Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz braku obowiązku wystawiania faktur za pomocą KSeF.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 4 lipca 2025 r. (wpływ 4 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. A/S z siedzibą w Danii (dalej: „A.”) należy do międzynarodowej Grupy będącej jednym z wiodących liderów w dziedzinie systemów elektromechanicznych dla sektora energii odnawialnej. A. współpracuje w tym zakresie z różnymi spółkami z Grupy, m.in. ze spółką B. Sp. z o.o. (dalej: „B.”).

A. nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej za pośrednictwem oddziału (wpisanego do KRS), ani za pośrednictwem zagranicznego zakładu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i w związku z tym nie rozlicza podatku dochodowego w Polsce.

A. jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT czynnym i posiada numer NIP (…) od 1 października 2011 r. Numer NIP służy do rozliczania dostaw towarów w Polsce (zakup towarów na terenie Polski, WNT, w tym nietransakcyjne, sprzedaż krajowa i zagraniczna - głównie do podmiotów trzecich, ale również do spółek powiązanych).

A. i  B. są podmiotami powiązanymi (pośrednio) w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

1.Zakres działalności

Podstawą współpracy A. i B. jest umowa o współpracy zawarta między tymi podmiotami (dalej jako: „Umowa”). Umowa zobowiązuje B. do świadczenie usług na materiale powierzonym na zlecenie A. Spółka B. pomaga w działaniach związanych z zaopatrzeniem oraz funkcjami magazynowymi/logistycznymi, a także w pełni zarządza produkcją i procesami wymaganymi do wytworzenia przydzielonych produktów (w tym kontrolą jakości).

Usługi świadczone przez B. na rzecz A. zgodnie z zawartą umową o współpracę to usługi zamówione przez A. Usługi te mogą dotyczyć (lista nie jest wyłączna):

• przyjmowanie surowców będących własnością A.;
• przyjmowania instrukcji od A.;
• świadczenia usług zarządzania zapasami;
• planowania produkcji na podstawie instrukcji od A.;
• działania produkcyjne, w tym testowanie;
• umieszczanie gotowych produktów w magazynie;
• przygotowywania produktów do transportu;
• bieżąca koordynacja z nabywcą;
• bieżące informowanie.

A. zarządza wszystkimi istotnymi operacjami biznesowymi, a także kontroluje ważne czynniki wpływające na wartość i jakoś produktów finalnych wykonanych przez B., tj. w szczególności badania i rozwój, sprzedaż, marketing i ustalanie cen. W związku z tym A. przyjmuje na siebie wszelkie ryzyko biznesowe. A. ponosi odpowiedzialność za zapewnienie wymaganych zasobów kwalifikowanych do celów zaspokojenia potrzeb Grupy (…) i, w związku z tym, ponosi ryzyko z tym związane.

Wszystkie surowce potrzebne do procesu produkcyjnego są pozyskiwane przez A. Na terytorium Polski A. dokonuje nabyć, wewnątrzwspólnotowych nabyć i importu towarów stanowiących części i komponenty, które wykorzystywane są do produkcji wyrobów gotowych (zestawów urządzeń elektronicznych, systemów elektromechanicznych, w tym aparatury rozdzielczej i sterowniczej energii elektrycznej, itp.). A. ustala dostawców materiałów i negocjuje cenę zakupu oraz standardy jakościowe, a także dokonuje zakupów wszystkich materiałów. Pozyskiwane materiały potrzebne do procesu produkcyjnego są oddawane do dyspozycji B. B. jest zobowiązany do przechowywania na swoim terenie lub w razie potrzeby do zorganizowania możliwości magazynowania materiałów dostarczonych przez A. i produktów gotowych poza swoim terenem, w bezpiecznych warunkach i zgodnie z instrukcjami A. B. (toll manufacturer) prowadzi aktualną i dokładną ewidencję wszystkich materiałów i produktów znajdujących się w magazynach. A. jest odpowiedzialny za ubezpieczenie materiałów i produktów od typowych ryzyk podczas przechowywania ich przez B. A. ma prawo do fizycznej kontroli i potwierdzenia ilości przechowywanych towarów. B. odpowiada również za przeprowadzanie inwentaryzacji magazynowych.

B. świadczy powyższe usługi na materiale powierzonym dla jednego klienta. B. pełni również funkcję centrum usług wspólnych (SSC), które jest zlokalizowane w (…), realizujące usługi wsparcia z obszarów m.in. sprzedaży (zakupów, obsługi klienta i wsparcia sprzedaży, finansów, księgowości, kontrolingu, usług projektowych i inżynieryjnych oraz zarządzania zasobami ludzkimi na rzecz całej Grupy (w tym A.).  W ramach procesów wsparcia niezbędne do wykonania produktu finalnego materiały mogą być zamawiane przez B. Spółka A. w ramach działań świadczonych przez SSC ponosi koszt wykonanych prac.

2.Usługi produkcji na materiale powierzonym na zlecenie

Jak wskazano powyżej, w Polsce A. nabywa od B. usługi produkcji na zlecenie (tzw. toll manufacturing) które zorganizowane są w następujący sposób:

• Surowce, półprodukty pochodzące od zewnętrznych dostawców niezbędne do cyklicznego świadczenia usługi produkcyjnej na materiale powierzonym, nabywane są w imieniu i na rzecz A. przez pracowników działów zakupów B. oraz A.; miejscem dostarczenia i przechowywania ww. składników majątku jest zakład produkcyjny B. Powierzone materiały i produkty są przechowywane w jednym lub kilku pomieszczeniach stanowiących część nieruchomości dzierżawionej przez B. Przechowywanie ww. produktów nie jest wyłącznym, lecz jednym z wielu celów i sposobów korzystania z tej nieruchomości przez B. - na terenie nieruchomości znajdują się m.in. pomieszczenia dla - dyrekcji fabryki,  administracji, wykonywane są także usługi projektowe  i wsparcie posprzedażowe klienta.
• B. odpowiada za realizację procesu produkcji na materiale powierzonym; w trakcie procesu świadczenia usługi produkcyjnej A. jest właścicielem surowców i półproduktów, produkcji w toku oraz gotowych produktów, które są produkowane/wykorzystywane/przechowywane przez B.
• Na żadnym etapie ww. procesów nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jako właściciel z A. na B., ani w odwrotnym kierunku.
• Usługi produkcji realizowane przez B. stanowią usługi na materiale/towarze powierzonym.
• W dalszej kolejności A. sprzedaje produkty odbiorcom zlokalizowanym na całym świecie na wynegocjowanych przez siebie warunkach.
• Za transport produktów do kontrahentów odpowiada A., przy wsparciu działu logistyki B., który działa w tym zakresie w imieniu i na rzecz A. Spółka B. w celu realizacji zleceń transportowych posiada zawarte umowy z podwykonawcami (firmami transportowymi). B. zleca wysyłkę firmom kurierskim, a następnie kosztami transportu obciąża A. W takim przypadku transport rozpoczyna się w Polsce, a kończy w Polsce lub w innym kraju należącym do Unii Europejskiej lub w kraju trzecim. Niewykluczone są także przypadki, w których transport produktów do klientów zlecany będzie bezpośrednio przez A., bez korzystania z pośrednictwa B. w tym zakresie.
• W ramach opisanego modelu, po stronie sprzedażowej A. realizuje w Polsce głównie transakcje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak i eksportu towarów. Dostawy na terytorium kraju są możliwe w przypadku gdy odbiorcą towaru jest kontrahent z Polski.
• W toku procesu produkcyjnego, B. pełni wiodącą rolę operacyjną w kontroli jakości. A. nie posiada swobodnego dostępu do zakładu produkcyjnego i magazynu B. Karty dostępu pozwalają na uzyskanie dostępu do terenów Grupy (…) na terytorium Europy, nie dają jednak uprawnienia co do swobodnego dysponowania majątkiem poszczególnych podmiotów.
• B. zapewnia przez cały okres obowiązywania Umowy wystarczające moce produkcyjne i wspólnie z A. zapewnia wystarczające zapasy pozwalające na dotrzymanie ustalonych harmonogramów produkcji.
• B. pozostaje odpowiedzialny za własne zaplecze i świadczy usługi produkcji na zlecenie na własne ryzyko, w tym ponosi ryzyko związane z utrzymaniem zasobów produkcyjnych oraz odpowiedzialność za realizację procesu produkcji i jakość produktu.

Zwyczajowy czas przechowywania produktów gotowych towarów  zależy od indywidualnego zamówienia. Obecna konfiguracja obejmująca wykorzystanie polskiego magazynu do celów logistycznych, a także jako ogólnego kompleksowego pomocniczego centrum usług wsparcia, wynika z aktualnych uwarunkowań rynkowych. W przyszłości Wnioskodawca może jednak zmienić obecną konfigurację i przenieść swoją działalność z Polski do innego kraju ze względów biznesowych.

Działania A. skupione są w większej mierze wokół strategicznego planowania produkcji, oraz podejmowania kluczowych decyzji w przypadku wystąpienia nieprawidłowości, natomiast B. pełni bardziej operacyjną rolę, zapewniając odpowiednie zasoby do realizacji procesu produkcyjnego oraz jego realizację.

W wymiarze bieżącego funkcjonowania zakładu produkcyjnego i magazynu, A. nie ma wpływu na wykorzystanie ich powierzchni przez B. lub inne kwestie dotyczące ich funkcjonowania, a także nie może wywierać wpływu na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników B. zaangażowanych w procesy produkcyjne, magazynowe i logistyczne.

3.Usługi zarządcze i usługi wsparcia

Zgodnie z przyjętym w Grupie modelem, funkcje zarządcze realizowane są w sposób zintegrowany w ramach całej Grupy. Wobec tego, zarząd dla całej Grupy przedstawia się następująco: Chief Executive Officer, który pełni również funkcję dyrektora zarządzającego całą Grupą (dalej jako: „CEO”) oraz pozostali członkowie zarządu Spółki A. są zatrudnieni przez A. i na co dzień przebywają poza Polską.

W związku z przyjętym zintegrowanym modelem zarządzania w Grupie, poszczególne podmioty w Grupie są wspólnie zaangażowane w zarządzanie Grupą, a także realizację funkcji wspierających.

W konsekwencji, zarówno pracownicy A., jak i B. pełnią w ramach struktury organizacyjnej Grupy funkcje na różnych szczeblach, zróżnicowane pod kątem stosunku nadrzędności/podrzędności, w różnych konfiguracjach w ramach poszczególnych działów. Zdarza się, że w ramach jednego działu pracują osoby zatrudnione przez A. lub B. Działy mogą być pod kierownictwem osób zatrudnionych przez A. lub B., którzy to kierownicy mogą podlegać członkom zarządu zatrudnionym przez A. lub B. W konsekwencji A., np. poprzez kierowników działów lub członków zarządu zatrudnionych przez A. może mieć wpływ na pracę pracowników B., którzy podlegają im bezpośrednio lub pośrednio w ramach struktury organizacyjnej.

Z perspektywy formalnoprawnej, wszyscy pracownicy zlokalizowani w Polsce zatrudnieni są przez B. i podlegają zarządowi Spółki B. Na potrzeby kontaktów zewnętrznych, pracownicy B. nie są identyfikowani jako podlegający A., co znajduje odzwierciedlenie np. w braku nazwy Spółki A. na wizytówkach i stopkach emaili.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Stron, pomimo szerokiej współpracy biznesowej pracowników B. z A. w zakresie realizacji usług zarządczych i wsparcia, z perspektywy formalnoprawnej A. nie ma kontroli nad pracownikami B. jakby byli jego własnymi.

W zakresie, w jakim powyższe czynności realizowane są w ramach centrum usług wspólnych na rzecz A., Spółka B. fakturuje A. z tytułu usług wsparcia, w obszarach m.in. sprzedaży, zakupów, obsługi klienta i wsparcia sprzedaży, księgowości, kontrolingu, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi.

4.Zasoby personalne Spółki A

Co do zasady, A. nie posiada własnych pracowników pracujących na stałe w Polsce. A. nie zatrudnia także żadnych pracowników, którzy na stałe wykonywaliby pracę na terytorium Polski, ani nie korzysta z innych form pozyskiwania pracowników na terytorium Polski, takich jak tzw. leasing pracowniczy.

Pracownicy A. mogą jednak okazjonalnie przyjeżdżać do Polski. W tym celu, B. umożliwia tym pracownikom dostęp w godzinach pracy do obiektów B., głównie biura. Pracownicy A. nie mają jednak swobodnego dostępu do obiektów B., a korzystając z nich muszą przestrzegać wewnętrznych wytycznych przewidzianych dla odwiedzających. Karty dostępu pozwalają na uzyskanie dostępu do terenów Grupy (…) na terytorium Europy, nie dają jednak uprawnienia co do swobodnego dysponowania majątkiem poszczególnych podmiotów.

5.Zawieranie umów, pełnomocnictwo do działania

Co do zasady, A. negocjuje i zawiera we własnym imieniu i na własny rachunek umowy dotyczące sprzedaży produktów kontrahentom. Spółka B. może wspierać A. w tym procesie. Umowy z kontrahentami są zawierane w oparciu o postępowanie przetargowe/negocjacyjne przeprowadzane pomiędzy Spółką A. a kontrahentem.

Za negocjowanie i zawieranie kontraktów zakupowych odpowiada dział zakupów B., który działa w imieniu i na rzecz A. na podstawie stosownych pełnomocnictw. Pracownicy B. ograniczeni są w tym zakresie przez strategię opracowaną i przyjętą przez A. Każdorazowo stroną zawieranej umowy jest Spółka A..

6.Zasoby techniczne Spółki A.

A. nie posiada w Polsce własnego biura, zakładu produkcyjnego lub oddziału. A. nie jest właścicielem, a także nie posiada innych praw rzeczowych do nieruchomości w Polsce. A. nie posiada również praw na podstawie umowy najmu lub umowy innego typu do lokalu w Polsce przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej.

A. nie dysponuje, ani nie planuje dysponować żadną infrastrukturą techniczną, w tym środkami trwałymi w Polsce. Wyjątek w tym zakresie stanowią laptopy i telefony, które pozostając własnością A. są w ramach zawartej umowy obsługi IT wynajmowane przez B.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

W odpowiedzi na żadne pytanie wskazali Państwo następująco:

1)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać, jak prowadzicie Państwo działalność w Danii, np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby korzystacie Państwo z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne posiada Spółka w kraju siedziby itp.)

Spółka A. jest duńską osobą prawną - publiczną spółką akcyjną, która może być notowana na giełdzie papierów wartościowych („Aktieselskaber”, skrót „A/S”). A/S jest odpowiednikiem polskiej spółki akcyjnej. W doktrynie podkreśla się, iż: „Zarówno aktieselskab (A/S), jak i anpartselskab (ApS) są z definicji spółkami z ograniczoną odpowiedzialnością; główna różnica polega na tym, że tylko A/S emituje akcje”.

Spółka została wpisana do duńskiego rejestru handlowego pod numerem (…); działalność prowadzona jest od 29 grudnia 1969 r. Udziałowcem Spółki jest C. A/S z siedzibą w Danii (100% akcji).

Spółka posiada udziały w następujących podmiotach:

• D. GmbH, Niemcy (100% udziałów),
• E. Inc, USA (100% udziałów),
• F. Inc, USA (100% udziałów),
• G., Indie (0,1% udziałów).

Spółka A. ma siedzibę w (…) w Danii i jest główną spółką operacyjną Grupy (…). Spółka ta pełni rolę zleceniodawcy Grupy. Firma jest zaangażowana w szereg funkcji grupowych i sourcingowych. Ponadto firma opracowuje, wprowadza na rynek i sprzedaje zaawansowane systemy elektroniczne dla branży turbin wiatrowych.

Podstawową działalność A. można podzielić na dwa główne segmenty:

• Realizacja dostaw; i
• Rozwój, projektowanie, produkcja i sprzedaż zaawansowanych elektronicznych systemów sterowania dla przemysłu turbin wiatrowych.

Realizacja dostaw na rzecz producentów oryginalnego sprzętu i jednocześnie największych odbiorców A. jest jedną z głównych działalności A., ponieważ obroty w ten sposób generowane odpowiadają większości całkowitych obrotów A. Działalność polega na pozyskiwaniu komponentów i montażu konwerterów, paneli sterowania/płytek drukowanych w oparciu o specyfikację i projekt bezpośrednich odbiorców.

A. zaopatruje się w surowce i komponenty i zleca produkcję produktów gotowych (de facto usługę na majątku ruchowym) spółce zależnej B. Spółka A. tylko w ograniczonym zakresie prowadzi działalność sourcingową dla G. oraz H. Co., Ltd. Działalność produkcyjna prowadzona przez A. ogranicza się do produkcji obwodów drukowanych (PCB), które mają być wykorzystywane do świadczenia usługi na materiale powierzonym przez B.

A. obsługuje wszystkich swoich klientów na całym świecie z różnych lokalizacji, w związku z czym A., B. i G. ściśle ze sobą współpracują, ponieważ wszystkie strony wnoszą znaczący wkład we współpracę ze wszystkimi swoimi klientami. W związku z tym wartość transakcji między spółkami w ramach tych podmiotów Grupy (…) jest istotna.

Wszystkie materiały i komponenty wykorzystywane do wytwarzania produktów w B. są własnością A., ale inwentaryzacja z natury jest umieszczona w Polsce. Firma A. na przestrzeni lat nawiązała silne relacje z zewnętrznymi dostawcami strategicznymi. Wiarygodni dostawcy są kluczowym czynnikiem, dlatego A. zawarła umowy ramowe z tymi strategicznymi dostawcami.

A. wykonuje wszystkie prace badawczo-rozwojowe oraz jest odpowiedzialny za projektowanie i inżynierię. W związku z tym A. jest właścicielem całej własności intelektualnej w ramach Grupy (…). A. w pewnym zakresie realizuje działania projektowe na rzecz klientów na podstawie odrębnych umów, a także pomaga w przygotowaniu do produkcji opracowanych przez nich prototypów.

A. jest również odpowiedzialny za rozwój relacji z klientami i zawieranie umów z klientami zewnętrznymi Grupy (…). W ostatnich latach A. starał się znaleźć nowych klientów i produkty, które pozwoliłyby jej uniezależnić się od obecnych kluczowych zleceniodawców.

A. wyróżnia się na rynku dostarczaniem wysokiej jakości i innowacyjnych produktów, aby wyprzedzić konkurencję. Większość działań rozwojowych i projektowych jest wykonywana w związku ze sprzedażą do klientów. A. prowadzi sprzedaż do klientów na rynkach Europy, Azji i Ameryki Północnej, a dystrybucją rozwiązań do klientów zewnętrznych zajmuje się A.

Segment działalności, który obejmuje rozwój, projektowanie, produkcję i sprzedaż przez A. zaawansowanych elektronicznych systemów sterowania dla przemysłu turbin wiatrowych, stanowi jedynie niewielką część działalności A.

Oprócz podstawowej działalności A., Spółka A. pełni również różne funkcje i usługi grupowe, m.in. w zakresie zarządzania, IT, finansów, prawa, marketingu, HR, infrastruktury.

Strategia biznesowa Grupy (…) została przygotowana w centrali w Danii. Strategia pochodzi od Zarządu A. i jest kaskadowana na inne spółki w Grupie. Strategia ta opiera się przede wszystkim na specyfikacjach i wyzwaniach branży wiatrowej, w tym na konkurencyjności cenowej azjatyckich producentów.

Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym Spółki A.: w 2024 r. A. osiągnęła przychody w wysokości (…), co stanowi wzrost o (…) w porównaniu z 2023 r. Przychody A. w 2024 r. znacznie przekroczyły oczekiwania przedstawione w raporcie rocznym za 2023 r. dzięki dobrym wynikom handlowym w zakresie różnorodnej oferty produktów i usług.

Spółka, dzięki posiadanym i wynajmowanym nieruchomościom, ma dostęp do odpowiednich pomieszczeń biurowych, umożliwiających prawidłowe prowadzenie codziennej działalności. Nieruchomość w (…) jest w pełni wyposażona do realizacji zadań wynikających z bieżącej działalności Spółki - posiada sale konferencyjne, recepcję oraz zaplecze socjalne. Produkcja oraz najważniejsze środki trwałe z nią związane znajdują się w (…). Wartość netto środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych na dzień 31 grudnia 2024 r. wykazana w sprawozdaniu finansowym wynosi (…).

Spółka korzysta z następującej infrastruktury biurowej:

• (…) - siedziba główna - budynek będący własnością spółki (rok budowy: 1992, ostatni rok rozbudowy/remontu: 2008, całkowita powierzchnia zabudowy 2.547 m²),
• (…) - budynek będący własnością spółki rok budowy 2002, całkowita powierzchnia zabudowy 1.961 m²),
• (…) - budynek wynajęty,
• (…) - budynek wynajęty.

W ramach swojej codziennej działalności A. ma dostęp do około (…) pracowników (stan przeciętnego zatrudnienia w roku 2024). Do obowiązków dyrektorów generalnych (zarządu) należą zadania związane z zarządzaniem administracyjnym, zarządzaniem finansowym, a także nadzór nad aktywami i spółkami zależnymi (w tym umowy i zarządzanie aktywami). Zaangażowany personel posiada wysokie kwalifikacje i doświadczenie, aby należycie kierować i zarządzać A. w trakcie jej codziennej działalności.

2)kiedy została zawarta umowa pomiędzy Państwa Spółką a Spółką B.

Pierwsza umowa była zawarta z (…) A/S o współpracy z dnia 1 maja 2003 r., kontynuowana potem jako (…) A/S (umowa 30 września 2008 r. i następne) i A. A/S (od 30 września 2014 r. i następne).

Obecna umowa o współpracy pomiędzy Spółką A. a Spółką B. w zakresie usług manufakturingu zawarta jest z datą obowiązywania od 1 stycznia 2021 r.; umowa w zakresie usług centrum usług wspólnych oraz usług projektowych zawarta jest również od 1 stycznia 2021 r.

3)czy B. świadczy usługi także dla innych podmiotów, czy działa/będzie działała tylko w ramach wyłączności dla Państwa Spółki

B. jako spółka powiązana w grupie jest dedykowana do świadczenia działalności głównie na rzecz A., jednakże sprzedaje na rzecz spółki powiązanej w Tajwanie godziny pracy inżynierów zaangażowanych projekty realizowane na rzecz tej spółki. B. świadczy ponadto usługi dla innych podmiotów w Grupie w ramach SSC. Spółka w niewielkim zakresie dokonuje również refakturowania usług transportowych na podmioty powiązane w USA. W marginalnym zakresie dokonuje zbycia nieużywanych środków trwałych czy drobnego wyposażenia do lokalnych podmiotów spoza Grupy.

4)czy w odniesieniu do B., Spółka ma bezpośrednią kontrolę nad jej zasobami osobowymi/ technicznymi/rzeczowymi, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

W odniesieniu do Spółki B. - A. nie ma bezpośredniej kontroli nad jej zasobami osobowymi, technicznymi, rzeczowymi.

5)czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych B. ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach Umowy, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany

Spółka nie ma wpływu jaka część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych B. ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach Umowy dla danej czynności /zadania. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby B. mają realizować usługi na rzecz Spółki ani na czas pracy tych zasobów osobowych.

6)czy Spółka udostępnia, jakiemuś podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt), jeśli tak, należało wskazać któremu podmiotowi i jakie

Spółka nie udostępnia innym podmiotom na terytorium Polski jakichkolwiek zasobów.

7)na jakie okresy przyjeżdżają pracownicy Spółki do Polski, ile osób liczą te zasoby osobowe i do czego są te osoby upoważnione przebywając okresowo w Polsce

Pracownicy A.  przebywają w Polsce w zależności od niezbędnego ich zaangażowania dla procesów/projektów prowadzonych przez Spółkę. Pracownicy okresowo przebywając w Polsce upoważnieni są wyłączenie do realizacji zadań zleconych bezpośrednio przez A.

8)czy ww. pracownicy są/będą uprawnieni na podstawie udzielonego pełnomocnictwa do zawierania wiążących umów w Państwa imieniu

Nie, ww. pracownicy nie są uprawnieni na podstawie udzielonych ich pełnomocnictw do zawierania wiążących umów w imieniu Spółki. Do zawierania wiążących umów w imieniu Spółki uprawniony jest wyłącznie zarząd Spółki A.

9)czy Spółka ma prawo do decydowania o przestrzeni magazynowej, w tym do rozmieszczenia towarów oraz ma prawo do zarządzania tą przestrzenią, w której wykonywana jest usługa produkcyjna oraz przechowywane są towary Spółki

Spółka nie ma prawa do decydowania o przestrzeni magazynowej, w tym do rozmieszczania towarów oraz nie ma prawa do zarządzania tą przestrzenią, w której wykonywana jest usługa produkcyjna oraz przechowywane są towary Spółki.

10)czy Spółka decyduje o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynowej, czy przestrzeń ta jest określona, znana Spółce i przeznaczona wyłącznie do użytku Spółki,

Magazyny służące do przechowywania zarówno materiałów zakupionych przez B. do dalszego procesu uszlachetniania oraz wytworzone produkty gotowe przechowywane są w magazynach wynajętych przez B. wyłącznie dla celów realizacji usługi na materiale powierzonym.

B.zgodnie z zawartą umową na zlecenie świadczy usługi na materiale powierzonym oraz pomaga w działaniach związanych z zaopatrzeniem / zaopatrzeniem oraz funkcjami magazynowymi / logistycznymi, a także w pełni zarządza produkcją i procesami wymaganymi do wytworzenia przydzielonych produktów (w tym kontrolą jakości).

B. na mocy umowy o współpracy w zakresie usługi zobowiązane jest do otrzymania surowców, instrukcji, świadczenia usług zarządzania zapasami, umieszczenia gotowych produktów w magazynie, przygotowanie produktów do transportu oraz bieżącej koordynacji z A. poprzez dostarczenie informacji bieżących oraz statusów.

B. decyduje o odpowiedniej powierzchni magazynowej i lokalizacji towarów będących własnością A. Spółka A. nie może zdecydować, gdzie dokładnie (na której półce, w którym pomieszczeniu, w jakiej hali itp.) przechowywane są produkty gotowe.

W konsekwencji Spółka nie ma wpływu na wykorzystanie przestrzeni magazynowej. W szczególności Spółka nie jest uprawniona do wydawania poleceń w zakresie sposobu przechowywania materiałów i produktów gotowych. To B. decyduje o przeznaczeniu powierzchni magazynowej i jej powierzchni.

11)w jaki sposób realizowane jest administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami towarów (należało opisać kto pełni takie obowiązki oraz przy wykorzystaniu jakich zasobów technicznych i personalnych jest ono wykonywane, w jaki sposób przebiega przyjmowanie zwrotów towarów oraz towarów podlegających reklamacji, kto/jaki podmiot rozpatruje reklamacje/zwroty itd.)

Za administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacji towarów odpowiada globalny zespół (...). Osobą odpowiedzialną za zespół jest pracownik A., przy czym raportuje on bezpośrednio do zarządu A.

W zależności od podmiotu który nabył towar oraz rodzaju towaru w zespole międzynarodowym wskazane są osoby kontaktowe odpowiedzialne w zakresie niezgodności i napraw dla klientów zewnętrznych A. Na podstawie informacji od klienta dokonywana jest ocena czy klient żąda przeprowadzenia analizy gwarancyjnej - alternatywnie oceniana jest zgłoszenie naprawy na zasadach komercyjnych. Zespół międzynarodowy administrujący procesem zwrotów i reklamacji w ramach zawartych umów o współpracę pomiędzy (…) a podmiotami powiązanymi w ramach świadczeń SSC realizuje m.in. usługi obsługi klienta i rozpatrywania reklamacji.

12)gdzie, w jakim kraju podejmowane są istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski

Istotne decyzje dotyczące działalności Spółki podejmowane są przez zarząd A. w Danii. Spółka ma siedzibę oraz pracowników odpowiedzialnych za zarządzanie procesem dystrybucji w Danii (dyrektora). W związku z tym, zatwierdzanie transakcji, negocjowanie umów, zawieranie transakcji z podmiotami trzecimi (np. klientami) oraz podpisywanie związanych z tym dokumentów w imieniu Spółka jest realizowane z terytorium Danii. Spółka nie posiada w Polsce pracowników i nie planuje zatrudniania w przyszłości.

Pytania

1.Czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, a w konsekwencji, czy Spółka będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu systemu e-Faktur (dalej: „KSeF”)?

2.Czy w przypadku gdy odpowiedź na 1 pytanie będzie twierdząca, Spółka chciałaby potwierdzić iż może dobrowolnie korzystać z systemu e-Faktur dla celów odbioru od kontrahentów faktur zakupu dokumentujących nabycie materiałów i towarów wystawionych dla Spółki A. ze wskazanym polskim numerem NIP bez konieczności równoczesnego wystawiania faktur w ww. systemie?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

1.Obowiązek KSeF

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598, dalej jako „ustawa zmieniająca”), wprowadzono zmiany w zakresie krajowego systemu e-faktur - czyniąc go obligatoryjnym, które to miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Przepisem, który po wejściu w życie będzie wyznaczał zakres podmiotowy obowiązku wystawiania faktur przy użyciu KSeF (a zatem wskazujący, kto będzie zobowiązany do takiego wystawiania faktur) będzie art. 106ga ustawy o VAT.

Zgodnie z tym przepisem:

1.Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2.Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2)przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

2.W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

3.W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

W związku z powyższym, obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur będzie dotyczył jedynie podatników:

• posiadających siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz
• podatników posiadających stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, pod warunkiem, że to stałe miejsce prowadzenia działalności będzie uczestniczyć w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Tym samym, by stwierdzić czy A. będzie miał obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF należy ustalić, czy posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

2. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to ma swoje źródło w Dyrektywie 2006/112/WE, a zdefiniowane zostało do pewnego stopnia w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Rozporządzenie”).

Z racji tego, że faktura VAT dokumentuje sprzedaż, a Spółka A. występuje w zakresie relewantnym dla niniejszego wniosku jako sprzedawca, należy odwołać się do tych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE oraz Rozporządzenia, które odnoszą się właśnie do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności w kontekście prowadzonej sprzedaży. Przepisami tymi są art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 53 Rozporządzenia. Zwłaszcza ten ostatni w kontekście niniejszego wniosku jest kluczowy.

Zgodnie z jego treścią:

1)Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

2)W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.

W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

W przypadku gdy podatnik wystawia jednak fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

Podobną treść ma również art. 11 ust. 2 Rozporządzenia. Zgodnie z nim „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że stałym miejscem jest każde dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby podmiotu, które łącznie spełnia następujące przesłanki:

1)charakteryzujące się wystarczającą stałością,

2)posiada odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

- które to pozwalają dostarczyć towary lub wyświadczyć usługi.

Jeżeli którakolwiek z przesłanek nie zostanie spełniona, nie można twierdzić, iż konkretne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest stałym miejscem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i Rozporządzenia

Wskazówek interpretacyjnych pozwalających na doprecyzowanie ww. przesłanek dostarcza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z 16 października 2014 r. w sprawie Welmory C-605/12 TSUE stwierdził, że „pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności”, w rozumieniu art. 44 dyrektywy 2006/12/WE, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.”

Trybunał też wskazał, że w art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE siedziba działalności jest na pierwszym miejscu, a dopiero na drugim stałe miejsce prowadzenia działalności, co stanowi odstępstwo od ogólnej zasady. Stąd wskazanie na własne zaplecze personalne i techniczne, bądź dostępność innego zaplecza porównywalna do dostępności zaplecza własnego (personalnego, technicznego), sprawowanie kontroli nad tym zapleczem, możliwość odbioru i wykorzystywania nabytych usług do własnych potrzeb -prowadzenia działalności gospodarczej zleceniobiorcy.

Kierując się powyższymi wskazówkami oraz z innych wyroków TSUE dotyczących ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (orzeczenie C-231/94), tj. w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający (orzeczenie 168/84), wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny (orzeczenia C-73/06 i C-260/95).

Z wyroku TSUE z dnia 7 maja 2020 r., Dong Yang Electronics, C-547/18 wynika, że uwzględnienie rzeczywistości gospodarczej i handlowej stanowi podstawowe kryterium stosowania wspólnego systemu VAT. W związku z tym uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego zainteresowanego podmiotu. W tym względzie, o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, o tyle taka kwalifikacja zależy od spełnienia materialnych przesłanek ustanowionych rozporządzeniem wykonawczym nr 282/2011, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. W związku z tym istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w innym państwie członkowskim nie można wywieść wyłącznie w oparciu o fakt, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną.

W jednym z ostatnich wyroków (z dnia 7 kwietnia 2022 r., Berlin Chemie A. Menarini, C- 333/20) TSUE jednoznacznie zastrzegł, że „istnienie rozpoznawalnej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, które charakteryzuje się wystarczającą stałością, należy (...) oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”. Zdaniem Trybunału, to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Trybunał orzekł w tym wyroku, że „spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży.”

W analizowanym przez TSUE stanie faktycznym spółka rumuńska aktywnie uczestniczyła w procesie sprzedaży produktów farmaceutycznych realizowanym przez dominującą spółkę niemiecką na rzecz odbiorców rumuńskich: prowadziła na terenie Rumunii działalność promocyjną, przyjmowała zamówienia od dystrybutorów hurtowych oraz przekazywała klientom faktury. Niemniej jednak, to spółka niemiecka ze swojego niemieckiego zaplecza zawierała i podpisywała umowy sprzedaży z rumuńskimi dystrybutorami. Fakt, że zależna spółka rumuńska wspierała proces sprzedażowy poprzez usługi marketingowe i obsługi klienta, nie generuje stałego miejsca prowadzenia działalności niemieckiej spółki na terenie Rumunii.

Istotny wyrok został także wydany przez TSUE w dniu 29 czerwca 2023 r. w sprawie Cabot Plastics Belgium SA, C-232/22, w której analizował przypadek spółki zagranicznej, zlecającej powiązanej spółce krajowej wykonywanie produkcji z materiałów powierzonych, przy wykorzystaniu wyłącznie sprzętu należącego do spółki krajowej. Usługi były jednak wykonywane na rzecz i pod kierownictwem spółki zagranicznej i stanowiły niemal całość obrotu spółki krajowej. Spółka krajowa, oprócz wykonywania usług produkcji zleconej, magazynowała surowce i produkty gotowe należące do spółki zagranicznej oraz świadczyła na jej rzecz szereg usług dodatkowych, takich jak zarządzanie produktami składowanymi w innych magazynach, czynności kontrolne i związane z optymalizacją procesu produkcji, wsparcie administracyjne w zakresie akcyzy i cła, zarządzanie opakowaniami, przygotowanie zamówień przed wysyłką. Trybunał stwierdził m.in., że kwalifikacja jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego danego podmiotu oraz że okoliczność, iż spółka posiada spółkę zależną w danym państwie członkowskim, nie oznacza sama w sobie, że posiada ona również stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Osoba prawna, choćby miała tylko jednego klienta, powinna wykorzystywać zaplecze techniczne i personalne, którym dysponuje na własne potrzeby. Jedynie zatem w przypadku stwierdzenia, że ze względu na obowiązujące postanowienia umowne usługobiorca dysponuje zasobami usługodawcy jak własnymi, można by uznać, że posiada ono strukturę o wystarczającym stopniu trwałości oraz odpowiednie zaplecze personalne i techniczne w państwie członkowskim, w którym usługodawca ma siedzibę. Warunkiem koniecznym jest zatem posiadanie przez usługobiorcę natychmiastowego i stałego dostępu do tego zaplecza, tak jakby chodziło o jego własne zaplecze, o czym może przykładowo świadczyć zobowiązanie usługodawcy do używania własnego sprzętu wyłącznie do wytwarzania produktów usługobiorcy oraz to, że usługi te stanowią niemal całość obrotu usługodawcy. Ponieważ jednak podmiot świadczący usługi pozostaje odpowiedzialny za własne zaplecze i świadczy te usługi na własne ryzyko, umowa o świadczenie usług, choć wyłączna, nie skutkuje sama w sobie tym, że zaplecze usługodawcy staje się zapleczem jego klienta. Co się tyczy kryterium, zgodnie z którym zaplecze personalne i techniczne stałego miejsca prowadzenia działalności powinno umożliwić podmiotowi zagranicznemu odbiór usług i wykorzystanie ich na własne potrzeby, należy przede wszystkim odróżnić świadczenie usług polegających na produkcji z materiałów powierzonych od sprzedaży towarów pochodzących z tej produkcji. Owo świadczenie i owa sprzedaż stanowią bowiem odrębne transakcje, podlegające różnym systemom VAT. W związku z tym w celu ustalenia miejsca, w którym świadczenia te są otrzymywane przez spółkę zagraniczną, należy określić miejsce, w którym znajduje się zaplecze personalne i techniczne, z którego spółka ta korzysta w tym celu, a nie miejsce, w którym znajduje się zaplecze, które wykorzystuje ona do swojej działalności polegającej na sprzedaży. Trybunał uważa także, że świadczenie przez usługodawcę dodatkowych świadczeń akcesoryjnych, ułatwiających działalność gospodarczą usługobiorcy polegającą na sprzedaży produktów z materiałów powierzonych, nie ma wpływu na kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej tego usługobiorcy. Końcowo TSUE orzekł, że podmiot zagraniczny nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy usługodawca, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, świadczy usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej usługobiorcy w tym państwie członkowskim.

Aktualne orzecznictwo polskich sądów administracyjnych pozostaje w zgodzie z wyżej opisanymi tezami wynikającymi z wyroków wydanych przez TSUE.

3.Analiza przepisów w odniesieniu do sytuacji Spółki A.

Aby stwierdzić, że A. posiada stałe miejsce działalności w Polsce, A. powinien posiadać zaplecze techniczne oraz odpowiednie zaplecze personalne, które pozwoliłoby na odbiór nabywanych w procesie powierzenia materiałów produktów od B. i dalszą jego sprzedaż na rzecz kontrahentów.

Należy zauważyć, że oprócz tego, że A. nie ma żadnego własnego zaplecza technicznego i personalnego w Polsce, to również nie wykorzystuje zaplecza technicznego i personalnego należącego do B. tak jakby było jego własnym.

W opinii A., stała współpraca handlowa z danym kontrahentem nie może być uznana za tożsamą ze „stałością” miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, w której A. nie utrzymuje w Polsce żadnych struktur osobowych i technicznych. Relacje pomiędzy Spółką B. a Spółką B. nie różnią się bowiem niczym od typowej relacji pomiędzy usługobiorcą i usługodawcą.

Podsumowując, jak wskazano wyżej, brak jest jakiejkolwiek struktury A. na terytorium Polski, którą dysponowałby on jak własną, a zatem tym bardziej struktura taka nie ma charakteru stałego, permanentnego. W konsekwencji nie zostanie spełniony również drugi (po posiadaniu zaplecza technicznego i personalnego) warunek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, A. nie dysponuje takimi zasobami na terytorium Polski, by w sposób niezależny (w stosunku do swojej działalności głównej) realizować działalność gospodarczą - A. nie dysponuje bowiem takimi zasobami w ogóle.

A. podkreśla, że wszelkie decyzje związane z obsługą zamówień kontrahentów, akceptowaniem sprzedaży na ich rzecz, obsługą ewentualnych reklamacji, jak również wszelkie decyzje strategiczne dotyczące jego działalności (zarówno w zakresie współpracy, której dotyczy przedmiot wniosku, jak i również w pozostałym zakresie) są podejmowane poza granicami Polski - tj. przez pracowników A.  (w tym m.in. pozyskiwanie klientów, zawieranie umów, utrzymywaniem relacji z klientami, negocjowanie czy wyznaczanie kierunków rozwoju).

Jak wynika więc z powyższego, na terytorium Polski A. nie będzie posiadał dostatecznej infrastruktury, w tym w szczególności nie będzie dysponował takim zapleczem osobowym, która może podejmować samodzielne decyzje zarządcze, czy też zawierać umowy.

W tym miejscu A. pragnie również przywołać wnioski płynące z posiedzenia unijnego komitetu doradczego ds. podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Komitet ds. VAT”), które wspierają zaprezentowaną wyżej interpretację.

W powyższym zakresie należy wskazać, że w opublikowanych wytycznych Komitetu ds. VAT w omawianym zakresie (zawierające konkluzje ze 113. posiedzenia o numerze - taxud.c.1(2019)78989577 - 974, z 6 czerwca 2019 r., s. 254), Komitet ds. VAT przyjął, że: „Komitet ds. VAT zdecydowaną większością głosów zgadza się, że w przypadku, gdy magazyn, do którego towary są transportowane z innego państwa członkowskiego w celu dostarczenia tych towarów na późniejszym etapie zidentyfikowanemu klientowi, jest własnością (lub jest wynajmowany) i jest bezpośrednio prowadzony przez dostawcę za pomocą jego własnych środków obecnych w państwie członkowskim, w którym znajduje się magazyn, magazyn ten należy uznać za jego stałe miejsce prowadzenia działalności.

Jednakże w przypadku, gdy taki magazyn nie jest prowadzony przez dostawcę za pomocą jego własnych środków lub gdy środki te nie są faktycznie obecne w państwie członkowskim, w którym znajduje się magazyn, Komitet ds. VAT, zdecydowaną większością głosów, zgadza się, że niezależnie od tego, że magazyn jest własnością (lub jest wynajmowany) dostawcy, nie można go uznać za jego stałe miejsce prowadzenia działalności.”

Z powyższego wniosku Komitetu ds. VAT wynika, że w sytuacji, w której zagraniczny podmiot jest właścicielem (lub najemcą) przestrzeni magazynowej na terytorium danego kraju, to by uznać, że w takim kraju zagraniczny podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, musi on posiadać na terytorium kraju własne środki, za których pomocą bezpośrednio prowadzi taki magazyn.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie dochodzi do takiej sytuacji Spółka A. nie jest właścicielem lub najemcą żadnej powierzchni magazynowej. Skoro zatem istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności jest rozważane wyłącznie w sytuacji bycia właścicielem lub najemcą magazynu, to tym bardziej A. takiego miejsca nie posiada, skoro nie posiada żadnego podobnego zaplecza w Polsce w swoim posiadaniu.

Reasumując, A. nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych oraz personalnych charakteryzujących się jakąkolwiek stałością, które pozwalałby mu na odbiór produktów finalnych, a następnie ich sprzedaż.

W związku z powyższym A. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, które by umożliwiało mu dostawę produktów którą wykonuje.

Zważywszy zatem na to, że A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to nie będzie miał obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r.

Ad. 2

Zgodnie z 106gb ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku gdy:

1)miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub

2)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3)nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Powyższa konstrukcja powoduje, iż pomimo, że wystawca faktury zobowiązany jest do wystawienia faktury przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF), nabywca zwolniony jest z jej poboru z KSeF.  Wskazanie, iż faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony nie wyklucza by przekazanie odbyło się za pośrednictwem KSeF. Nabywca jakim jest A. zidentyfikowany jako czynny podatnik VAT będzie miał prawo określić, iż przekazanie faktury ustrukturyzowanej następuje w sposób uzgodniony, przykładowo w formie papierowej, daje jednak prawo do wskazania, iż nabywca będzie odbierał faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka A. nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych w systemie, bowiem w tym zakresie ustawodawca wskazał wyraźne uprawnienie do wyłączenia z obowiązku korzystania z KSeF przez podatników nie posiadających stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Z treści wniosku wynika, że A. A/S z siedziba w Danii (A.) należy do międzynarodowej Grupy będącej jednym z wiodących liderów w dziedzinie systemów elektromechanicznych dla sektora energii odnawialnej. A. współpracuje w tym zakresie z równymi Spółkami z Grupy, m.in. ze spółką B. Sp. z o.o. (B.). Podstawą współpracy A. i B. jest Umowa, która zobowiązuje B. do świadczenia usług na materiale powierzonym na zlecenie A. Spółka A. pomaga w działaniach związanych zaopatrzeniem oraz funkcjami magazynowymi/logistycznymi, a także w pełni zarządza produkcją i procesami wymaganymi do wytworzenia przydzielonych produktów (w tym kontrolą jakości). A. pełni również funkcję centrum usług wspólnych (SSC), które jest zlokalizowane w (…), realizujące usługi wsparcia z obszarów m.in. sprzedaży (zakupów, obsługi klienta i wsparcia sprzedaży, finansów, księgowości, kontrolingu, usług projektowych i inżynieryjnych oraz zarządzania zasobami ludzkimi na rzecz całej Grupy (w tym A.). 

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT a w konsekwencji czy Spółka będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu e-Faktur (KSeF) (pytanie nr 1).

Na temat stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, np. wyrok z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C- 931/19 (Titanium), wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), wyrok z dnia 13 kwietnia 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG). Podobne tezy zawiera orzecznictwo krajowe np. I FSK 1194/20, I FSK 1679/20, I SA/Gl 521/23.

Mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia 282/2011 oraz tezy wynikające z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych można wymienić kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

O stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wówczas, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób powtarzalny i nieprzemijający (stały).

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17, który porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Należy także wskazać na wyrok C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r., w którym TSUE orzekł, że: „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że działalność Spółki A. A/S (A.) w Polsce w zakresie produkcji produktów (zestawów urządzeń elektronicznych, systemów elektromechanicznych, w tym aparatury rozdzielczej i sterowniczej energii elektrycznej, itp.) nie spełnia przesłanek do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka nawiązała współpracę z polska spółką z Grupy - B., która zobowiązana jest do świadczenia usług na materiale powierzonym na zlecenie Spółki. B. pomaga w działaniach związanych z zaopatrzeniem oraz funkcjami magazynowymi/logistycznymi, a także w pełni zarządza produkcją i procesami wymaganymi do wytworzenia przydzielonych produktów (w tym kontrolą jakości). B. świadczy powyższe usługi na materiale powierzonym dla jednego klienta. B. pełni również funkcję centrum usług wspólnych (SSC), które jest zlokalizowane w (…), realizujące usługi wsparcia z obszarów m.in. sprzedaży (zakupów, obsługi klienta i wsparcia sprzedaży, finansów, księgowości, kontrolingu, usług projektowych i inżynieryjnych oraz zarządzania zasobami ludzkimi na rzecz całej Grupy (w tym Spółki). W ramach procesów wsparcia niezbędne do wykonania produktu finalnego materiały mogą być zamawiane przez B.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Jak wynika z wniosku Spółka nie posiada w Polsce własnego biura, zakładu produkcyjnego lub oddziału. Spółka nie jest właścicielem, a także nie posiada innych praw rzeczowych do nieruchomości w Polsce, jak również nie posiada praw na podstawie umowy najmu lub umowy innego typu do lokalu w Polsce przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto Spółka nie dysponuje, ani nie planuje dysponować żadną infrastrukturą techniczną, w tym środkami trwałymi w Polsce. Wyjątek w tym zakresie stanowią laptopy i telefony, które pozostają własnością Spółki w ramach zawartej umowy IT wynajmowane przez B. Jednocześnie Spółka nie posiada własnych pracowników pracujących na stałe w Polsce, ani nie zatrudnia również żadnych pracowników, którzy stale wykonywaliby prace na terytorium Polski, ani nie korzysta z innych form pozyskiwania pracowników na terytorium Polski, takich jak tzw. leasing pracownicy. Jednakże w zależności od niezbędnego zaangażowania dla procesów/projektów prowadzonych przez Spółkę pracownicy A. mogą okazjonalnie przyjeżdżać do Polski, przy czym upoważnieni są wyłącznie do realizacji zadań zleconych bezpośrednio przez A. oraz nie są uprawnieni na podstawie udzielonych pełnomocnictw do zawierania wiążących umów w imieniu Spółki. Do wiążących umów w imieniu Spółki uprawniony jest wyłącznie zarząd A. w Danii. Ponadto, za administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami towarów odpowiada globalny zespół (...), zaś osobą odpowiedzialną za zespół jest pracownik Spółki, który raportuje bezpośrednio do zarządu A. Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski własnego zaplecza osobowego ani technicznego.

Przy czym, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Jednakże Spółka nie ma bezpośredniej kontroli nad zasobami ludzkimi, technicznymi oraz rzeczowymi B. Również Spółka nie ma wpływu jak część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych B. ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w ramach Umowy dla danej czynności/zadania. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby B. mają realizować usługi na rzecz Spółki ani na czas pracy tych zasobów osobowych. B. pozostaje odpowiedzialna za własne zaplecze i świadczy usługi produkcji na zlecenie na własne ryzyko, w tym ponosi ryzyko związane z utrzymaniem zasobów produkcyjnych oraz odpowiedzialność za realizację procesu produkcji i jakości produktu. W toku procesu produkcyjnego B. pełni rolę operacyjną w kontroli jakości, zaś Spółka nie posiada swobodnego dostępu do zakładu produkcyjnego B. Wprawdzie karty dostępu pozwalają na uzyskanie dostępu do terenów Grupy (…) na terytorium Europy, nie dają jednak uprawnienia co do swobodnego dysponowania majątkiem poszczególnych podmiotów. Również w ramach bieżącego funkcjonowania zakładu produkcyjnego i magazynu Spółka nie ma wpływu na wykorzystanie ich powierzchni przez B. lub inne kwestie dotyczące ich funkcjonowania, a także nie może wywierać wpływu na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników B.zaangażowanych w procesy produkcyjne, magazynowe i logistyczne. Jednocześnie zgodnie z przyjętym w Grupie modelem, funkcje zarządcze realizowane są w sposób zintegrowany w ramach całej Grupy. Zarząd dla całej Grupy obejmuje: CEO, który pełni również funkcję dyrektora zarządzającego całą Grupą oraz pozostali członkowie zarządu A. są zatrudnieni przez A. i na co dzień przebywają poza Polską, tym samym poszczególne podmioty w Grupie są wspólnie zaangażowane w zarządzanie Grupą, a także realizację funkcji wspierających. Zarówno pracownicy A., jak i B. pełnią w ramach struktury organizacyjnej Grupy funkcje na różnych szczeblach, zróżnicowane pod kątem stosunku nadrzędności/podrzędności, w różnych konfiguracjach w ramach poszczególnych działów. Zdarza się, że w ramach jednego działu pracują osoby zatrudnione przez A. lub B. Działy mogą być pod kierownictwem osób zatrudnionych przez A. lub B., którzy to kierownicy mogą podlegać członkom zarządu zatrudnionym przez A. lub B. W konsekwencji A., np. poprzez kierowników działów lub członków zarządu zatrudnionych przez A. może mieć wpływ na pracę pracowników B., którzy podlegają im bezpośrednio lub pośrednio w ramach struktury organizacyjnej. Jednakże z perspektywy formalnoprawnej, wszyscy pracownicy zlokalizowani w Polsce zatrudnieni są przez B. i podlegają zarządowi B. Na potrzeby kontaktów zewnętrznych, pracownicy B. nie są identyfikowani jako podlegający A., co znajduje odzwierciedlenie np. w braku nazwy A. na wizytówkach i stopkach emaili. Wprawdzie co do zasady to Spółka negocjuje i zawiera we własnym imieniu i na własny rachunek umowy dotyczące sprzedaży produktów kontrahentom, jednakże B. może wspierać Spółkę w tym zakresie. Dział zakupów B. odpowiada za negocjowanie i zawieranie kontraktów zakupowych podstawie stosownych pełnomocnictw, przy czym pracownicy B. są ograniczeni w tym zakresie strategią opracowaną i przyjętą przez Spółkę, zaś każdorazowo stroną zawieranej umowy jest Spółka. W konsekwencji należy uznać, że Spółka również nie posiada kontroli nad zapleczem B. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych oraz personalnych, a także nie będzie posiadała kontroli nad zapleczem B. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Zatem, skoro Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r., z którego wynika, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do Państwa sytuacji należy stwierdzić, że B. świadczy na rzecz Spółki określone usługi, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Spółki jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz spółki.

Ponadto, stosowanie do orzeczenia TSUE z 7 maja 2020 r. w sprawie C‑547/18, spółka mająca siedzibę w jednym państwie nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie, tylko ze względu na fakt, iż posiada tam spółkę zależną wspierającą jej działalność. Trybunał wskazał, że „(…) art. 44 dyrektywy 2006/12 oraz art. 11 ust. 1 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty”.

Zatem, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Ponadto przedmiotem Państwa wątpliwości jest także ustalenie czy Spółka będzie zobowiązana do wystawiania  faktur ustrukturyzowanych przy uczuciu systemu e-Faktur (KSeF).

Mając na uwadze powyższe wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 i 2 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro Spółka A.  A/S nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 uznaję za prawidłowe.

Tym samym, skoro uznałem, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z czym Spółka będzie miała obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.