Temat interpretacji

Opodatkowanie czynności polegającej na obsłudze technicznej Strefy Płatnego Parkowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia świadczonych usług - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością została powołana do życia uchwałą Rady Miasta z dnia 25 lipca 2011 r. Jest jednoosobową Spółką Gminy. Jej podstawowym przedmiotem działalności jest wykonywanie zadań własnych gminy, polegających na zaspokajaniu potrzeb mieszkańców Gminy w zakresie organizacji ruchu drogowego, targowisk, utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, a w szczególności obsługa zadań związanych z prowadzeniem Strefy Płatnego Parkowania. Realizuje zatem wyłącznie zadania publiczne. W związku z powyższym w dniu 3 października 2011 r. Gmina - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego zawarła z Wnioskodawcą umowę, na mocy której Gmina - ZDiTM powierzyła do wykonania, a Wnioskodawca przyjął obsługę czynności administrowania Strefą Płatnego Parkowania, utworzoną na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 19 listopada 2007 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta oraz sposobu ich pobierania, opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa. W zakres powyższych czynności wchodzi:

1. obsługa kasowa w zakresie sprzedaży opłat abonamentowych, opłat zryczałtowanych, kart strefowych,
2. obsługa techniczna w zakresie usługi umożliwiającej wnoszenie opłat za pomocą wiadomości tekstowej SMS,
3. prowadzenie kontroli prawidłowości,
4. w przypadku stwierdzenia nieopłaconego postoju w obszarze SPP:



1. odpowiednie udokumentowanie tego zdarzenia,
2. prowadzenie ewidencji stwierdzonego czasu i miejsca nieopłaconego postoju w SPP,
3. wezwanie właściciela pojazdu do dobrowolnego wniesienia opłaty dodatkowej,
4. przygotowanie kompletnej dokumentacji, umożliwiającej właściwym organom wszczęcie i prowadzenie egzekucji należności z powyższego tytułu,
5. zapewnienie odpowiedniej ilości druków abonamentów, opłat zryczałtowanych, kart strefowych oraz innych materiałów ekspoloatacyjnych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania SPP,
6. prowadzenie ewidencji opłat jednorazowych wniesionych za parkowanie w urządzeniach kasujących za pomocą wiadomości tekstowej SMS, opłat abonamentowych, zryczałtowanych oraz kart strefowych,
7. obsługa centrum sterowania SPP,
8. utrzymanie w stanie przydatnym do użytku parkomatów i urządzeń do kontroli wnoszenia opłat.

Wpływy ze sprzedaży biletów i abonamentów, opłat zryczałtowanych, kart strefowych z tytułu wnoszenia opłat za pomocą wiadomości tekstowej SMS oraz z tytułu opłat dodatkowych stanowią dochód Gminy, będący w dyspozycji ZDiTM i są przekazywane na jego rachunek bankowy.

Z tytułu realizacji powyższych zadań Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie miesięczne od ZDiTM w wysokości określonej w zawartej umowie. Wynagrodzenie to jest obciążane podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy wobec tak przedstawionego stanu faktycznego występuje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w zakresie konieczności obciążania otrzymywanego wynagrodzenia z tytułu obsługi administrowania Strefą Płatnego Parkowania...
• Czy Wnioskodawca, będąc jednoosobową spółką Gminy i wykonując jedynie czynności na jej rzecz, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, Prezydent Miasta jest zarządcą dróg publicznych gminnych, zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), który realizuje zadania przy pomocy zarządu dróg, tj. Zarządu Dróg i Transportu Miejskiego, będącego jednostką budżetową Gminy (art. 21 ww. ustawy). Zgodnie z ustawą o drogach publicznych Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego pobiera opłaty za parkowanie na drogach publicznych w rejonie płatnych miejsc postojowych (art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy). Opłaty za parkowanie na drogach publicznych pobierane są od osób fizycznych poprzez parkomaty i za pomocą telefonu komórkowego.

Następnie Wnioskodawca, cytując treść art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej. Powołując treść art. 15 ust. 6 powołanej ustawy oraz § 13 ust. 1 pkt 12 i 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), Wnioskodawca stwierdza, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00 wskazał, iż pojęcie władzy publicznej w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym - ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu władzy publicznej mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie działania organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych oraz opłaty stanowią dochód gminy i mieszczą się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. IJ. Nr 157, poz. 1240 ze zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty (...) oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw. Powyższe potwierdził Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r. sygn. akt P 6/02 orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Jak wynika z powyższego opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz opłaty i kary za zajęcie pasa drogowego, będące dochodami publicznymi, są świadczeniami o charakterze publicznoprawnym, czyli mają charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 16 września 2008 r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (...) aby przepis ten mógł zostać zastosowany muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej. Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego, działające w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności. Jednocześnie Wnioskodawca nadmienia, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W myśl art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Jak stanowi przepis art. 9 ust. 1 powołanej ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Na podstawie art. 30 ust. 1 ww. ustawy, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje uchwały rady gminy i zadania gminy określone przepisami prawa. Do zadań wójta (burmistrza, prezydenta miasta) należy m. in. gospodarowanie mieniem komunalnym (art. 30 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Prezydent Miasta jest zarządcą dróg publicznych gminnych i realizuje zadania przy pomocy zarządu dróg, tj. Zarządu Dróg i Transportu Miejskiego będącego jednostką budżetową Gminy, która to zawarła umowę z Wnioskodawcą. Zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego pobiera opłaty za parkowanie na drogach publicznych w rejonie płatnych miejsc postojowych. Opłaty za parkowanie na drogach publicznych pobierane są od osób fizycznych poprzez parkomaty i za pomocą telefonu komórkowego.

Przenosząc powyższy stan faktyczny na grunt przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca stwierdza, że pobierane na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych pobierane od osób fizycznych poprzez parkomaty i za pomocą telefonu komórkowego, przez komórkę organizacyjną, tj. Zarząd Dróg i Komunikacji, nie są wynagrodzeniem dla zarządcy wynikającym z zawartych umów cywilnoprawnych za świadczenie wzajemne, lecz stanowią opłatę mającą charakter daniny publicznej, będącą dochodem własnym Gminy. Analiza powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje, że opłaty pobierane na podstawie ustawy o drogach publicznych są daninami publicznymi.

Działania zarządców dróg w zakresie pobierania ww. opłat mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznego.

Mając zatem powyższe na uwadze oraz przepis art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku od towarów i należy Wnioskodawca stwierdza, że w analizowanej sprawie wynagrodzenie otrzymywane prze Wnioskodawcę winno korzystać ze zwolnienia, bowiem implementacja Dyrektywy 2006/112 do przepisów krajowych, a w szczególności, w niniejszym przypadku art. 132 ust. 1 lit. f), który to przepis ma charakter obligatoryjny. Jak wynika z orzecznictwa TSUE, celem tego zwolnienia jest umożliwienie dokonywania pewnych zakupów, które nie będą opodatkowane podatkiem VAT przez podmioty, które nie mogą odliczyć podatku naliczonego. W wyroku w sprawie C-407/07 (Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toesting) Trybunał stwierdził, że:

niektóre rodzaje działalności w interesie publicznym (...) są zwolnione z podatku VAT. A gdy osoby, których działalność jest zwolniona, tworzą grupy w celu świadczenia ich członkom usług bezpośrednio koniecznych dla wykonywania tej działalności, usługi takie są również zwolnione, gdy nie ma prawdopodobieństwa zakłócenia konkurencji.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy - zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 21 zwolnione od podatku są wszelkie usługi jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

• usługi te świadczone są przez niezależne grupy osób,
• na rzecz swoich członków,
• są one bezpośrednio konieczne dla wykonywania działalności członków grupy,
• zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji.

Wobec spełnienia przez Wnioskodawcę wszelkich niezbędnych warunków predystynujących go do zwolnienia otrzymywanego wynagrodzenia od podatku od towarów i usług za czynności będące w istocie pobieraniem danin publicznych, Wnioskodawca uprawniony jest do jego zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 ze zm.) wskazuje, że świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 cyt. ustawy, wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU. Usługa w rozumieniu ust. 1 powołanego wyżej artykułu oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem istnieje jawny lub choćby dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż łącząca Wnioskodawcę umowa z Gminą ZDiTM dotyczy wykonywania określonych czynności (obsługi technicznej Strefy Płatnego Parkowania) w zamian za wynagrodzenie, w związku z czym uznać należy, iż czynności te w oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - podlegają opodatkowaniu, jako odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy, ustawodawca zwolnił od podatku usługi świadczone przez niezależne grupy osób, na rzecz swoich członków, których działalność jest zwolniona od podatku lub w zakresie której członkowie ci nie są uznawani za podatników, w celu świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności zwolnionej lub wyłączonej od podatku, w przypadku gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków zwrotu kosztów do wysokości kwoty indywidualnego udziału przypadającego na każdego z nich w ogólnych wydatkach tych grup, poniesionych we wspólnym interesie, jeżeli zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347, str. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają () usługi świadczone przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona z VAT lub w związku z którą nie są one uznawane za podatników, w celach świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio niezbędnych do wykonywania tej działalności, gdy grupy te ograniczają się do żądania od swoich członków całkowitego zwrotu przypadającej im części we wspólnie poniesionych wydatkach, pod warunkiem że zwolnienie to nie spowoduje zakłóceń konkurencji.

Tylko spełnienie wszystkich kryteriów wskazanych w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy stanowi podstawę korzystania ze zwolnienia. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, iż powyższe zwolnienie od podatku nie ma zastosowanie.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy, odpowiadający swym brzmieniem art. 132 ust. 1 lit. f Dyrektywy, wskazuje kryteria, jakie powinny być spełnione, by można było zastosować zwolnienie od podatku.

Warunki te kształtują się następująco:

• istnieje jednostka (niezależna grupa osób) świadcząca usługi dla osób, które są jej członkami, zarówno dyrektywa, jak i orzecznictwo ETS nie definiują formy w jakiej powinny działać niezależne grupy osób, o których mowa w analizowanym przepisie, a jedynie wskazują warunki, jakie grupa powinna spełniać, aby można było stosować zwolnienie z VAT do usług świadczonych przez grupę na rzecz jej członków,
• działalność podmiotów wchodzących w skład grupy jest zwolniona od podatku od towarów i usług lub w zakresie tej działalności członkowie ci nie są uznawani za podatników.

Warunkiem zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wymóg, aby podmioty, na rzecz których niezależne grupy dokonują świadczeń, były członkami takiej grupy. Stanowisko to potwierdził Trybunał, który w orzeczeniu z dnia 8 marca 1989 r. sygn. sprawy C-348/87, odnoszącym się do przepisów Szóstej Dyrektywy, która została zastąpiona ww. Dyrektywą 2006/112/WE, stwierdził w tezie 14 i 15, że artykuł 13(A)(l)(f) Szóstej dyrektywy odnosi się wyłącznie do niezależnych grup osób świadczących usługi na rzecz członków grupy. Nie ma to miejsca w sytuacji, w której fundacja wykonuje usługi na rzecz innej fundacji i żadna z nich nie jest członkiem drugiej. Ponieważ warunki zwolnienia są sformułowane precyzyjnie, każda wykładnia poszerzająca zakres Artykułu 13(A)(l )(f) Szóstej Dyrektywy jest niezgodna z celem tego przepisu. Tym samym, w odpowiedzi na wniosek o wstępne orzeczenie należy stwierdzić, że czynności, które winny być objęte zwolnieniem podatkowym na mocy Artykułu 13(A)(l)(f) Szóstej dyrektywy (...) nie obejmują działalności fundacji, polegającej wyłącznie na organizacji i wykonywaniu prac związanych z działalnością innej fundacji, w zamian za zwrot faktycznie poniesionych wydatków, jeżeli ta druga fundacja stanowi organizację parasolową dla szeregu podmiotów prowadzących działalność zwolnioną lub nie opodatkowaną oraz świadczy usługi określone w powyższym przepisie Szóstej dyrektywy wyłącznie na rzecz tych podmiotów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością świadczy usługi na podstawie zawartej umowy z Gminą Zarządem Dróg i Transportu Miejskiego, polegające na obsłudze technicznej Strefy Płatnego Parkowania, w zamian za co otrzymuje należne wynagrodzenie.

Przenosząc powyższe na przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, iż Wnioskodawca nie spełnia podmiotowej przesłanki, tj. nie jest niezależną grupą osób, która świadczy usługi na rzecz swoich członków. Wnioskodawca jest bowiem spółką prawa handlowego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Niespełnienie tej przesłanki powoduje, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi w opisanym we wniosku zakresie na rzecz Gminy Zarządu Dróg i Transportu Miejskiego w zamian za wynagrodzenie nie korzystają ze zwolnienia określonego a art. 43 ust. 1 pkt 21 ustawy lecz podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w powiązaniu z art. 146a pkt 1 ustawy.

Analiza spełnienia przez Wnioskodawcę pozostałych kryteriów jest bezzasadna, gdyż jak wcześniej wskazano tylko spełnienie wszystkich warunków, określonych w art. 43 ust. 21 pkt 21 ustawy, powoduje możliwość stosowania zwolnienia od podatku.

Wskazać należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz Gminy Zarządu Dróg i Transportu Miejskiego, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii zawartych we własnym stanowisku, w szczególności nie rozstrzyga charakteru pobieranych opłat w Strefie Płatnego Parkowania, gdyż opłaty te są dochodami gminy i tylko ten podmiot mógłby posiadać status zainteresowanego w rozumieniu przepisów art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawniający uzyskanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy