W świetle art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 11 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 0% odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE.

Natomiast ust. 6a precyzuje, że dokumentem tym jest w szczególności:

W myśl art. 41 ust. 7 ustawy o VAT, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 41 ust. 9 ustawy VAT, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy ustawy o VAT, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż przepis art. 41 ust. 6a ustawy o VAT posługuje się pojęciem „w szczególności”, co oznacza, iż wskazany przez prawodawcę katalog dokumentów jest katalogiem otwartym (który został zaproponowany właśnie z uwagi na to, iż w zależności od państwa, w którym nastąpi objęcie procedurą wywozu, mogą występować różne dokumenty). Oznacza to, że wymienione w tym przepisie dokumenty są jedynie przykładowymi dokumentami, stanowiącymi dowód potwierdzający wywóz towarów poza UE. W efekcie podatnicy uprawnieni są dokumentować eksport towarów również za pomocą innych dowodów, jeżeli zgromadzenie dokumentów wskazanych w przepisach jest niemożliwe. Najistotniejsze jest, aby z takiego dowodu wynikało, iż podany towar opuścił UE. Takie stanowisko potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 1459/20 oraz wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 24 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Rz 385/21.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt I GSK 975/15, „dla wykazania faktu wywozu towaru wystarczyło przedstawienie jednego z dokumentów, o których mowa w tym przepisie. Strona mogła także przedłożyć zupełnie inny, niewymieniony w tym przepisie dokument. (...) Dokument taki musi również pozwalać na identyfikację wywiezionego towaru w taki sposób, by możliwe było bez żadnych wątpliwości stwierdzenie, że dotyczy tego samego towaru, który został zgłoszony do procedury wywozu. Ocena mocy dowodowej i wiarygodności danego dokumentu należy natomiast do organu celnego, który potwierdza wyprowadzenie towarów eksporterowi lub zgłaszającemu, jeżeli jest przekonany, że dowody przedstawione są dostateczne”.

NSA w wyroku z dnia 13 maja 2021 r., sygn. akt I FSK 728/18 oraz w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2022/17, wskazał, że dla udowodnienia, że eksport towarów miał miejsce, wystarczy dowolny dokument i nie musi to być pieczęć urzędu celnego na karcie SAD. Przyjęcie, że tylko karta SAD jest dokumentem uprawniającym do skorzystania z preferencyjnej stawki VAT naruszałoby zasadę neutralności.

Poza przywołanym orzecznictwem sądów administracyjnych, wskazać należy także na wypracowaną praktykę organów skarbowych w zakresie dokumentowania eksportu towarów:

Co więcej, sądy administracyjne jak również Trybunał Sprawiedliwości UE podkreślają w swoich orzeczeniach, że brak spełnienia warunków formalnych przez podatnika nie może skutkować odmówieniem podatnikowi prawa do zastosowania 0% stawki VAT.

TSUE w wyroku z dnia 28 marca 2019 r., w sprawie C-275/18, poszedł nawet dalej, stwierdzając, że podatnik nie ma konieczności objęcia procedurą celną wywozu towarów w sytuacji, w której bezsporne jest, że zostały spełnione materialnoprawne przesłanki zwolnienia, w tym w szczególności przesłanka faktycznego wyprowadzenia danych towarów z terytorium UE.

Do wskazanego orzeczenia TSUE odwołał się NSA w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2005/17: „Tymczasem, w świetle cytowanego szeroko wyżej orzeczenia TSUE, dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie kluczowy jest fakt wywozu poza terytorium UE (przesłanka materialna), a nie zgromadzenie określonych dokumentów w konkretnej procedurze (przesłanka formalna). W konsekwencji, nie można odmówić podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% VAT wyłącznie na tej podstawie, że nie posiada on określonego dokumentu potwierdzającego eksport towarów poza UE, jeśli eksport ten faktycznie nastąpił, która to okoliczność jak wskazano wyżej nie była przez organy kwestionowana. (...) W tym miejscu przypomnieć również należy, że w orzecznictwie sądów krajowych już wcześniej podkreślano, że jeśli okoliczność wywozu poza UE zostanie wykazana innymi dowodami, w tym ustalona w sposób bezsporny w ramach toczącego się postępowania podatkowego, organy podatkowe nie mogą takiej okoliczności pomijać, stosując do takiego wywozu stawkę jak dla obrotu krajowego, gdyż takie działanie nie tylko narusza zasadę neutralności, lecz jest nieadekwatne do poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych i w konsekwencji przybiera formę sankcji podatkowej, a nie opodatkowania faktycznej czynności podlegającej VAT (por. wyroki NSA: z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1304/13, z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 828/12, czy z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. akt I FSK 825/17)”.

Według TSUE istnieją tylko dwie sytuacje, w których niedopełnienie wymogów formalnych może doprowadzić do utraty prawa do zwolnienia z VAT. Po pierwsze, na zasadę neutralności podatkowej do celów zwolnienia z VAT nie może powoływać się podatnik, który umyślnie uczestniczył w oszustwie podatkowym i swym zachowaniem zagroził funkcjonowaniu wspólnego systemu VAT. Po drugie, naruszenie wymogu formalnego może prowadzić do odmowy zwolnienia z VAT przez organy podatkowe, jeżeli naruszenie to skutkuje uniemożliwieniem przedstawienia przekonującego dowodu spełnienia wymogów materialnych (tzn. faktycznego wyprowadzenia towarów z terytorium UE).

Dodatkowo, niezależnie od powyższego, Spółka pragnie wskazać, że podstawową zasadą podatku VAT oraz podatku od wartości dodanej jest zasada naturalności i proporcjonalności VAT. Zgodnie z tymi zasadami wartość podatku zapłaconego przez podatnika nie powinna stanowić dla niego ostatecznego kosztu ze względu na podwójne opodatkowanie tej samej czynności, która powinna zostać opodatkowana jedynie przez nabywcę w kraju przeznaczenia (konsumpcji).

Uzasadnione w tym miejscu będzie odwołanie się do utrwalonej linii orzeczniczej zarówno TSUE, jak i sądów administracyjnych. W wyroku TSUE z dnia 15 września 2016 r. w sprawie C-518/14 (Senatex GmbH), w pkt 38 wskazał, że „podstawowa zasada neutralności podatku VAT wymaga, aby prawo do odliczenia podatku naliczonego zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek materialnych, nawet jeśli podatnicy nie spełnili niektórych wymogów formalnych (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 października 2010 r., Nidera Handelscompagnie, C-385/09, EU:C:2010:627, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 1 marca 2012 r., Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn P. Granatowicz, M. Wąsiewicz, C-280/10, EU:C:2012:107, pkt 43.f”. Podobne stanowisko TSUE zaprezentował w wyroku z dnia 28 lipca 2016 r., w sprawie C-332/15, w pkt 45.

Również tezy uchwały NSA z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, mimo, że dotyczą stosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, potwierdzają wniosek, że w imię zasady neutralności i proporcjonalności VAT, dla ustalenia, że w sprawie należy zastosować stawkę 0%, wystarczy posiadanie przez podatnika takich dowodów, które łącznie potwierdzają fakt wywiezienia towarów poza terytorium UE. Podobnie NSA w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 2022/17.

A zatem „podstawowe znaczenie związane z eksportem towarów a tym samym możliwość zastosowania stawki preferencyjnej należy łączyć z wyprowadzeniem towaru poza granice UE, a potwierdzenie tego zdarzenia może mieć miejsc[e] w każdej jednoznacznej i wiarygodnej formie” (wyrok WSA w Łodzi z dnia 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 437/16, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Po 993/16).

Reasumując wskazać należy, że dla zastosowania stawki VAT 0% w eksporcie towarów kluczowy jest fakt wywozu poza terytorium UE (przesłanka materialna), a nie zgromadzenie określonych dokumentów w konkretnej procedurze (przesłanka formalna). Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium UE. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium UE, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

W związku z tym, w przypadku braku komunikatu IE-599, dla zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów zasadne jest skorzystanie z możliwości pozyskania innych dokumentów. W ocenie Spółki, posiadane przez Spółkę inne dokumenty, w szczególności Wywozowy Dokument Towarzyszący (EAD) z nadanym numerem MRN oraz importowa deklaracja celna potwierdzająca dokonanie odprawy celnej przez Kontrahenta, jak również wydruk ze strony https://ec.europa.eu/taxation_customs z potwierdzeniem zakończenia procedury ECS dla numeru MRN widniejącego na Wywozowym Dokumencie Towarzyszącym (EAD), potwierdzają dokonanie wywozu towarów poza terytorium UE.

W tym miejscu Spółka pragnie zauważyć, że o ile sam Wywozowy Dokument Towarzyszący (EAD) nie jest dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium UE, gdyż jest to dokument zgłoszenia towarów do wywozu z UE, o tyle zestawienie tego dokumentu z importową deklaracją celną nie pozostawia wątpliwości, że doszło do wywozu towaru poza granice kraju. Niniejsze zostało potwierdzone m.in. w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Po 993/16. Dodatkowo Spółka posiada również wydruk ze strony https://ec.europa.eu/taxation customs, potwierdzający zakończenie procedury ECS, tj. procedury wywozu dla numeru MRN widniejącego na Wywozowym Dokumencie Towarzyszącym (EAD). Co więcej, Wywozowy Dokument Towarzyszący (EAD) oraz importowa deklaracja celna to dokumenty celne, które Spółka otrzymuje bezpośrednio od agencji celnej, zatem z natury rzeczy posiadają moc dowodową i są wiarygodne.

Ponadto Spółka jest w stanie zidentyfikować tożsamość towarów, których dotyczą posiadane dokumenty i powiązać je z fakturą (fakturami) sprzedaży, m.in. za pomocą numeru faktury (faktur) sprzedaży, wagi towarów, wartości towarów oraz końcowego odbiorcy towarów.

Powyższe dokumenty są Spółce dostarczane w formie papierowej (oryginał lub potwierdzonej za zgodność z oryginałem) lub elektronicznej (jako treść wiadomości e-mail lub załączony do niej, zeskanowany dokument).

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, że przepisy ustawy o VAT „nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy”, (tak w: interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 lutego 2021 r., nr 0112-KDIL3.4012.684.2020.2.AW).

Natomiast wydruk ze strony https://ec.europa.eu/taxation customs Spółka generuje samodzielnie przez oficjalną stronę internetową Komisji Europejskiej na podstawie posiadanego numeru MRN. Co więcej, w przypadku sprzedaży towarów, w tym także eksportu towarów, Spółka w swojej dokumentacji gromadzi również inne dokumenty związane ze sprzedażą, tj. list przewozowy podpisany przez odbiorcę towarów, dokument wydania towarów z magazynu, dokument rozchodu towarów, specyfikację załadunkową towarów (tzw. packing list), handlowy dokument identyfikacyjny czy certyfikat analiz. Niniejsze dokumenty pomocniczo służą Spółce w zidentyfikowaniu tożsamości towarów sprzedanych i dostarczonych Kontrahentowi.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że posiadanie przez Spółkę inne dokumenty niż komunikat IE-599, uprawniają Spółkę do zastosowania stawki podatku 0% w eksporcie towarów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931, ze m.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy:

Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

  a) dostawcę lub na jego rzecz, lub

  b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca, definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby zatem uznać daną czynność za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

   - musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w art. 7 ustawy;

   - w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);

   - wywóz towaru musi być potwierdzony przez organ celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy) towar opuszcza terytorium kraj w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się przez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Należy w tym miejscu zauważyć, jak wskazuje art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów. Jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu w Polsce.

Jak stanowi art. 41 ust. 4 ustawy:

W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

W myśl art. 41 ust. 6 ustawy:

Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 41 ust. 6a ustawy:

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

 1) dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

 2) dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

 3) zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny [pkt 3 w wersji obowiązującej od 5 października 2021 r., zmienionej na podstawie art. 101 pkt 5 ustawy z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych; Dz.U. z 2020 r., poz. 2320, ze zm.; - przypis Organu].

Do 5 października 2021 r. art. 41 ust. 6a pkt 3 ustawy stanowił, że:

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy:

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 41 ust. 8 ustawy:

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

W myśl art. 41 ust. 9 ustawy:

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Stosownie do art. 41 ust. 11 ustawy:

Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania stawki VAT 0% właściwej dla eksportu towarów, w przypadku posiadania przedstawionych we wniosku dokumentów, innych niż IE-599.

Należy zauważyć, iż art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów. Jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu w Polsce.

Z powyższego wynika, że zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów mających być przedmiotem eksportu nie musi nastąpić w krajowym urzędzie celnym oraz towar podlegający eksportowi nie musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić przez każdy unijny urząd celny. Niezbędnym jest jednak, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby ten transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Aby możliwe było uznanie danej czynności za eksport towarów i jej opodatkowanie stawką w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez organ celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów, i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Ponadto konieczne jest, aby wywóz ten nastąpił w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze.

W przedstawionych okolicznościach stanu faktycznego Wnioskodawca podał, że Spółka sprzedaje towary bezpośrednio do Kontrahentów z krajów trzecich, w ramach eksportu poza terytorium Unii Europejskiej. Za dokonywanie zgłoszeń celnych może odpowiadać agencja celna działająca na rzecz Wnioskodawcy lub na rzecz Kontrahenta.

Spółka nie dysponuje dokumentem celnym potwierdzającym zakończenie procedury wywozu, tzw. komunikatem IE-599. Natomiast Spółka, oprócz faktury zawierającej m.in. nazwy i ilości sprzedawanych towarów, posiada również inne dokumenty, w szczególności Wywozowy Dokument Towarzyszący (EAD) z nadanym numerem MRN oraz importową deklarację celną, potwierdzającą dokonanie odprawy celnej przez Kontrahenta, jak również wydruk ze strony https://ec.europa.eu/taxation customs, z potwierdzeniem zakończenia procedury ECS dla numeru MRN widniejącego na Wywozowym Dokumencie Towarzyszącym (EAD). Oba wskazane dokumenty (Wywozowy Dokument Towarzyszący - EAD oraz importowa deklaracja celna) Spółka otrzymuje w formie papierowej (oryginał lub potwierdzonej za zgodność z oryginałem) lub elektronicznej (jako treść wiadomości e-mail lub załączony do niej, zeskanowany dokument) bezpośrednio od agencji celnej. Wydruk ze strony https://ec.europa.eu/taxation customs Spółka Wnioskodawca generuje samodzielnie na podstawie posiadanego numeru MRN. Spółka jest w stanie zidentyfikować tożsamość towarów, których dotyczą posiadane dokumenty i powiązać je z fakturą (fakturami) sprzedaży, m.in. za pomocą numeru faktury (faktur) sprzedaży, wagi towarów, wartości towarów oraz końcowego odbiorcy towarów. W przypadku eksportu towarów Spółka w swojej dokumentacji gromadzi również inne dokumenty związane ze sprzedażą, tj. list przewozowy podpisany przez odbiorcę towarów, dokument wydania towarów z magazynu, dokument rozchodu towarów, specyfikację załadunkową towarów (tzw. packing list), handlowy dokument identyfikacyjny czy certyfikat analiz. Niniejsze dokumenty pomocniczo służą Spółce w zidentyfikowaniu tożsamości towarów sprzedanych i dostarczonych Kontrahentowi.

Jak wynika zatem z opisu stanu faktycznego, Spółka posiada dokumenty wywozowe i celne, potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Nie będą to wprawdzie dokumenty literalnie wymienione w art. 41 ust. 6a ustawy, co jednak nie stanowi przeszkody w uznaniu, że spełniona została przesłanka w zakresie udokumentowania wywozu, pozwalająca na uznanie, że w niniejszej sprawie doszło do eksportu towarów do Kontrahentów spoza Unii Europejskiej.

Reasumując – w przedstawionej dostawie towarów do Kontrahentów spoza Unii Europejskiej Spółka jest uprawniona, na podstawie posiadanych dokumentów (wskazanych w opisie stanu faktycznego) zastosować stawkę podatku 0%, właściwą dla eksportu towarów.

Przy tym zauważyć należy, że kwestia okresu rozliczeniowego, w którym znajdzie zastosowanie stawka podatku 0% dla eksportu towarów uzależniona jest od terminu, w którym Wnioskodawca wskazane dokumenty otrzyma, co nie było przedmiotem wątpliwości Spółki wyrażonych w zadanym pytaniu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydana w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących tę sprawę wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

      Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych i zastosują się Państwo do interpretacji.

      W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

      Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

 - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

 - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).