Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2008 r. (data wpływu 2 czerwca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącą działalność rolniczą (produkcja zbóż). Dnia 14 września 2007 roku Wnioskodawca sprzedał część posiadanych przez siebie nieruchomości rolnych. W skład sprzedanych nieruchomości wchodziły działki nr 140 i 187, obie położone w L., gmina K. Działka nr 187 o pow. 0,2560 ha oznaczona jest w ewidencji gruntów jako tereny przemysłowe BA. W obowiązujących dla gminy Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka ta oznaczona jest jako tereny i obiekty zdegradowane (tereny zabudowy rolniczej). Przedmiotową nieruchomość Spółka nabyła w dniu 29 października 2001 roku od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. W przypadku dokonanej transakcji sprzedaży przedmiotowej działki Spółka zastosowała stawkę 22% podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie .

Zdaniem Wnioskodawcy przy sprzedaży przedmiotowej działki miał on prawo skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Świadczy o tym charakter działki i sposób jej wykorzystania przez Spółkę. Wnioskodawca zaznaczył, że grunt ten był wykorzystywany konsekwentnie pod zasiew zbóż. Spółka nie przeznaczyła go nigdy do zabudowy. Z posiadanych przez Spółkę informacji, wynika, że nabywca kontynuuje sposób dotychczasowego użytkowania przedmiotowych gruntów rolnych. Fakt opisu w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tej działki jako terenów i obiektów zdegradowanych ma znamiona ujęcia jedynie historycznego przeznaczenia tej działki. Ze względu na fakt, że Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego, choć gmina musi brać pod uwagę informacje w nim zawarte, przy ustalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie ma wpływu na sposób opodatkowania sprzedanego gruntu rolnego. Podkreślić należy, ze w przypadku podatku od towarów i usług normy prawne należy analizować w świetle celu, w jakim zostały ustanowione. Celowościowy sposób wykładni przepisów wynika z przepisów Dyrektywy 2006/112/WE (Dz. Urz. UE L 347 z poźn. zm.) regulującym kwestie podatku od towarów i usług na poziomie Unii Europejskiej i które polski ustawodawca musi brać pod uwagę przy implementacji jej przepisów do krajowego porządku prawnego. Zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112 nakazuje państwom członkowskim zwolnić od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane. Z treści analizowanego przepisu wynika, że podstawowym kryterium jest faktyczne przeznaczenie gruntu, a nie oznaczenie takiego przeznaczenia w rejestrach czy ewidencjach. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie wolno stawiać dodatkowych warunków, których nie przewidują przepisy unijne. Według Spółki ani z charakteru, ani z przeznaczenia nie wynika inny, niż rolniczy sposób użytkowania przedmiotowej działki. Zatem przy jej sprzedaży Spółce przysługiwało prawo do zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 cytowanej ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Co do zasady stawka podatku na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie. Z tych też względów w ocenie tut. organu sformułowania w nim zawarte należy interpretować według wykładni językowej. Zasadnym też jest odniesienie się do innych przepisów określających te kwestie.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

Zgodnie z treścią przepisu art. 3 ust. 1 ww. ustawy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej gminy wyrażone jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 ust. 1 i 4 cyt. ustawy stanowi, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z kolei z treści art. 14 ust. 1 i ust. 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Sporządzony projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zawiera część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż pomimo, że studium nie jest aktem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5), jego postanowienia są bezsprzecznie wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. A zatem, wbrew opinii Wnioskodawcy, o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, rozstrzygać powinno przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Natomiast ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji gruntów i budynków dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych a także stosunków właścicielskich. Dane te stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie nieruchomości winno wynikać z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub aktualnego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Natomiast w przypadku braku ww. dokumentacji przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonała zbycia działki rolnej oznaczonej w ewidencji gruntów jako tereny przemysłowe, a w obowiązującym dla gminy Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, działka ta oznaczona jest jako tereny zabudowy rolniczej.

Mając na uwadze powyższą analizę regulacji prawnych w kontekście przedstawionego stanu faktycznego nie można zgodzić się, że przedmiotowe działki nie są terenami przeznaczonymi pod zabudowę.

A zatem sprzedaż przedmiotowych gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 22% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę (art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.