Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od czynności cywilnoprawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie podatkowych skupu monet ze złota dewizowego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca – (…) jest spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Polski. Spółka prowadzi działalność kantorową w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy Prawo dewizowe. Prowadzony przez spółkę kantor został wpisany przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego do rejestru działalności kantorowej. W ramach działalności kantorowej Wnioskodawca m.in. skupuje w drodze zawarcia umowy sprzedaży od klientów, niebędących podatnikami podatku od towarów i usług ani niedziałających jako podatnik podatku od towarów i usług, monety będące poza krajem (poza Rzeczpospolitą Polską) prawnym środkiem płatniczym, w szczególności dolary amerykańskie, dolary kanadyjskie, dolary australijskie, euro, funty brytyjskie, korony szwedzkie, korony duńskie, jeny japońskie, południowoafrykańskie Krugerrandy. Powyższe monety są wykonane ze złota dewizowego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 13 Prawa dewizowego. W umowach sprzedaży zawieranych z klientami Wnioskodawca występuje jako kupujący. Do zawarcia transakcji dochodzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także w momencie zawarcia transakcji rzeczy będące przedmiotem transakcji znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pytanie

Czy zawarcie umowy sprzedaży monet opisanych we wniosku podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, zawarcie umowy sprzedaży, której przedmiotem jest zakup od osób fizycznych złotych monet, opisanych we wniosku, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wskazali Państwo, że zgodnie z brzmieniem art. 9 pkt 1 ww. ustawy, zwalnia się od podatku od czynności cywilnoprawnych sprzedaż walut obcych.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera definicji „walut obcych”. Pojęcie to definiuje ustawa z 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe. Zgodnie z art. 2 pkt 10 tejże ustawy walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym,  a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych,  w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR).

Biorąc zatem pod uwagę to, że złote monety, będące przedmiotem umów sprzedaży zawieranych przez Państwa, są prawnym środkiem płatniczym w krajach, w których zostały wybite, należy uznać, że spełniają one definicję „walut obcych” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego. Tym samym ich sprzedaż jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Tożsamy stan faktyczny jak w przedmiotowym zapytaniu, jak i tożsame stanowisko wyraża Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 stycznia 2025 r. (sygnatura sprawy − III FSK 154/23). Poniżej zamieszczone są fragmenty uzasadnienia powyższego wyroku. W art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych został sformułowany katalog czynności cywilnoprawnych zwolnionych  z opodatkowania. Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 cyt. ustawy zwalnia się od podatku od czynności cywilnoprawnych sprzedaż walut obcych. Przy czym brak jest definicji pojęcia „walut obcych”  w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, zarówno w przytoczonym art. 9 pkt 1 ww. ustawy, jak również w innym przepisach. Należy odwołać się w ramach wykładni systemowej do treści art. 2 pkt 10 Prawa dewizowego, gdzie wskazano, że walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie. Na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SDR). Obrót tego typu znakami pieniężnymi nie generuje obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Błędną jest wykładania – pozbawiona podstaw prawnych − że zakwalifikowanie monet wykonanych ze złota do kategorii „złota dewizowego” zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 13 Prawa dewizowego wyklucza możliwość uznania ich za „waluty obce”. Teza taka nie znajduje uzasadnienia prawnego zarówno  w treści art. 2 ust. 1 pkt 10 i pkt 13 Prawa dewizowego, jak i w treści art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z treści art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego nie wynika żadna wzmianka o tym, że jeżeli znaki pieniężne (monety lub banknoty) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym (co stanowi wystarczającą przesłankę do uznania ich za waluty obce) posiadają jednocześnie cechy kwalifikujące je do „złota dewizowego” to, wyłącza je to z możliwości uznania za „waluty obce”. Jeżeli wolą racjonalnego ustawodawcy było wyłączenie z zakresu „walut obcych” tych należących także do kategorii „złota dewizowego”, to dałby temu wyraz w treści przepisu. A jeżeli takiego zastrzeżenia nie ma w treści omawianego przepisu, to należy uznać, że wolą ustawodawcy było objęcie wszystkich monet i banknotów będących poza krajem środkami płatniczymi zakresem definicji „waluty obce” bez względu na to, czy te środki płatnicze posiadają jednocześnie status „złota dewizowego”. Równocześnie należy przyjąć, iż za przełamaniem wykładni językowej art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego nie przemawiają żadne argumenty o charakterze systemowym, funkcjonalnym ani celowościowym. Za racjonalnością ustawodawcy, który celowo, nie widząc potrzeby zawężania zakresu zastosowania omawianego zwolnienia, przemawia również fakt, że nie wyraził w treści tegoż przepisu (jak również całego artykułu ani ustawy) żadnych wyłączeń, zawężeń ani ograniczeń. Kolejnym argumentem za potwierdzającym powyższe stanowisko są poglądy prezentowane w doktrynie, iż dekodowanie norm zawartych w wymienionych przepisach przez zastosowanie wykładni językowej, która ma pierwszeństwo, prowadzi do wniosków, że wolą ustawodawcy była świadoma rezygnacja  z dodatkowych parametrów determinujących przedmiot zwolnienia od czynności cywilnoprawnych. Za niezasadne należy uznać również twierdzenie Organu wskazujące na to, że cecha wymienialności walut ma jakiekolwiek znaczenie dla możliwości zastosowania omawianego zwolnienia podatkowego. Gdyby wolą ustawodawcy było nadanie tej okoliczności prawnie doniosłego znaczenia, z pewnością znalazłoby to swój wyraz w treści omawianego przepisu. Również Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku w wyczerpujący sposób wyjaśnił i uzasadnił, dlaczego wolą ustawodawcy było umożliwienie zastosowania zwolnienia podatkowego względem wszystkich „walut obcych”, bez możliwości zawężenia tej kategorii, a także to, jakie działania zostałyby podjęte przez racjonalnego ustawodawcę, gdyby jego wolą było ograniczenie wprowadzenia przedmiotowego zwolnienia. Stąd Naczelny Sąd Administracyjny zgadza się z poglądem, iż przepis art. 2 ust. 1 pkt 10 Prawa dewizowego nie wyłącza z zakresu „walut obcych” tych walut obcych, które zostały wykonane ze złota dewizowego, a art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie ogranicza zwolnienia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych sprzedaży walut obcych tylko względem tych walut obcych, które nie są wykonane ze złota dewizowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 295 ze zm.):

W myśl art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Z art. 4 pkt 1 tejże ustawy wynika natomiast, że:

W myśl art. 5 cyt. ustawy:

Art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych statuuje, że:

Jak wynika z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Niezależnie jednak od powyższego, ustawodawca przewidział w art. 9 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych szereg zwolnień przedmiotowych z zakresu tego podatku.

Stosownie do art. 9 pkt 1 ww. ustawy:

Pkt 6 tegoż przepisu stanowi natomiast, że:

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie obejmuje swoim zakresem definicji walut obcych. W celu jej ustalenia koniecznym jest więc, aby sięgnąć do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1131 ze zm.).

Art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy Prawo dewizowe stanowi, że:

Z art. 2 ust. 1 pkt 13 tejże ustawy wynika natomiast, że:

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że prowadzą Państwo działalność kantorową w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 19 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy Prawo dewizowe.  W ramach działalności kantorowej m.in. skupują Państwo w drodze zawarcia umowy sprzedaży od klientów niebędących podatnikami podatku od towarów i usług ani niedziałających jako podatnik podatku od towarów i usług monety będące poza krajem (poza Rzeczpospolitą Polską) prawnym środkiem płatniczym, w szczególności dolary amerykańskie, dolary kanadyjskie, dolary australijskie, euro, funty brytyjskie, korony szwedzkie, korony duńskie, jeny japońskie czy południowoafrykańskie krugerrandy. Powyższe monety są wykonane ze złota dewizowego w rozumieniu art. 2 ust. 1  pkt 13 Prawa dewizowego. W umowach sprzedaży zawieranych z klientami występują Państwo jako kupujący. Do zawarcia transakcji dochodzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także  w momencie zawarcia transakcji rzeczy będące przedmiotem transakcji znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Państwa zdaniem, opisane umowy sprzedaży korzystają ze zwolnienia na mocy art. 9 ust. 1 ustawy  o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Na tle tak przedstawionego zdarzenia stwierdzić należy, że w tej sprawie kwestia do rozstrzygnięcia sprowadza się do kwestii, czy można uznać czynności, które Państwo wykonują za sprzedaż (skup) walut obcych, czy też raczej za skup złota dewizowego.

Z treści wniosku wynika, że skupują Państwo monety wykonane ze złota dewizowego. Ustawa Prawo dewizowe wyraźnie różnicuje pojęcia „waluty obce” i „złoto dewizowe”. Pod pojęciem „złoto dewizowe” ustawodawca zawarł także monety bite po 1850 r. Skoro skupowane przez Państwa monety wykonane są ze złota dewizowego, to zgodnie z przywołanymi przepisami nie mogą być zaliczane do tzw. walut obcych, o których mowa w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Nie można więc zgodzić się z Państwem, że opisana we wniosku umowa sprzedaży monet korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Pomimo bowiem pełnionej przez wymienione we wniosku monety także roli środków płatniczych  w wybranych krajach, za przeważającą należy jednak uznać cechę wykonania danej monety ze złota dewizowego, co czyni ją przede wszystkim złotem dewizowym w rozumieniu ustawy Prawo dewizowe, nie zaś walutami obcymi. Z tego względu ciąży na Państwu obowiązek podatkowy  w podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z nabywaniem monet ze złota dewizowego, każdorazowo, kiedy kwota zakupu przekroczy wartość 1000 zł.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Państwa wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że orzeczenia dotyczą konkretnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcie w nich zawarte jest wiążące. Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych oraz sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

-    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-    Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.); dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.