Interpretacja indywidualna z dnia 05.12.2018, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.765.2018.2.AB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

opodatkowanie 23% stawką podatku VAT dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem, zastosowania proporcji oraz udokumentowania ww. transakcji przez komornika fakturą

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 października 2018 r. (data wpływu 3 października 2018 r.) uzupełnionym pismem z 20 listopada 2018 r. (data wpływu 22 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem, zastosowania proporcji oraz udokumentowania ww. transakcji przez komornika fakturą jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku VAT dostawy nieruchomości zabudowanej budynkiem, zastosowania proporcji oraz udokumentowania ww. transakcji przez komornika fakturą.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 listopada 2018 r. (data wpływu 22 listopada 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 19 listopada 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.765.2018.1.AB.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony zaistniały stan faktyczny::

Komornik jest organem egzekucyjnym prowadzącym postępowania przeciwko dłużnikowi.

Zgodnie z wnioskiem wierzycieli postępowania egzekucyjne zostały skierowane do nieruchomości oznaczonej jako nieruchomość gruntowa, działka o numerze, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o numerze, stanowiącej własność ww. dłużnika. Nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem warsztatowo-biurowym z częścią mieszkalną o powierzchni użytkowej 413,60 m². Dłużnik nabył nieruchomość w postaci działki gruntu o numerze geodezyjnym o powierzchni 719 m² zabudowaną przeznaczonymi do rozbiórki budynkami (budynkiem mieszkalnym, jednokondygnacyjnym, niepodpiwniczonym o powierzchni użytkowej około 83 m² oraz budynkiem gospodarczym o powierzchni użytkowej około 23 m²) w dniu 07.06.2006 r. na podstawie aktu notarialnego - umowy sprzedaży repertorium A nr sporządzonego przez notariusza. W paragrafie 12 przytoczonego aktu notarialnego widnieje oświadczenie dłużnika, iż przedmiotową nieruchomość przeznaczy częściowo na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod firmą: Następnie w dniu 12.03.2007r. dłużnik zaciągnął kredyt na budowę domu jednorodzinnego w banku (obecnie Bank). Zgodnie z pismem Banku z dnia 28.03.2018 r. dłużnik zaciągnął kredyt budowlano-hipoteczny jako osoba fizyczna. Budynek warsztatowo-biurowy z częścią mieszkalną zlokalizowany na działce gruntu nr został, zgodnie z informacją zawartą w operacie szacunkowym sporządzonym przez powołanego biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości i ruchomości, wybudowany w 2008 r. Zgodnie z informacją Naczelnika Urzędu Skarbowego dłużnik prowadzi działalność w zakresie wg PKD: G4669Z SPRZEDAŻ HURTOWA POZOSTAŁYCH MASZYN I URZĄDZEŃ, powiązanie od 13.11.2012 r., odnotowane, niezamknięte powiązania z działalnością gospodarczą: powiązanie od 01.01.2012 r. z: (działalność od 19.09.1990 r.) - właściciel. Dłużnik jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Zgodnie z pismem Prezydenta Miasta z dnia 23.07.2018 r. (pismo w załączeniu) - podatnik/dłużnik zadeklarował powierzchnię związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej w budynkach mieszkalnych, wskazując datę zakończenia budowy 17.2.2009 r., tym samym data ta została przyjęta jako data rozpoczęcia działalności w deklarowanym do opodatkowania obiekcie, jednakże budynek został opodatkowany od stycznia 2010 r. zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z pismem dłużnika z dnia 26.07.2018 r. (pismo w załączeniu), dłużnik użytkuje budynek od 2009 roku (brak określenia dokładnej daty). Nieruchomość została oszacowana przez powołanego biegłego sądowego na kwotę 1.075.000,00 zł. Jest to cena netto, nie obejmująca podatku VAT. Dłużnik wezwany do udzielenia informacji czy do kwoty na jaką została oszacowana nieruchomość przez biegłego należy doliczyć podatek VAT, pismem z dnia 26.03.2018 r. oświadczył, że w trakcie budowy budynku dokonał odliczeń podatku VAT w takiej proporcji jak budynek jest przeznaczony pod działalność gospodarczą. Ponadto oświadczył, iż budynek nadal jest użytkowany zgodnie z przeznaczeniem - częściowo jako mieszkalny, a częściowo jako miejsce wykonywania działalności gospodarczej i w takiej proporcji był odliczony VAT. Jednakże poinformował, że nie potrafi określić tej proporcji, a dokumenty w związku z upływem 5 lat się nie zachowały. Wobec powyższego organ egzekucyjny zwrócił się do Urzędu Miasta o udzielenie informacji od jakiej części nieruchomości dłużnik płaci podatek w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Pismem z dnia 30.04.2018 r. Prezydent Miasta poinformował, że dłużnik do opodatkowania zadeklarował m.in. część budynku mieszkalnego przeznaczoną na cele działalności gospodarczej tj. część związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej w budynku mieszkalnym o powierzchni użytkowej 236,33 m² przy wys. powyżej 2,20 m (pismo w załączeniu). Mając na uwadze powyższe, biegły sądowy obliczył, że wartość rynkowa nieruchomości w części przeznaczonej pod działalność gospodarczą wynosi 614.252,00 zł, natomiast wartość rynkowa nieruchomości w części przeznaczonej na cele mieszkaniowe wynosi 460.748,00 zł.

Są to ceny netto nieobejmujące podatku VAT (pismo biegłego sądowego doręczone w dniu 04.06.2018 r. w załączeniu). Pismem z dnia 26.07.2018 r. dłużnik w odpowiedzi na wezwanie komornika poinformował, iż: - budynek nie jest udostępniany innym osobom, - część mieszkalna budynku wykorzystywana jest tylko dla potrzeb mieszkalnych, natomiast gospodarcza dla potrzeb gospodarczych. Z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29.08.2018 r. (pismo w załączeniu) wynika, że dłużnik w zeznaniach podatkowych PIT-36 nie wykazał dochodów z najmu bądź dzierżawy, co potwierdza fakt nieudostępniania budynku innym osobom na podstawie umów cywilnoprawnych mających charakter odpłatny. Ponadto dłużnik oświadczył, że wykonywał w budynku naprawy pokryć dachowych we własnym zakresie, sposobem gospodarczym, wobec czego należy przyjąć, iż dłużnik nie dokonał na budynku będącym przedmiotem wniosku istotnych ulepszeń w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej tego obiektu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku licytacyjnej sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem warsztatowo- biurowym z częścią mieszkalną, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o numerze wskazanej w opisie nastąpi obowiązek organu egzekucyjnego do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług według stawki 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Zdaniem komornika w przedmiotowej sprawie istnieje obowiązek naliczenia podatku od towarów i usług według stawki 23%.
2. Zdaniem komornika w przedmiotowej sprawie istnieje obowiązek naliczenia podatku od towarów i usług według stawki 23% w stosunku do części nieruchomości, zgłoszonej przez dłużnika do opodatkowania w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej tj. o powierzchni użytkowej 236,33 m².
3. Zdaniem komornika zajdzie konieczność wystawienia faktury VAT w imieniu dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Nadto w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie TSUE stwierdził, że artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku ulepszenia istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie ulepszenia jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie przebudowy zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom po spełnieniu określonych warunków możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Podkreślić należy, że z uwagi na przywołane uregulowania, rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z wnioskiem wierzycieli postępowania egzekucyjne zostały skierowane do nieruchomości oznaczonej jako nieruchomość gruntowa, działka o numerze. Nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem warsztatowo-biurowym z częścią mieszkalną o powierzchni użytkowej 413,60 m². Dłużnik nabył nieruchomość w postaci działki gruntu o numerze geodezyjnym o powierzchni 719 m² zabudowaną przeznaczonymi do rozbiórki budynkami w dniu 07.06.2006 r. W paragrafie 12 przytoczonego aktu notarialnego widnieje oświadczenie dłużnika, iż przedmiotową nieruchomość przeznaczy częściowo na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Dłużnik zaciągnął kredyt budowlano-hipoteczny jako osoba fizyczna. Budynek warsztatowo - biurowy z częścią mieszkalną zlokalizowany na działce gruntu nr został wybudowany w 2008 r. Dłużnik jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Zgodnie z pismem dłużnika z dnia 26.07.2018 r., dłużnik użytkuje budynek od 2009 roku (brak określenia dokładnej daty). Dłużnik w trakcie budowy budynku dokonał odliczeń podatku VAT w takiej proporcji jak budynek jest przeznaczony pod działalność gospodarczą. Ponadto oświadczył, iż budynek nadal jest użytkowany zgodnie z przeznaczeniem-częściowo jako mieszkalny, a częściowo jako miejsce wykonywania działalności gospodarczej i w takiej proporcji był odliczony VAT. Ponadto dłużnik oświadczył, że wykonywał w budynku naprawy pokryć dachowych we własnym zakresie, sposobem gospodarczym, wobec czego należy przyjąć, iż dłużnik nie dokonał na budynku będącym przedmiotem wniosku istotnych ulepszeń w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej tego obiektu.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości zabudowanej budynkiem nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż użytkowanie (pierwsze zajęcie) przez Dłużnika przedmiotowego budynku nastąpiło w 2009 r. Ponadto Dłużnik nie ponosił nakładów na ulepszenie ww. budynku przekraczających 30% wartości przedmiotowego budynku.

Tym samym spełniony zostanie również drugi warunek umożliwiający zwolnienie budynku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. budynku minął okres dłuższy niż 2 lata. W związku z powyższym dostawa budynku magazynowego będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Konsekwentnie sprzedaż gruntu na którym posadowiony jest budynek stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy będzie korzystać ze zwolnienia analogicznie jak sprzedaż ww. budynku.

Zatem dostawa nieruchomości zabudowanej budynkiem korzystać będzie ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do postawionego przez Wnioskodawcę pytania nr 2 oraz mając na uwadze, że przedmiotowa nieruchomość jest zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług według stawki 23 % w stosunku do części nieruchomości, zgłoszonej przez dłużnika do opodatkowania w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

W kwestii obowiązku wystawienia faktury VAT w imieniu dłużnika należy zauważyć co następuje:

Odnośnie powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast, stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wobec zwolnienia transakcji sprzedaży nieruchomości od podatku, stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy, komornik dokonujący sprzedaży licytacyjnej przedmiotowej nieruchomości co do zasady nie będzie miał obowiązku dokumentowania transakcji fakturą. Faktura taka musi jednak być wystawiona na żądanie nabywcy zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty, w myśl art. 106b ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, że jest konieczność wystawienia faktury w imieniu dłużnika, jest nieprawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej