Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy działek nr 2 oraz 1.

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (...) (dalej: Gmina, Wnioskodawca) jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym jako podatnik czynny.

Gmina zamierza dokonać zamiany nieruchomości stanowiących grunty leśne zalesione na grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w zarządzie A. W ramach przedmiotowej zamiany nieruchomości Gmina przeniesie na rzecz A. prawo własności nieruchomości wymienionych poniżej:

• działki nr 1 o pow. (…) ha, nr 2 o pow. (…) ha, nr 3 o pow. . (…) ha, nr 4 o pow. . (…) ha w obrębie (...) zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego przeznaczone pod tereny lasów (32.ZL),
• działka nr 5 o pow. . (…) ha w obrębie (...), zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod tereny lasów (22.ZL),
• działka nr 6 o pow. (…) ha w obrębie (...), zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod tereny rolnicze, lasy, tereny wód śródlądowych (R,ZL.5),
• działka nr 7 o pow. (...) ha w obrębie (...), zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod tereny rolnicze, lasy, tereny wód śródlądowych (R,ZL.6).

W ramach przedmiotowej zamiany nieruchomości A. przeniesie na rzecz Gminy prawo własności nieruchomości nr 8, nr 9 oraz nr 10 w obrębie (...).

Działki o numerach 2 oraz 1 stanowią tereny przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny lasów. Na działkach nie znajdują się żadne zabudowania, ale przebiegają przez nie linie elektroenergetyczne napowietrzne. Przedmiotowa infrastruktura nie stanowi własności Gminy. Gmina nie dysponuje również prawem do dysponowania przedmiotową infrastrukturą jak właściciel. Linie elektroenergetyczne stanowią własność przedsiębiorstwa energetycznego i nie będą przedmiotem dostawy na rzecz Skarbu Państwa w ramach transakcji zamiany.

Pytanie

Czy dostawa działek nr 2 oraz 1 położonych w obrębie (...) na rzecz A. będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Gminy, dostawa działek nr 2 oraz 1 położonych w obrębie (...) na rzecz A., będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. W konsekwencji, zamiana stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, pomimo braku przekazania między stronami świadczenia pieniężnego. Zamiana nieruchomości skutkuje bowiem przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

W przypadku zawarcia umowy zamiany obie strony występują jednocześnie w charakterze dostawcy i nabywcy, zatem mamy do czynienia z dwiema odrębnymi dostawami towarów. Każda z tych dostaw podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w zależności od okoliczności występujących po stronie podmiotów zawierających umowę zamiany, wobec czego każdy z podatników podatku VAT dokonujący zamiany nieruchomości może w różny sposób opodatkowywać dokonywaną przez siebie dostawę.

Definicję towaru zawiera art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dostawa gruntu będzie zatem dostawą towaru.

Ustawa o VAT przewiduje odmienne skutki podatkowe dla dostawy gruntu zabudowanego oraz dla dostawy gruntu niezabudowanego.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że w przypadku dostawy nieruchomości zabudowanych, dostawa gruntu podlega opodatkowaniu VAT według zasad właściwych dla dostawy znajdujących się na nim budynków, budowli lub ich części, jako element podstawy opodatkowania tychże budynków, budowli lub ich części. Dostawa gruntu niezabudowanego z kolei może podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej lub korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Oznacza to, że dostawa gruntów spełniających definicję terenów budowlanych co do zasady podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej, dostawa terenów innych niż budowlane natomiast korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Jak wskazuje art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, terenem budowlanym są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

O przeznaczeniu danego terenu pod zabudowę, na gruncie ustawy o VAT, decydują w pierwszej kolejności zapisy zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (czyli w akcie prawa miejscowego powszechnie obowiązującego na obszarze działania organu, który ustanowił to prawo), a w przypadku jego braku, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego (jako akt indywidualny prawa administracyjnego wydany dla konkretnego inwestora). Nie mają w tym zakresie znaczenia postanowienia innych aktów określających przeznaczenie nieruchomości, w tym np. ewidencji gruntów lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Działki o numerach 2 oraz 1, przez które przebiegają linie elektroenergetyczne napowietrzne, stanowią tereny przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny lasów. Należy zatem uznać, że nie stanowią one gruntów budowlanych, o których mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Gmina pragnie zaznaczyć, iż zgodnie z art. 49 § 1 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Jest to szczególna regulacja prawna, stanowiąca przełamanie zasady superficies solo cedit, zgodnie z którą budynki i budowle trwale związane z gruntem stanowią własność właściciela gruntu. Nie dotyczy to jednak urządzeń służących do przesyłu płynów, pary, gazu, energii elektrycznej itp., które na mocy przywołanego art. 49 § 1 KC stanowią własność przedsiębiorcy przesyłowego.

Z powyższego wynika, że wskazane elementy infrastruktury energetycznej (linie napowietrzne) nie stanowią własności Gminy, zarówno w sensie ekonomicznym, jak i prawnym, wobec czego zdaniem Gminy, przedmiotem dostawy na rzecz A. będą jedynie grunty, bez przedmiotowej infrastruktury. Sam fakt przebiegu linii elektroenergetycznych przez działki stanowiące własność zbywcy, zdaniem Gminy nie czyni ich przedmiotem transakcji, skoro Gmina nie posiada ani faktycznego, ani ekonomicznego władztwa nad infrastrukturą.

Tym samym, dla potrzeb rozliczenia VAT sprzedaż przedmiotowych działek powinna być traktowana jako sprzedaż gruntu niezabudowanego. Stanowisko to potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym np. w wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2022 r., sygn. I FSK 49/22 w którym sąd orzekł, że „Konkludując, prawidłowa interpretacja art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wiąże się z przyjęciem, iż terenem budowlanym jest grunt, który zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (względnie decyzją o warunkach zabudowy) został przeznaczony na cele budowlane, przy czym decydujące znaczenie ma w tym kontekście wskazane w planie przeznaczenie podstawowe, dominujące. Zatem skoro art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewiduje zwolnienie od podatku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, to należy uznać, iż znajduje ono zastosowanie w przypadkach, w których przeznaczenie podstawowe gruntów stanowiących przedmiot transakcji jest – zgodnie z planem miejscowym – inne niż budowlane”.

Podobnie orzekł NSA w sprawie z dnia 10 listopada 2021 r., sygn. I FSK 575/18, wskazując, że: „O charakterze terenu, jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Ustawodawca wskazał bowiem w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy podatkowej na generalne przeznaczenie terenu jako budowlanego, a nie na możliwość zrealizowania na nim jakiegokolwiek obiektu budowlanego. Możliwość zrealizowania na danym terenie jakiejkolwiek budowli nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, co dotyczy zwłaszcza terenów zieleni”.

Analogiczne stanowisko przedstawia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 kwietnia 2019 r., w sprawie o sygn. akt I SA/Lu 55/19, wyrok WSA w Warszawie z dnia z dnia 9 sierpnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 2789/16, wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2019 r., sygn. akt I FSK 1771/16, jak również wyrok WSA w Łodzi w wyroku z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. I SA/Łd 671/18.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, dostawa działek 2 oraz 1 na rzecz A. będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775) zwanej dalej „ustawą”:

Według art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana, musi być wykonana przez podatnika, działającego w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy:

Z kolei na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy:

Organy władzy publicznej mają na gruncie podatku od towarów i usług szczególny status. Są uznawane za podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności:

• inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań, oraz
• mieszczące się w ramach ich zadań, ale wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jeśli zaś organ władzy publicznej podejmuje realizację zadań jako podmiot prawa publicznego, wówczas nie jest podatnikiem VAT, nawet jeśli pobiera należności, opłaty lub składki.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności – czy są to czynności publicznoprawne czy cywilnoprawne.

Zauważyć należy, że z przywołanej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy regulacji nie wynika, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług powinna mieć postać pieniężną.

Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową (towar lub usługa otrzymana jako zapłata), albo mieszaną – zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Zatem, dla uznania czynności za odpłatną, musi zaistnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

W myśl powyższych regulacji prawnych należy uznać, że zamiana towarów, co do zasady jest czynnością objętą zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ w jej wyniku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

W tym miejscu należy zauważyć, że ma mocy art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Zgodnie z art. 604 Kodeksu cywilnego:

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Na mocy art. 158 Kodeksu cywilnego:

Zatem umowa przeniesienia własności nieruchomości (również w drodze zamiany) jest czynnością cywilnoprawną. Z uwagi na powyższe przepisy należy stwierdzić, że umowa zamiany towarów na gruncie podatku od towarów i usług jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów. W konsekwencji przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy zamiany stanowi odpłatną dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Oznacza to, że w analizowanej sprawie w odniesieniu do planowanej dostawy opisanych we wniosku działek nr 2 oraz 1 wystąpią Państwo w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a powyższa czynność będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy:

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji, gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1130 ze zm.):

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Według art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

Na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 1, 6 i 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:

W planie miejscowym określa się obowiązkowo:

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

Przy dokonywaniu oceny, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie można kierować się wyłącznie jego podstawowym przeznaczeniem określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lecz należy również wziąć pod uwagę jego przeznaczenie uzupełniające, dopuszczalne wynikające z tego planu. Ustawodawca bowiem definiując w art. 2 pkt 33 ustawy teren budowlany wskazuje, że decydujące znaczenie mają m.in. zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie zawężając przy tym, że chodzi wyłącznie o podstawowe przeznaczenie określone w tym planie. Sama możliwość wybudowania obiektów budowlanych oznacza, że grunty te stanowią grunty przeznaczone pod zabudowę.

Stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen:

Tym samym, również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Nie jest więc terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje przy tym klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane:

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane:

Stosownie do art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane:

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, zamierzają Państwo dokonać zamiany nieruchomości stanowiących grunty leśne zalesione na grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w zarządzie A. W ramach przedmiotowej zamiany nieruchomości przeniosą Państwo na rzecz A. prawo własności wskazanych w opisie sprawy nieruchomości, w tym działek o numerach 2 oraz 1, które są przedmiotem Państwa zapytania. Działki 2 oraz 1 stanowią tereny przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny lasów. Na działkach nie znajdują się żadne zabudowania, ale przebiegają przez nie linie elektroenergetyczne napowietrzne. Przedmiotowa infrastruktura nie stanowi Państwa własności. Nie dysponują Państwo również prawem do dysponowania przedmiotową infrastrukturą jak właściciel. Linie elektroenergetyczne stanowią własność przedsiębiorstwa energetycznego i nie będą przedmiotem dostawy na rzecz Skarbu Państwa w ramach transakcji zamiany. Są państwo podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym jako podatnik czynny.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia dla dostawy działek nr 2 oraz 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Stosownie do art. 46 § 1Kodeksu cywilnego:

Na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego:

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

Zgodnie natomiast z art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego:

Z powyższego przepisu wynika, że jeśli przebiegające przez działkę sieci są przyłączone do przedsiębiorstw przesyłowych to stanowią własność tych przedsiębiorstw.

Wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy rzeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Uwzględniając przywołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w sytuacji gdy przedmiotem sprzedaży jest grunt, na którym znajduje się budynek/budowla, niestanowiący własności zbywcy, to mimo, że ten obiekt budowlany stanowi w świetle prawa cywilnego część składową nieruchomości – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy jest w takim przypadku tylko sam grunt (jako grunt zabudowany).

W analizowanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją zbycia przez Państwa gruntu (działek 2 oraz 1), na którym znajdują się obiekty budowlane – linie elektroenergetyczne napowietrzne, które na dzień sprzedaży nie będą stanowić Państwa własności. Nie sposób więc przyjąć, że będą Państwo dokonywać dostawy gruntu wraz ze znajdującymi się na nich ww. naniesieniami, które nie stanowią Państwa własności. To podmiot trzeci – przedsiębiorstwo energetyczne, a nie Państwo jako zbywający, znajduje się w faktycznym posiadaniu ww. naniesień i korzysta z nich jak właściciel. Zatem dostawa ww. naniesień, których nie są Państwo właścicielami nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Tak więc, w przypadku planowanej dostawy działek nr 2 oraz 1, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, którego jednak nie można uznać za grunt niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ znajdują się na nich obiekty budowlane – linie elektroenergetyczne napowietrzne.

Dostawa działek i nr 2 oraz 1 nie będzie zatem korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest już zabudowany.

Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Ponadto podkreślam, że w tej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanego pytania. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (…), gdyż nie sformułowano w tym zakresie pytania oraz stanowiska.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych zauważyć należy, że zapadają one w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy wskazać, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Analiza ich stanów faktycznych wskazuje, że są one odmienne od przedstawionej przez Państwa sytuacji ponieważ poruszają kwestie kwalifikacji niezabudowanych gruntów, tj. dokonywania oceny czy grunty te są przeznaczone pod zabudowę, czy istnieje możliwość zrealizowania na nich (w przyszłości) jakiegokolwiek obiektu budowlanego oraz związane z tym kwestie przeznaczenia podstawowego oraz uzupełniającego gruntów niezabudowanych – zgodnie z planem miejscowym. Wskazane przez Państwa orzeczenia nie mogą zatem stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.