Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – na wezwanie – pismem z 9 lipca 2025 r. (data wpływu 15 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka planuje w najbliższym czasie zawrzeć umowę najmu długoterminowego rowerów i rowerów ze wspomaganiem elektrycznym (dalej również „Rowery”), które następnie zostaną udostępnione pracownikom do celów zarówno służbowych jak i prywatnych. W związku z tym, Spółka zamierza uzgodnić z każdym zainteresowanym pracownikiem, że pracownikowi zostanie pomniejszone wynagrodzenie z tytułu korzystania z roweru. Formalnie zostanie to uregulowane m.in. poprzez podpisanie stosownego aneksu do umowy o pracę. W rezultacie pracownik de facto partycypuje w kosztach udostępnienia roweru poprzez rezygnację z części wynagrodzenia.

Rowerami będą pojazdy należące do zewnętrznej formy leasingowej – Spółka nie będzie ich właścicielem przez cały okres trwania umowy. Rowery te będą standardowymi modelami ze wspomaganiem elektrycznym ograniczonym do prędkości 25 km/h oraz bez wspomagania elektrycznego.

Spółka zamierza zapewnić pracownikom ten benefit, aby ułatwić im dojazd do pracy oraz przemieszczanie się w obrębie zabudowy miejskiej w ramach obowiązków służbowych. Dodatkowo celem jest zwiększenie motywacji pracowników, poprawa ich kondycji zdrowotnej co przyczyni się do ograniczenia absencji chorobowych wynikających z korzystania z komunikacji miejskiej oraz promowania ekologicznych form transportu.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Odpłatność za najem rowerów oraz rowerów elektrycznych udostępnianych pracownikom będzie w całości finansowana ze środków obrotowych Spółki.

Zawarcie umów najmu długoterminowego z zewnętrznym podmiotem leasingującym rowery ma na celu zapewnienie pracownikom dodatkowego benefitu – środka transportu służącego zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych. Koszty związane z tym programem pracowniczym nie będą pokrywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), ponieważ nie spełniają przesłanek wydatkowania środków z tego funduszu.

W niniejszym przypadku program najmu rowerów ma charakter świadczenia o jednakowej wartości dla wszystkich zainteresowanych, niezależnie od ich sytuacji osobistej czy finansowej i jest realizowany w interesie pracodawcy – jako element strategii poprawy mobilności, zdrowia i motywacji pracowników oraz usprawnienia realizacji obowiązków służbowych.

W związku z tym wszelkie koszty związane z najmem rowerów będą ponoszone z bieżących środków obrotowych Spółki jako część działalności operacyjnej, a nie z zasobów ZFŚS.

Pracownik, decydując się na udział w programie udostępnienia rowerów lub rowerów elektrycznych będzie w pełni pokrywał koszt związany z ich użytkowaniem poprzez rezygnację z części swojego wynagrodzenia. Oznacza to, że opłata z tytułu korzystania z roweru będzie przez pracownika ponoszona w całości – tj. w wysokości odpowiadającej całkowitemu kosztowi najmu roweru przypadającemu na danego pracownika.

Potrącana pracownikowi część wynagrodzenia – odpowiadająca pełnej wysokości opłaty za wynajem roweru – będzie w całości przekazywana firmie leasingowej (wynajmującej rowery) jako zapłata należności wynikającej z zawartej przez Spółkę umowy najmu długoterminowego.

Spółka będzie prowadzić imienne listy pracowników, którym udostępniane są rowery i rowery elektryczne.   

Prowadzenie takich list jest niezbędne z kilku względów praktycznych i organizacyjnych. Po pierwsze, tylko konkretni pracownicy, którzy wyrażą chęć uczestnictwa w programie i podpiszą stosowny aneks do umowy o pracę, będą korzystać z rowerów. Z tytułu tego świadczenia będą oni ponosić pełną odpłatność – poprzez potrącenie z wynagrodzenia kwoty odpowiadającej kosztowi najmu przypisanego im roweru.

Po drugie, każdy rower (w tym różne modele i warianty – zarówno klasyczne, jak i elektryczne) będzie przypisany do konkretnego pracownika. Koszty najmu mogą się różnić w zależności od rodzaju roweru, dlatego Spółka musi ewidencjonować, który pracownik korzysta z którego pojazdu, aby prawidłowo przypisać wysokość potrącenia z wynagrodzenia.

W związku z powyższym, Spółka w sposób systemowy i imienny będzie prowadzić rejestr pracowników korzystających z rowerów oraz przypisanych im konkretnych egzemplarzy.

Opłaty za najem rowerów i rowerów elektrycznych będą uzależnione od rzeczywistej liczby pojazdów wypożyczonych przez Spółkę. Oznacza to, że nie będą one miały charakteru ryczałtowego.

Spółka zawrze umowę z firmą leasingową (lub wynajmującą), w której ustalona zostanie jednostkowa stawka za każdy wynajęty rower. Koszt całkowity ponoszony przez Spółkę w danym okresie rozliczeniowym będzie zatem wynikał z liczby rowerów przypisanych konkretnym pracownikom w danym miesiącu. 

Spółka nie zawarła jeszcze umowy najmu, ani nie przystąpiła do negocjacji jej warunków. Intencją Spółki jest uprzednie poznanie potencjalnych skutków podatkowych planowanego rozwiązania, zanim podejmie ostateczne decyzje organizacyjne i finansowe. Niemniej jednak, na obecnym etapie zaawansowania projektu, Spółka zakłada, że warunki przyszłej umowy najmu długoterminowego będą obejmowały:

• okres obowiązywania umowy wynoszący 3 lata,
• możliwość sukcesywnego przypisywania poszczególnych rowerów do konkretnych pracowników,
• prawo pierwszeństwa wykupu roweru po zakończeniu okresu najmu, które będzie przysługiwało pracownikowi korzystającemu z danego roweru w trakcie trwania umowy.

Spółka dopuszcza również, że przedmiotem umowy będą różne modele rowerów – w tym również rowery ze wspomaganiem elektrycznym – co może mieć wpływ na zróżnicowanie opłat.

Na moment składania niniejszego wniosku Spółka planuje ponosić wyłącznie podstawowe opłaty wynikające z tytułu najmu rowerów lub rowerów elektrycznych od zewnętrznego podmiotu finansującego (leasingodawcy). Będą to regularne opłaty miesięczne, naliczane za każdy wynajmowany rower zgodnie z warunkami umowy. Spółka nie przewiduje obecnie konieczności ponoszenia żadnych dodatkowych opłat związanych z najmem.

Podstawową działalnością Spółki jest organizacja, przygotowywanie i prowadzenie konferencji, spotkań, wydarzeń korporacyjnych, warsztatów, wyjazdów oraz imprez integracyjnych dla klientów biznesowych. Charakter tej działalności wymaga od Spółki utrzymania wysokiego poziomu mobilności, terminowości oraz efektywności działań, które zależą przede wszystkim od zaangażowania i sprawności jej pracowników. W tym kontekście, wydatki związane z najmem oraz udostępnianiem rowerów i rowerów elektrycznych dla pracowników mają wyraźny i bezpośredni związek zarówno z możliwością uzyskiwania przychodów, jak również z ich zabezpieczeniem i zachowaniem na przyszłość. Celem wdrożenia programu najmu rowerów jest przede wszystkim:

• zwiększenie efektywności pracy poprzez ułatwienie pracownikom codziennych dojazdów do biura oraz sprawnego przemieszczania się między klientami i miejscami organizacji wydarzeń, co pozwoli na lepszą realizację usług świadczonych przez Spółkę;
• ograniczenie absencji chorobowych pracowników, które mogą być związane z korzystaniem z publicznej komunikacji miejskiej lub przemieszczaniem się samochodami, co przełoży się na stabilność i ciągłość działania Spółki;
• poprawa ogólnej kondycji zdrowotnej i samopoczucia pracowników, co przekłada się na ich większą produktywność oraz satysfakcję z wykonywanych obowiązków;
• zwiększenie atrakcyjności Spółki jako pracodawcy, co pomaga zarówno w utrzymaniu obecnych, jak i pozyskiwaniu nowych, wykwalifikowanych pracowników. Stanowi to istotny element wynagrodzenia pozapłacowego, co może ograniczyć rotację kadry i wynikające z tego dodatkowe koszty rekrutacyjne;
• budowanie pozytywnego wizerunku przedsiębiorstwa jako nowoczesnego i proekologicznego podmiotu, promującego zdrowy tryb życia oraz ekologiczne formy transportu. Takie podejście korzystnie wpływa na relacje z obecnymi oraz potencjalnymi kontrahentami, którzy dostrzegają zaangażowanie Spółki w nowoczesne, odpowiedzialne społecznie inicjatywy.

Pytania

1.Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym, pracownicy uzyskują przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z udostępnionych im rowerów ze wspomaganiem elektrycznymdo prędkości 25 km/h w celach prywatnych i czy na Spółce ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

2.Czy czynsze oraz ewentualne inne wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z najmem długoterminowym i udostępnianiem pracownikom rowerów i rowerów ze wspomaganiem elektrycznym do prędkości 25 km/h będą mogły zostać w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki dla celów podatku CIT?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie numer 1 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W przedstawionym powyżej stanie faktycznym, pracownicy nie uzyskują przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z udostępnionych im rowerów elektrycznych w celach prywatnych i na Spółce nie ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W konsekwencji, za przychody ze stosunku pracy należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 1 updof, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, ich wartość ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane nieodpłatne świadczenie ze strony pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie u pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Podkreślenia wymaga także fakt, że - co wynika z orzecznictwa - pojęcie nieodpłatnego świadczenia należy zawsze interpretować w konkretnym kontekście, a me w oderwaniu od mego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Przy wykładni tego pojęcia nie można również pominąć wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. w którym Trybunał stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, jeżeli:

1.zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);

2.zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

3.odniesiona korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (me jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Dla uznania że nieodpłatne świadczenie stanowi przychód podatkowy powyższe kryteria powinny być spełnione łącznie. Oznacza to, że niespełnienie przynajmniej jednego z nich powoduje, że dane świadczenie me jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Planowane udostępnienie pracownikom Rowerów wynika z decyzji Spółki, która chce poprawić warunki dojazdu pracowników w środowisku miejskim. Głównym celem tej inicjatywy jest umożliwienie pracownikom wygodnego dotarcia do miejsca pracy oraz do klientów Spółki, niezależnie od utrudnień komunikacyjnych, takich jak korki lub awarie transportu publicznego.

Pracownicy nie będą zobowiązani do korzystania z tych rowerów w celach prywatnych jednak Spółka przewiduje możliwość ich prywatnego użytkowania. Decyzja ta podyktowana jest względami praktycznymi – trudno bowiem założyć, że żaden pracownik nie skorzysta z roweru do celów osobistych, mając go do dyspozycji także poza godzinami pracy. Ewentualny zakaz używania rowerów do celów prywatnych byłby trudny do wyegzekwowania, szczególnie ze ich podstawowym przeznaczeniem jest dojazd między miejscem zamieszkania a miejscem pracy.

W związku z tym, zgoda na ich prywatne użytkowanie jest nie tylko korzystna dla pracowników, ale również leży w interesie samej Spółki. Pozwala to uniknąć konieczności angażowania dodatkowych środków oraz zasobów do egzekwowania nierealnego zakazu.

Jak wynika z orzecznictwa, dla powstania zobowiązania podatkowego konieczne jest jego skonkretyzowanie. Kwota podlegająca opodatkowaniu, jako czynnik determinujący wysokość podatku, musi być zatem ściśle określona. W uzasadnieniu przywołanego powyżej wyroku, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że (…) w odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast – w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń – bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Mając na względzie powyższe, Spółka nie byłaby w stanie stwierdzić jakie świadczenia pracownicy rzeczywiście otrzymali w wyniku korzystania z udostępnionych im Rowerów do celów prywatnych, ani jaka jest ich wartość. W konsekwencji, nie są w stanie obliczyć wysokości przychodu uzyskanego przez pracowników z tego tytułu. Tym samym nie jest spełniona przesłanka nr 3 określona w przywołanym powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W uzupełnieniu podkreślili Państwo, że niniejszy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego, a nie zaistniałego stanu faktycznego. Oznacza to, że w momencie składania wniosku Spółka nie rozpoczęła się realizacji opisanego programu udostępniania rowerów i rowerów elektrycznych pracownikom.

W szczególności:

oSpółka nie prowadzi jeszcze imiennych list pracowników, którym udostępniane są rowery – jednak planuje to robić w ramach wdrażanego programu. Takie listy będą tworzone w momencie przystąpienia konkretnych pracowników do programu oraz przypisania im poszczególnych pojazdów.

oSpółka nie ponosi jeszcze opłat z tytułu najmu rowerów, ponieważ umowa leasingu/najmu nie została jeszcze zawarta. Opłaty będą naliczane i uiszczane dopiero po uruchomieniu programu, zgodnie z opisanym we wniosku mechanizmem.

W związku z tym wszelkie informacje przekazane przez Spółkę w ramach niniejszego wniosku mają charakter planowanej, przyszłej działalności i opierają się na założeniach, które będą obowiązywać w momencie rozpoczęcia programu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Użyty powyżej w art. 12 ust. 1 ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Według art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.

Kwestia nieodpłatnych świadczeń dla pracowników została poruszona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K7/13.

W wyżej wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugą przesłankę Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa.

Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie, kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego. Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważam, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka będzie udostępniać dla pracowników rowery oraz rowery elektryczne do celów zarówno służbowych jak i prywatnych. W tym celu Spółka planuje w najbliższym czasie zawrzeć umowę najmu długoterminowego rowerów od firmy zewnętrznej. Spółka nie będzie ich właścicielem przez cały okres trwania umowy. Rowery te będą standardowymi modelami ze wspomaganiem elektrycznym ograniczonym do prędkości 25 km/h oraz bez wspomagania elektrycznego. W związku z tym, Spółka zamierza uzgodnić z każdym zainteresowanym pracownikiem, że pracownikowi zostanie pomniejszone wynagrodzenie z tytułu korzystania z roweru. Formalnie zostanie to uregulowane m.in. poprzez podpisanie stosownego aneksu do umowy o pracę. Pracownik, decydując się na udział w programie udostępnienia rowerów lub rowerów elektrycznych będzie w pełni pokrywał koszt związany z ich użytkowaniem poprzez rezygnację z części swojego wynagrodzenia. Oznacza to, że opłata z tytułu korzystania z roweru będzie przez pracownika ponoszona w całości – tj. w wysokości odpowiadającej całkowitemu kosztowi najmu roweru przypadającemu na danego pracownika. Potrącana pracownikowi część wynagrodzenia – odpowiadająca pełnej wysokości opłaty za wynajem roweru – będzie w całości przekazywana firmie leasingowej (wynajmującej rowery) jako zapłata należności wynikającej z zawartej przez Spółkę umowy najmu długoterminowego. Spółka będzie prowadzić imienne listy pracowników, którym udostępniane są rowery i rowery elektryczne.  

Z powyższego wynika, że rowery zostaną udostępnione pracownikom za ich zgodą. Ponadto przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ponieść w związku z dojazdem do pracy innymi środkami transportu (pracodawca nie jest zobowiązany do zapewnienia pracownikom dojazdu do pracy) lub zaoszczędzeniem czasu jaki pracownik musiałby przeznaczyć na dojście do pracy. Można również określić, jaką korzyść uzyskał dany pracownik.

Udostępnienie rowerów pracownikom można rozpatrywać w kontekście przychodu, ale tylko w sytuacji, gdy pracownicy będą korzystali z nich nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie. Natomiast w sytuacji, gdy pracownicy poniosą pełną odpłatność za użytkowanie tych rowerów, to nie uzyskają przychodu związanego z nieodpłatnym bądź częściowo odpłatnym użytkowaniem rowerów.

Skoro – jak wynika z opisu sprawy – pracownik poniesie pełną odpłatność za używanie roweru bądź roweru elektrycznego do celów prywatnych i służbowych, w wysokości odpowiadającej całkowitemu kosztowi najmu roweru przypadającemu na danego pracownika, wówczas nie uzyska przychodu z tytułu użytkowania roweru bądź roweru elektrycznego. Na Państwu nie będą ciążyły z tego tytułu obowiązki płatnika, tj. obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Państwa stanowisko w ww. zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).

Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.