Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 22.07.2004, sygn. ZP/443-245/04, Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy w Poznaniu
Temat interpretacji
Podatnik w piśmie Swym wyjaśnia, iż w ramach prowadzonej działalności dokonuje dostaw (sprzedaży) towarów do krajów Unii Europejskiej i w tym zakresie korzysta z usług profesjonalnego przewoźnika. W momencie nadawania przesyłek do przewozu przewoźnik wystawia Podatnikowi dokument przewozowy (polecenie nadania) zawierający informacje m.in. o przewoźniku, nadawcy, odbiorcy, towarze nadawanym do przewozu, miejscu odbioru i dostawy przesyłki.
Jednocześnie z przyjęciem przesyłki do przewozu przewoźnik nadaje przesyłce indywidualny numer. Dane dotyczące przesyłki oraz jej numer wprowadzane są do systemu informatycznego przewoźnika. System pozwala zarówno przewoźnikowi jak i podatnikowi na bieżące śledzenie trasy przesyłki.
W momencie przygotowania przesyłki do wywozu poza granice kraju, dział spedycji międzynarodowej przewoźnika dokonuje w systemie informatycznym zmiany numeru przesyłki z krajowego na międzynarodowy oraz oznakowuje nowym numerem przesyłkę poprzez oklejenie jej naklejką zawierającą informacje o numerze danej przesyłki. Informacja o powiązaniu numeru krajowego i międzynarodowego przechowywana jest w systemie informatycznym przewoźnika. Dostawa przesyłki do ostatecznego odbiorcy odbywa się za pośrednictwem zagranicznego partnera spedycyjnego przewoźnika krajowego, działającego w kraju przeznaczenia. Wraz z przesyłką zagraniczny partner spedycyjny otrzymuje również od przewoźnika krajowego w formie elektronicznej dane identyfikacyjne przesyłki, obejmujące m. in. treść listu przewozowego. Dostawa realizowana jest przez partnera spedycyjnego, na podstawie odrębnego dokumentu (listy doręczeń), który powstaje w kraju przeznaczenia i który wskazuje kurierowi partnera spedycyjnego miejsce dostawy poszczególnych przesyłek, oznaczonych indywidualnym numerem międzynarodowym oraz ewentualnie inne informacje (np. odnośnie usług dodatkowych). Po dostarczeniu przesyłki do miejsca dostawy, odbiorca dokonuje pokwitowania odbioru poprzez złożenie podpisu na liście doręczeń. Informacja o dacie i nazwisku osoby, która pokwitowała odbiór przesyłki wprowadzana jest do systemu informatycznego partnera spedycyjnego, a następnie, w drodze wymiany danych, do systemu informatycznego przewoźnika krajowego. Ostatecznie informacje te są dostępne także dla Podatnika na stronie internetowej przewoźnika, pozwalającej na bieżące śledzenie przewozu przesyłki.
Po wykonaniu usługi przewozu tj. dostawy przesyłki do odbiorcy, przewoźnik wystawia Podatnikowi wraz z fakturą dokumenty, stanowiące potwierdzenie wykonania ww. usługi, tj.:
- wygenerowaną z systemu informatycznego przewoźnika specyfikację przesyłek nadanych przez podatnika do przewozu, która zawiera każdorazowo zestawienie przesyłek wraz z ich indywidualnymi numerami, danymi nadawcy i przewoźnika, kodem kraju przeznaczenia, kodem pocztowym miejsca dostawy, datą dostawy oraz nazwiskiem osoby, która dokonała pokwitowania odbioru przesyłek,
- kopię naklejek, którymi znakowane były poszczególne przesyłki, zawierające informacje o numerze przesyłki oraz pełne dane (nazwę i adres) o nadawcy, odbiorcy i przewoźniku, a także powszechnie używane określenie rodzaju przewożonego towaru.
W związku z powyższym Spółka, zwróciła się z prośbą o udzielenie odpowiedzi, czy przedstawione wyżej dokumenty, stanowiące załącznik do wystawionej przez przewoźnika faktury są dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy na ich podstawie Podatnik będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku 0 % w odniesieniu do dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Podatnik uważa, iż dokumenty wystawione przez przewoźnika, stanowiące załącznik do faktury z tytułu wykonania usługi przewozu, podpisane przez przewoźnika są dokumentami, z których jednoznacznie wynika, że towary przewożone w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju oraz, że zostały tam przyjęte przez odbiorcę. W konsekwencji dokumenty te w sposób wystarczający uzasadniają zastosowanie przez Podatnika stawki 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.
Odpowiadając na powyższe pismo należy dokonać analizy art. 42 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W przepisie tym stanowi się, iż podatnicy, którzy dokonują wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i którzy chcą skorzystać z opodatkowania tej czynności według stawki 0 % powinni posiadać dokumenty stanowiące dowód tego, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
Dowodami tymi, stosownie do art. 42 ust. 3 wyżej powołanej ustawy, są:
- dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
- kopia faktury dostawy,
- specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
- dokument potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
Z przedstawionego wyżej przepisu wynika, iż dokumenty, które stanowią dowód dostarczenia do nabywcy towaru zostały wymienione w tym przypisie enumeratywnie tzn., że jest to wyliczenie wyczerpujące. Niemożliwym jest więc przyjęcie, że ma ono charakter przykładowy. Jednakże w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami o których mowa w ust. 1 pkt. 2, mogą być - zgodnie z przepisem art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług - również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrz wspólnotowa, w szczególności:
- korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
- dokumenty dotyczące ubezpieczenia i kosztów frachtu,
- dokumenty potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania.
Ustawodawca uprawnia więc podatników do posłużenia się dokumentacją dodatkową w sytuacji, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dokonania dostawy, co oznacza że muszą one faktycznie występować i tym samym podatnik ma możliwość ich przedstawienia. Ponadto przepis ust. 3 omawianego artykułu in fine, określając odstępstwa od jego stosowania, odsyła tylko do ust. 4 i 5 nie zaś do ust. 11.
Należy także podkreślić, że ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji zwrotu "dokumenty przewozowe" ani też nie stawia dokumentom tym określonych wymogów. Konieczne jest jednak - stosownie do przepisu art. 42 ust. 3 ww. ustawy - aby dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z kraju, jednoznacznie potwierdzały fakt dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia oraz aby istniały dokumenty potwierdzające fakt przyjęcia towaru przez nabywcę.
Dokumenty posiadane przez Spółkę, wskazane w piśmie Podatnika z dnia 26 maja 2004 r. tj. specyfikacja przesyłek nadanych przez Podatnika do przewozu oraz kopie naklejek otrzymane od przewoźnika krajowego wraz z fakturą za wykonaną usługę, a wystawione na podstawie danych uzyskanych od partnera spedycyjnego, niewątpliwie potwierdzają przyjęcie przez przewoźnika przesyłki do dalszego przewozu, dostawę do miejsca przeznaczenia oraz wydanie przesyłki odbiorcy. Treść i funkcja tych dokumentów pozwala na zakwalifikowanie ich jako dokumenty przewozowe, w rozumieniu przywoływanego przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.
Dokumenty te - podpisane przez przewoźnika - w sposób jednoznaczny wskazują, iż towary przewożone w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju oraz że zostały tam przyjęte przez odbiorcę. Tym samym, uzasadniają one zastosowanie stawki 0 % w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.