Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2008 r. (data wpływu 06.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest zakładem pracy chronionej. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.), zakład pracy chronionej ma obowiązek tworzyć zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Fundusz ten tworzony jest zgodnie z przepisami art. 33 ww. ustawy. Spółka wydatkowała w 2007 r. z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych środki na zakup betonomieszarki i koparko ładowarki, środki te wydatkowano z części funduszu tworzonego ze zwolnień podatkowych oraz z pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Spółka dokonuje amortyzacji ww. środków trwałych, a odpis amortyzacyjny uznaje za koszt uzyskania przychodu. Natomiast równowartość odpisów amortyzacyjnych odnoszonych na pozostałe przychody operacyjne nie stanowi dla Spółki przychodów do opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych tworzy zakład pracy chronionej. Jednostka ta jest właścicielem zgromadzonych tam środków. Na tej podstawie do środków sfinansowanych z funduszu (z wyłączeniem środków sfinansowanych dotacją lub subwencją) nie ma zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym przypadku odpisy amortyzacyjne od tych środków są kosztem uzyskania przychodów. Natomiast równowartość odpisów odnoszona na pozostałe przychody operacyjne nie stanowi przychodu do opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy. Identyczne stanowisko w sprawie zajął Świętokrzyski Urząd Skarbowy w piśmie z dnia 7 czerwca 2005 r. nr RO/423/77/2005 oraz Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy w Poznaniu w postanowieniu z dnia 26.04.2005 r. nr ZD/406-28/1/CIT/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zakład pracy chronionej obowiązany jest tworzyć zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych i jest jego dysponentem. Ogólne zasady tworzenia i przeznaczania środków funduszu określa art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. 2008 Nr 14, poz. 92). W świetle art. 33 ust. 2 tej ustawy fundusz rehabilitacji tworzy się w szczególności:

1. ze środków, o których mowa w art. 26a ust. 5 pkt 2 oraz w art. 31 ust. 3 pkt 1 lit. b i pkt 2,
2. z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z odrębnymi przepisami,
3. z wpływów z zapasów i darowizn,
4. z odsetek od środków zgromadzonych na rachunku funduszu rehabilitacji,
5. ze środków pochodzących ze zbycia środków trwałych zakupionych ze środków funduszu, w części niezamortyzowanej.

W myśl art. 33 ust. 4 ww. ustawy środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka posiada status zakładu pracy chronionej. Spółka w 2007 r. wydatkowała środki z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na zakup środków trwałych, tj. betonomieszarki i koparko ładowarki. Środki te pochodziły z części funduszu zasilanego ze zwolnień podatkowych oraz z kwot pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Spółka dokonuje od ww. środków trwałych odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do przepisów art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast regulacje art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy stanowią, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W sytuacji, gdy środki uzyskane dla zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych pochodzą ze zwolnień podatkowych Spółki oraz z pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, wówczas stanowią one środki własne Spółki. Wobec powyższego, nie ma zastosowania powołany art. 16 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż sfinansowanie tymi środkami zakupu składnika majątku trwałego nie jest uważane, w świetle przepisów tej ustawy, za zwrot wydatków, ani też wydatkowana kwota nie podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania.

W związku z powyższym, odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, których zakup sfinansowany został ze środków własnych Wnioskodawcy pochodzących z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, stanowić będą koszt uzyskania przychodów w myśl przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego stwierdził, iż równowartość odpisów amortyzacyjnych odnoszona na pozostałe przychody operacyjne nie stanowi dla Spółki przychodu do opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże, przytoczony przez Spółkę przedmiotowy artykuł ww. ustawy, stanowiący, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów nie ma w przedmiotowej kwestii zastosowania.

Pojęcie przychodu podatkowego, z którego dochód podlega opodatkowaniu, określa art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy tego artykułu nie określają ścisłej definicji przychodów, zawierają jedynie wykaz zdarzeń, które zostały uznane przez ustawodawcę za przychody w rozumieniu ustawy, przy czym wymienione w ww. przepisie ustawy rodzaje przychodów poprzedzone zostały wyrazem w szczególności, co oznacza, że katalog zawarty w ww. ustawie nie jest katalogiem zamkniętym. W przepisie tym wskazano, że za przychody uważa się między innymi przychody faktycznie otrzymane oraz przychody należne. Wymienione w tymże artykule rodzaje przychodów, nie zawierają w swym katalogu odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych sfinansowanych z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Wobec faktu, iż odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych nie zwiększają faktycznie otrzymanych przychodów Spółki oraz przychodów należnych, kwoty stanowiące równowartość amortyzacji środków trwałych odnoszonych na pozostałe przychody operacyjne nie są zaliczane do przychodów dla celów podatkowych, zgodnie z powołanym przepisem art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym zauważyć, że Wnioskodawca, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami (tj. z ustawą o rachunkowości), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Oznacza to, że nie każdy przychód ujęty w ewidencji rachunkowej jest przychodem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, gdyż przepisy rachunkowe jakkolwiek bardzo ważne dla ekonomicznej oceny przedsiębiorstwa nie mają i mieć nie mogą charakteru podatkowo-twórczego.

Zatem, równowartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych sfinansowanych przez Spółkę ze środków własnych zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, mimo iż w ewidencji dla celów ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) odnoszona na pozostałe przychody operacyjne, nie stanowi przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, ponieważ przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymieniają takiej kategorii przychodów.

Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, iż stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w sprawie dotyczącej zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu amortyzacji środków trwałych zakupionych przez Spółkę ze środków własnych zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz nie zaliczania równowartości tych odpisów amortyzacyjnych do przychodów dla celów podatkowych jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.