Zgodnie z Umową, Instytut zawarł stosowne umowy z twórcami i artystami wykonawcami, oraz osobami występującymi w Audycji oraz podpisał umowy i uzyskał stosowne zezwolenia od twórców i podmiotów występujących w Audycji, których przedmiotem będzie udzielenie przez te podmioty trzyletniej, niewyłącznej licencji od dnia 29 marca 2021 r. w zakresie określonym w umowie (pola eksploatacji). W tym zakresie, Instytut udzielił Spółce dalszej licencji (sublicencji), na okres trzyletni od 29 marca 2021 r. Jednocześnie - zgodnie z postanowieniami Umowy - Instytut udzielił Spółce trzyletniej licencji do Audycji, jak i jej elementów, od momentu zakończenia pierwszej emisji (29 marca 2021 r.).

Przedmiotem usługi Instytutu jest zatem zarówno udzielenie sublicencji do utworów oraz praw, które Instytut nabył od osób występujących w Audycji, jak i do samej Audycji. Z uwagi na wkład do Umowy, zakres czynności i praw jakie wykonuje każda ze stron jest odmienny (zob. odpowiedź na pytanie nr 3). Z tego też powodu umowa odnosi się odrębnie do praw, które Instytut nabył od osób występujących w Audycji, oraz odrębnego utworu, jaki powstał w wyniku współpracy ze Spółką, tj. Audycji.

Umowa nie określa wprost wynagrodzenia za udzielane licencje. Umowa stanowi jednak, że każda ze stron wnosi wkład rzeczowy (zobacz odpowiedź na pytanie nr 3). Umowa określa również wartość wkładu rzeczowego stron:

Zgodnie z umową: „Za wkład rzeczowy Instytut wystawi Spółce prawidłową fakturę po podpisaniu umowy, powiększoną o należny podatek od towarów i usług. Zapłata wynagrodzenia przez Spółkę nastąpi w formie kompensaty równej kwocie wartości wkładu rzeczowego Instytutu, na podstawie wystawionej przez Instytut faktury.(...) Spółka zapłaci Instytutowi kwotę podatku VAT w terminie 30 dni od daty otrzymania faktury od Instytutu”.

Na wkład rzeczowy Spółki, zgodnie z kosztorysem przedstawionym przez Spółkę, który stanowi Załącznik nr (…) do Umowy, składają się:

5)koszty scenograficzne, w kwocie (…) zł netto.

4) Instytut nie posiada żadnych protokołów dotyczących przekazania wkładu i przeniesienia praw i licencji do utworów — umowa nie określała obowiązku sporządzenia protokołów na tą okoliczność. Powyższy skutek nastąpił wyłącznie na podstawie samej umowy. W zakresie udzielenia sublicencji, przeniesienie praw na Spółkę nastąpiło z chwilą zawarcia umowy.

Świadczenia, do których zobowiązany był Instytut zostały wykonane w następujących terminach: (…)

W zakresie wkładu Spółki, Instytut nie posiada szczegółowych informacji dotyczących terminów, w jakich Spółka realizowała obowiązki związane z realizacją Umowy. Wszelkie czynności materialne (zapewnienie instrumentów, studia, sprzęt, scenografia), musiały zostać zrealizowane przez Spółkę przed dniem rejestracji i emisji Audycji.

Zgodnie z postanowieniami Umowy, Audycja zostanie przygotowana 14 marca 2021 r. zgodnie z Harmonogramem będącym załącznikiem nr (…) do umowy. Harmonogram zawiera opis działań w dniu 14 marca 2021 r. ze wskazaniem jakie czynności mają być wykonywane, o której godzinie (początek/koniec — tj. kolejno: instalacja kamer, nagłośnienia, fortepianu, soundcheck, próba muzyczno- kamerowa; poprawki, dostrojenie fortepianu, rejestracja koncertu, zapowiedź, demontaż fortepianu).

Audycja została przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki — osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP.

5)Umowa ma formę pisemną. Zgodnie z Umową Instytut udziela Spółce licencji w zakresie opisanym w odpowiedzi na pytanie nr 1 i 2 wezwania. Nadto Umowa stanowi, że „Wraz z zawarciem Umowy Spółki i Instytutu stają się współproducentami Audycji w częściach odpowiadających ich udziałowi w sfinansowaniu kosztów produkcji. Zmiany Umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności. Instytut wskazuje, że Umowa przewiduje udzielenie licencji (sublicencji) niewyłącznej. Zgodnie z Umową trzyletni okres trwania licencji rozpoczyna się 29 marca 2021 r.

Mając na względzie odpowiedź na pytanie nr 1 i 2 wezwania, a także pytanie Instytutu nr 1 zawarte we wniosku o wydanie interpretacji, Instytut wskazuje, że ustalenie, w którym momencie powstał obowiązek podatkowy wymaga określenia, z jaką chwilą doszło do nawiązania stosunku prawnego, w ramach którego doszło do wymiany świadczeń wzajemnych. Instytut wystąpił z wnioskiem w niniejszej sprawie z uwagi na wątpliwości co do daty nawiązania stosunku prawnego pomiędzy stronami (a także autonomię prawa podatkowego), w ramach którego doszło do wykonania obowiązków każdej ze stron w zakresie wkładu rzeczowego, zwłaszcza w kontekście, że udzielenie licencji niewyłącznej nie wymaga formy pisemnej pod rygorem nie ważności (ex lege), zaś sama Umowa została zawarta w sposób opisany we wniosku.

Instytut wskazuje, że:

1. do rejestracji Audycji doszło 14 marca 2021r,
2. Audycja została wyemitowana 29 marca 2021 r.
3. Umowa była zawierana w trybie wymiany dokumentów, podczas której to Instytut jako pierwszy przekazał egzemplarze umowy podpisane jednostronnie przez osoby reprezentujące Instytut. Zwrot podpisanego przez osoby upoważnione do reprezentowania Spółki egzemplarza umowy nastąpił 14 października 2021 r. wraz z pismem z 14 października 2021 r. ((…)). Przedmiotowe pismo z 14 października 2021 r. zawiera oświadczenie Spółki, które potwierdza zawarcie umowy 29 marca 2021 r. w imieniu Spółki przez Pana G. P. z Instytutem, dotyczącą koprodukcji oraz podziału pomiędzy koproducentami autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do audycji stanowiącej rejestrację audiowizualną Audycji.

14 października 2021 r. został zarejestrowany wpływ umowy podpisanej przez Spółkę do Instytutu.

W zakresie własnego stanowiska Instytut wskazuje, że w jego ocenie, w przedstawionych okolicznościach umowa została zawarta z dniem 14 października 2021 r., tj. w dniu, w którym Instytut otrzymał podpisaną umowę przez osoby do tego upoważnione ze strony Spółki i mógł się zapoznać z treścią złożonego przez drugą Stroną oświadczenia. Przedmiotowa umowa zawierana była w formie pisemnej, której zawarcie realizowane były przez wymianę dokumentów. Do jej zawarcia doszło z chwilą dojścia do adresata ostatniego z podpisanych oświadczeń woli.

6) Audycja była rejestracją koncertu pod roboczym tytułem „(…)”

Program Koncertu przedstawiał się następująco: (…)

Instytut wcześniej zaprosił wybranych twórców do skomponowania utworów korespondujących lub inspirowanych twórczością kompozytora w ramach projektu „(…)”, realizowanego w celu oddania (...)

(...)

Zarówno temat, jak i forma realizowanego działania odpowiada zakresowi działalności statutowej Instytut, jako państwowej instytucji kultury, tj. promocji kultury polskiej. (...)

7) Instytut wskazuje, że zmierza ono do przesądzenia w stanie faktycznym sprawy, czy do czynności Instytut ma zastosowanie zwolnienie od opodatkowania określone w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Instytut zwraca uwagę, że celem wniosku jest wyjaśnienie wątpliwości Instytutu co do możliwości zastosowania zwolnienia od opodatkowania dla usługi wykonywanej na rzecz Spółki. Oznacza to, że rolą DKIS jest ocena, czy czynności mieszczące się w zakresie umowy (usługi Instytutu na rzecz Spółki), są objęte wyłączeniem ze zwolnienia określonym we wskazanym przepisie ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Instytut wskazuje przy tym w odniesieniu do poszczególnych pkt w art. 43 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., co następuje:

1) usługi związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach:

Zgodnie z Umową, Instytut i Spółka są współproducentami wideogramu (jest to pierwsze utrwalenie (zapisanie) materiału filmowego). Audycja ma zostać przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki - osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD na nośniku będącym własnością Instytutu 25 marca 2021 r. lub przekazana protokołem FTP.

Audycja została faktycznie przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki - osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP (przesłana przez sieć Internet).

Umowa stanowi również, że za wykonanie Audycji (utrwalenie na nośniku), jest odpowiedzialna Spółka. Instytut nie wykonuje żadnych czynności bezpośrednio związanych z utrwaleniem Audycji na nośniku.

2)  wstępu:

a)  na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,

b)  do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,

c)  do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;

Na podstawie Umowy Instytut nie sprzedaje usług wstępu. Audycja została zrealizowana bez udziału widowni.

3) wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;

Usługa Instytutu nie obejmuje usług wstępu, ani wypożyczania wydawnictw. Zgodnie z Umową, Instytut i Spółka są współproducentami wideogramu.

4) usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;

Na podstawie Umowy Instytut ma status koproducenta. Zgodnie z Umową, Instytut i Spółka są współproducentami wideogramu (jest to pierwsze utrwalenie (zapisanie) materiału filmowego). Audycja ma zostać przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki — osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD na nośniku będącym własnością Instytutu w dniu 25 marca 2021 r. lub przekazana protokołem ITT. Audycja została faktycznie przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki — osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD w dniu 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP.

Umowa stanowi również, że za wykonanie Audycji (utrwalenie na nośniku), jest odpowiedzialna Spółka. Instytut nie wykonuje żadnych czynności bezpośrednio związanych z utrwaleniem Audycji na nośniku.

5) działalności agencji informacyjnych;

Nie dotyczy.

6) usług wydawniczych;

Nie dotyczy.

7) usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;

Czynności Instytutu w zakresie Umowy zostały opisane w stanie faktycznym wniosku oraz uzupełnieniu wniosku. Instytut nie prowadzi działalności w zakresie usług radiowych; nie jest nadawcą radiowym, ani telewizyjnym.

8) usług ochrony praw.

Ustawa nie określa, co rozumieć pod pojęciem usług ochrony praw. Instytut nie świadczy usług, których przedmiotem byłyby prawa osób trzecich. Po nabyciu praw od osób występujących w Audycji (artystów), Instytut korzysta z przysługujących Instytutowi praw autorskich (udziela w oparciu o te prawa dalszej licencji — sublicencji - Spółce).

Ponadto wyjaśniacie Państwo, że zgodnie z Umową, Spółka zobowiązuje się dostarczyć i przekazać Instytutowi w terminie nie później niż 25 marca 2021 r. zarejestrowaną Audycję, z wykorzystaniem serwera FTP lub na nośniku dostarczonym przez Instytut:

1) zmontowany i udźwiękowiony materiał (rejestracja audiowizualna) w formacie HD na dysku zewnętrznym, nagrany w określonym formacie,

2) zmontowany i udźwiękowiony materiał (rejestracja audiowizualna) w kontenerze mp4 (strumień video).

Audycja została przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki - osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD w dniu 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP.

Pytania

1. Czy na podstawie opisanej w stanie faktycznym Umowy koprodukcji w zakresie wniesienia wkładu rzeczowego i udzielenia niewyłącznej licencji Spółka w zamian za udział w zbiorze praw autorskich Audycji momentem powstania obowiązku podatkowego jest 14 października 2021 r., tj. data doręczenia Instytutowi egzemplarza Umowy podpisanego przez osoby umocowane do działania przez Spółkę, czy też Instytut winien rozpoznać obowiązek podatkowy w innym momencie, tj. w szczególności w dniu emisji Audycji, tj. 29 marca 2021 r.?
2. Czy opisana w stanie faktycznym Umowa koprodukcji w zakresie wniesienia wkładu rzeczowego i udzielenia niewyłącznej licencji Spółce w zamian za udział w zbiorze praw autorskich Audycji korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a?
3. Kiedy Instytut powinien rozliczyć fakturę z 8 listopada 2021 r. i fakturę korygującą do faktury z 8 listopada 2021 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Państwa zdaniem, moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w związku z Umową koprodukcji w zakresie wniesienia wkładu rzeczowego i udzielenia niewyłącznej licencji Spółce w zamian za udział w zbiorze praw autorskich Audycji, należy określić w związku z wykonaniem Umowy, tj. od daty przekazania praw 14 października 2021.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Jednakże, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty - art. 19a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Natomiast przepis art. 19a ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Z kolei, moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Należy jednak wskazać, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określony przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług. Ponadto, stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego. W tym miejscu wskazać należy, iż powołany wyżej przepis art. 19a ust. 3 ustawy jest konsekwencją skorzystania przez ustawodawcę krajowego z możliwości jaką daje art. 64 ust. 2 akapit trzeci Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.

Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: „(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały - pod względem czasowym i funkcjonalnym - charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)”.

Wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod. red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać każdą usługę odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nieoznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypłynąć obowiązki ciągłe lub okresowe.

W związku z powyższym sformułować można wniosek, że jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami. Zatem, usługa w zakresie udzielenia licencji nie może być uznana za usługę ciągłą. Powyższe potwierdza stanowisko NSA w wyroku z 5 września 2017 r. sygn. I FSK 2319/15, w którym wskazano, że „Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w stanie faktycznym rozpatrywanej sprawy, usług udzielania licencji, nie można uznać jednak za usługi ciągłe. (...) Zasadnicze znaczenie będzie tu miała ocena stosunku zobowiązaniowego łączącego strony, jako że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają jedynie te czynności (dostawy, usługi) które wynikają ze stosunku zobowiązaniowego. Jego analiza jest zatem konieczna dla ustalenia, czy usługodawca realizuje usługę w sposób ciągły, w drodze wykonania świadczeń częściowych, czy też wykonuje usługę jednorazową. Stan faktyczny wskazany we wniosku o interpretację, z którego wynika, że usługa polega na udzieleniu i wdrożeniu licencji, a po wykonaniu prac konfiguracyjnych skarżący nie dokonuje już dodatkowych czynności związanych z licencją, wskazuje, że była to usługa jednorazowa. Nie można w tym przypadku wskazać żadnych czynności powtarzających się. Jeżeli zatem ze świadczeniem usługi nie wiążą się dodatkowe czynności cykliczne a jedynie dostarczenie i wdrożenie licencji to obowiązek podatkowy z tytułu takiej usługi powstanie na zasadach ogólnych. Taka wykładnia i zastosowanie przepisu nadaje mu sens i racjonalność, jak również upraszcza i ułatwia podatnikom rozliczenie zobowiązań podatkowych, co jest celem regulacji dotyczących usług ciągłych”.

Za NSA organy podatkowe przyjmują analogiczny pogląd, bowiem w interpretacji DKIS z 27 sierpnia 2020 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.350.2020.2.JO oceniono, że „Za moment wykonania usługi w przedmiotowym przypadku należy przyjąć datę udzielenia tej subskrypcji, czyli przekazanie prawa do korzystania z oprogramowania komputerowego na rzecz licencjobiorcy.

Podkreślić należy, że w przypadku sprzedaży subskrypcji czasowej, wykonanie usługi następuje już w momencie jej udzielenia, ponieważ wówczas spełniona zostaje istota usługi - przekazanie prawa do korzystania na rzecz licencjobiorcy, tj. w momencie przesłanie drogą mailową klientowi certyfikatu dostępu, wraz z innymi informacjami dotyczącymi nabywanej subskrypcji”.

Podobnie DKIS wypowiedział się w interpretacji z 17 marca 2020 r. sygn. 0112-KDIL1- 2.4012.637.2019.2.PG: „Zatem w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której licencja jest udzielana z momentem podpisania umowy, a należność licencyjna za umówiony czas trwania umowy płatna jest w ratach”.

Podobnie w interpretacji z 9 września 2019 r. sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.323.2019.1.SM: „Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy dla sprzedaży zarówno licencji czasowych jak i bezterminowych, w okolicznościach niniejszej sprawy, będzie powstawał na zasadach ogólnych, określonych w art. 19 ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi. W niniejszej sprawie wykonanie usługi będzie następować w momencie udzielenia licencji, tj. w dniu podpisania umowy licencyjnej w odniesieniu do całości ceny”.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowego stanu faktycznego, Państwa zdaniem, usługa w zakresie udzielenia niewyłącznej licencji nie jest usługą ciągłą, bowiem z zawartej ze Spółką Umowy wynika wprost, iż udzielenie niewyłącznej licencji Spółki na okres 3 lat jest jednorazowe. Innymi słowy, w związku z udziałem w produkcji Instytut świadczy na rzecz Spółki jednorazową usługę obejmującą udzielenie licencji Spółce, bez dodatkowych świadczeń. Wobec czego, świadczenie usług polegających na udzielaniu niewyłącznej licencji skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. z chwilą wykonania usługi.

Państwa zdaniem, aby mógł powstać obowiązek podatkowy konieczne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą (umowy). Z kolei, istnienie stosunku prawnego między Instytutem a Spółką zostało potwierdzone dopiero 14 października 2021 r., ponieważ tego dnia otrzymaliście Państwo podpisaną Umowę przez osoby do tego upoważnione. W przeciwnym wypadku wadliwa reprezentacja spółki spowodowałaby sankcję bezwzględnej nieważności zawartej umowy. Na rzecz takiego wniosku przemawia zastrzeżony w art. 39 Kodeksu cywilnego obowiązek zwrotu wszystkiego, co było świadczone w wykonaniu umowy, a także ochrona odszkodowawcza przyznana temu, kto zawarł umowę, nie wiedząc o braku umocowania drugiej strony. Nieważność czynności powoduje, że nie istnieje możliwość konwalidacji tej czynności w żaden sposób. Co za tym idzie, brak podpisu osób uprawnionych doprowadziłby do bezwzględnej nieważności czynności prawnej, a tym samym Umowa nie zostałaby zawarta, wobec czego licencja nie zostałaby udzielona.

Powyższe potwierdza stanowisko SN w wyroku z 31 stycznia 2001 r. (sygn. III CKN 984/98), w którym sąd stwierdził, że: „Omawiane zagadnienie nawiązuje do eksponowanego rozróżnienia pomiędzy hipotezami i dyspozycjami przepisów art. 39 k.c. i art. 103 k.c. O ile w sytuacji wskazanej w art. 103 k.c. mocodawca może potwierdzić ułomne działania fałszywego pełnomocnika, o tyle w przypadku działania fałszywego organu, do żadnego działania fałszywego organu w ogóle nie dochodzi. Konwalidacja takiej czynności prawnej jest więc niemożliwa.” oraz stanowisko SN w wyroku z 12 grudnia 1996 r. (sygn. I CKN 22/96), w którym sąd podkreślił, że: „(...) wykładnia art. 39 k.c. z jednej i art. 103 § 1 i 3 k.c. z drugiej strony prowadzi do wniosku, że zachodzi daleko idąca zbieżność w ujęciu, a nawet szacie słownej tych przepisów. Uzasadnia to mniemanie, że ustawodawca nie przeoczył w art. 39 k.c. tego członu dyspozycji normy w nim zawartej, która mówiłaby o możliwości potwierdzenia umowy, ale świadomie i celowo go pominął. Wykluczyć więc należy „dobudowywanie” tegoż członu do art. 39 k.c. w drodze stosowania analogii. Po drugie, analogię wyłącza też wzgląd na różnice, jakie występują między działaniem przez pełnomocnika i działaniem przez organ. O ile bowiem przy pełnomocnictwie przyjmuje się, że działa pełnomocnik, a skutki powstają w sferze prawnej mocodawcy, mamy zatem do czynienia z działaniem dwu osób, z których jedna wobec tego może potwierdzić działanie (ułomne) drugiej, o tyle zgodnie z powszechnie aprobowaną teorią organu należy uważać, że działanie osoby (osób) stanowiącej organ osoby prawnej jest działaniem samej tej osoby prawnej. Jeżeli zatem za tę osobę działał ktoś, kto nie był jego organem, to z punktu widzenia prawa do żadnego działania osoby prawnej w ogóle nie doszło, może zatem wejść w grę jedynie odpowiedzialność samej tej osoby, która była „fałszywym organem”, a nie sanowanie ułomności działania.”. Do dnia 14 października 2021 r. nie istniała zatem kontraktowa podstawa świadczenia usług, zatem obowiązek podatkowych w podatku od towarów i usług nie mógł powstać przed tym dniem (por. wyrok TSUE w sprawie R.J. Tolsma). Nie jest również uzasadnione w analizowanym stanie faktycznym wiązanie obowiązku podatkowego z dniem nagrania lub emisji Audycji. Przedmiotem Państwa świadczenia nie jest bowiem wykonanie czynności związanych z nagraniem lub emisją Audycji, ale wyłącznie udzielenie prawa Spółce do korzystania z praw Instytutu ponad udział Spółki w prawach do Audycji. To zaś ma miejsce dopiero z chwilą złożenia zgodnych oświadczeń woli. Do dnia doręczenia Instytutowi oświadczenia woli Spółki (14 października 2021 r.) nie można było ustalić jakiej treści umowa została zawarta, ani jaka jest podstawa opodatkowania.

W świetle powyższego, obowiązek podatkowy powstał z dniem udzielenia niewyłącznej licencji przez Instytut na rzecz Spółki, tj. w dniu dostarczenia podpisanej umowy przez Spółkę do Instytutu, tj. 14 października 2021 r.

Ad 2.

W przypadku, gdy na podstawie opisanej w stanie faktycznym Umowy będziecie Państwo obowiązani dokonać rozliczenia podatku VAT, Państwa zdaniem zastosowanie będzie miało, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnienie przedmiotowe.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnieniu od podatku podlegają usługi kulturalne świadczone przez: podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Stosownie do art. 43 ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1)nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub

2)ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 17a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 18 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

W myśl art. 43 ust. 19 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1)  usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;

2)wstępu

a)na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,

b)do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,

c)do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;

3)wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;

4)usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;

5)działalności agencji informacyjnych;

6)usług wydawniczych;

7)usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;

8)usług ochrony praw.

Analizując powołane wyżej regulacje należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Ponadto, podmioty te nie powinny osiągać w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia powinny je przeznaczać w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług. Jak wskazano w stanie faktycznym Instytut, jest państwową instytucją kultury, a całość środków Instytut przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą.

Z kolei, Spółka jest polskim telewizyjnym nadawcą publicznym i (…), bowiem spełnia definicję zamawiającego publicznego z art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 11 września 2019 r., a więc jest podmiotem prawa publicznego.

Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r., koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 tej ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 powyższej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno - muzycznych oraz twórca scenariusza. Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 tej ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Udzielenie licencji o określonej treści nie jest tożsame z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach. Zgodnie z art. 5 pkt 7 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. przez produkcję filmu należy rozumieć zespół czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych prowadzących do powstania filmu w postaci wzorcowej.

Natomiast zgodnie z pkt 10 art. 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. usługi filmowe oznaczają usługi świadczone w ramach wykonywanej działalności gospodarczej przez przedsiębiorców na rzecz producentów dla celów tej produkcji filmowej, obejmujące w szczególności czynności dokonywane przy pomocy własnych pracowników, udostępnianie pomieszczeń i hal zdjęciowych, sprzętu filmowego bez obsługi oraz wykonywanie specjalistycznych usług transportowych. Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z 22 marca 2017 r. sygn. III SA/Wa 1106/16 (prawomocny) „Już z tego wynika, że cel umowy koprodukcji to realizacja wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji filmu. Wniosek ten potwierdza sposób ukształtowania stosunku prawnego miedzy producentem i koproducentem (umowy koprodukcji), który dowodzi, że wkład koproducenta ma służyć wsparciu realizacji filmu przez jego współfinansowanie (obok kosztów ponoszonych przez producenta), czego konsekwencją jest nabycie przez koproducenta praw do filmu i zysku z tego tytułu.

Zdaniem Sądu, nabycia współudziału w autorskich prawach majątkowych przez koproducenta nie można uznać za „przeniesienie praw”, o czym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i co mogłoby wskazywać na istnienie tu świadczenia podlegającego opodatkowaniu. W wyniku koprodukcji nie dochodzi do przeniesienia, lecz do nabycia (pierwotnego, jak słusznie zauważył Skarżący) praw autorskich w związku z określoną ustawą o kinematografii (i umową o koprodukcji) czynnością koproducenta (wniesienie wkładu finansowego). Koproducent nabywa te prawa nieodpłatnie, choć w konsekwencji wniesienia wkładu pieniężnego, które jest ustawowym i umownym warunkiem nabycia praw (bez tego nie ma mowy o koprodukcji i wynikającego stąd nabycia praw majątkowych do filmu)”.

Analogiczne wnioski wysnuł WSA w Poznania w wyroku z 11 grudnia 2015 r. sygn. I SA/Po 1417/15 (prawomocny) stwierdzając, że „Zdaniem Sądu rację ma skarżąca wskazując, że jako licencjonodawca nie ma wpływu po udzieleniu licencji, na jakich polach eksploatacji nastąpi skorzystanie z utworu przez licencjonobiorcę. Z opisanych przez skarżącą okoliczności wynika, że scharakteryzowana usługa (udzielenie licencji o określonej treści) nie jest tożsama z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach. Istota działania skarżącej polega na udzieleniu upoważnienia do korzystania z utworu i rozporządzania nim. Trafnie skarżąca odwołała się w skardze do przepisów ustawy o kinematografii i zawartej tam definicji „produkcji filmu”, jako zespołu czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych prowadzących do powstania filmu w postaci wzorcowej. W świetle tej definicji legalnej, opisana przez skarżącą czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji (tj. zawarciu umowy licencyjnej), nie może być traktowana ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością. Słusznie skarżąca zwróciła uwagę na występującą w analizowanym przepisie koniunkcję „i”, która warunkuje stosowanie tego przepisu w przypadku usług polegających na produkcji filmów i nagrań oraz usług związanych z filmami i nagraniami. Taki stan faktyczny nie wynika zaś z okoliczności przedstawionych przez skarżącą we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej”.

Powyższe poglądy WSA zaaprobował również NSA w wyroku z 6 sierpnia 2020 r. sygn. I FSK 2025/19, stwierdził, że „8.8. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba odnotować, że w skardze kasacyjnej Minister Finansów - w oderwaniu od przyjętych w umowie na realizację wspólnego przedsięwzięcia w postaci Finału D. celów i zasad współpracy - ograniczył się do jednego tylko aspektu, a mianowicie do elementu odpłatności za świadczenie przez skarżącą usługi. Nie uwzględnił przy tym, że świadczenia te związane są z realizacją wspólnego projektu. Świadczenia te nie mają bezpośredniego związku z żadną usługą wykonywaną przez T. Tym samym - jak zasadnie przyjął Sąd pierwszej instancji - błędnie, w oderwaniu od celu gospodarczego przedsięwzięcia, przyjął, że czynności te będą czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

8.9. Naczelny Sąd Administracyjny, podzielając stanowisko przyjęte w zaskarżonym wyroku wskazał, że wzajemne przenoszenie praw autorskich między T., Fundacją i Spółką, a także wzajemne działania marketingowe nie można zakwalifikować jako czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stwierdza, że nieuzasadnione były zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej dotyczące naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego”.

W świetle powyższych definicji legalnych, przekazanie wkładu rzeczowego przez Instytut w zamian za udział w zbiorze praw autorskich Audycji, nie może być traktowane ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością. Za usługę wyłączoną ze zwolnienia od podatku nie można uznać również udzielenia przez Państwa licencji niewyłącznej dla Spółki. Jak wyżej wyjaśniono, usługa udzielenia licencji nie może być traktowana ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością.

Sam fakt, że w Umowie strony postanowiły, że usługa Instytutu zostanie opodatkowana nie oznacza, że macie Państwo obowiązek rozliczenia podatku.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a), przysługuje Państwu prawo do zastosowania zwolnienia od podatku.

Ad 3.

Państwa zdaniem, faktura z 8 listopada 2021 r. powinna zostać rozliczona do 25 listopada 2021 r. zgodnie z art. 108 ust. 2 w związku z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, a faktura korygująca fakturę z 8 listopada 2021 r. powinna zostać rozliczona z dniem jej wystawienia zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy o VAT.

W świetle art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Ponadto, zgodnie z art. 108 ust. 2 ustawy o VAT, przepis art. 108 ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego. Należy zauważyć, że fakturą w rozumieniu art. 108 ust. 2 jest każda faktura, w której doszło do zawyżenia podatku należnego, niezależnie od przyczyny takiego stanu rzeczy. Za „podatek należny” należy uznać wyłącznie część podatku wykazanego w fakturze, odpowiadającą rzeczywistemu rozmiarowi (wartości) transakcji udokumentowanej tą fakturą.

Z kolei, w myśl art. 103 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 108, są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Innymi słowy, każdy, kto wykazuje podatek VAT na fakturze lub na innym dokumencie uznawanym za fakturę, jest zobowiązany z tytułu tego podatku. W szczególności podatnik jest zobowiązany z tytułu podatku VAT wykazanego na fakturze niezależnie od jakiegokolwiek zobowiązania do jego zapłaty z tytułu transakcji podlegającej podatkowi VAT.

Powyższe potwierdza stanowisko organów podatkowych w interpretacji indywidualnej DKIS z 3 października 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-1.4012.515.2019.1.KM, gdzie organ stwierdził, że: „Stosownie bowiem do art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Powyższy przepis koresponduje z art. 103 ust. 1 ustawy, na podstawie którego podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Przepis ten zobowiązuje wystawcę faktury do zapłaty wykazanej w niej kwoty podatku, niezależnie od okoliczności wystawienia takiej faktury. Każda zatem faktura z wykazaną kwotą podatku, wprowadzona do obrotu prawnego, powoduje konieczność zapłaty tego podatku. Już samo wystawianie faktur, które nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych, bez względu na ujęcie ich w rejestrach prowadzonych dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług oraz wykazanie podatku należnego z nich wynikającego w deklaracji, skutkuje zaistnieniem obowiązków wynikających z art. 108 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Każda osoba, która wprowadza do obrotu prawnego fakturę z wykazaną kwotą podatku (bez względu na powód nieprawidłowego wystawienia faktury) ma obowiązek zapłaty wykazanego w niej podatku VAT”.

Analogiczne wnioski wysnuł WSA w Bydgoszczy w wyroku z 13 czerwca 2013 r. sygn. I SA/Bd 96/13 (prawomocny) stwierdzając, że: „(...) w myśl art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu mającym zastosowanie w tej sprawie, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczenia i wpłacenia podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem nie mającym znaczenia w tej sprawie. Skoro obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze wynika wyraźnie z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, to, do płatności tego podatku zastosowanie mają terminy określone w art. 103 ust. 1 ustawy o VAT.”

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, stwierdzić należy, iż wystawiliście Państwo 8 listopada 2021 r. fakturę wraz z 23% podatkiem VAT na podstawie Umowy zawartej 14 października 2021 r., wnosząc nierzeczowy wkład do Audycji oraz udzielając niewyłącznej licencji na rzecz Spółki. Mimo że przedmiotowa faktura została wystawiona z zawyżoną stawką podatku, to macie Państwo obowiązek zgodnie z art. 108 ust. 2 w związku z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT rozliczyć fakturę z 8 listopada 2021 r. do 25 grudnia 2021 r. (w rozliczeniu za listopad 2021 r.)

Ponadto, powinniście Państwo wystawić fakturę korygującą do faktury z 8 listopada 2021 r., ponieważ usługi Instytutu korzystają ze zwolnienia od podatku i rozliczyć przedmiotową korektę w dacie jej wystawienia na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Stosownie do brzmienia art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r., w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Państwa zdaniem, z literalnej wykładni wyżej przytoczonego art. 29a ust. 13 ustawy wynika, że istotnym jest wyłącznie, aby sprzedawca towarów lub usług dla celów obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego posiadał dokument (w dowolnej formie), z którego wynika, iż wolą nabywcy (kontrahenta) jest akceptacja warunków obniżenia podstawy opodatkowania i spełnienie tych warunków. Nowelizacja art. 29a ust. 13 ustawy o VAT oznacza zniesienie obowiązku uzyskiwania potwierdzeń odbioru faktur korygujących przez nabywcę, na rzecz obowiązku uzyskiwania dokumentacji, z której wynika uzgodnienie z nabywcą warunków obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określonych w fakturze korygującej oraz spełnienie tych warunków.

Innymi słowy, w przypadku dokonania faktycznych ustaleń pomiędzy podatnikiem i kontrahentem co do obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy zwolnionych usług lub towarów, które zostaną udokumentowane w dowolnej formie, art. 29a ust. 13 przewiduje dokonanie obniżenia podstawy opodatkowania już w momencie wystawienia faktury korygującej.

Powyższe potwierdza stanowisko organów podatkowych w interpretacji indywidualnej DKIS z 3 sierpnia 2021 r. sygn. 0114-KDIP4-2.4012.49.2021.1.AS, w której organ określił, że: „(...) uregulowanie zawarte w art. 29a ust. 13 ustawy umożliwia podatnikowi dokonanie obniżenia podstawy opodatkowania już w momencie wystawienia faktury korygującej pod warunkiem, że z posiadanej przez niego dokumentacji wynika, że uzgodnił z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług, określone w fakturze korygującej i faktura korygująca jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy podatnik nie posiada dokumentacji w okresie, w którym wystawił fakturę korygującą, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za ten okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Zatem przy wystawieniu faktury korygującej istotne są faktyczne ustalenia między kontrahentami, a nie tylko samo wystawienie faktury. Zasadnicze znaczenie dla obniżenia podstawy opodatkowania ma dokumentacja potwierdzająca, że obie strony transakcji znają i akceptują nowe, zmienione warunki transakcji. Ustawodawca nie sprecyzował katalogu dokumentów, które potwierdzałyby uzgodnienie nowych warunków transakcji, żaden przepis nie określa specjalnej formy wymaganych dokumentów. Wobec tego dokumentacja może być prowadzona w dowolnej formie. Uzgodnienie transakcji powinno wynikać w szczególności z warunków handlowych i przyjętych zwyczajów we współpracy między kontrahentami.”

Analogicznie przyjął DKIS w interpretacji indywidualnej z 26 sierpnia 2021 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.112.2021.2.RD, w której organ stwierdził, że „(...) obniżenie podstawy opodatkowania jest możliwe w momencie wystawienia faktury korygującej pod warunkiem, że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla świadczonych usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. Oznacza to, że podatnik nie musi oczekiwać na potwierdzenie odbioru faktury korygującej aby obniżyć podstawę opodatkowania, natomiast przy wystawieniu faktury korygującej istotne są faktyczne ustalenia między kontrahentami.”

Ponieważ – Państwa zdaniem - niezasadnie w Umowie przewidziano stawkę podatku 23%, zamiast zwolnienia od opodatkowania, w zaistniałej sytuacji faktura z 8 listopada 2021 r. zawiera wadliwą stawkę podatku. Instytut już na dzień wystawienia faktury korygującej będzie w posiadaniu wszelkiej dokumentacji (w szczególności Umowy), z której wynika jaką czynność wykonał Instytut. Wysokość opodatkowania określa ustawa z dnia 11 marca 2004 r. i dla rozliczenia faktury korygującej Instytut nie musi posiadać żadnej dodatkowej dokumentacji, w szczególności dowodu doręczenia lub akceptacji faktury korygującej przez Spółkę.

Faktura korygująca do faktury z 8 listopada 2021 r. „in minus” powinna być ujęta w okresie rozliczeniowym, w którym ta faktura korygująca obniżająca wartość podstawy opodatkowania, będzie wystawiona.

Wobec powyższego stanowisko Instytutu należy uznać za prawidłowe w całości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy:

Dla celów powstania obowiązku podatkowego wykonanie usługi następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, z wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.

Obowiązek podatkowy rodzi również otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem usługi.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy:

Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże, w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Dlatego też moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Jednakże przyjąć należy, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Zatem, usługa jest wykonana, gdy usługodawca zrealizował wszystkie czynności składające się na określony rodzaj usług. Należy zaznaczyć, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Jednocześnie podkreślić należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny.

Z kolei o charakterze i o dacie wykonania usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określony przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług.

Ponadto stosownie do art. 353¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360):

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że co do zasady obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Natomiast w sytuacji, gdy przed dokonaniem dostawy towarów lub wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Jak wynika z okoliczności sprawy w ramach realizacji celów statutowych zawarliście Państwo umowę koprodukcji ze Spółką, której przedmiotem jest audycja pod tytułem „(…)”, będąca rejestracją audiowizualnego wydarzenia, mającego miejsce w (…), w Studiu (…) 14 marca 2021 r. Audycja została wyemitowana/nadana 29 marca 2021 roku na antenie (…) oraz 29 marca 2021 r. na kanale (…). Audycja powstała w ramach koprodukcji ze Spółką i została przekazana jako materiał audiowizualny w formie pliku HD na nośniku będącym Państwa własnością. Zgodnie z komparycją umowy, wskazano, że umowa została zawarta 29 marca 2021 r.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy wskazać, że - jak wynika z treści wniosku – w momencie emisji/nadania audycji pn. „(…)” 29 marca 2021 r. na antenie (…) oraz 29 marca 2021 r. na kanale (…) udzieliliście Państwo Spółce niewyłącznej trzyletniej licencji do Audycji, jak i jej elementów z prawem jej nieograniczonego co do liczby udostępniania, od momentu zakończenia pierwszej emisji audycji w (…) i (…), tj. 29 marca 2021 r., do korzystania - poza emisją telewizyjną, rozporządzenia audycją w całości i we fragmentach w kraju i zagranicą.

Podatnik, który wykonuje czynności polegające opodatkowaniu podatku VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

W świetle powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy za moment wykonania usługi należy uznać moment emisji/nadania audycji, tj. 29 marca 2021 r. , gdyż w tym momencie Spółka nabyła prawo do korzystania z audycji przez umówiony okres czasu. Ponadto zgodnie z zawartą przez Państwa umową trzyletni okres trwania licencji rozpoczyna się 29 marca 2021 r.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą emisji/nadania audycji, tj. 29 marca 2021 r., który jest jednocześnie datą udzielenia licencji przez Instytut. Z momentem udzielenia przez Państwa licencji Spółce uzyskało prawo do emisji audycji oraz rozporządzania przekazanym przez Instytut zbiorem praw autorskich.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwem, że w analizowanej sprawie obowiązek podatkowy powstał 14 października 2021 r., tj. w dacie doręczenia Instytutowi egzemplarza umowy. Zawarcie przez Strony umowy co prawda sankcjonuje przysługujące Stronom prawa do eksploatacji audycji, jednak co istotne, Spółka emitując audycję 29 marca 2021 r. dysponowała prawem do wykorzystania praw autorskich przekazanych przez Instytut i z tą datą udzielono licencji na rzecz Spółki. Tym samym 29 marca 2021 r. będzie datą wykonania przez Państwa usługi polegającej na udzieleniu Spółce niewyłącznej licencji do materiałów zarejestrowanych w audycji, w tym sublicencji do utworów wykorzystywanych w audycji, do których prawa uprzednio nabył Instytut.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Kolejne Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zwolnienia od podatku VAT wniesienia wkładu rzeczowego i udzielenia niewyłącznej licencji w zamian za udział w zbiorze praw autorskich do audycji w związku z zawartą umową koprodukcji.

W tym miejscu należy wskazać, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy:

Z powyższego wynika, że ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy korzystać mogą jedynie:

‒       podmioty prawa publicznego;

‒       podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;

‒       indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

W świetle art. 43 ust. 17 ustawy:

 Z kolei w myśl art. 43 ust. 17a ustawy:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem, że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 19 ustawy:

Określając katalog podmiotów, które mogą na podstawie odrębnych przepisów zostać uznane za instytucje o charakterze kulturalnym, w rozumieniu cytowanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT należy posiłkować się regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 194).

I tak, na podstawie art. 1 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej:

Według art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

W świetle art. 8 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej:

Natomiast stosownie do art. 9 powołanej ustawy:

Na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej:

Według art. 10 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej:

Istniejące wersje czasowe art. 11

•

Tekst ujednolicony przez redakcję na dzień:

2000.12.26

•

2012.01.01

zmieniony przez

art. 1 

Dz. U. z 2011 r. nr 207, poz. 1230

•

2012.04.16 Tekst jednolity

ujednolicony przez

Dz. U. z 2012 r. poz. 406

•

2017.04.28 Tekst jednolity

ujednolicony przez

Dz. U. z 2017 r. poz. 862

•

2018.10.16 Tekst jednolity

ujednolicony przez

Dz. U. z 2018 r. poz. 1983

• Pokaż wszystkie w jednym oknie

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ww. ustawy:

Należy zaznaczyć, że państwa członkowskie otrzymały uprawnienie do określenia podmiotów, które będą traktowane na równi z podmiotami prawa publicznego. W art. 133 Dyrektywy wskazano, że wprowadzając zwolnienie dla innego podmiotu, państwa członkowskie mogą uzależnić jego stosowanie od spełnienia jednego lub kilku z następujących warunków:

a)podmioty, których to dotyczy, nie mogą systematycznie dążyć do osiągnięcia zysku, przy czym ewentualne zyski nie mogą zostać rozdzielone, lecz przeznaczone na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług;

b)podmioty te muszą być zarządzane i administrowane, co do zasady, bez wynagrodzenia przez osoby niezainteresowane (bezpośrednio ani pośrednio, osobiście ani przez pośredników) wynikami takiej działalności;

c)podmioty te stosują ceny zatwierdzone przez organy władzy publicznej lub nieprzekraczające wysokości takich zatwierdzonych cen lub też w odniesieniu do tych usług, których ceny nie wymagają zatwierdzenia, stosują ceny niższe niż pobierane za podobne usługi przez przedsiębiorstwa komercyjne podlegające VAT;

d)zwolnienia nie mogą powodować zakłóceń konkurencji na niekorzyść przedsiębiorstw komercyjnych podlegających VAT.

Zamieszczenie w Dyrektywie powyższych warunków pozwala przyjąć, że zwolnienia przewidziane w art. 132 Dyrektywy, w tym dotyczące usług kulturalnych, odnoszą się przede wszystkim do czynności wykonywanych przez podmioty prawa publicznego. Wskazuje na to np. możliwość ustanowienia warunku o „niedążeniu do osiągania zysku”. Zatem ze zwolnienia mogą korzystać usługi wykonywane przez podmioty prawa publicznego. Pozostałe podmioty, aby korzystać ze zwolnienia, muszą świadczyć swoje usługi na podobnych warunkach, jakie są stosowane w odniesieniu do podmiotów prawa publicznego. Dyrektywa daje tutaj pewną swobodę państwom członkowskim, stwarzając możliwość uregulowania kwestii, jakie podmioty mogą być uznane za działające na podobnych zasadach do podmiotów prawa publicznego.

Przepis art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509) ustawy określa, że:

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z brzmieniem art. 70 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Jak stanowi art. 70 ust. 2¹ ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Na mocy art. 70 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Według art. 85 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Zgodnie z art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

Analizując powołane powyżej regulacje zauważyć należy, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług kulturalnych, jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania.

Podmiotem mogącym świadczyć usługi kulturalne korzystającym ze zwolnienia może być m.in. podmiot prawa publicznego lub inny podmiot uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym pod warunkiem, że podmiot ten nie osiąga w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Natomiast spełnienie warunku przedmiotowego odnosi się do wyżej przytoczonego art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi kulturalne (…).

Ustawa nie podaje definicji pojęcia „usług kulturalnych”. Jego znaczenie należy zatem ustalić na podstawie dostępnej metody wykładni. W prawie podatkowym pierwszorzędne znaczenie ma wykładnia językowa. Zatem zgodnie z jej regułami, odnosząc się do znaczenia terminu „usługi kulturalne” w języku potocznym, możemy stwierdzić, że pod pojęciem tym kryją się usługi odnoszące się do kultury, w zakresie kultury itp.

Kultura to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową – ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności funkcjonujących w postaci dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp. („Słownik Encyklopedyczny Edukacja Obywatelska” Wydawnictwo Europa, Warszawa 1999).

Ponadto Encyklopedia Popularna w haśle „kultura” podaje, że jest to „całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie; w skład tak pojętej kultury wchodzą nie tylko wytwory materialne i instytucje społeczne, ale także zasady współżycia społecznego, sposoby postępowania, wzory, kryteria ocen estetycznych i moralnych przyjęte w danej zbiorowości i wyznaczające obowiązujące zachowania” (Encyklopedia Popularna PWN, Wydanie XV, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1982).

Wykładnia systemowa pozwala na ustalenie zakresu rozumienia pojęcia „kultura” w znaczeniu, w jakim posługują się nim inne akty prawne należące do systemu prawa (wykładnia systemowa zewnętrzna). W tym celu należy sięgnąć do ustaw wprost lub pośrednio odnoszących się do działalności prowadzonej w sferze kulturalnej, tj. powołanych wyżej przepisów ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Jak wskazano powyżej, zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że  wypełniacie Państwo przesłankę podmiotową wynikającą z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Jesteście Państwo państwową instytucją kultury. Instytut działa na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, zarządzenia (…) oraz państwowej instytucji kultury (…) oraz statutu.

Zatem należy przeanalizować, czy dla czynności dokonywanych przez Państwa polegających na wniesieniu wkładu rzeczowego i udzieleniu niewyłącznej licencji w zamian za udział w zbiorze praw autorskich do audycji w związku z zawartą umową koprodukcji spełniona została przesłanka przedmiotowa.

Jednocześnie, w analizowanej sprawie należy podkreślić, że ustawodawca wyłączył ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, usługi wymienione w cyt. wyżej art. 43 ust. 19 ustawy, tj. m.in. usługi związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach; usługi związane z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach; działalność agencji informacyjnych; usługi wydawnicze.

Zaznaczenia wymaga, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Jak wynika z opisu sprawy, audycja jest rejestracją koncertu pod roboczym tytułem „(…)”.

Ponadto, zobowiązaliście się Państwo na rzecz Spółki do zamieszczenia logotypów (…) i informacji o współorganizacji na stronach internetowych, gdzie została udostępniona Audycja oraz w profilach mediów społecznościowych, w których była publikowana informacja o Audycji. Spółka zobowiązała się do analogicznego zamieszczenia informacji o współprodukcji Audycji na stronach internetowych i na profilach mediów społecznościowych. Dodatkowo, Spółka zobowiązała się, że zapowie i poinformuje o nadaniu Audycji w materiałach emitowanych na antenie (…) zgodnie z obowiązującą ramówką; (…) zamieści informacje o działaniach i wydarzeniach organizowanych w ramach Audycji w swoich kanałach komunikacji internetowej, w tym na stronie www i mediach społecznościowych; może podjąć działania ponadstandardowe upowszechniające informację o emisjach powtórkowych w (…) i (…) (w tym cross promocję).

Audycja oraz jej elementy są  Państwa wspólną własnością oraz Spółki, a autorskie prawa majątkowe do Audycji przysługują stronom w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję Audycji. Przedmiotem czynności Instytut nie jest dostawa żadnych towarów. Przedmiotem Państwa usługi jest zatem zarówno udzielenie sublicencji do utworów oraz praw, które nabyliście od osób występujących w Audycji, jak i do samej Audycji. Umowa nie określa wprost wynagrodzenia za udzielaną licencję. Umowa stanowi jednak, że każda ze stron wnosi wkład rzeczowy. Audycja została przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki — osobie wskazanej do kontaktów z Państwa strony, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP. Audycja została faktycznie przekazana przez kierownika produkcji ze strony Spółki - osobie wskazanej do kontaktów ze strony Instytutu, jako materiał audiowizualny w formie pliku HD w dniu 25 marca 2021 r. za pośrednictwem protokołu FTP (przesłana przez sieć Internet).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, jak również przedstawione we wniosku okoliczności sprawy, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku, wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Jesteście Państwo co prawda podmiotem wskazanym w ww. przepisie, gdyż Instytut jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej – jednakże usługa, którą Państwo świadczycie, tj. usługa polegająca na udzieleniu Spółce niewyłącznej trzyletniej licencji do Audycji, jak i jej elementów z prawem jej nieograniczonego co do liczby udostępniania, od momentu zakończenia pierwszej emisji Audycji w (…) i (…) , 29 marca 2021 r., do korzystania – poza emisją telewizyjną, rozporządzenia Audycją w całości i we fragmentach, w kraju i za granicą oraz praw pokrewnych na określonych w umowie polach eksploatacji - jest związana z produkcją filmów i nagrań na różnych nośnikach, która to usługa jest są wyłączona ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 19 ustawy.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania m.in. do usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach oraz usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach.

Ponadto dla usługi udzielenia Spółce niewyłącznej trzyletniej licencji do Audycji, jak i jej elementów z prawem jej nieograniczonego co do liczby udostępniania, od momentu zakończenia pierwszej emisji Audycji w (…) i (…), 29 marca 2021 r., do korzystania – poza emisją telewizyjną, rozporządzenia Audycją w całości i we fragmentach, w kraju i za granicą oraz praw pokrewnych na określonych w umowie polach eksploatacji, w tym udzielenie sublicencji do utworów oraz praw, które nabyliście Państwo od osób występujących w Audycji, jak i do samej audycji nie będzie miało zastosowania zwolnienie wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy.

W konsekwencji świadczona przez Państwa usługa w zakresie udzielenia Spółce licencji niewyłącznej do audycji, w tym sublicencji do utworów wykorzystywanych w audycji, do których prawa uprzednio Państwa nabyliście podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu właściwej stawki podatku od towarów i usług.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Kolejne Państwa wątpliwości dotyczą terminu, w którym byli Państwo zobowiązani do rozliczenia faktury z 8 listopada 2021 r. oraz faktury korygującej do ww. faktury.

Z okoliczności sprawy wynika, że wystawiona 8 listopada 2021 r. faktura zawierała kwotę podatku oraz, że rozliczyliście Państwo podatek należny w listopadzie 2021 r. Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 1 niniejszej interpretacji obowiązek podatkowy w analizowanym przypadku powstał z dniem emisji/nadania audycji, tj. 29 marca 2021 r., w związku z czym nieprawidłowo rozliczyliście Państwo podatek w listopadzie 2021 r.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 106j ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 106j ust. 2 ustawy:

Należy zauważyć, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu, który potwierdza rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika.

Z ww. przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez Państwa faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Tym samym, wystawienie przez Państwa faktury korygującej ma na celu skorygowanie przebiegu zdarzeń gospodarczych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy wskazać, że stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 29a ust. 10 ustawy:

Na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy:

Jak stanowi art. 29a ust. 14 ustawy:

Zgodnie z art. 29a ust. 15 ustawy:

W myśl art. 29a ust. 17 ustawy:

Jak wynika z opisu sprawy, z tytułu przekazania wkładu rzeczowego oraz udzielenia niewyłącznej licencji Instytut miał wystawić Spółce prawidłową fakturę, powiększoną o należny podatek VAT. Zapłata wynagrodzenia przez Spółkę miała nastąpić w formie kompensaty równej kwocie wartości wkładu rzeczowego Instytutu, na podstawie wystawionej faktury przez Instytut w terminie 30 dni od daty zawarcia umowy, a Spółka miała wystawić fakturę w terminie 14 dni od daty otrzymania faktury od Instytutu. Przedmiotowa faktura miała zostać wystawiona w formie wydruku informatycznego i przekazana do Spółki do Kancelarii (…). Umowa była zawiera w trybie wymiany dokumentów, podczas której to Państwo jako pierwsi przekazaliście egzemplarze umowy podpisane jednostronnie przez osoby Państwa reprezentujące. Zwrot podpisanego przez osoby upoważnione do reprezentowania Spółki egzemplarza umowy nastąpił 14 października 2021 r. wraz z pismem z 14 października 2021 r. ((…)). Pismo z 14 października 2021 r. zawiera oświadczenie Spółki, które potwierdza zawarcie umowy 29 marca 2021 r. w imieniu Spółki przez Pana G. P. z Instytutem, dotyczącą koprodukcji oraz podziału pomiędzy koproducentami autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do audycji stanowiącej rejestrację audiowizualną Audycji. 14 października 2021 r. został zarejestrowany wpływ umowy do Instytutu. Wystawiliście Państwo fakturę 8 listopada 2021 r. z kwotą podatku od towarów i usług, a Spółka zapłaci kwotę podatku VAT w terminie 30 dni od daty otrzymania faktury od Instytutu, przelewem na rachunek bankowy Instytutu wskazany na fakturze, który znajduje się w wykazie podatników VAT udostępnianym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Na dzień wystawienia faktury korygującej będziecie Państwo w posiadaniu wszelkiej dokumentacji w szczególności umowy, z której wynika jaką czynność Państwo wykonaliście.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy wskazać, że wystawienie faktury korygującej będzie dotyczyło wskazania prawidłowej daty wykonania usługi na rzecz Spółki polegającej na udzieleniu 29 marca 2021 r. niewyłącznej licencji do audycji. Wystawienie faktury korygującej nie będzie się wiązało ze zmianą podstawy opodatkowania, ani stawki podatku. Zatem powołane powyżej przepisy art. 29a ustawy nie będą mieć zastosowania.

Należy zauważyć, że w analizowanej sprawie mamy do czynienia z okolicznością powodującą powstanie korekty mającej na celu wskazanie rzeczywistej daty wykonania usługi na rzecz Spółki, tj. uporządkowania rzeczywiście zaistniałych zdarzeń w obrocie gospodarczym. Jak wynika z niniejszego rozstrzygnięcia, zobowiązani byli Państwo do rozpoznania obowiązku podatkowego z dniem udzielenia Spółce niewyłącznej licencji do materiałów zarejestrowanych w audycji, w tym sublicencji do utworów wykorzystanych w audycji. Zatem to data powstania obowiązku podatkowego w tytułu wykonania usługi, nie wystawienie faktury korygującej determinuje Państwa obowiązek korekty rozliczeń. Zatem byli Państwo zobowiązani do zapłaty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym wykonaliście Państwo usługę na rzecz Spółki, tj. w rozliczeniu za marzec 2021 r., a nie jak to zostało dokonane za listopad 2021 r. Natomiast podatek VAT wynikający z faktury wystawionej przez Państwa 8 listopada 2021 r., wykazany w rozliczeniu za listopad 2021 r. powinien zostać skorygowany w związku z wystawioną fakturą korygującą w rozliczeniu za ten okres rozliczeniowy.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroków WSA i NSA należy przede wszystkim zauważyć, że Organ nie neguje orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego. Wskazane wyroki potraktowane zostały jako element argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. 

Ponadto wyrok WSA w Bydgoszczy, sygn. I SA/Bd 96/13 z 13 czerwca 2013 r. dotyczył zaskarżenia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej a nie interpretacji indywidualnej, co więcej wyrok potwierdził stanowisko Organu. Podobnie korzystnie dla Organu orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku  z 17 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 935/11.

Również w odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych, występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. 

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.  Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).