze skutkiem natychmiastowym do wydania nieruchomości, ponieważ jak wskazano wyżej, działka stanowi grunt rolny, na którym posiadacz dokonał upraw rolnych, tym samym winien dokonać zbioru plonów.

Zgodnie ze złożonym, w dniu (…), oświadczeniem posiadacz użytkuje działkę gruntu od (…) (data stwierdzenia nabycia nieruchomości przez Gminę (...)) i ze względu na rolniczy charakter użytkowania przekaże ją właścicielowi, po dokonanym zbiorze, tzn. po dniu (…).

Tym samym, Gmina (...) wyraża zgodę na bezumowne korzystanie z nieruchomości rolnej na oznaczony czas, tj. do (…).

Ustalono opłatę za bezumowne korzystanie w wysokości (…) zł. Wysokość zapłaty za

bezumowne korzystanie wynika z poniższej metodologii wyliczenia:

·Roczny czynsz dzierżawy nieruchomości – (…) zł;

·Miesięczny czynsz dzierżawy nieruchomości – (…) zł / 12 miesięcy = (…) zł;

·Czas trwania bezumownego korzystania od (…) – 15 miesięcy x (…) zł = (…) zł.

W uzupełnieniu do wniosku doprecyzowując opis sprawy, wskazali Państwo:

Gmina (...) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Gmina (...) nie skierowała na drogę sądową sprawy przeciwko „posiadaczowi” bezumownego użytkowania gruntu o wydanie nieruchomości. „Posiadacz” bezumownie użytkuje nieruchomość gruntową oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) za Państwa wiedzą i zgodą. Gmina (...) nie podjęła czynności mających na celu odzyskanie nieruchomości.

W ocenie Gminy (...), oddanie gruntu w bezumowne korzystanie oraz dzierżawa to dwie odrębne sytuacje prawne. Bezumowne korzystanie z gruntu ma miejsce wówczas, gdy posiadacz użytkuje nieruchomość bez tytułu prawnego jakim winna być umowa, i taka sytuacja ma miejsce w analizowanej sprawie, natomiast dzierżawa to umowa, w której jedna strona (dzierżawca) zobowiązuje się do oddania gruntu drugiej stronie (dzierżawcy) do używania i pobierania pożytków za określone wynagrodzenie.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

Czy wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków numerem (...) dla której Sąd Rejonowy (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o numerze (...) jest świadczeniem usługi, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

Państwa zdaniem, bezumowne korzystanie z nieruchomości jest usługą z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy:

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

W świetle art. 353 § 2 Kodeksu cywilnego:

Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

W tym miejscu należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata (opłata, płatność, wynagrodzenie), co wynika wprost z art. 5 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Podmioty te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

-podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz

-podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć należy również, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Na gruncie prawa cywilnego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą, musi istnieć związek przyczynowy.

Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego:

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy.

Na podstawie art. 224 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:

W oparciu natomiast o art. 225 cyt. Kodeksu cywilnego:

Z ww. regulacji wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa – przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze – jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Stosownie do art. 336 Kodeksu cywilnego:

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości lub gruntu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia.

Czynność podlegająca opodatkowaniu powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu.

W sytuacji zatem, gdy osoba trzecia korzysta z nieruchomości bez zgody jej właściciela, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem nieruchomości i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację, kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) – z różnych względów – toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości bez zawiązywania stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne.

Co do zasady, sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumianą, milczącą zgodę właściciela nieruchomości na jej użytkowanie przez dotychczasowego użytkownika – czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina, będąc zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT na podstawie decyzji (…), oznaczonej znakiem sprawy (…), która to decyzja stała się ostateczna z dniem (…), nabyła z mocy prawa własność nieruchomości rolnej oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków numerem (...) dla której Sąd Rejonowy (...) Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę o numerze (...). Nieruchomość, jest gruntem rolnym o powierzchni (...) ha, nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisem ewidencji gruntów i budynków stanowi klasoużytki: (…) o pow. (...). Zamierzali Państwo przeznaczyć nieruchomość do dzierżawy. Sporządzono i podano do publicznej wiadomości stosowny wykaz. Po powzięciu informacji, w dniu (…) o fakcie, że powyższa nieruchomość jest bezumowne użytkowana przez osobę fizyczną, rozpoczęli Państwo działania zmierzające do potwierdzenia kto jest posiadaczem gruntu oraz do ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości. (…) wystosowano pismo do posiadacza gruntu z informacją, że działka stanowi własność Gminy (...) oraz że Gmina zamierza dochodzić wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania. Wezwano korzystającego z nieruchomości do przedłożenia informacji od kiedy użytkuje nieruchomość oraz z uwagi na fakt, że działka stanowiąca przedmiot bezumownego korzystania stanowi grunt rolny, zobowiązano do wskazania daty wydania nieruchomości. Odstąpili Państwo od wezwania, ze skutkiem natychmiastowym do wydania nieruchomości, ponieważ działka stanowi grunt rolny, na którym posiadacz dokonał upraw rolnych, tym samym winien dokonać zbioru plonów. Zgodnie ze złożonym, w dniu (…), oświadczeniem posiadacz użytkuje działkę gruntu od (…) i ze względu na rolniczy charakter użytkowania przekaże ją właścicielowi, po dokonanym zbiorze, tzn. po dniu (…), Gmina (...) nie skierowała na drogę sądową sprawy przeciwko „posiadaczowi” bezumownego użytkowania gruntu o wydanie nieruchomości. „Posiadacz” bezumowne użytkuje nieruchomość gruntową oznaczoną numerem ewidencyjnym (…) za Państwa wiedzą i zgodą. Gmina (...) nie podjęła czynności mających na celu odzyskanie nieruchomości. Tym samym, wyrazili Państwo zgodę na bezumowne korzystanie z nieruchomości rolnej na oznaczony czas, tj. do (…) r. Ustalono opłatę za bezumowne korzystanie w wysokości (…) zł.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości, stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy zatem ustalić, czy w zaistniałej sytuacji wyrażali Państwo zgodę (również dorozumianą) na korzystanie z działki stanowiącej Państwa własność oraz czy podjęli Państwo jakiekolwiek kroki celem odzyskania tegoż gruntu, w przypadku braku takiej zgody (umowy).

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że użytkowanie nieruchomości, działki (…), przez „Posiadacza” odbywa się za domniemaną, dorozumianą Państwa zgodą. W okresie użytkowania działki od (…) mamy do czynienia z bezumownym korzystaniem z nieruchomości za Państwa zgodą. Wskazać bowiem należy, iż nie skierowali Państwo sprawy na drogę postępowania sądowego przeciwko „Posiadaczowi” o wydanie nieruchomości, a za okres użytkowania ustalili Państwo opłatę w wysokości (…) zł.

Tym samym, świadczą Państwo usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, świadczenie pieniężne, które Państwo otrzymują od „Posiadacza” nieruchomości jest w rzeczywistości wynagrodzeniem za świadczoną przez Państwa usługę, dającą wypłacającemu je wyraźne i bezpośrednie korzyści w postaci możliwości korzystania w oznaczonym zakresie z przedmiotowej działki.

W analizowanym przypadku związek między żądaną płatnością, a świadczeniem na rzecz „Posiadacza” nieruchomości ma charakter na tyle bezpośredni i wyraźny, że można stwierdzić, że żądana płatność następuje w zamian za to świadczenie, tj. za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Tym samym, należy stwierdzić, że powyższa sytuacja wyczerpuje zapisy art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy i bezumowne korzystanie z nieruchomości będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W niniejszej interpretacji nie dokonano oceny, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowi czynność korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 3 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 832), czy też stanowi czynność opodatkowaną, gdyż nie sformułowali Państwo pytania w tym zakresie.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co dozastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.