Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 marca 2025 r. wpłynął za pośrednictwem platformy ePUAP Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy miejsca świadczenia i opodatkowania wykonywanej przez Panią usługi doradztwa na rzecz polskiego Kontrahenta. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 maja 2025 r. (data wpływu 9 maja 2025 r.) oraz pismem z 22 maja 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 2022 r. jest Pani rezydentką Włoch, gdzie mieszka Pani wraz z mężem i prowadzi Pani gospodarstwo domowe. W Polsce zarejestrowana jest Pani jednoosobowa działalność gospodarcza, z której czerpie Pani całość swoich dochodów. Działalność ta polega na świadczeniu usług doradztwa w zakresie (…), a Pani jedynym klientem od 2022 r. jest polska spółka A. Sp. z o.o. z siedzibą w (…).

Usługi świadczy Pani głównie zdalnie z Włoch, za pośrednictwem komputera i Internetu. Raz w miesiącu przyjeżdża Pani do Polski na około tydzień w celu odbycia spotkań z klientem (A. Sp. z o.o.), omówienia planów, prac, a także uczestnictwa w konferencjach inwestorskich. Łączny czas Pani pobytów w Polsce, to około 100 dni, nie przekracza 183 dni w roku.

Faktury wystawia Pani wyłącznie polskiemu kontrahentowi, w polskiej walucie. Obecnie odprowadza Pani składki ZUS, PPE i VAT w Polsce, a raz w roku składa Pani deklarację podatkową we Włoszech, uwzględniając podatek zapłacony w Polsce i dokonując ewentualnej dopłaty.

Pani wniosek dotyczy podatków za lata 2022, 2023 i 2024. Opisana we wniosku sytuacja była identyczna za cały okres trzech lat.

Dodatkowe informacje:

• Posiada Pani adres JDG w (...), polskie konto bankowe, polski numer telefonu oraz samochód zarejestrowany i ubezpieczony w Polsce. Przechowuje Pani również dokumentację firmy w wynajmowanym biurze (wynajmowanym adresie) w (…).
• Nie posiada Pani zaplecza osobowego ani technicznego do prowadzenia działalności w Polsce poza komputerem i dostępem do Internetu.
• Nie prowadzi Pani działalności gospodarczej we Włoszech.
• Nie jest Pani zarejestrowana do VAT w żadnym innym państwie UE poza Polską.
• W Polsce posiada Pani rodzinę i przyjaciół, których odwiedza Pani podczas pobytów. Pobyty te mają jednak charakter głównie służbowy.
• We Włoszech wynajmuje Pani mieszkanie, ma Pani konto bankowe i umowę z operatorem telefonii komórkowej.
• Dane na fakturze: (…), NIP: (…).

Pytanie

Czy miejscem świadczenia i opodatkowania usług dokonywanych na rzecz polskiego Kontrahenta jest terytorium Polski?

Pani stanowisko w sprawie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku

Obecnie podatek od towarów i usług VAT opłaca Pani w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy:

W myśl art. 7 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami została określona w art. 28c ustawy, zgodnie z którym:

Natomiast na podstawie art. 28c ust. 2 ustawy:

Powyższe przepisy są odpowiednikiem art. 44 i 45 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej: „Dyrektywą”.

Zarówno ustawa o VAT, jak i Dyrektywa posługują się takimi pojęciami jak: siedziba działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania i zwykłe miejsce pobytu. O tym w jaki sposób należy rozumieć te pojęcia dla celów stosowania miejsca świadczenia usług stanowi Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1, z późn. zm.) – zwane dalej: „rozporządzeniem 282/2011”.

Zgodnie z art. 10 rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 11 ww. rozporządzenia:

Z kolei art. 12 tego rozporządzenia wskazuje, że:

Natomiast, stosownie do art. 13 rozporządzenia 282/2011:

Jak wskazała Pani we wniosku, od 2022 r. jest Pani rezydentką Włoch, gdzie mieszka Pani wraz z mężem i prowadzi gospodarstwo domowe. Nie jest Pani zarejestrowana do VAT w żadnym innym państwie UE poza Polską. W Polsce zarejestrowana jest Pani jednoosobowa działalność gospodarcza, z której czerpie Pani całość swoich dochodów. Działalność ta polega na świadczeniu usług doradztwa w zakresie (..), a Pani jedynym klientem od 2022 r. jest polska spółka A. Sp. z o.o. z siedzibą w (…). Usługi świadczy Pani głównie zdalnie z Włoch, za pośrednictwem komputera i Internetu. Raz w miesiącu przyjeżdża Pani do Polski na około tydzień w celu odbycia spotkań z klientem (A. Sp. z o.o.), omówienia planów, prac, a także uczestnictwa w konferencjach inwestorskich. Nie posiada Pani zaplecza osobowego ani technicznego do prowadzenia działalności w Polsce poza komputerem i dostępem do Internetu. Faktury wystawia Pani wyłącznie polskiemu kontrahentowi, w polskiej walucie. Dane na fakturze: (…), NIP: (…). Obecnie odprowadza Pani składki ZUS, PPE i VAT w Polsce, a raz w roku składa Pani deklarację podatkową we Włoszech, uwzględniając podatek zapłacony w Polsce i dokonując ewentualnej dopłaty.

Pani wątpliwości dotyczą określenia miejsca świadczenia i opodatkowania usług doradczych świadczonych przez Panią na rzecz polskiego Kontrahenta.

W pierwszej kolejności aby móc określić miejsce świadczenia wykonywanej przez Panią usługi na rzecz Kontrahenta z Polski, trzeba określić czy dla tej transakcji występuje Pani jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą w Polsce czy we Włoszech. Z analizy sytuacji opisanej przez Panią wynika, że w Polsce nie posiada Pani ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca wykonywania tej działalności. Prowadząc opisywaną we wniosku działalność, obecnie mieszka Pani we Włoszech, gdzie za pośrednictwem komputera i Internetu (zdalnie) świadczy Pani swoje usługi.  Ponadto wskazała Pani, że w Polsce nie posiada zaplecza osobowego ani technicznego do prowadzenia działalności w Polsce poza komputerem i dostępem do Internetu. Brak jest zatem jakichkolwiek związków Pani działalności z Polską poza tym, że w Polsce jest zarejestrowana Pani jednoosobowa działalność gospodarcza oraz od czasu do czasu na około tydzień przyjeżdża Pani do Polski w celu odbycia spotkań z Kontrahentem. Odnosząc te okoliczności do cytowanych powyżej przepisów należy uznać, że wszelkie funkcje oraz istotne decyzje związane z Pani działalnością gospodarczą podejmuje Pani we Włoszech. Brak jest zatem jakichkolwiek elementów wskazujących na posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Aktualnie Pani adresem zamieszkania jest adres we Włoszech, gdzie Pani faktycznie mieszka. Należy więc zauważyć, że nie posiada Pani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a miejscem prowadzenia przez Panią działalności gospodarczej są Włochy. W związku z tym skoro nie posiada Pani siedziby działalności gospodarczej w Polsce, jak również stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczyłaby Pani swoje usługi, oraz nie mieszka Pani w Polsce to oznacza, że dla celów prowadzenia działalności gospodarczej powinna posługiwać się Pani danymi włoskimi w prowadzeniu tak opisanej działalności a nie polskimi.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że ustalanie miejsca świadczenia usług ma istotne znaczenie w transakcjach zawieranych pomiędzy zagranicznym i polskim podatnikiem. Miejsce świadczenia usługi wskazuje bowiem w jakim kraju i który z podatników powinien opodatkować daną usługę. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy w innym kraju.

Odnosząc się do Pani wątpliwości należy zauważyć, że jak ustaliłem nie posiada Pani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a miejscem prowadzenia przez Panią działalności gospodarczej są Włochy. Usługę zaś świadczy Pani dla polskiego Kontrahenta A. Sp. z o.o. z siedzibą w (…), gdzie z wniosku nie wynika aby posiadał stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym kraju niż Polska. Ponadto świadczone przez Panią usługi doradcze nie stanowią usług do których stosuje się szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. W konsekwencji świadczone przez Panią, jako podmiot włoski, usługi doradcze wykonywane na rzecz usługobiorcy, który posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy w kraju siedziby działalności gospodarczej kontrahenta, tj. w Polsce.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Według art. 17 ust. 2 ustawy:

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Zastosowanie odwrotnego obciążenia na podstawie tego przepisu jest uzależnione od spełnienia warunków dotyczących usługodawcy i usługobiorcy. Jednocześnie, aby wystąpił import usług musi wystąpić czynność stanowiąca usługę i miejscem świadczenia tej usługi musi być terytorium Polski.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od dostawcy spoza terytorium Polski. Przepis ten wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy. Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy warunkiem niezbędnym do tego, aby w przypadku nabycia usług podatnikiem stał się usługobiorca jest, to aby dokonującym ich świadczenia na terytorium kraju był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

W Pani sytuacji powołany przepis znajdzie zastosowanie, bowiem, jak już ustaliłem, nie posiada Pani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zatem jako podmiot, który nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, świadczący odpłatne usługi na rzecz polskiego Kontrahenta, nie jest Pani zobowiązana do rozliczenia podatku należnego z tytułu świadczonych usług. Tym samym to Kontrahent z Polski zobowiązany jest do rozliczenia podatku należnego od nabywanych od Pani usług doradczych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zatem Pani stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią  w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.