Interpretacja indywidualna z dnia 07.01.2020, sygn. 0112-KDIL1-2.4012.586.2019.2.TK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, które dotyczą realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2019 r. (data wpływu 25 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, które dotyczą realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki (), to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, które dotyczą realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, brakującą opłatę oraz o pełnomocnictwo osoby podpisanej na wniosku do reprezentowania Wnioskodawcy w sprawie o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina () planuje realizację przedsięwzięcia w formule zaprojektuj i wybuduj, polegającego na zaprojektowaniu i budowie dynamicznej iluminacji oraz oświetlenia użytkowego dla Zespołu Zamkowo-Parkowego w (). Iluminacja ma obejmować m.in. zamek, fosę, kładki stanowiącej dojście do zamku (dalej: Projekt). Obiekt jest przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki. Gmina planuje, że po wykonaniu Projektu, w związku z poniesieniem określonych kosztów związanych z realizacją Projektu, podwyższy czynsz dzierżawny z umowy zawartej ze Spółką. Gmina planuje, że po zakończeniu Projektu Spółka komunalna w dalszym ciągu będzie wykorzystywać obiekty w prowadzonej działalności gospodarczej. Gmina zamierza przyjąć zasadę kalkulacji podwyżki czynszu dzierżawnego opierając się na wyliczeniu, zgodnie z którym ta część czynszu dzierżawy za okres 20 lat będzie równała się sumie poniesionych na realizację Projektu wydatków powiększonych o ustaloną stopę zwrotu z zaangażowanego kapitału. Wnioskodawca planuje, że kwota czynszu dzierżawnego uzależniona będzie od zmienności stawki podstawowej WIBOR 1R oraz ustalonej marży. Przy czym koszty bieżącego utrzymania i konserwacji instalacji będzie ponosił dzierżawca. Kwota czynszu dzierżawnego uzyskana tytułem dzierżawy Obiektu Spółce komunalnej w ocenie Gminy nie będzie dla niej stanowiła kwoty znaczącej. Wnioskodawca zakłada, że łączny czynsz z tytułu odpłatnej dzierżawy, uwzględniając go w całościowej wartości odpowiadającej planowanemu, dwudziestoletniemu okresowi dzierżawy, będzie przewyższał wydatki poniesione w związku z realizacją zadania. Wnioskodawca zakłada udział czynszu dzierżawnego w kwocie wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania na poziomie zawierającym się od 120% do 150% wartości wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania. Dokładna relacja wartości czynszu dzierżawnego do kwoty wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania uzależniona będzie od zmienności stawki podstawowej WIBOR 1R przez cały planowany okres dzierżawy. Wnioskodawca zakłada, że przy przyjętej przez niego metodzie kalkulacji wysokości czynszu dzierżawnego, uwzględniając planowany dwudziestoletni okres dzierżawy, wysokość czynszu dzierżawnego umożliwia zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych po zakończeniu okresu dzierżawy. W ocenie Wnioskodawcy, wysokość czynszu dzierżawnego skalkulowana jest także z uwzględnieniem realiów rynkowych. Łączna kwota wydatków związanych z projektem wyniesie około 1 do 1,25 mln zł. Gmina będzie w stanie dokładnie ustalić, jaka część wydatków będzie dotyczyła prac związanych z wykonaniem tej części Projektu, a jaka część będzie dotyczyła zagospodarowania turystycznego wnętrza parkowego, które jest ogólnodostępne. Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem jako Podatnik VAT czynny.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Nie jest w stanie w dniu dzisiejszym wskazać konkretnej kwoty, jaką będzie stanowił czynsz dzierżawny obiektów wskazanych we wniosku. Jest to spowodowane tym, że nie są znane ostateczne koszty realizacji nowego projektu, który będzie uzasadniał podwyższenie czynszu. Jak to zostało wskazane we wniosku, Wnioskodawca zakłada, że łączny czynsz z tytułu odpłatnej dzierżawy (kwota zwiększenia czynszu), uwzględniając go w całościowej wartości odpowiadającej planowanemu, dwudziestoletniemu okresowi dzierżawy, będzie przewyższał wydatki poniesione w związku z realizacją zadania. Wnioskodawca zakłada udział podwyżki czynszu dzierżawnego w kwocie wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania na poziomie zawierającym się od 120% do 150% wartości wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania. Dokładna relacja wartości podwyżki czynszu dzierżawnego do kwoty wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania uzależniona będzie od zmienności stawki podstawowej WIBOR 1R przez cały planowany okres dzierżawy.
2. Zakłada, że przy przyjętej przez niego metodzie kalkulacji wysokości czynszu dzierżawnego, uwzględniając planowany dwudziestoletni okres dzierżawy, wysokość czynszu dzierżawnego umożliwia zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych po zakończeniu okresu dzierżawy. W ocenie Wnioskodawcy, wysokość czynszu dzierżawnego skalkulowana jest także z uwzględnieniem realiów rynkowych. Łączna kwota wydatków związanych z projektem wyniesie około 1 do 1,25 mln zł. Oznaczałoby to podwyższenie czynszu o kwotę około 50 tys. zł rocznie.
3. Obiekty, których dotyczy wniosek, są używane przez Gminę wyłącznie do czynności opodatkowanych w postaci dzierżawy na rzecz Spółki komunalnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, która dotyczy realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, która dotyczy realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem.

Uzasadnienie

Zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, oraz dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Istotną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w kontekście powołanego wyżej przepisu jest to, czy Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Pomimo tego, że przepis art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT ma generalnie zastosowanie do jednostek samorządu terytorialnego oraz organów i urzędów obsługujących te jednostki, to jednak nie będzie miał zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym. Jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np.: czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedstawionym w niniejszej sprawie stanie faktycznym. Gmina dokonuje bowiem czynności związanych z realizacją Projektu w zakresie prac związanych z zadaszeniem tarasu Zamku w związku ze świadczoną usługą dzierżawy Zamku na rzecz Spółki komunalnej. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Na podstawie art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W myśl natomiast § 2 powołanego przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Umowa dzierżawy nakłada tym samym na strony tej umowy określone przepisami obowiązki. Oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest ze wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z tego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie nieruchomości przez jej dzierżawcę. Gminę łączy ze Spółką komunalną Umowa dzierżawy, której przedmiotem jest Zamek, przewidująca zapłatę czynszu w zamian za możliwość wykorzystania Zamku w działalności gospodarczej Spółki Komunalnej. Uznać wobec tego należy, iż świadczenie wynikające z Umowy dzierżawy ma charakter odpłatny. W konsekwencji więc Gmina, realizując omawianą inwestycję w związku z odpłatnym wykorzystaniem przedmiotu projektu inwestycyjnego (na podstawie umowy dzierżawy), działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i jako taki podatnik ma prawo na podstawie art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT do odliczenia kwoty podatku naliczonego. W ocenie Gminy na zakres prawa do odliczenia nie wpływa również okoliczność, że część kosztów całej inwestycji zostanie sfinansowana ze środków publicznych. Żaden z przepisów Ustawy o VAT, a w szczególności art. 88, nie zawiera w tym zakresie ograniczeń. W konsekwencji więc Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego również od tej części, w jakiej nabyte towary i usług związane z realizacją inwestycji zostaną sfinansowane z powyższej dotacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Zatem Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). W szczególności zadania własne, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o samorządzie gminnym, obejmują sprawy kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina planuje realizację przedsięwzięcia, polegającego na zaprojektowaniu i budowie dynamicznej iluminacji oraz oświetlenia użytkowego dla Zespołu Zamkowo-Parkowego w (). Iluminacja ma obejmować m.in. zamek, fosę, kładki stanowiącej dojście do zamku. Obiekt jest przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki komunalnej. Gmina planuje, że po wykonaniu Projektu, w związku z poniesieniem określonych kosztów związanych z realizacją Projektu, podwyższy czynsz dzierżawny z umowy zawartej ze Spółką komunalną. Gmina planuje, że po zakończeniu Projektu Spółka komunalna w dalszym ciągu będzie wykorzystywać obiekty w prowadzonej działalności gospodarczej. Gmina zamierza przyjąć zasadę kalkulacji podwyżki czynszu dzierżawnego opierając się na wyliczeniu, zgodnie z którym ta część czynszu dzierżawy za okres 20 lat będzie równała się sumie poniesionych na realizację Projektu wydatków powiększonych o ustaloną stopę zwrotu z zaangażowanego kapitału. Wnioskodawca zakłada, że łączny czynsz z tytułu odpłatnej dzierżawy, uwzględniając go w całościowej wartości odpowiadającej planowanemu, dwudziestoletniemu okresowi dzierżawy, będzie przewyższał wydatki poniesione w związku z realizacją zadania. Wnioskodawca zakłada udział czynszu dzierżawnego w kwocie wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania na poziomie zawierającym się od 120% do 150% wartości wydatków poniesionych w związku z realizacją zadania. Wnioskodawca zakłada, że przy przyjętej przez niego metodzie kalkulacji wysokości czynszu dzierżawnego, uwzględniając planowany dwudziestoletni okres dzierżawy, wysokość czynszu dzierżawnego umożliwia zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych po zakończeniu okresu dzierżawy. W ocenie Wnioskodawcy, wysokość czynszu dzierżawnego skalkulowana jest także z uwzględnieniem realiów rynkowych. Łączna kwota wydatków związanych z projektem wyniesie około 1 do 1,25 mln zł. Gmina będzie w stanie dokładnie ustalić, jaka część wydatków będzie dotyczyła prac związanych z wykonaniem tej części Projektu, a jaka część będzie dotyczyła zagospodarowania turystycznego wnętrza parkowego, które jest ogólnodostępne.

Wnioskodawca wskazał, że nie jest w stanie wskazać konkretnej kwoty, jaką będzie stanowił czynsz dzierżawny obiektów wskazanych we wniosku. Jest to spowodowane tym, że nie są znane ostateczne koszty realizacji nowego projektu, który będzie uzasadniał podwyższenie czynszu. Wnioskodawca zakłada, że łączny czynsz z tytułu odpłatnej dzierżawy, uwzględniając go w całościowej wartości odpowiadającej planowanemu, dwudziestoletniemu okresowi dzierżawy, będzie przewyższał wydatki poniesione w związku z realizacją zadania.

Oznaczałoby to podwyższenie czynszu o kwotę około 50 tys. zł rocznie. Obiekty, których dotyczy wniosek, są używane przez Gminę wyłącznie do czynności opodatkowanych w postaci dzierżawy na rzecz Spółki komunalnej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, która dotyczy realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki komunalnej, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary w myśl art. 2 pkt 6 ustawy należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę określone przepisami obowiązki.

Należy zatem stwierdzić, że dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślenia wymaga, że w świetle art. 41 ust. 13 ustawy towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 23%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami obniżonymi oraz zwolnienie od podatku.

Jednakże świadczenie usług dzierżawy nie zostało przez ustawodawcę wymienione wśród usług zwolnionych od podatku, w konsekwencji będzie opodatkowane według właściwej stawki podatku.

Mając na uwadze przywołane powyżej unormowania należy stwierdzić, że dla czynności odpłatnego udostępniania przez Gminę obiektów na podstawie umowy dzierżawy będącej niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną) z tytułu której Gmina będzie pobierała wynagrodzenie, Gmina będzie występowała w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a ww. czynność jako usługa zdefiniowana w art. 8 ust. 1 ustawy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, gdyż ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani też rozporządzenia wykonawcze do niej nie przewidują w takim przypadku zwolnienia od podatku.

Zatem w omawianej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, będą spełnione, ponieważ Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, a wydatki ponoszone na realizację Projektu w tej części jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy, będą miały związek z wykonywanymi przez Gminę, w ramach działalności gospodarczej, czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego, wynikających z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, które dotyczą realizacji Projektu w tej części, jaka dotyczy obiektów będących przedmiotem dzierżawy na rzecz Spółki, to jest zamku, fosy zamkowej i kładki łączącej zamek z otoczeniem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego () za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej