Interpretacja indywidualna z dnia 18.01.2012, sygn. ILPP1/443-1354/11-4/BD, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości gruntowej na rzecz użytkowników wieczystych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu: 20 października 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. (data wpływu: 16 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz użytkowników wieczystych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz użytkowników wieczystych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz własnego stanowiska w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina Miasto realizuje transakcje sprzedaży nieruchomości zabudowanych na rzecz jej dotychczasowych użytkowników wieczystych na podstawie art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami po uzyskaniu zgody od Rady Miejskiej wyrażanej stosownymi uchwałami.

Tego typu transakcje rozpoznawane są przez Miasto jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Ustalając cenę sprzedaży nieruchomości gruntowej, Miasto realizuje dyspozycję określoną w art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zaliczając na poczet ceny nieruchomości gruntowej kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości. Podstawę opodatkowania stanowi wówczas różnica pomiędzy wartością prawa własności gruntu, a wartością prawa użytkowania wieczystego tego gruntu (wartościami oszacowanymi przez rzeczoznawcę majątkowego).

W piśmie uzupełniającym z dnia 13 stycznia 2012 r. Gmina doprecyzowała opis stanu faktycznego poprzez wskazanie, iż oddanie nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych nabywców miało miejsce zarówno przed dniem 1 maja 2004 r., jak i w okresach późniejszych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych w trybie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102 poz. 651, ze zm.) postępuje prawidłowo, traktując takie transakcje jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego przedmiotem dostawy będzie w istocie jedynie grunt. Budynki lub budowle będące własnością wieczystego użytkownika położone na gruncie obciążonym prawem wieczystego użytkowania, stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (niezależnie od tego czy zostały wzniesione w trakcie wieczystego użytkowania, czy też wieczysty użytkownik nabył je przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste).

Stosownie bowiem do art. 235 § 1 ustawy Kodeks cywilny, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. Ponadto zgodnie z art. 31 ustawy o gospodarce nieruchomościami, oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń, a zgodnie z przepisem art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami - nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. la i ust. 3.

Na podstawie art. 32 ust. 2 tej ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego.

Dokonując transakcji, Miasto określa, iż ceną jest różnica pomiędzy wartością prawa własności gruntu a wartością prawa użytkowania wieczystego tego gruntu powiększoną o podatek VAT, wywodząc prawidłowość takiego postępowania z brzmienia przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.).

Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 67 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, cenę nieruchomości ustala się na podstawie jej wartości. W przypadku jednak, gdy Miasto dokonuje sprzedaży nieruchomości jej użytkownikowi wieczystemu zgodnie z art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami na poczet ceny nieruchomości gruntowej zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5.

Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Podkreślić również należy, że zgodnie z przepisami art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o cenach, cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Ponadto zauważyć należy, że realizowane przez Miasto transakcje sprzedaży nieruchomości na rzecz ich dotychczasowych użytkowników wieczystych nie są dokonywane w trybie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1459 ze zm.) i nie stanowią tym samym przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. W wyniku tych transakcji następuje wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego na gruntach będących przedmiotem transakcji, a nie jego przekształcenie, co potwierdza brzmienie przepisów art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Podkreślić należy również, iż transakcja sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego dokonywana jest w formie aktu notarialnego, czyli umowy cywilnoprawnej, do czego zobowiązuje art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Z przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości mamy natomiast do czynienia w sytuacji, gdy czynność taka realizowana jest na podstawie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.

Stosownie do postanowień art. 3 tej ustawy, przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności następuje w drodze konstytutywnej decyzji administracyjnej wskazanego organu administracji publicznej - w tym przypadku Prezydenta Miasta. W tym przypadku poza tym, iż przekształcając prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nie mamy do czynienia z ponowną dostawą towarów (gruntów), bo dostawa gruntów nastąpiła w dniu ich oddania w użytkowanie wieczyste, to dodatkowo czynność taka realizowana jest przez Miasto jako czynność organu władzy publicznej i podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Miasto przekształcając prawo użytkowania wieczystego w prawo własności niewątpliwie realizuje zadania, do wykonywania których zostało powołane, nałożone przepisami ustawy z dnia 8 marca 1991 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) - art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz działa jako organ władzy publicznej. Świadczy o tym choćby fakt, iż przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności dokonywane jest w formie decyzji administracyjnej.

Okoliczności, iż Miasto działa w tym przypadku jako organ władzy publicznej nie zmienia również wydzielenie w konstrukcji art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) organów władzy publicznej od jednostek samorządu terytorialnego oraz jednostek budżetowych.

Konstrukcja art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych jest bowiem użyta wyłącznie na potrzeby tej konkretnej ustawy i nie przesądza ona o tym, jakie podmioty sprawują władzę publiczną w Polsce. Na jej podstawie nie można zakładać, że jednostki samorządu terytorialnego nie mieszczą się w kategorii organów sprawujących władzę publiczną (wyrok NSA z dnia 25 maja 2010 r. I FSK 761/09).

W piśmie uzupełniającym z dnia 13 stycznia 2012 r. Gmina doprecyzowała własne stanowisko w sprawie wskazując, iż Gmina Miasto postępuje prawidłowo dokonując opodatkowania podatkiem VAT czynności sprzedaży nieruchomości na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych, realizowanej w trybie art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 2 tej ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego, a więc następuje unicestwienie prawa użytkowania wieczystego, a nie jego przekształcenie. Tryb przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości jest uregulowany przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 145 ze zm.), które w tym przypadku nie mają zastosowania. Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności wymaga wydania decyzji. W przypadku nieruchomości stanowiących własność Gminy Miasta decyzję taką wydaje Prezydent Miasta. Tak więc jedynie czynność, która kwalifikuje się jako przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości w trybie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nie stanowi dostawy nieruchomości i nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast czynność polegająca na sprzedaży nieruchomości na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych będzie podlegać ustawie o podatku od towarów i usług, z uwagi na fakt, iż w tym przypadku dochodzi do wygaśnięcia prawa wieczystego użytkowania, a następnie dokonywana jest odrębna czynność cywilnoprawna (sprzedaż nieruchomości), a tym samym dostawa gruntu podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy, w myśl którego przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Punkty 6 oraz 7 zostały dodane do przytoczonego przepisu ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) i obowiązują od dnia 1 grudnia 2008 r. Należy jednak zaznaczyć, że wspomniana zmiana miała charakter wyłącznie techniczny potwierdzający dotychczas stosowaną praktykę.

W poprzednim stanie prawnym Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy obejmuje grunty, opowiedział się za stanowiskiem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów (uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06).

Należy bowiem zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. W myśl art. 32 ust. 2 tejże ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej, wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Ponadto, zgodnie z art. 37 ust. 1 ww. ustawy nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu. Natomiast w myśl ust. 2 pkt 5 ww. przepisu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina Miasto realizuje transakcje sprzedaży nieruchomości zabudowanych na rzecz jej dotychczasowych użytkowników wieczystych na podstawie art. 32 ustawy o gospodarce nieruchomościami po uzyskaniu zgody od Rady Miejskiej wyrażanej stosownymi uchwałami. Tego typu transakcje rozpoznawane są przez Miasto jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Ustalając cenę sprzedaży nieruchomości gruntowej, Miasto realizuje dyspozycję określoną w art. 69 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zaliczając na poczet ceny nieruchomości gruntowej kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości. Podstawę opodatkowania stanowi wówczas różnica pomiędzy wartością prawa własności gruntu a wartością prawa użytkowania wieczystego tego gruntu (wartościami oszacowanymi przez rzeczoznawcę majątkowego). Oddanie nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowych nabywców miało miejsce zarówno przed dniem 1 maja 2004 r., jak i w okresach późniejszych.

Zauważyć należy, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego przed rokiem 2004 nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem aż do momentu wygaśnięcia umowy o wieczystym użytkowaniu nieruchomości lub w związku z jej wykupem.

Oznacza to, że czynność sprzedaży nieruchomości na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego, dla którego prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed rokiem 2004 nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT i pozostaje poza zakresem tej ustawy.

W sytuacji natomiast, jeżeli wieczyste użytkowanie zostało ustanowione po dniu 1 maja 2004 r., opłaty z tytułu użytkowania wieczystego podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłata dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Jednakże również w tym przypadku czynność zbycia prawa użytkowania wieczystego nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż mamy do czynienia z kontynuacją dokonanej już dostawy towarów i jednorazową (bądź w ratach) zapłatą wartości ceny.

Obecni użytkownicy wieczyści w sensie ekonomicznym nabyli już prawo wieczystego użytkowania, a zatem w sensie ekonomicznym nabyli już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 ustawy, doszło już do dostawy tych nieruchomości na rzecz obecnych użytkowników wieczystych.

W związku z powyższym, sprzedaż nieruchomości na rzecz obecnych użytkowników w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na władztwo do rzeczy, które użytkownicy wieczyści uzyskali już w momencie objęcia prawa użytkowania wieczystego i nie może być traktowane jako ponowna dostawa samego towaru.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości gruntowych na rzecz użytkowników wieczystych dla których prawo użytkowania wieczystego ustanowiono zarówno przed dniem 1 maja 2004 r., jak i po tym dniu, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Oznacza to, że Gmina dokonując sprzedaży nieruchomości gruntowych na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych w trybie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami i traktując takie transakcje jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, postępuje nieprawidłowo.

Należy jednak zwrócić uwagę, że wprawdzie czynność zbycia gruntu będącego wcześniej przedmiotem użytkowania wieczystego, dla którego prawo to ustanowiono po dniu 1 maja 2004 r. nie podlega opodatkowaniu jako ponowna dostawa towarów, ani żadna inna czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż mamy do czynienia z kontynuacją dokonanej już dostawy towarów, jednakże czynność ta zobowiązuje do jednorazowej (bądź w ratach) zapłaty ewentualnej pozostałej kwoty należnej. Zatem, w przedmiotowym przypadku może wystąpić obowiązek wystawienia faktury VAT na resztę ceny z tytułu użytkowania wieczystego i odprowadzenia podatku VAT.

Wskazać ponadto należy, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanie faktycznym, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 483 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu