Temat interpretacji
Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5. Przywołane przepisy mówią zaś o samochodach i innych pojazdach samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:
DŁ = 357 kg + n x 68 kg,
gdzie DŁ oznacza dopuszczalną ładowność, zaś n oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy. Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których wyżej mowa, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym.
Ustawa nie przewiduje żadnych wyjątków w stosowaniu przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy podatku od towarów i usług. W szczególności stosowanie tego przepisu nie zostało wyłączone w odniesieniu do nabywania paliw wykorzystywanych do napędu samochodów nabytach przed dniem wejścia w życie ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że przedmiotowy przepis należy bezwzględnie stosować od dnia jego wejścia w życie, to jest od dnia 1 maja 2004 r.
Z wystosowanego pisma wynika, że wszystkie posiadane przez Spółkę samochody spełniają warunki określone w art. 86 ust. 3 i 5, tak więc Spółce nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu tych samochodów. Kwotę tę należy natomiast wykazać w pozycji 57 (kwota podatku naliczonego od paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, która nie podlega odliczeniu od podatku należnego zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy) deklaracji VAT-7 lub VAT-7K. Jeżeli Spółka dotychczas dokonywała odliczeń z tego tytułu, obowiązana jest skorygować złożone deklaracje zgodnie z art. 81 Ordynacji podatkowej, czyli przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.
Tutejszy organ nie jest natomiast władny oceniać, czy obowiązujące w Polsce przepisy prawa odpowiadają wymogom nakładanym przez dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich. Przepisy zawarte w dyrektywach obowiązują w poszczególnych krajach członkowskich dopiero poprzez implementację do systemów prawa tych krajów, nie stanowią więc prawa powszechnie i bezpośrednio obowiązującego. Organy podatkowe nie są kompetentne do oceny, czy Rzeczpospolita Polska zapewniła stosowanie wszystkich postanowień dyrektyw Rady, nawet jeżeli chodzi o dyrektywy w sprawie harmonizacji podatków. Łatwo jednak zauważyć, że w Pierwszej Dyrektywie Rady z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych (67/227/EEC) o neutralności podatku VAT i warunkach konkurencji mowa jest jedynie w skierowanym do Komisji Europejskiej art. 4, nakazującym temu organowi przedłożenie propozycji co do tego, jak i w jakim okresie harmonizacja podatków obrotowych może osiągnąć cel zniesienia nakładania podatków przywozowego i zwrotu podatku wywozowego w handlu między Państwami Członkowskimi, zapewniając jednocześnie neutralność tych podatków w odniesieniu do pochodzenia towarów lub usług, przy czym składając te propozycje Komisja powinna między innymi zwrócić uwagę na wpływ, jaki systemy podatkowe mają na warunki konkurencji oraz na warunki socjalne we Wspólnocie. Przepis ten nie może być więc podstawą do uznania interpretacji przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, wyrażonej przez Spółkę w przedmiotowym piśmie.