Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”), z siedzibą przy (…), zarejestrowana w rejestrze przedsiębiorców prowadzonym przez (…) jest osobą prawną zarejestrowaną i działającą na podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm.; dalej: „Ustawa o PDOP”). Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest tworzenie na zlecenie przedmiotów własności intelektualnej (gier komputerowych i mobilnych) oraz świadczenie związanych z tym usług. Przedmiotem działalności Spółki według nomenklatury PKD jest, w szczególności:

72, 19, Z, - Badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych;

62, 01, Z, - Działalność związana z oprogramowaniem;

63,---, - Działalność usługowa w zakresie informacji;

74,--, - Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna.

Spółka zatrudnia pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 z późn. zm.; dalej: „Kodeks pracy”) w oparciu o umowę o pracę (dalej: „Pracownicy”), zarówno w trybie całkowicie zdalnym, jak i hybrydowym. Zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, w przypadku czasowej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, pracodawca zobowiązany jest do wypłaty pracownikowi wynagrodzenia chorobowego w wysokości 80% wynagrodzenia za okres:

-do 33 dni w roku kalendarzowym – dla pracowników poniżej 50 roku życia,

-do 14 dni – dla pracowników, którzy ukończyli 50 rok życia.

Z kolei zgodnie z art. 92 § 1 pkt 2 i 3 Kodeksu pracy, pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia w okresach wskazanych powyżej, jeżeli niezdolność do pracy wynika:

-z wypadku w drodze do pracy lub z pracy,

-z choroby przypadającej w okresie ciąży,

-z poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz z poddania się zabiegowi ich pobrania.

Po upływie wskazanych okresów obowiązek wypłaty świadczenia przechodzi na Zakład Ubezpieczeń Społecznych w postaci zasiłku chorobowego. Spółka, jako pracodawca, ma jednak możliwość – zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy – przyznawania pracownikom dodatkowych świadczeń wykraczających poza minimalne standardy określone ustawowo.

Zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, za okres czasowej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub odosobnieniem w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego (a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – do 14 dni) – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe świadczenia. Podstawę do wprowadzenia takich korzystniejszych rozwiązań stanowi również art. 18 § 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym postanowienia umów o pracę oraz regulaminów pracy i wynagradzania mogą przewidywać dla pracowników warunki korzystniejsze niż wynikające z przepisów prawa pracy. Oznacza to, że w regulaminach wewnętrznych Pracodawca może ustalić kwotę wynagrodzenia za czas choroby w wysokości nie 80% przeciętnego wynagrodzenia, ale odpowiednio wyższe (nie przekraczające jednak 100%).

W związku z powyższym Spółka podejmuje działania zmierzające do wdrożenia wewnętrznej polityki kadrowo-płacowej, zgodnie z którą Pracownikom będzie przysługiwało wynagrodzenie chorobowe w wysokości 100% wynagrodzenia, niezależnie od przyczyny nieobecności. Oznacza to, że Spółka będzie finansować również brakujące 20% wynagrodzenia ponad poziom wymagany przepisami art. 92 § 1 Kodeksu pracy. Planowane rozwiązanie ma na celu zapewnienie stabilności finansowej Pracownikom w czasie niezdolności do pracy z powodu choroby, co jest szczególnie istotne w branży IT, w której wysoka konkurencja o wykwalifikowaną kadrę wymaga od pracodawców stosowania atrakcyjnych i stabilnych warunków zatrudnienia. W sektorze nowoczesnych technologii kluczowym zasobem są pracownicy posiadający unikalne kompetencje techniczne i kreatywne, a ich doświadczenie i wiedza mają bezpośredni wpływ na jakość świadczonych usług oraz rozwój produktów. Wypłacanie 100% wynagrodzenia w okresie choroby będzie stanowić element realizowanej przez Spółkę polityki zatrzymywania talentów, której celem jest zwiększanie satysfakcji pracowników, wzmacnianie ich motywacji oraz lojalności wobec Pracodawcy. Świadczenie to ma budować wizerunek Spółki jako odpowiedzialnego i stabilnego pracodawcy, dbającego o dobrostan pracowników nie tylko w okresach aktywnej pracy, ale również w sytuacjach czasowej niedyspozycji zdrowotnej. Dodatkowo, oferowanie korzystniejszych warunków niż te przewidziane w przepisach prawa przyczyni się do ograniczenia rotacji kadry, zmniejszenia kosztów rekrutacji i wdrożeń nowych pracowników, a także do zachowania ciągłości realizowanych projektów technologicznych.

Z perspektywy biznesowej rozwiązanie to będzie również zgodne z interesem Spółki – zabezpieczy jej zdolność operacyjną oraz pozytywnie wpłynie na atmosferę pracy i kulturę organizacyjną. Zakłada się, że świadczenie to będzie finansowane w pełni ze środków własnych Spółki, a jego wypłata będzie uregulowana w regulaminie pracy i regulaminie wynagradzania, co oznacza, że będzie to świadczenie wynikające z obowiązujących w Spółce zasad zatrudnienia, a więc o charakterze obowiązkowym i systematycznym. W związku z tym wypłata nadwyżki w wysokości 20 % ponad standardowe 80 % wynagrodzenia za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą stanowić będzie systematyczne zobowiązanie Spółki wobec Pracowników, związane bezpośrednio ze stosunkiem pracy. Świadczenie to będzie przysługiwać każdemu uprawnionemu Pracownikowi – tj. osobie niezdolnej do pracy z powodu choroby w okresie, w którym obowiązek wypłaty wynagrodzenia chorobowego spoczywa na Pracodawcy – na zasadach jednolitych, przewidywalnych i niezależnych od uznaniowej decyzji kadry zarządzającej.

W związku z powyższym opisem, Spółka ma praktyczną potrzebę uzyskania indywidualnej interpretacji podatkowej w zakresie potwierdzenia, czy wartość wypłacanego przez Spółkę wynagrodzenia chorobowego ponad ustawowe 80% (tj. dodatkowe 20% finansowane przez Pracodawcę w okresie choroby), stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP.

Pytanie

Czy w przypadku, gdy Spółka – na podstawie obowiązujących u niej wewnętrznych regulacji, takich jak regulamin pracy oraz regulamin wynagradzania – będzie wypłacać pracownikom dodatkową część wynagrodzenia chorobowego w wysokości 20% podstawy wymiaru (stanowiącą uzupełnienie ustawowego wynagrodzenia chorobowego do poziomu 100%), wartość tego świadczenia będzie mogła zostać zaliczona do kosztów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W powyższym zakresie, wypracowana została również jednolita praktyka organów podatkowych (interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 15 maja 2020 r., 0111-KDIB1-1.4010.113.2020.1.NL), zgodnie z którą, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów musi m.in. pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a cel jego poniesienia musi stanowić chęć osiągnięcia przychodów lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów (podatnik powinien posiadać racjonalne i gospodarcze uzasadnienie dla poniesienia danego wydatku).

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

-został właściwie udokumentowany;

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów oraz zostały one prawidłowo udokumentowane.

Mając na uwadze powyższe zasady, należy wskazać, że wydatki ponoszone przez Spółkę na wypłatę dodatkowej części wynagrodzenia chorobowego, tj. różnicy między ustawowym poziomem 80% wynagrodzenia a wypłatą 100% za czas niezdolności do pracy, spełniają wszystkie przesłanki pozwalające uznać je za koszty uzyskania przychodów. Przede wszystkim, wynagrodzenie to będzie w bezpośrednim związku ze stosunkiem pracy i wynikać będzie z obowiązujących u Pracodawcy regulacji wewnętrznych, w szczególności z regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania. Nie będzie to świadczenie o charakterze uznaniowym ani dobrowolnym - Spółka przewiduje realizację przyjętej polityki wynagradzania, mającej charakter systemowy i powtarzalny. Wypłacanie pełnego wynagrodzenia chorobowego znajdzie również uzasadnienie gospodarcze. W sektorze nowoczesnych usług IT utrzymanie stabilnej, wykwalifikowanej i zmotywowanej kadry stanowi kluczowy czynnik sukcesu przedsiębiorstwa. Praktyka rynkowa pokazuje, że pracodawcy podejmują działania, które mają na celu ograniczenie rotacji kadry, zapewnienie ciągłości projektowej oraz budowanie lojalności pracowników. W tym kontekście uzupełniające świadczenie za okres choroby wpisywać się będzie w ten model. Zatrudnianie odpowiednio wykwalifikowanych specjalistów oraz dbałość o ich dobrostan przekładać się będzie bezpośrednio na jakość świadczonych usług oraz terminowość realizowanych projektów. Pracownicy, którzy będą mieli pewność, że również w okresie niezdolności do pracy zachowają pełne wynagrodzenie, będą wykazywać wyższy poziom motywacji i lojalności wobec Pracodawcy. Tym samym, wypłacając pełne wynagrodzenie chorobowe, Spółka nie tylko będzie dbała o motywację i morale zespołu, ale również ograniczy ryzyko przestojów projektowych, które mogłyby skutkować utratą przychodów.

Należy również wskazać, że planowane wypłaty dodatkowego wynagrodzenia chorobowego nie będą miały charakteru reprezentacyjnego ani luksusowego. Nie będą również stanowić świadczeń nieodpłatnych ani nieuzasadnionych ekonomicznie. Przeciwnie – będą elementem przemyślanej, racjonalnej i uzasadnionej polityki personalnej Spółki, dostosowanej do realiów rynkowych i specyfiki branży.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, wydatki ponoszone w celu zatrzymania pracowników w firmie, zapewnienia im odpowiednich warunków pracy oraz ograniczenia rotacji kadrowej, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. W szczególności, wskazuje się, że wynagrodzenia oraz świadczenia związane z zatrudnieniem pracowników – jeżeli są powiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą i mają wpływ na osiągane przychody – mieszczą się w definicji kosztów podatkowych. W omawianym zdarzeniu przyszłym wszystkie przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP będą spełnione. Wydatek ponoszony przez Spółkę będzie miał charakter definitywny, zostanie właściwie udokumentowany, a jednocześnie nie będzie podlegał wyłączeniom przewidzianym w art. 16 ust. 1 ustawy. Jego poniesienie będzie służyć zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów Spółki i będzie ekonomicznie oraz organizacyjnie uzasadnione. Co więcej, zapewnienie 100% wynagrodzenia chorobowego w miejsce ustawowych 80% będzie miało również wymiar profilaktyczny. W rezultacie, pracownicy nie będą zmuszeni do przedwczesnego powrotu do pracy w trakcie trwania choroby, co pozytywnie wpłynie na ich zdrowie, ograniczy ryzyko rozprzestrzeniania się infekcji wśród pozostałych członków zespołu oraz przyczyni się do zwiększenia efektywności pracy całej organizacji. Z perspektywy przepisów prawa podatkowego brak będzie podstaw do uznania planowanego wydatku za niestanowiący kosztu uzyskania przychodów. Przewidywane świadczenie nie zostało wymienione w katalogu z art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP, nie ma charakteru darowizny ani świadczenia jednostronnego. Przeciwnie – stanowić będzie element wynagrodzenia za pracę, wypłacany zgodnie z obowiązującymi u Spółki regulacjami wewnętrznymi oraz utrwaloną praktyką Pracodawcy.

W ramach opisanego zdarzenia przyszłego, wypłaty uzupełniające wynagrodzenie chorobowe do poziomu 100% podstawy wymiaru:

-będą ponoszone przez Spółkę z jej własnych środków finansowych;

-będą miały charakter definitywny i zostaną należycie udokumentowane;

-będą wynikać z obowiązujących w Spółce regulaminów wynagradzania i regulaminu pracy;

-będą pozostawały w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą;

-będą służyły zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów Spółki;

-nie będą objęte katalogiem wyłączeń, o którym mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP.

W świetle powyższego, wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu dodatkowego świadczenia w postaci uzupełnienia wynagrodzenia chorobowego do 100% podstawy wymiaru należy traktować jako racjonalne, gospodarczo uzasadnione i pozostające w związku przyczynowo-skutkowym z prowadzoną działalnością. Spełniając przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP, wydatki te będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że wypłacane w przyszłości – na podstawie regulacji wewnętrznych – dodatkowe 20% wynagrodzenia chorobowego stanowić będzie koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”),

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów lub wydatków, których wysokość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych została ustawowo ograniczona.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, że działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a)„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b)„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c)„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w przypadku, gdy – na podstawie obowiązujących u Państwa wewnętrznych regulacji, takich jak regulamin pracy oraz regulamin wynagradzania – będą Państwo wypłacać pracownikom dodatkową część wynagrodzenia chorobowego w wysokości 20 % podstawy wymiaru (stanowiącą uzupełnienie ustawowego wynagrodzenia chorobowego do poziomu 100 %), wartość tego świadczenia będzie mogła zostać zaliczona do kosztów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym miejscu należy powołać treść art. 92 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.), zgodnie z którym:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że dodatkowa część wynagrodzenia chorobowego będzie finansowana w pełni ze środków własnych Spółki, a jego wypłata będzie uregulowana w regulaminie pracy i regulaminie wynagradzania, co oznacza, że będzie to świadczenie wynikające z obowiązujących w Spółce zasad zatrudnienia, a więc o charakterze obowiązkowym i systematycznym. Wypłacanie 100 % wynagrodzenia w okresie choroby będzie stanowić element realizowanej przez Państwa Spółkę polityki zatrzymywania talentów, której celem jest zwiększanie satysfakcji pracowników, wzmacnianie ich motywacji oraz lojalności wobec Pracodawcy. Świadczenie to ma budować wizerunek Spółki jako odpowiedzialnego i stabilnego pracodawcy, dbającego o dobrostan pracowników nie tylko w okresach aktywnej pracy, ale również w sytuacjach czasowej niedyspozycji zdrowotnej. Dodatkowo, oferowanie korzystniejszych warunków niż te przewidziane w przepisach prawa przyczyni się do ograniczenia rotacji kadry, zmniejszenia kosztów rekrutacji i wdrożeń nowych pracowników, a także do zachowania ciągłości realizowanych projektów technologicznych.

Dokonując zatem oceny charakteru wydatków poniesionych przez Państwa w związku z wypłacaniem pracownikom dodatkowej części wynagrodzenia chorobowego w wysokości 20 % podstawy wymiaru należy stwierdzić, że są one związane niewątpliwie z prowadzoną działalnością podatnika i mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy, a tym samym wpłynie pozytywnie na przychody, czy też zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Wydatki te są bowiem w swej istocie wyrazem dbałości pracodawcy o swoich pracowników.

Zgadzam się z Państwem, że w przypadku, gdy – na podstawie obowiązujących u Państwa wewnętrznych regulacji, takich jak regulamin pracy oraz regulamin wynagradzania – będą Państwo wypłacać pracownikom dodatkową część wynagrodzenia chorobowego w wysokości 20 % podstawy wymiaru (stanowiącą uzupełnienie ustawowego wynagrodzenia chorobowego do poziomu 100 %), wartość tego świadczenia będzie mogła zostać zaliczona do kosztów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w  przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.