Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 5 ust.1 pkt 1, art. 8 ust.1, ust.3, art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 23.10.2006r. wniesionego przez P. X, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 04.02.2005r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej informacji, potwierdzającej stanowisko, że:

- zgodnie z przepisami prawa podatkowego- art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.535 z późn. zm.), czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT;

- zgodnie z art. 90 ust.6 ustawy o VAT sprzedaż przez Nią wierzytelności może być uznana za czynność sporadyczną, która powoduje, iż obrót osiągnięty z tytułu sprzedaży takiej wierzytelności nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu współczynnika, służącego do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pismem nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 24.03.2005r. wezwał Stronę na podstawie art. 169 § 1 i 2 w związku z art. 14a § 5 oraz art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej do usunięcia w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania braków w w/w piśmie z dnia 04.02.2005r., tj. o uzupełnienie stanu faktycznego poprzez przedstawienie klasyfikacji, dokonanej przez Urząd Statystyczny w Łodzi, dotyczącej usług, o których mowa w przedmiotowym wniosku Strony.

Jednocześnie Strona została pouczona, iż nieusunięcie braków w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na w/w wezwanie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Strona, pismem z dnia 30.03.2005r. poinformowała, iż w złożonym wniosku nie powoływała się na opinię statystyczną, dokonaną przez Urząd Statystyczny w Łodzi, a zatem nie może dokonać uzupełnienia stanu faktycznego zgodnie z w/w wezwaniem. Dodatkowo Strona podkreśliła, że Jej wniosek jest pełny, kompletny, spełnia wymogi określone w art. 14 § 2 Ordynacji podatkowej, a stan faktyczny został przedstawiony wyczerpująco.

W związku z powyższym Strona wskazała, iż żądanie uzupełnienia wniosku z dnia 04.02.2005r. uważa za nieuprawnione.

Postanowieniem z dnia 06.05.2005r., nr 1471/NUR1/443-87/05/GW Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pozostawił wniosek Strony z dnia 04.02.2005r. bez rozpatrzenia z uwagi na fakt, iż Strona nie usunęła braków w wyznaczonym terminie.

Ponadto Strona została poinformowana, że brak w/w klasyfikacji i stwierdzenia czy opisane we wniosku usługi można zaliczyć do usług pośrednictwa finansowego, uniemożliwia organowi podatkowemu zajęcie jednoznacznego stanowiska w przedmiotowej sprawie.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu rażące naruszenie zarówno przepisów procesowych, jak i materialno-prawnych, tj.:

- niewłaściwą interpretację art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że nie został przedstawiony wyczerpujący opis stanu faktycznego w sprawie;

- art. 121 § 1 w/w ustawy poprzez zignorowanie zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych.

Strona w zażaleniu podkreśliła, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r. uznał, iż sprzedaż wierzytelności własnych jest objęta zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jako sprzedaż prawa majątkowego według stawki 1%. W postanowieniu tym organ pierwszej instancji stwierdził, że sprzedaż wierzytelności własnych nie jest ani odpłatną dostawą towarów, ani odpłatnym świadczeniem usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie ma zastosowania norma kolizyjna wynikająca z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Strona w zażaleniu, powołując się na pisma Ministra Finansów: nr SP/8010-5/2240/04/EZ; nr SP1/76/8010-4/170/05/AA, wskazała, że stan faktyczny, zaprezentowany we wniosku z dnia 04.02.2005r. był oparty na faktach, rzeczywisty, mający miejsce, spójny, logiczny.

Ponadto Strona zauważyła, iż w w/w wniosku nie powoływała się na opinię statystyczną, ale na obowiązujące przepisy prawa podatkowego, tj. zarówno ustawę o podatku od towarów i usług, jak i treść przepisów VI Dyrektywy oraz wydanych na jej podstawie orzeczeń ETS.

Jednocześnie Strona w zażaleniu podkreśliła, że we wniosku z dnia 04.02.2005r. wystąpiła o łączne rozpatrzenie trzech kwestii, tzn. potwierdzenie, czy:

- zgodnie z przepisami prawa podatkowego- art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT;

- zgodnie z art. 90 ust.6 ustawy o VAT sprzedaż przez Nią wierzytelności może być uznana za czynność sporadyczną, która powoduje, iż obrót osiągnięty z tytułu sprzedaży takiej wierzytelności nie jest brany pod uwagę przy obliczaniu współczynnika, służącego do odliczenia przez Nią podatku naliczonego;

- w związku z powyższym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 86, poz.956 z późn. zm.) czynność przelewu wierzytelności jest zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Strony tylko łączne rozpatrzenie w/w kwestii daje gwarancję właściwej interpretacji przepisów podatkowych je regulujących.

Strona w zażaleniu, powołując się na postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie: nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 06.05.2005r.; nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r. wskazała, iż jest to wyraz niekonsekwencji w działaniu organu podatkowego oraz dowód na naruszenie zasady pogłębiania zaufania do tego organu, a także naruszenie art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej.

W zażaleniu Strona stała na stanowisku, że czynność przelewu własnych wierzytelności na gruncie obu ustaw, tj. ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, muszą być interpretowane w ten sam sposób ze względu na treść normy kolizyjnej, wyrażonej w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto Strona w zażaleniu wskazała, iż pozostawienie Jej wniosku bez rozpatrzenia w sytuacji, gdy przedstawiła Ona w sposób wyczerpujący stan faktyczny i była gotowa do współpracy w celu wyjaśnienia wszelkich wątpliwości związanych ze zrozumieniem tego stanu, jest ewidentnym naruszeniem zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych oraz wyrazem daleko idącej pasywności organu podatkowego.

Dodatkowo Strona podkreśliła, że w tym samym stanie faktycznym, organ pierwszej instancji udzielił interpretacji w kwestii objęcia czynności sprzedaży wierzytelności własnych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, uznając tym samym, że stan faktyczny był opisany w sposób wyczerpujący.

Mając powyższe na uwadze, Strona wniosła o:

- łączne rozpatrzenie przedmiotowego zażalenia z zażaleniem wniesionym na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/DC/436/13/05/MK z dnia 10.05.2005r

- zmianę postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 06.05.2005r. na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Następnie Strona po zapoznaniu się z aktami sprawy, do pisma z dnia 21.06.2005r. dołączyła artykuł z gazety Rzeczpospolita z dnia 09.06.2005r. pt. Jak opodatkowany jest obrót wierzytelnościami autorstwa P. Karola Różewicza, zwracając się jednocześnie z prośbą o wzięcie pod uwagę przy rozpatrywaniu sprawy, zawartych tam argumentów.

Dodatkowo Strona w w/w piśmie wskazała, że w/w autor zwraca uwagę na fakt, że nabycie wierzytelności w drodze cesji jest traktowane jako świadczenie usług, które korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, a w Jej przypadku, zbycie wierzytelności własnych także następuje w drodze cesji na rzecz podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem wierzytelności.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu w/w zażalenia postanowieniem nr 1401/HTI/4407/14-43/05/EN z dnia 24.11.2005r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie.

Na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 maja 2006r., sygn. akt III SA/Wa 241/06 uchylił zarówno postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr 1401/HTI/4407/14-43/05/EN z dnia 24.11.2005r., jak i postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.05.2005r., nr 1471/NUR1/443-87/05/GW.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu w/w wyroku stwierdził między innymi, że:

Jeżeli organ uznał, że urzędowa klasyfikacja statystyczna wykonywanych przez podatnika czynności jest konieczna do załatwienia sprawy, to obowiązany był sam o nią wystąpić.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie pismem nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 26.07.2006r. wystąpił do Urzędu Statystycznego w Łodzi z prośbą o ustalenie dla przedmiotowej czynności sprzedaży własnej wierzytelności właściwego grupowania według PKWiU.

Główny Urząd Statystyczny Departament Koordynacji I Organizacji Badań w piśmie z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031 uznał, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU.

Mając powyższe na uwadze, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW uznał stanowisko Strony, dotyczące prawidłowości stwierdzenia, że czynność sprzedaży własnej wierzytelności jest czynnością objętą zakresem przedmiotowym ustawy o VAT, ale na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 w/w ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest czynnością zwolnioną z VAT za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona zarzuca zaskarżonemu postanowieniu rażące naruszenie przepisów zarówno procesowych, jak i materialno-prawnych, tj.:

- art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT poprzez jego błędną interpretację, tj. uznanie, iż sprzedaż wierzytelności własnych nie jest czynnością objętą tym przepisem;

- art. 121 Ordynacji podatkowej poprzez powołanie się przy rozpatrywaniu sprawy na dowód Jej nieznany, a znany tylko organowi pierwszej instancji.

Strona, powołując art. 8 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż w zaistniałej sytuacji świadczenie z Jej strony polega na przeniesieniu własności praw majątkowych (wierzytelności), w zamian za co otrzymuje cenę stanowiącą ułamek wartości wierzytelności.

Strona w zażaleniu podkreśla, że sprzedaż wierzytelności objęta jest zakresem przedmiotowym ustawy o VAT i na mocy art. 43 ust.1 pkt 1 tej ustawy jako usługa pośrednictwa finansowego jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Ponadto Strona stoi na stanowisku, iż czynności wykonywane przez Nią stanowią usługi pośrednictwa finansowego, co potwierdzają:

- decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w sprawie interpretacji prawa podatkowego nr PBB3-4307/9-4/2005 z dnia 04.01.2006r.;

- wyrok WSA w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 1301/03.

W związku z powyższym Strona zauważa, że organy podatkowe oraz sąd administracyjny przyjęły, iż przy sprzedaży własnych wierzytelności firmie zajmującej się skupem wierzytelności celem ich odprzedaży, bądź windykacji, nabywca jest zwolniony od VAT, czyli cała transakcja podlega ustawie o podatku od towarów i usług, co ma wpływ na opodatkowanie w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Strona w zażaleniu wskazuje, że jedno zagadnienie prawnopodatkowe winno być rozumiane jednorodnie na gruncie prawa podatkowego przez organy podatkowe niezależnie od ich właściwości miejscowej, wobec czego wnosi o uwzględnienie przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy stanowiska zajętego przez inny organ podatkowy oraz sąd administracyjny.

Jednocześnie Strona zwraca uwagę, iż także VI Dyrektywa w art. 13 (B) (d) (3) wymienia transakcje dotyczące wierzytelności jako zwolnione z VAT (z wyjątkiem ich windykacji), co wskazuje, że na gruncie VI Dyrektywy, która jest wiążąca dla organów podatkowych państw członkowskich, ich sprzedaż przez podatnika podlega zakresowi przedmiotowemu VAT i jest zarazem zwolniona od tego podatku.

Ponadto Strona w zażaleniu podnosi, że w postanowieniu z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW, organ pierwszej instancji powołał w/w pismo Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031, o istnieniu którego dowiedział się z treści zaskarżonego postanowienia.

Strona podkreśla, iż pismo to zostało dołączone do materiału dowodowego bez poinformowania Jej o możliwości zapoznania się z nim. A zatem nie jest Jej znana zarówno treść zapytania skierowanego do urzędu statystycznego, jak i cała odpowiedź, której udzielił organ statystyczny. Zdaniem Strony powoływanie się w zaskarżonym postanowieniu na w/w pismo jest nadużyciem zaufania do organów podatkowych i nie powinno znaleźć aprobaty organu drugiej instancji.

Mając powyższe na uwadze, Strona wnosi o zmianę postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz o łączne rozpatrzenie sprawy, będącej przedmiotem zażalenia na postanowienie w/w organu pierwszej instancji z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW, ponieważ sprawy te pozostają ze sobą w ścisłym związku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu zażalenia zważył, co następuje:

Z przedstawionego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że Strona świadczy usługi telekomunikacyjne w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci Y. Sprzedaż tych usług jest dokumentowana fakturami VAT. Niektórzy odbiorcy faktur nie regulują należności w terminie powiększając w ten sposób u Spółki wolumen złego długu. W związku z powyższym podejmowane są działania windykacyjne polegające na telefonicznych i pisemnych wezwaniach, windykacji bezpośredniej przez Jej pracowników, windykacji zewnętrznej (wynajęcie agencji inkasa). W sytuacji, gdy przy zastosowaniu całej procedury windykacyjnej nie uda się uzyskać zapłaty, Strona dokonuje przelewu własnej wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu Cywilnego. Za zapłaconą cenę na nabywcę przechodzą wszelkie roszczenia do dłużnika. Jest to transakcja definitywna, nie przewiduje się zwrotów wierzytelności. Natomiast nowy wierzyciel dochodzi roszczenia na własny koszt i ryzyko. W wyniku działania Strony następuje przeniesienie prawa własności wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej, przez co Strona tylko częściowo odzyskuje należność główną.

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, że zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa (art. 8 ust.1 ustawy o VAT).

Ponadto w myśl art. 8 ust.3 w/w ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych. Główny Urząd Statystyczny w piśmie z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031 uznał, że sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU.

Jednocześnie organ drugiej instancji podkreśla, iż o opodatkowaniu danej czynności podatkiem od towarów i usług decydują status i charakter w jakim działa podmiot dokonujący świadczenia usług, a nie ich nabywca.

Aby jednak dana czynność podlegała opodatkowaniu VAT, powinna być wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Nie jest przy tym niezbędne, aby podmiot wykonywał takie czynności w sposób stały - czynność wykonywana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy również podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym należy ustalić, czy podmiot dokonujący sprzedaży wierzytelności dokona tego w ramach obrotu wierzytelnościami wykonywanego jako część swojej działalności gospodarczej. Jeżeli tak, to sprzedaż wierzytelności będzie uznawana za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Należy przy tym zauważyć, że do stwierdzenia, iż czynność nie była wykonana w ramach działalności gospodarczej, nie wystarczy, że przedmiot działalności podmiotu ujęty we właściwym rejestrze przedsiębiorców nie zawiera wzmianki o obrocie wierzytelnościami. Zgodnie z utartą praktyką, jak również orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) nie jest objęta ustawą o VAT sprzedaż wierzytelności własnych przedsiębiorcy, które mu przysługują, a zbywa je na rzecz innego podmiotu, który podejmie się dochodzenia tych wierzytelności. W sprawie C-155/94 ETS stwierdził bowiem, że: <...> z tego prawa precedensowego wynika również jasno, że wykonywanie prawa własności nie może ze swej istoty, być uważane za czynności determinujące działalność gospodarczą. Trybunał orzeka tak w odniesieniu do kwestii udziałów finansowych, będących własnością grup kapitałowych i nabywanych przez nie w innych przedsiębiorstwach. Odnosząc się do analogicznego problemu, w sprawie C-77/01 Trybunał również orzekł, że <...> przedsiębiorstwo, które prowadzi działalności polegającą po prostu na sprzedaży udziałów oraz innych zbywalnych funduszach inwestycyjnych, ma być uważane, w odniesieniu do zakresu tej działalności, za ograniczające się do zarządzania portfelem inwestycyjnym w taki sam sposób jak prywatny inwestor. W związku z powyższym wykonywanie prawa własności nie jest uważane za działalność gospodarczą, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podziela pogląd Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, zawarty w zaskarżonym postanowieniu, że w przypadku sprzedaży własnej wierzytelności (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ żaden rodzaj działalności gospodarczej nie może zmierzać do celu jakim jest nieuzyskanie wymagalnej zapłaty za świadczone usługi lub dostarczone towary, a w konsekwencji do sprzedaży tak powstałej wierzytelności. Natomiast o pośrednictwie finansowym w przypadku przelewu wierzytelności można mówić tylko w sytuacji, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność wcześniej nabyta od innego podmiotu i tylko w przypadku gdy czynność taka stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Tym samym sprzedaż wierzytelności nie jest objęta obowiązkiem podatkowym z tytułu VAT u jej sprzedawcy, jeżeli jest to wierzytelność własna, a nie nabyta celem dalszej odsprzedaży bądź windykacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ drugiej instancji, podzielając stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zaprezentowane w postanowieniu z dnia 10.10.2006r., nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW stwierdza, że w zaistniałym stanie faktycznym przedmiotowa czynność przelewu dotyczy własnych wierzytelności Strony i nie może być zaklasyfikowana jako usługa pośrednictwa finansowego, zwolniona od VAT na podstawie art. 43 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT, ponieważ czynność ta nie będzie objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnośnie zarówno decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr PBB3-4307/9-4/2005 z dnia 04.01.2006r., jak i wyroku WSA w Gdańsku sygn. akt I SA/Gd 1301/03 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż decyzje wydawane w sprawie interpretacji prawa podatkowego w trybie art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz wyroki WSA są wydawane w konkretnych stanach faktycznych i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Ponadto organ odwoławczy podkreśla, że przepisy VI Dyrektywy w świetle systemu prawa krajowego nie są przepisami obowiązującymi wprost. Stanowią rodzaj ramowych wytycznych, pozwalających na dostosowanie prawodawstwa poszczególnych krajów do pewnych wymogów unijnych. Wskazują na cele, jakie należy osiągnąć, nie ograniczając równocześnie metod i środków jakimi cele te będą osiągnięte. Zasady te pozwalają na uchwalenie odrębnych krajowych ustaw regulujących poszczególne tytuły podatkowe. Polski ustawodawca, wprowadzając postanowienia VI Dyrektywy do polskiego systemu prawa, uchwalił ustawę z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, która ma podstawowe znaczenie przy rozstrzyganiu kwestii opodatkowania tym podatkiem, stąd zarzut pierwszeństwa VI Dyrektywy w stosunku do przepisów krajowych nie znajduje uzasadnienia.

Ustosunkowując się do zarzutu Strony, że postanowienie nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW z dnia 10.10.2006r. rażąco narusza art. 121 Ordynacji podatkowej poprzez powołanie się przy rozpatrywaniu sprawy na dowód Jej nieznany, a znany tylko organowi pierwszej instancji (tj. pismo Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031), organ drugiej instancji wyjaśnia:

Zgodnie z art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, przed wydaniem decyzji organ podatkowy wyznacza stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Na podstawie zaś art. 219 Ordynacji podatkowej, do postanowień przepisu powyższego nie stosuje się, stąd prawdopodobnie Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie przed wydaniem zaskarżonego postanowienia nie zapoznał Strony z zebranym w sprawie materiałem.

Tym niemniej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podkreśla, że postanowieniem nr 1401/PH-I/4407/14-169/06/EN, 1401/PH-I/4407/14-170/06/EN z dnia 01.12.2006r. Stronie został wyznaczony siedmiodniowy termin do zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie zebranego materiału dowodowego.

Strona w dniu 15.12.2006r. została zapoznana z aktami sprawy (w tym zarówno z pismem Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/NUR1/443-87/05/GW z dnia 26.07.2006r., skierowanym do Urzędu Statystycznego w Łodzi z prośbą o ustalenie dla przedmiotowej czynności sprzedaży własnej wierzytelności właściwego grupowania według PKWiU, jak i z odpowiedzią Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25.08.2006r., nr OB-02-9-5672/KU-461/2006/4031), co sama potwierdziła w protokole z dnia 15.12.2006r.

Odnośnie zaś wniosku Strony o łączne rozpatrzenie przedmiotowego zażalenia na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nr 1471/NUR1/443-87/1/05/GW z dnia 10.10.2006r. z zażaleniem wniesionym na postanowienie w/w organu pierwszej instancji nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW z dnia 10.10.2006r., organ odwoławczy wskazuje, iż zażalenie na postanowienie nr 1471/NUR1/443-87/2/05/GW zostanie rozpatrzone w odrębnej decyzji, natomiast kwestia, że sprawy te pozostają ze sobą w ścisłym związku nie ma wpływu na merytoryczne rozpatrzenie w/w spraw.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia jak w sentencji decyzji.