Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 maja 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 8 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który  dotyczy nieuznania Pana za podatnika w związku z planowaną transakcją sprzedaży lokalu.

Treść wniosku jest następująca.

Opis zdarzenia przyszłego

Pan … (dalej Wnioskodawca) posiada miejsce zamieszkania w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowego w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.), dalej ustawa o PIT. Wnioskodawca nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest wspólnikiem oraz członkiem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka). Spółka zajmuje się świadczeniem usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Spółka nie nabywa nieruchomości na własny rachunek. Dodatkowo małżonka Wnioskodawcy, z którą posiada wspólność majątkową prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (dalej JDG). Przedmiotem działalności JDG małżonki jest świadczenie usług pośrednictwa kredytowego. JDG małżonki jest prowadzona od 2 września 2024 r.

Wnioskodawca posiada (we własności lub współwłasności ułamkowej) następujące nieruchomości:

1.Nieruchomość mieszkalna nabyta do majątku prywatnego Wnioskodawcy 29 kwietnia 2009 r. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od nabycia tej nieruchomości. Wnioskodawca nie ponosił także nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

2.Lokal usługowo-handlowy, którego 1/16 udziału współwłasności Wnioskodawca otrzymał do  majątku prywatnego w ramach darowizny z 19 stycznia 2012 r. Wnioskodawca nie  dokonywał nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

3.Nieruchomość mieszkalna, którą Wnioskodawca zakupił do majątku prywatnego 3 stycznia 2019 r. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od nabycia tej nieruchomości. Wnioskodawca nie ponosił także nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

4.Nieruchomość mieszkalna, którą Wnioskodawca zakupił do majątku prywatnego 27 września 2019 r. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od nabycia tej nieruchomości. Wnioskodawca nie ponosił także nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

5.Lokal usługowo-handlowy, którego 1/10 udziału współwłasności Wnioskodawca otrzymał do majątku prywatnego w ramach darowizny z 9 grudnia 2020 r. Wnioskodawca nie dokonywał nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

Nieruchomości wymienione w pkt 2-5 obecnie wynajmowane są przez Wnioskodawcę w ramach zwykłego zarządu swoim majątkiem, poprzez tzw. najem prywatny. Nieruchomość wskazana w pkt 1 wykorzystywana jest przez Wnioskodawcę do własnych celów mieszkaniowych.

Dodatkowo Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili w 2021 r. do prywatnego majątku wspólnego  nieruchomość w postaci lokalu mieszkalnego (dalej Lokal). Wnioskodawcy oraz małżonce nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od nabycia Lokalu. Wnioskodawca oraz małżonka nie ponosili także nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT. Lokal obecnie wynajmowany jest przez Wnioskodawcę w ramach tzw. najmu prywatnego, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Obowiązek podatkowy związany z zapłatą zryczałtowanego podatku z tytułu najmu prywatnego Lokalu oraz złożeniem stosownej deklaracji PIT-28 wykonuje Wnioskodawca. Najem Lokalu ma charakter długoterminowy i służy wyłącznie celom mieszkaniowym najemcy. W Lokalu nie jest prowadzona działalność gospodarcza.

Wnioskodawca wraz z małżonką rozważają sprzedaż Lokalu. Sprzedaż Lokalu zostanie dokonana bez wykorzystywania pośredników lub agencji nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą prowadzili działań marketingowych w celu sprzedaży Lokalu, wykraczających poza zwykłe prywatne formy ogłoszenia. Wnioskodawca przeprowadzi proces sprzedaży we własnym zakresie angażując jedynie swoje doświadczenie i wiedzę o rynku nieruchomości.

Lokal nie jest oraz nie będzie na dzień dokonania sprzedaży wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonki Wnioskodawcy, w szczególności nie jest oraz nie będzie środkiem trwałym. Wnioskodawca na dzień dokonania sprzedaży nie będzie prowadził jednoosobowej działalności gospodarczej oraz nie będzie wspólnikiem spółki osobowej.

Pytanie

Czy Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z  dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2024 r. poz. 361, zwanej dalej „ustawą o VAT”) w stosunku do planowanej transakcji sprzedaży Lokalu?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, nie będzie on występował w charakterze podatnika VAT, w rozumieniu art.  15 ustawy o VAT, w stosunku do planowanej transakcji sprzedaży lokalu.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Na podstawie definicji zawartej w art. 7 ust. 1, zbycie lokalu mieszkalnego stanowi co do zasady czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Aby dana czynność była opodatkowana podatkiem VAT, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa w charakterze podatnika w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.1 Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze. zm., zwanej dalej „Dyrektywą VAT”), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub  usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał w roli podatnika.

W przedmiocie dotyczącym definicji podatnika VAT wypowiedział się m.in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10, wskazując, że pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT jako  obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zdaniem Trybunału, zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w  rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy.

Również liczba i zakres transakcji sprzedaży, zgodnie z wyrokiem TSUE, nie ma charakteru decydującego. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą sprzedawca dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Inaczej, zdaniem TSUE, jest natomiast w wypadku, gdy podmiot podejmuje aktywne działania w  zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez  producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w  związku z czym w takiej sytuacji dostawy nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W przedmiocie charakteru podatnika w rozumieniu ustawy o VAT podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości wypowiedział się także niejednokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny. W uchwale NSA siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 wskazane zostały kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarcza, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W opinii NSA ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast w wyroku NSA z 5 listopada 2020 r., sygn. akt I FSK 681/18 wynika, że wykładnia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie pozwala jednoznacznie sprecyzować sytuacji, w których aktywność danej osoby można kwalifikować jako zwykłe odpłatne zbycie majątku prywatnego, a w jakim momencie działania te przeradzają się w działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT. Przed sprzedażą nieruchomości właściciel może podejmować różne działania przygotowawcze, np. w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego wystąpić o wydanie decyzji w  sprawie warunków zagospodarowania nieruchomości, wystąpić o zatwierdzenie podziału nieruchomości na mniejsze działki budowlane i doprowadzenie do wydzielenia działki pod drogę, oraz inicjować postępowania administracyjne w sprawie zmiany funkcji nieruchomości z rolnej na budowlaną. Tego rodzaju działania oraz ilość wydzielonych działek, same przez siebie nie dają podstaw do kwalifikowania, że są one typowe dla działań "handlowca", tj. podatnika podatku od towarów i usług.

W wyroku NSA z 24 marca 2023 r., sygn. akt I FSK 2068/22, Sąd stwierdził, ze uznanie, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane będzie działała w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Zgodnie z wyrokiem NSA z 11 września 2024 r., sygn. akt I FSK 20/21, o działaniu podmiotu jako handlowca (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą) nie mogą świadczyć jedynie: podział nieruchomości na mniejsze działki, wytyczenie drogi wewnętrznej, czy też wielokrotność transakcji sprzedaży. Te okoliczności nie świadczą o profesjonalnym charakterze działalności jako handlowca i są działaniami, które podejmuje się również w ramach obrotu zaliczanego do zarządu majątkiem prywatnym.

Na podstawie przytoczonego orzecznictwa TSUE oraz sądów administracyjnych, należy uznać, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości jako czynność stanowiącą działalność gospodarczą osoby fizycznej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców lub usługodawców. W konsekwencji, sprzedaż nieruchomości może zostać uznana za dostawę opodatkowaną podatkiem VAT wyłącznie, gdy nie stanowi czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - sprzedaż nie stanowi działalności gospodarczej podatnika VAT, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie opis zdarzenia przyszłego oraz orzecznictwo unijne oraz krajowe w przedmiocie, którego dotyczy niniejszy wniosek, nie wystąpiły przesłanki, aby uznać planowaną sprzedaż Wnioskodawcy za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w konsekwencji nie sposób uznać Wnioskodawcy za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży Lokalu nie wystąpi on w charakterze podatnika VAT, gdyż sprzedaż będzie stanowić czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. O powyższym świadczy m.in. fakt, że Wnioskodawca nie prowadzi oraz na dzień dokonania sprzedaży nie będzie prowadził działalności gospodarczej ani też nie będzie wspólnikiem spółki osobowej. Wnioskodawca nie wykonuje zatem profesjonalnej działalności związanej z obrotem nieruchomościami.

Za uznaniem sprzedaży Lokalu za czynność pozostającą poza opodatkowaniem VAT przemawia także, okoliczność, iż Wnioskodawcy oraz małżonce nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT od nabycia Lokalu. Wnioskodawca oraz małżonka nie ponosili również nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

Sprzedaż Lokalu nie może zostać uznana za czynność stanowiącą działalność gospodarczą, gdyż w stosunku do lokalu nie są podejmowane aktywne działania angażujące środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców który wychodziłyby poza zakres zarządu majątkiem prywatnym.

W szczególności Wnioskodawca wraz z małżonką nie będą prowadzili działań marketingowych w celu sprzedaży Lokalu, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia. Sprzedaż lokalu zostanie dokonana bez wykorzystywania pośredników lub agencji nieruchomości. Lokal nie jest oraz nie będzie na dzień dokonania sprzedaży wykorzystywany w działalności gospodarczej małżonki Wnioskodawcy, w szczególności nie jest oraz nie będzie środkiem trwałym.

Sprzedaż Lokalu będzie miała charakter incydentalny, okazjonalny. Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W konsekwencji, potencjalna sprzedaż Lokalu przez Wnioskodawcę będzie stanowić zarządzanie majątkiem prywatnym, niespełniające przesłanek do uznania jej za działalność gospodarczą Wnioskodawcy, w związku z czym Wnioskodawca nie będzie nabędzie w stosunku do tej transakcji statusu podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają także wydawane interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in.:

·Interpretacja indywidualna DKIS z 26 kwietnia 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.123.2019.2.RR, w której wskazano, że: „Planowane przez Wnioskodawcę zbycia ww. działek gruntu nie stanowią/nie będą stanowiły działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia ww. nieruchomości gruntowych, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że  dokonując sprzedaży opisanych we wniosku działek gruntu Wnioskodawca wystąpił/wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami”.

·Interpretacja indywidualna DKIS z 14 kwietnia 2023 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.97.2023.1, w której stwierdzono, że: „Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka Państwa aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jak wynika bowiem z wniosku działki zostały nabyte w celu wybudowania na nich domów dla Państwa i Państwa dzieci. Nie prowadzili Państwo na przedmiotowych działkach działalności rolniczej ani nie wykorzystywali ich do wydobywania kopalin. Nie prowadzicie Państwo działalności gospodarczej i nie jesteście Państwo zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

Brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Państwa za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy. Całokształt okoliczności, ich zakres, stopień zaangażowania wskazuje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym”.

W konsekwencji, jak wskazano na wstępie niniejszego wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, nie będzie on występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, w stosunku do transakcji sprzedaży lokalu.

·Interpretacja indywidualna DKIS z 10 lutego 2025 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.397.2019.9.5.KOM, zgodnie z którą: „Planowane przez Wnioskodawczynię zbycie posiadanych działek, jak wskazała Wnioskodawczyni w perspektywie czasowej najbliższych lat i w celu zabezpieczenia dogodnej starości, nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia ww. nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). W  rozpatrywanej sprawie planowana sprzedaż działek będzie czynnością związaną ze  zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to  czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Według art. 195 ustawy Kodeks cywilny:

Jak stanowi art. 196 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Na podstawie art. 196 § 2 ww. ustawy Kodeks cywilny:

W świetle art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Art. 198 ustawy Kodeks cywilny stanowi, że:

Współwłaściciel ma względem swojego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. 2023 r. poz. 2809 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 36 § 1 i § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na  objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się  powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj.  majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w  ramach działalności gospodarczej.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W konsekwencji, uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że wraz z małżonką (z którą posiada Pan wspólność majątkową) zakupił Pan w 2021 r. do prywatnego majątku wspólnego nieruchomość w postaci lokalu mieszkalnego. Nie  przysługiwało Państwu prawo do odliczenia VAT od nabycia Lokalu. Nie ponosili Państwo także  nakładów, od których przysługiwało prawo do odliczenia VAT. Lokal obecnie wynajmowany jest przez Pana w ramach tzw. najmu prywatnego. Obowiązek podatkowy związany z zapłatą zryczałtowanego podatku z  tytułu najmu prywatnego Lokalu oraz złożeniem stosownej deklaracji PIT-28 wykonuje Pan. Najem Lokalu ma charakter długoterminowy i  służy wyłącznie celom mieszkaniowym najemcy.

W tym miejscu wskazania wymaga, że zgodnie z art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście tej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność  gospodarcza”, w której jest mowa o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do  celów zarobkowych. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich  w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez  właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia on określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy  jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do zakupionego w 2021 r. lokalu mieszkalnego świadczy Pan usługi najmu, co stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu  art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Fakt zawarcia umowy najmu spowodował wyłączenie tego lokalu z Pana majątku osobistego. Taki sposób wykorzystania przez  Pana ww. lokalu spowodował, że jest on wykorzystywany w  prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, a nie w ramach majątku osobistego.

W konsekwencji powyższego, w odniesieniu do planowanej transakcji sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego będzie Pan działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym Pan stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zaznaczam tym samym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana sytuacji prawnopodatkowej i nie wywiera skutków prawnych dla Pana małżonki.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazuję, że   interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz  dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który  obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed  sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.