Interpretacja indywidualna z dnia 19.08.2011, sygn. ITPP1/443-826/10/11-S/AJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Dokumentowanie usług w zakresie organizowania konferencji wraz z usługami pomocniczymi.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, wykonując wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Bk 126/11 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2010 r. (data wpływu 25 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność hotelową (usługi hotelowe, gastronomiczne itp.). Zgodnie z wpisem do KRS, działalność ta jest klasyfikowana przez symbole PKD, wśród których znajdują się zarówno działalność biur podróży, jak i np. hotele i motele z restauracjami, przy czym zgodnie z ewidencją REGON, jako przeważające wskazane są hotele i podobne obiekty zakwaterowania, a Spółka nie prowadzi i nie ma zarejestrowanego biura turystycznego. Z usług Spółki korzystają zarówno turyści, jak i osoby przebywające w hotelu w celach służbowych. Zazwyczaj klienci Spółki korzystają jedynie z usług noclegowych i gastronomicznych świadczonych bezpośrednio przez Spółkę. Zdarzają się sytuacje, gdy obok ww. podstawowych usług, klienci korzystają również z innych usług, przy czym część usług wykonywanych jest przez osoby trzecie. Często jest to zlecenie określone przez zleceniodawcę jako organizacja konferencji. Przykładowo, Spółka dostała od klienta zlecenie wykonania na rzecz kilkudziesięcioosobowej grupy następujących usług:

1. noclegi,
2. wyżywienie,
3. parking, obsługa konferencji,
4. wynajem sali i sprzętu biurowego,
5. rejs statkiem żeglugi śródlądowej,
6. korzystanie ze sprzętu pływającego (skutery, łodzie, kajaki itp.),
7. wycieczka autokarowa do Wilna (z wyżywieniem i zwiedzaniem).

Usługi opisane w punktach e-g wykonywane były przez podmioty trzecie, które za wykonane usługi: (rejs statkiem żeglugi śródlądowej i korzystanie ze sprzętu pływającego) wystawiły na rzecz Spółki faktury VAT, zaś za zorganizowanie wycieczki autokarowej, biuro turystyki będące wykonawcą usługi wystawiło na rzecz Spółki fakturę VAT marża. Klient otrzymał od Spółki fakturę VAT, w której wyszczególniono poszczególne usługi, tj. usługa hotelowa (opodatkowana stawką 7%), usługa gastronomiczna (opodatkowana w zależności od charakteru 7% lub 22%), usługa parkingowa (22%), wynajem sali konferencyjnej (22%), usługi pozostałe (22%). Pod pojęciem usługi pozostałe zakwalifikowano usługi towarzyszące odbytej konferencji, np. usługi wycieczki do Wilna i wypożyczenia sprzętu pływackiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy wyżej opisany sposób wystawienia faktury jest prawidłowy...


w szczególności:
2. Czy podatnik powinien wystawić fakturę VAT na poszczególne usługi z zastosowaniem odpowiednich dla tych usług stawek podatku VAT...
3. Czy podatnik powinien wystawić fakturę na jedną usługę turystyczną i opodatkować ją stawką VAT 22%...
4. Czy podatnik powinien wystawić dwie faktury jedną na usługi wykonane osobiście (noclegi, wyżywienie, parking, wynajem sali) z zastosowaniem odpowiednich stawek podatku VAT, drugą zaś fakturę VAT marża na usługi wykonywane przez osoby trzecie (rejs statkiem, wypożyczenie sprzętu pływackiego, wycieczka autokarowa).

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż prawidłowe jest postępowanie, polegające na wystawieniu faktury VAT na poszczególne usługi z zastosowaniem odpowiednich dla tych usług stawek podatku VAT (jak w pytaniu nr 2). Spółka świadczy poszczególne rodzaje usług. Nie są one jedną usługą (w szczególności turystyczną) składającą się z poszczególnych usług, a odrębnymi usługami, które łączy wspólny ich odbiorca. Podatnik nie świadczy też usług turystyki, a w szczególności usług turystyki opodatkowanych w sposób określony w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Omawiany przypadek dotyczy usług obsługi biznesu i wyjazdu służbowego szkoleniowego, nie zaś turystycznego. Niezależnie od tego, przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, generalnie skierowany jest do biur podróży będących typowymi pośrednikami. W omawianym przypadku mamy do czynienia z poszczególnymi usługami, z których część wykonywana jest przy współdziałaniu podwykonawców. Usługi te nie składają się jednak na jedną kompleksową usługę turystyki, lecz są usługami towarzyszącymi pobytowi osób w hotelu.

W interpretacji indywidualnej z dnia 22 listopada 2010 r. znak ITPP1/443-826/10/AJ oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Wyrokiem z dnia 5 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Bk 126/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną interpretację.

W wyroku sąd stwierdził, iż w niniejszej sprawie należy ocenić, które ze świadczeń ma charakter zasadniczy, a które zaś poboczny, tj. jedynie towarzyszący świadczeniu zasadniczemu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku stwierdził, iż przyjmując przywołaną i zastosowaną przez tutejszy organ definicję usługi turystyki, konferencja nie jest zorganizowanym wyjazdem wypoczynkowym. Sąd zauważa przy tym, że w ramach organizacji i obsługi konferencji mogą pojawić się pewne świadczenia o charakterze wypoczynkowym, jak np. rejs statkiem, czy też wycieczka krajoznawcza.

Sąd wskazał, iż rozpoznając ponownie sprawę należy rozważyć, czy realizowane przez Spółkę świadczenia w ramach organizacji i obsługi konferencji pozostają z sobą w nierozerwalnym związku, a jeśli tak, to które z tych świadczeń mają wiodący (zasadniczy) charakter, pozwalający na sklasyfikowanie całości jako jednej usługi turystyki.

W dniu 14 lipca 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku z dnia 5 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 126/11, uchylający zaskarżoną interpretację.

Wykonując przedmiotowy wyrok, w wyniku ponownej analizy treści wniosku w odniesieniu do przepisów prawa, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z zapisem art. 8 ust. 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Powyższe oznacza, iż o opodatkowaniu usługi daną stawką podatku (lub jej zwolnieniu od podatku) decyduje co do zasady, zaliczenie jej do właściwego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Jednakże usługi turystyki zostały wyłączone spod zakresu stosowania przepisów ustawy o statystyce publicznej, tym samym klasyfikacja świadczonych usług nie będzie decydowała o uznaniu wykonywanej usługi za usługę turystyki.

Jak wynika z zapisu art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur oraz dane, które te faktury powinny zawierać zostały uregulowane w rozdziale 3, obowiązującego do dnia 31 marca 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

Stosownie zatem do § 5 ust. 1 tego rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Natomiast z zapisu § 5 ust. 8 powołanego rozporządzenia, w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy:

1. w miejsce oznaczenia FAKTURA VAT stosuje się oznaczenie FAKTURA VAT marża lub
2. umieszcza się odesłanie odpowiednio do:



1. przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy,
2. przepisów art. 120 lub art. 313 dyrektywy oraz
3. zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.

Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa w szczególności oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o VAT nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto art. 119 ust. 3a stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć zatem na uwadze zapis art. 119 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne (art. 119 ust. 6).

Stosownie do zapisu art. 119 ust. 10 ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Z przedstawionego w złożonym wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności hotelarskiej świadczy dodatkowo kompleksowe usługi, polegające na organizacji konferencji. Jak wskazano, na usługę organizacji konferencji, zgodnie ze złożonym przez klienta Spółki zamówieniem składają się przykładowo noclegi, wyżywienie, parking, obsługa konferencji, wynajem sali i sprzętu biurowego a także rejs statkiem żeglugi śródlądowej, korzystanie ze sprzętu pływającego (skutery, łodzie, kajaki itp.), wycieczka autokarowa do Wilna (z wyżywieniem i zwiedzaniem).

Odnosząc się do powyższego należy przede wszystkim rozważyć, czy zespół usług świadczonych przez Spółkę w ramach zamówionej usługi organizacji konferencji stanowi jedno świadczenie złożone i jaki ma ono charakter.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji usług turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych.

Zgodnie z definicją Współczesnego Słownika Języka Polskiego pod redakcją prof. Bogusława Dunaja, wyd. Lagenscheidt, Warszawa 2007, turystyka to odbywanie podróży, wędrówek w celach wypoczynkowych, poznawczych itp., a także działalność gospodarcza, polegająca na przygotowaniu i udostępnianiu turystom bazy noclegowej, lokali gastronomicznych i oferowaniu rozmaitych atrakcji, stanowiąca źródło czyichś dochodów.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak Ekonomika turystyki PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Natomiast konferencja, to, jak wynika z definicji Współczesnego Słownika Języka Polskiego pod redakcją prof. Bogusława Dunaja, wyd. Lagenscheidt, Warszawa 2007, zebranie, spotkanie zespołu osób reprezentujących rządy państw, różne organizacje , instytucje, grupy społeczne, zwołane w celu omówienia określonych zagadnień, najczęściej połączone z powzięciem uchwały lub wspólnej umowy; to także narada, posiedzenie, rozmowa, zgromadzenie.

W świetle powołanych definicji nie można zatem utożsamiać usługi organizacji konferencji z usługą turystyczną, nawet jeżeli na całość zamówionej usługi składają się świadczenia o charakterze wypoczynkowym.

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania zleconego świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.

Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności i są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb podatku od towarów i usług należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego. Stosownie do powyższego, świadczeniami powiązanymi ze sobą pod względem ekonomicznym i gospodarczym będą świadczenia pomocnicze oraz świadczenia główne uzasadniające ekonomiczne istnienie świadczeń pomocniczych.

W przypadku, gdy w skład świadczonej usługi wchodzą usługi pomocnicze, czyli takie, które nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, a są jedynie uzupełnieniem usługi głównej, opodatkowanie całego świadczenia winno nastąpić wg stawki obowiązującej dla usługi zasadniczej.

Wykonując wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Bk 126/11, mając na uwadze powyższe rozważania tutejszy organ stwierdza, iż w tak przedstawionych przez Spółkę okolicznościach, świadczone na zlecenie usługi organizacji konferencji należy zaliczyć do usług złożonych, składających się z kombinacji różnych czynności. Można bowiem w powyższych okolicznościach mówić o jednym świadczeniu głównym organizacji konferencji, na które, zgodnie z zamówieniem klienta, składają się inne świadczenia pomocnicze. Dlatego też świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie organizacji konferencji można uznać za usługi kompleksowe, gdzie usługę zasadniczą stanowi organizacja konferencji, zaś inne czynności składające się na usługę główną są traktowane jako usługi pomocnicze. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie wynika ponadto, aby poszczególne elementy wymienione powyżej, stanowiące usługi o charakterze pomocniczym do usługi głównej, były przedmiotem odrębnego świadczenia. Wobec tego, niezależnie od faktu, iż w skład realizowanego świadczenia wchodzą usługi opodatkowane według różnych stawek podatku od towarów i usług, sprzedaż zamówionej zgodnie z intencją klienta usługi organizacji konferencji, przy założeniu, że składające się na nią usługi pomocnicze nie stanowią w kalkulacji przeważającej wartości całego świadczenia, Spółka winna udokumentować jedną fakturą VAT stosując podstawową stawką podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy