Temat interpretacji
Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości gruntowej użytkownikowi wieczystemu.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu 1 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej użytkownikowi wieczystemu jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 1 września 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej użytkownikowi wieczystemu.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Użytkownik wieczysty działki nr 38/35, położonej w obrębie geodezyjnym, zwrócił się z wnioskiem o sprzedaż na własność użytkowania wieczystego gruntu w trybie art. 32 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 102 poz. 651 z późn. zm.). Przedmiotowa nieruchomość jest zabudowana. Teren nie posiada obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, a w ewidencji gruntów oznaczony jest symbolem Bi. Prawo użytkowania wieczystego zostało ustanowione w dniu 6 sierpnia 1974 r. na okres 99 lat, t.j. do 6 sierpnia 2073 r. Użytkownik wieczysty nabył prawo użytkowania wieczystego od poprzedniego użytkownika wieczystego w dniu 27 lipca 2011 r. Zabudowania stanowią jego własność. Sprzedaż nieruchomości gruntowej dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nastąpi w trybie bezprzetargowym, na podstawie art. 32 i 37 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego. Z uwagi na to, iż budynek znajdujący się na gruncie stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności użytkownika wieczystego, przedmiotem dostawy będzie jedynie grunt.
Użytkownik wieczysty zobowiązany jest do uiszczenia Gminie kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy prawem własności nieruchomości a prawem użytkowania wieczystego.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy Gmina, dokonując sprzedaży nieruchomości użytkownikowi wieczystemu, powinna naliczyć podatek od towarów i usług w wysokości 23% od kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy prawem własności nieruchomości a prawem użytkowania wieczystego...
Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że definicja dostawy towarów w znaczeniu podatkowym obejmuje ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, które daje użytkownikowi wieczystemu prawo do rozporządzania gruntem jak właściciel. W ocenie Gminy, w niniejszej sprawie dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług było oddanie przedmiotowej nieruchomości w użytkowanie wieczyste na rzecz pierwotnego użytkownika wieczystego. Przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz pierwotnego użytkownika wieczystego w 1974 r., a więc w momencie, gdy czynność ta nie podlegała opodatkowaniu. Sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, ponieważ ten sam towar podlegałby dwukrotnej dostawie. Zatem sprzedaż własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:
()
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
Towarami są w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).
Zgodnie z art. 232 § 1 i 2 ww. ustawy, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. W wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.
W świetle art. 233 ww. ustawy, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.
Z następnych przepisów Kodeksu cywilnego (art. 234, 235 i 237) wynikają kolejne uprawnienia użytkownika wieczystego ukształtowane na wzór uprawnień właściciela. W wyniku ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać tym gruntem jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot.
Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.
W myśl art. 46 § 1 K.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.
W oparciu o ust. 1a. powyższego artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.
Stosownie do ust. 2 tegoż artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.
W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina planuje zbyć dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nieruchomość gruntową. Zabudowania wzniesione na tej nieruchomości stanowią odrębną własność użytkownika wieczystego. Prawo użytkowania wieczystego zostało ustanowione w dniu 6 sierpnia 1974 r. na 99 lat. W dniu 27 lipca 2011 r. użytkownik wieczysty nabył prawo użytkowania wieczystego od poprzedniego użytkownika wieczystego. Sprzedaż nieruchomości przez Gminę nastąpi w drodze bezprzetargowej, na podstawie art. 32 i 37 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz pierwotnego użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, a więc przed dniem 1 maja 2004 r. Obecny użytkownik wieczysty przedmiotowej nieruchomości nabył prawo do dysponowania gruntem jak właściciel w 2011 r. A zatem w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7) doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz obecnego wieczystego użytkownika. W związku z tym, sprzedaż nieruchomości na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpływa na władztwo rzeczy, które użytkownik już uzyskał i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru. Zatem przedmiotowa sprzedaż nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem już doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W konsekwencji zbycie nieruchomości na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy