Temat interpretacji

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania usług kierowania samochodem na terenie kraju i Unii Europejskiej, jest ona klasyfikowana wg PKWiU 74,50 B - działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu, z którym ma podpisaną umowę o współpracy. Podatnik nie zatrudnia pracowników. Podatnik prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych.

Podatnik stoi na stanowisku, iż koszty diet z tytułu podróży służbowej ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu (do wysokości przysługującej pracownikom), gdyż spełniają one przesłanki art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie tutejszego organu stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Podatnik słusznie zauważa iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 roku Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Należy jednak wskazać iż nie w związku z każdą podróżą osoby prowadzącej działalność gospodarczą, można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów, wartość diet z tytułu podróży służbowej. Ważne jest bowiem, czy wyjazd może zostać uznany za podróż służbową. Zależy to, przede wszystkim od charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Istotą podróży służbowej jest wykonanie pojedynczego zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba podatnika lub jego stałe miejsce pracy. W przedmiotowym przypadku podróż łączy się nierozerwalnie z istotą świadczonych usług. Nie można więc uznać że przysługuje podatnikowi z tego tytułu prawo do zaliczenia w koszty wartości diet z tytułu podróży służbowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym. W związku z powyższym należy uznać stanowisko podatnika za nieprawidłowe.