Interpretacja indywidualna z dnia 18.06.2008, sygn. IBPP2/443-284/08/WN (KAN-3115/03/08), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko UM w G., przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2008r. (data wpływu 26 marca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zbycia na własność nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym, jako towarem używanym jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania zbycia na własność nieruchomości zabudowanej budynkiem użytkowym, jako towarem używanym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie decyzji administracyjnej nr 3239/82 z dnia 1 czerwca 1982r. na rzecz (GSM) został przeznaczony do oddania w użytkowanie wieczyste teren pod budowę osiedla mieszkaniowego G L, w tym m.in. aktualna działka nr 366 o pow. 484 m kw. Zgodnie z ówcześnie obowiązującą ustawą z dnia 14 lipca 1961r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (t.j. Dz. U. z 1969r. Nr 22, poz. 159 ze zm.) decyzja stanowiła podstawę zawarcia umowy notarialnej. Jak wskazał Wnioskodawca, do zawarcia takiej umowy nie doszło z przyczyn nie ustalonych. W 1985r. Spółdzielnia zezwoliła swojemu członkowi J. P. na wybudowanie ze środków własnych, na podstawie pozwolenia na budowę warsztatu samochodowego. W tym celu wydzieliła działkę gruntu nr 366 pod warsztatem, mając na celu jej zbycie na rzecz J. P.

W wyniku podziału G. Spółdzielni Mieszkaniowej w latach 1992 -1994 powstała m.in. Spółdzielnia Mieszkaniowa Z, która stała się następcą prawnym osiedla G L. Na podstawie akt sprawy ustalono, że Spółdzielnia ta nie jest jednak następcą prawnym w stosunku do działki nr 366, brak jest bowiem protokołu jej przekazania. Spółdzielnia nie spełnia więc przesłanek do uwłaszczenia tą nieruchomością. Wobec powyższego, w celu uregulowania istniejącego stanu prawnego Prezydent Miasta zamierza zbyć na własność działkę nr 366 wraz z nieodpłatnym przeniesieniem własności warsztatu na rzecz J. P. w trybie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego.

Budynek warsztatu samochodowego jest użytkowany od 1986 roku. Nie był modernizowany w ciągu ostatnich 5 lat, a w związku z tym podatnik nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tego tytułu.Wnioskodawca dodatkowo podkreślił, że grunt jest własnością Miasta G., a prawo użytkowania wieczystego z uwagi na niezawarcie umowy notarialnej nigdy nie powstało (na rzecz żadnej z ww. spółdzielni).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle postanowień art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Na podstawie art. 2 pkt 6 cytowanej ustawy m.in. budynki i budowle lub ich części, a także grunty są towarem. Zgodnie z dyspozycją art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo ich części z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. To oznacza, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest nieruchomość zabudowana, wartość gruntu stanowi element podstawy opodatkowania tej nieruchomości według stawki podatku VAT dla budynku z uwagi na to, że przedmiotowy budynek jest towarem używanym i spełnia kryteria wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz art. 43 ust. 6 ustawy o podatku VAT - zatem nieruchomość ta będzie korzystała ze zwolnienia z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r.

Za dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Według art. 2 pkt 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będący właścicielem gruntu (działki nr 366), na którym posadowiony jest budynek, zamierza zbyć ten grunt na własność wraz z nieodpłatnym przeniesieniem własności warsztatu samochodowego na rzecz inwestora, w trybie art. 231 § 2 Kodeksu cywilnego.Budynek posadowiony na tym gruncie został wybudowany ze środków własnych przez pana J. P. tj. osobę, której Wnioskodawca zamierza zbyć ww. działkę, na podstawie udzielonego mu pozwolenia na budowę warsztatu.

Zgodnie z powołanym art. 231 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Czyli właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył on niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Ustawodawca wymaga, by realizowane w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego przeniesienie własności następowało za odpowiednim wynagrodzeniem. Wymagane świadczenie nabywcy ma rekompensować właścicielowi utratę jego prawa, legitymizując pod względem ekonomicznym prawnorzeczową legalizację budowy na cudzym gruncie.Odpowiednie wynagrodzenie za przeniesienie własności działki gruntu zajętej pod budowę stanowi ekwiwalent jej wartości rynkowej. Ustalenie wynagrodzenia następuje według cen obowiązujących w dacie orzekania (w dacie realizacji roszczenia o przeniesienie własności).

Czynność taką należy potraktować jako dostawę towarów, niezależnie od tego czy podstawą zbycia jest umowa sprzedaży czy roszczenie, o którym mowa w art. 231 Kodeksu cywilnego. Zasadność powyższego potwierdza m.in. treść pisma Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 19 marca 1996r. znak: PRO-202034-95/VI/J w kwestii umów zawieranych na podstawie art. 231 Kodeksu cywilnego.

W piśmie tym zaprezentowano pogląd, iż umowy zawierane w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego są umowami sprzedaży. Treść art. 231 Kodeksu cywilnego, w świetle którego własność budynku lub urządzenia wybudowanego na warunkach w nim określonych może być przeniesiona jedynie za odpowiednim wynagrodzeniem (ceną) wskazuje, iż jest to, praktycznie rzecz biorąc, umowa sprzedaży, na mocy której właściciel (sprzedawca) przenosi na samoistnego posiadacza (kupującego) własność działki, a samoistny posiadacz, jako kupujący, obowiązany jest zapłacić właścicielowi (sprzedawcy) cenę zakupu.

Podstawą opodatkowania w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku należnego.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w art. 43 ustawy zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. W myśl ust. 1 pkt 9 przywołanego wyżej art. 43 ustawodawca zwolnił od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ponieważ budynek, o którym mowa we wniosku nie jest przedmiotem własności Wnioskodawcy lecz stanowi część składową gruntu będącego własnością Wnioskodawcy, konsekwentnie uznać należy, iż w niniejszej sprawie przedmiotem transakcji, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, jest dostawa towaru będącego gruntem budowlanym, podlegająca opodatkowaniu według 22% stawki, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.