Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym:

1. Spółka nie spełnia przesłanek, od których zostało uzależnione powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Rozporządzenia oraz Ustawy o VAT, a w konsekwencji - nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej;
2. w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania 1 za nieprawidłowe, usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym nabywane przez Wnioskodawcę są / będą świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce, a tym samym - miejscem ich świadczenia (a w konsekwencji - opodatkowania VAT) jest / będzie Polska;
3. w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania 2 za prawidłowe Spółce przysługuje / będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym.

Uzasadnienie:

Pytanie 1

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to należy analizować w oparciu o regulacje zawarte w Rozporządzeniu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednia strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, na użytek stosowania jego następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Wykładnia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedstawiona w Rozporządzeniu była także wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

W wyroku TSUE z 7 maja 2020 r. w sprawie o sygn. C-547/18 (Dong Yang Electronics sp. z o.o.) wskazano, że: usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną".

Dodatkowo, w wyroku TSUE z 16 października 2014 r. w sprawie o sygn. C 605/12 (Welmory Sp. z o.o.) wskazano, że: stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

Natomiast, w wyroku TSUE z 28 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari) wskazano, iż: Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (w zakresie definicji pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej aktualne jest również orzecznictwo TSUE zaprezentowane w innych wyrokach m.in. w wyroku z 4 lipca 1985 r. w sprawie o sygn. C-168/84 (Gunter Berkholz), w wyroku z 2 maja 1996 r. w sprawie o sygn. C-231/94 (Faaborg- Gelting Linien A/S), w wyroku z 17 lipca 1997 r. w sprawie o sygn. C-190/95 (ARO Lease BV), w wyroku z 20 lutego 1997 r. w sprawie o sygn. C-260/95 (Commissioners of Customs and Excise), w wyroku z 7 maja 1998 r. w sprawie o sygn. C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA)).

Mając na uwadze powyższe, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże, nie oznacza to, że każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje bowiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, gdy obecność danego podmiotu w tym państwie nie będzie charakteryzowała się łącznie kilkoma kluczowymi cechami wyodrębnionymi przez TSUE.

Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie TSUE, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wymaga posiadania odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu jest prowadzona w sposób stały. Ponadto, realizowana z tego miejsca działalność powinna być prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa, czyli działalności głównej (niezależność decyzyjna).

W konsekwencji, dla uznania danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności niezbędne jest spełnienie określonych warunków wynikających z definicji zawartej w Rozporządzeniu oraz wykładni TSUE. Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno: (i) mieć charakter stały, tzn. trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny i niezmienny oraz (ii) charakteryzować się wystarczającym stopniem zaangażowania, by uznać, że działalność w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób przemijający lub okresowy. W związku z tym, jeśli działalność prowadzona w danym miejscu cechuje się stałością, niezbędne jest istnienie w tym miejscu odpowiedniej infrastruktury technicznej oraz personelu świadczącego samodzielnie określone czynności.

Biorąc pod uwagę powyższe, zgodnie z wykładnią prezentowaną w orzecznictwie TSUE oraz regulacjami zawartymi w Rozporządzeniu, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest: (i) dysponowanie odpowiednim zapleczem personalnym i technicznym oraz (ii) prowadzenie działalności w danym miejscu w sposób stały i niezależny.

Wnioskując a contrario - jeżeli nie jest spełniony jeden z powyższych warunków, wówczas nie
można uznać, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powstaje.

Tym samym, w przypadku jeżeli nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, me można uznać, że aktywność danego podmiotu na terytorium określonego państwa powinna być rozpoznana jako posiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza wskazanych powyżej przesłanek na gruncie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, iż Spółka nie posiada/nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Poniżej przedstawiono szczegółową ocenę w zakresie wskazanych powyżej przesłanek w omawianym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

Zaplecze personalne i infrastruktura techniczna

Warunkiem posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa jest występowanie odpowiedniej struktury personalnej i technicznej na terytorium tego państwa. Przy czym, zgodnie z orzecznictwem TSUE, do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, by infrastruktura stanowiła własność podatnika, a pracownicy byli przez niego zatrudnieni. Korzystanie z zaplecza technicznego oraz personelu innego podmiotu może również prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Dodatkowo, również zgodnie z dominującym obecnie stanowiskiem polskich organów podatkowych, nie jest niezbędne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Podmiotowi posiadającemu stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce musi jednak przysługiwać kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. By spełnić omawiany warunek wystarczającym jest zatem, aby podmiot korzystał zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów w taki sposób, który umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

W omawianym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka nie posiada w Polsce adresu korespondencyjnego oraz tytułu prawnego do żadnej nieruchomości położonej na terytorium Polski, tj. nie jest właścicielem nieruchomości ani nie wynajmuje/nie dysponuje faktycznie żadnymi pomieszczeniami magazynowymi, biurowymi lub innymi lokalami.

Dodatkowo, Spółka nie dysponuje w Polsce infrastrukturą techniczną niezbędną do prowadzenia działalności. W szczególności, Spółka nie posiada w Polsce bezpośrednio ani pośrednio żadnych urządzeń ani innych zasobów technicznych niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej polegającej na nabywaniu oraz sprzedaży Towarów.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, sam fakt, iż Spółka nabywa Towary od Dostawcy nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury organizacyjnej niezbędnej do powstania stałego miejsca wykonywania działalności przez Spółkę w Polsce.

Należy wyraźnie odróżnić działalność gospodarczą odrębnego podmiotu - tj. Dostawcy - polegającą na produkcji, od działalności gospodarczej Wnioskodawcy polegającej na nabywaniu Towarów oraz na ich zbywaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, Dostawca wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą nie tworzy stałego miejsca prowadzenia działalności dla innego podatnika, tj. Spółki.

Ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia czynników specyficznych dla danej działalności. Niezbędna struktura organizacyjna różni się w zależności od sektora działalności. Określone czynniki / cechy mogą kreować takie stałe miejsce w jednym sektorze działalności, natomiast w innym wykluczać. Inna infrastruktura oraz sprzęt i wyposażenie techniczne jest konieczne do wykonywania działalności produkcyjnej, a inne do działalności handlowej.

W przypadku działalności handlowej, pojęcie struktury organizacyjnej oznacza co najmniej pomieszczenie biurowe, w którym mogą być negocjowane oraz sporządzane umowy i z którego mogą być podejmowane decyzje dotyczące zwykłego zarządu.

W odniesieniu do nabywanych przez Spółkę Towarów od Dostawcy należy zauważyć, że infrastruktura oraz sprzęt i wyposażenie techniczne (w postaci m.in. hali i maszyn produkcyjnych) wykorzystywane do produkcji Towarów są własnością Dostawcy. Przy czym, w związku ze współpracą z Dostawcą, Wnioskodawca nie uzyskał prawa do dysponowania pomieszczeniami, lokalami lub innymi aktywami, w tym sprzętem oraz wyposażeniem technicznym należącym do Dostawcy.

W szczególności, Spółce nie przysługuje prawo do zarządzania infrastrukturą, sprzętem oraz wyposażeniem technicznym wykorzystywanym do produkcji Towarów przez Dostawcę ani prawo do ingerencji w ich funkcjonowanie, gdyż to Dostawca posiada pełną niezależność w podejmowaniu decyzji co do sposobu produkcji Towarów.

Natomiast, struktura organizacyjna niezbędna do wykonywanej przez Spółkę działalności handlowej, m.in. biuro, komputery czy telefony, Wnioskodawca posiada na terytorium Szwecji.

Z kolei, w odniesieniu do kryterium posiadania zaplecza personalnego należy wskazać, że Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, nie posiada swoich przedstawicieli działających w jego imieniu i na jego rzecz, w szczególności nie posiada osób uprawnionych do zawierania, negocjowania i rozwiązywania umów handlowych w imieniu i na rzecz Spółki w Polsce.

Jednocześnie, nie można również uznać, że pracownicy Dostawcy - sprzedającego na rzecz Spółki Towary - mogą zostać uznani za zaplecze personalne Spółki wystarczające dla powstania jego stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Spółka nie będzie miał żadnych uprawnień do wydawania poleceń lub wytycznych pracownikom Dostawcy. Pracownicy Dostawcy pozostają całkowicie niezależni od Spółki, a zatem nie występuje pomiędzy nimi jakakolwiek podległość służbowa.

Dodatkowo, należy podkreślić, iż personel produkcyjny Dostawcy nie wykonuje zadań związanych z działalnością handlową Spółki, a więc nie może stanowić zaplecza personalnego Spółki.

Jednocześnie, pracownicy Dostawcy - obok produkcji Towarów, które będą nabywane przez Wnioskodawcę - równocześnie produkują/będą produkować Towary sprzedawane na rzecz innych podmiotów.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt zakupu Towarów w Polsce nie uprawnia do twierdzenia, że Spółka posiada zaplecze personalne w Polsce. Niezbędne jest bowiem, sprawowanie kontroli nad personelem, korzystanie z zasobów Dostawcy na warunkach wyłączności oraz poddanie jego personelu kontroli. W przypadku jej braku jest to wyłącznie zwykła relacja dostawca - odbiorca, w ramach której korzystanie z zasobów Dostawcy nie może być uznane za równoważne z korzystaniem z zasobów własnych, a zatem za stworzenie w danym państwie odpowiedniej struktury personalnej.

Należy przy tym podkreślić, że działania podejmowane przez pracowników Dostawcy służą realizacji jego interesów (nie zaś interesów Spółki). W związku z tym, pracowników Dostawcy nie można uznać za zaplecze personalne będące w dyspozycji Wnioskodawcy.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, należy uznać, że Spółka nie posiada, ani nie kontroluje w Polsce infrastruktury, zaplecza personalnego i technicznego koniecznego do wykonywania działalności gospodarczej w sposób ciągły i zorganizowany - a zatem nie jest spełniona kluczowa przesłanka warunkująca istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki w Polsce.

Stałość i niezależność prowadzonej działalności gospodarczej

Pojęcie stałości i niezależności można rozumieć jako zamiar długofalowego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa oraz niezależności niezbędnej do podejmowania decyzji w ramach stałego miejsca prowadzenia działalności. Jednocześnie, stałość w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odnosi się również do konieczności utworzenia określonego stopnia zaangażowania środków osobowych i technicznych, by nie było wątpliwość czy ma ona charakter przemijający czy nie.

Spółka nie będzie posiadała w Polsce zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego jej na prowadzenie stałej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie będzie posiadał na terytorium Polski jakichkolwiek zasobów ludzkich, ani technicznych, tym bardziej nie będzie posiadał ich w sposób stały.

Dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce.

W opinii Wnioskodawcy, regularne nabywanie oraz zbywanie Towarów nie może być uznane za tożsame ze stałością miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, w której Wnioskodawca nie utrzymuje ani nie planuje utrzymywać w Polsce żadnych struktur osobowych i technicznych. Relacje pomiędzy Dostawcą a Wnioskodawcą oraz Wnioskodawcą a Odbiorcami końcowymi nie różnią się bowiem niczym od typowej relacji między dostawcą i nabywcą.

Ponadto, Wnioskodawca nie ma możliwości wskazać precyzyjnego czasu stosowania opisanego w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym modelu biznesowego, z zastrzeżeniem, że będzie on wykorzystywany dopóki nie ustaną przesłanki biznesowe związane z jego stosowaniem.

Dodatkowo, w analogiczny sposób należy odnieść się do drugiej części rozpatrywanego kryterium, tj. kryterium niezależności, które należy rozumieć jako realizowanie działalności z tego stałego miejsca prowadzenia działalności w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Spółka nie posiada i nie będzie posiadała na terytorium Polski zasobów ludzkich, a zatem nie będzie możliwe podejmowanie w Polsce jakichkolwiek decyzji o charakterze zarządczym lub innych istotnych decyzji związanych z działalnością Spółki w Polsce.

Jednocześnie, wszystkie decyzje zarządcze, w szczególności decyzje związane z działalnością biznesową, rozwojem, a także ogólną administracją (przykładowo w zakresie finansów, rozwiązań informatycznych czy też reklamy) podejmowane są w siedzibie Spółki, tj. w Szwecji.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników zobligowanych do wykonywania pracy na terytorium Polski. W konsekwencji brak jest w Polsce osób uprawnionych przez Wnioskodawcę do zawierania umów oraz podejmowania decyzji zarządczych dotyczących jego działalności na terytorium Polski. Wszelkie czynności związane z podstawową działalnością Wnioskodawcy są wykonywane na terytorium Szwecji. W szczególności, w siedzibie Spółki negocjowane oraz zawierane są/będą wszelkie umowy dotyczące nabycia i sprzedaży Towarów, a więc mające wpływ na działalność Spółki. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, kryterium niezależności w żadnym stopniu nie może zostać uznane za spełnione.

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy kryterium stałości oraz niezależności prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce - które to kryteria są niezbędne do uznania, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce - również nie są spełnione w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

W konsekwencji, Spółka nie spełnia przesłanek, od których zostało uzależnione powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Rozporządzenia oraz Ustawy o VAT, a w konsekwencji - nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Pytanie 2

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski.

Powyższy przepis odwołuje się do tzw. zasady terytorialności, w myśl której, opodatkowaniu VAT podlega m. in. świadczenie usług, jednak wyłącznie w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium Polski (zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 Ustawy o VAT).

W myśl art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Regulacje dotyczące miejsca świadczenia usług zostały zawarte w Rozdziale 3 Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28a Ustawy o VAT, na potrzeby stosowania tego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powyższy przepis wprowadza definicję podatnika na potrzeby analizy zagadnień związanych z miejscem świadczenia usług.

Stosownie do art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy o VAT.

Z kolei, w myśl art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl przywołanych powyżej regulacji, analizując konsekwencje na gruncie podatku VAT, w przypadku istnienia stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium innego państwa niż siedziba prowadzonej działalności, należy ocenić czy usługi świadczone są na potrzeby tego miejsca.

W tym celu należy odnieść się do art. 21 Rozporządzenia, zgodnie z którym, w przypadku gdy świadczenie usług na rzecz podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem uznanej za podatnika jest objęte zakresem stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE, a dany podatnik prowadzi działalność gospodarczą w więcej niż jednym państwie, świadczenie takiej usługi podlega opodatkowaniu w państwie, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Jeżeli jednak usługa świadczona jest na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, podlega ona opodatkowaniu w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, które otrzymuje tę usługę i wykorzystuje ją do własnych potrzeb.

W świetle powyższych regulacji należy uznać, że samo istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym kraju nie jest wystarczające dla uznania, że miejscem świadczenia nabywanych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie ma bowiem fakt, czy nabywana usługa będzie wykorzystywana dla własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

Z kolei zgodnie z art. 22 Rozporządzenia, aby określić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa, usługodawca analizuje charakter i zastosowanie świadczonej usługi.

W przypadku gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest usługa, określając to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT przyznany przez państwo członkowskie usługobiorcy i przekazany usługodawcy przez usługobiorcę wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.

Tym samym, oceny czy dane stałe miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w odbiorze nabywanych usług, należy dokonywać przy uwzględnieniu miejsca, gdzie efektywnie wykorzystywane/konsumowane są te usługi. Innymi słowy, należy dokonać weryfikacji czy stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce rzeczywiście będzie odbiorca i beneficjentem tych usług.

Dodatkowo, zgodnie z art. 28f ust. 1a Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

1. posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej;
2. posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania 1 za nieprawidłowe, a więc uznania, iż Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nabywa/będzie nabywać usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT na potrzeby prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej Spółki.

Wskazane usługi Wnioskodawca nabywa/będzie nabywał, od podmiotu niepowiązanego, w związku z zarejestrowaniem się dla celów VAT w Polsce. Co w konsekwencji wskazuje, iż omawiane usługi są/będą nabywane na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (przy założeniu, że takie miejsce powstało).

Dodatkowo, w przeważającej części transakcji, za organizację transportu są/będą odpowiedzialni Odbiorcy końcowi. Jednocześnie, przewoźnicy wystawiają/będą wystawiać faktury dokumentujące nabycie usług transportowych na rzecz Wnioskodawcy.

Ponadto, w marginalnej części transakcji zawieranych między Dostawcą a Spółką, Dostawca jest/będzie odpowiedzialny za organizację transportu. W takim przypadku Dostawca dokona refakturowania kosztów nabytej usługi transportowej na Wnioskodawcę.

Zgodnie z regulacjami Ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się. że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jeżeli zatem, Dostawca dokona zakupu usługi transportowej na własny rachunek, a następnie refakturuje koszty związane z tą usługą na rzecz Spółki, to należy przyjąć, iż sam świadczył tę usługę na rzecz Spółki.

Powyższe usługi transportowe będą nabywane przez Spółkę w związku z nabywaniem od Dostawcy Towarów na terytorium Polski oraz sprzedażą omawianych Towarów Odbiorcom końcowym na terytorium Polski.

W konsekwencji, również usługi transportowe są/będą nabywane na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (przy założeniu, że takie miejsce powstało).

Na marginesie należy wskazać, iż w omawianej sytuacji przepisy szczególne uregulowane w art. 28f ust. 1a Ustawy o VAT dotyczące określenia miejsca świadczenia usług transportowych nie mają zastosowania. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, transport w ramach nabywanych usług transportowych nie odbywa się/nie będzie odbywał się w całości poza terytorium Unii Europejskiej. Ponadto, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać siedziby działalności gospodarczej/stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa trzeciego. W związku z tym, do nabywanych przez Spółkę usług transportowych nie będą miały zastosowania przepisy z art. 28f ust. 1a Ustawy o VAT.

Dodatkowo, Spółka nabywa / będzie nabywać, od podmiotu niepowiązanego, usługi zarządzania systemem kontenerowym w związku z nabywaniem od Dostawcy Towarów na terytorium Polski oraz sprzedażą Towarów Odbiorcom końcowym na terytorium Polski.

Zatem, również usługi zarządzania systemem kontenerowym są/będą nabywane przez Spółkę na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (przy założeniu, że takie miejsce powstało).

Zważywszy na powyższe - w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania 1 za nieprawidłowe, a więc uznania, iż Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT omawiane usługi należałoby zakwalifikować jako usługi świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Polski. Zatem, miejscem świadczenia usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym jest / będzie Polska, a w konsekwencji - usługi te powinny podlegać opodatkowaniu polskim VAT.

Pytanie 3

Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynika z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 Ustawy o VAT.

W myśl powyższej regulacji, prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn.: (i) gdy odliczenia tego dokonuje podatnik VAT oraz (ii) gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Wskazana powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, czyli w sytuacji ich wykorzystania do czynności zwolnionych z podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 Ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego.

Zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Spółka jest/będzie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Przedmiotem działalności Spółki jest/będzie sprzedaż Towarów. W związku z prowadzoną działalnością, Spółka będzie ponosić wydatki związane z nabyciem usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym. Tym samym, spełnione zostaną przesłanki pozytywne wskazane w art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT umożliwiające odliczenie podatku VAT naliczonego (zakładając, że taki podatek wystąpi). Jednocześnie w omawianym zdarzeniu przyszłym nie wystąpią przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 Ustawy o VAT.

Reasumując, Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego (o ile taki podatek wystąpi) wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe w zakresie określenia posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności

• prawidłowe w zakresie miejsca opodatkowania usług prowadzenia rozliczeń w zakresie podatku, usług transportowych i usług zarządzania systemem kontenerowym oraz prawa do odliczenia podatku wynikającego w związku z nabyciem usług prowadzenia rozliczeń w zakresie podatku, usług transportowych i usług zarządzania systemem kontenerowym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z opisu sprawy wynika, że Spółka (Wnioskodawca) posiada siedzibę w Szwecji i działa w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej (). Grupa na przestrzeni swojego funkcjonowania wyodrębniła trzy obszary swojej aktywności biznesowej, tj. (i) rozwiązania klimatyczne, (ii) zapewnianie elementów grzewczych (obszar, w którym działalność prowadzi Dostawca, który posiada na terytorium Polski trzy zakłady produkcyjne) oraz (iii) obszar kominków. Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja oraz sprzedaż szerokiej gamy produktów i rozwiązań oraz urządzeń w zakresie pomiaru temperatury, podgrzewania oraz kontroli dla klientów z sektorów motoryzacji, energetyki, kolei, medycznego, () (tj. chłodzenie, klimatyzacja i wentylacja), przemysłowego, którą Spółka prowadzi w kraju siedziby, tj. w Szwecji. Spółka dokonuje również odsprzedaży towarów handlowych. W związku z zamiarem realizacji czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, Spółka przystąpiła do procesu rejestracji na potrzeby podatku VAT. Spółka na terytorium Polski nabywa/planuje nabywać Towary (foliowe elementy grzejne specjalne - grzałki do systemu oczyszczania spalin w silnikach wysokoprężnych) związane z systemami energetycznymi i grzewczymi od Dostawcy będącego podmiotem mającym siedzibę w Polsce. Dostawca jest podmiotem powiązanym ze Spółką oraz należy do Grupy (Wnioskodawca posiada 100% udziałów Dostawcy). Towary Wnioskodawca sprzedaje/planuje sprzedawać Odbiorcom końcowym z Polski. Towary są/będą transportowane bezpośrednio z magazynu Dostawcy do magazynów Odbiorców końcowych, tj. na terytorium Polski. Spółka wykonuje/będzie wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, tj. będzie dokonywać sprzedaży Towarów na rzecz Odbiorców końcowych na terytorium Polski. Jednocześnie Spółka nabywa/będzie nabywać usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy nie spełnia przesłanek, od których zostało uzależnione powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów rozporządzenia 282/2011 oraz ustawy, a w konsekwencji nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanym dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc stworzyć wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy stały, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też własna infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Jak wskazano przedmiotem działalności Spółki posiadającej siedzibę w Szwecji jest produkcja i sprzedaż systemów energetycznych i grzewczych wykorzystywanych w różnych sektorach przemysłu, m.in. w branży motoryzacyjnej, energetycznej i kolejowej. Wnioskodawca posiada na terytorium Szwecji dwa zakłady produkcyjne. Wnioskodawca w kraju siedziby posiada zasoby personalne oraz techniczne (w tym nieruchomości (w tym hale produkcyjne i magazyny) oraz wyposażenie i maszyny produkcyjne) niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym do realizacji produkcji. Dodatkowo, w siedzibie Spółki w Szwecji sporządzane są umowy oraz podejmowane wszelkie kluczowe decyzje dotyczące zarządu. W Polsce Spółka wykonuje/będzie wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, tj. będzie dokonywać sprzedaży Towarów (foliowe elementy grzejne specjalne - grzałki do systemu oczyszczania spalin w silnikach wysokoprężnych) na rzecz Odbiorców końcowych na terytorium Polski. Pierwszym etapem sprzedaży Towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Odbiorców końcowych jest nawiązanie kontaktu przez pracowników/przedstawicieli Wnioskodawcy z potencjalnym klientem, przedstawienie oferty, negocjacje warunków sprzedaży oraz finalizacja sprzedaży. Kolejnym etapem sprzedaży Towarów jest złożenie zamówienia przez Odbiorcę końcowego u Wnioskodawcy i na podstawie zamówień złożonych przez Odbiorców końcowych złożenie zamówienia u Dostawcy przez pracownika/przedstawiciela Wnioskodawcy. Trzecim etapem sprzedaży Towarów jest realizacja zamówienia przez Dostawcę na rzecz Spółki i transport Towarów bezpośrednio od Dostawcy do Odbiorców końcowych, tj. na terytorium Polski. Przy tym prawo do dysponowania Towarami jak właściciel przechodzi/będzie przechodzić z Dostawcy na Spółkę na terytorium Polski, w momencie przekazania Towarów przez Dostawcę przewoźnikowi natomiast z Wnioskodawcy na rzecz Odbiorców końcowych w momencie dostarczenia Towarów przez przewoźnika do miejsca - znajdującego się na terytorium Polski - wskazanego przez Odbiorców końcowych. Jednocześnie, jak wskazano, zarówno okres w jakim Wnioskodawca planuje współpracować z Dostawcą jak i okres w jakim Wnioskodawca planuje sprzedawać Towary z terytorium Polski na rzecz Odbiorców końcowych nie został zdefiniowany/sprecyzowany i jest uzależniony od występowania popytu na Towary. Jak wskazano Dostawca posiada siedzibę w Polsce i jest podmiotem powiązanym ze Spółką oraz należy do Grupy (Wnioskodawca posiada 100% udziałów Dostawcy). Dostawca skupia swoją działalność gospodarczą na produkcji. Dostawca realizuje produkcję Towarów (nabywanych przez Wnioskodawcę) na podstawie zamówień Wnioskodawcy. Proces produkcyjny polega na przekształceniu w nieruchomościach będących w posiadaniu Dostawcy materiałów produkcyjnych będących własnością Dostawcy (w tym m.in. folii z nadrukiem nabytej od Spółki, ale również innych materiałów od różnych dostawców) przez pracowników Dostawcy przy pomocy maszyn i urządzeń produkcyjnych posiadanych przez Dostawcę, w wyroby gotowe (Towary), tj. foliowe elementy grzejne. Towary są produkowane przez Dostawcę na konkretne zamówienia składane przez Wnioskodawcę (produkcja Towarów realizowana przez Dostawcę nie jest realizowana na zapas/na magazyn). Wnioskodawca ma/będzie miał oczekiwania odnośnie ilości, jakości oraz parametrów technicznych nabywanych od Dostawcy Towarów. Wytyczne będą określone przez Wnioskodawcę w zamówieniu (wytyczne Wnioskodawcy odnośnie Towarów będą tożsame z wytycznymi / zamówieniami Odbiorców końcowych). Jednocześnie jak wskazano, mimo, że Wnioskodawca nie udostępnia/nie będzie udostępniał Dostawcy żadnych urządzeń/sprzętu/materiałów lub innych aktywów, sprzeda na rzecz jednego Odbiorcy końcowego urządzenie, z którego Dostawca korzysta wyłącznie w procesie produkcyjnym realizowanym na rzecz tego Odbiorcy końcowego (sprzedane urządzenie jest udostępnione przez tego Odbiorcę końcowego). Ponadto mimo, że Wnioskodawca nie zapewnia / nie będzie zapewniał (udostępniał, powierzał) żadnych należących do niego surowców wykorzystywanych do produkcji Towarów, materiałów opakowaniowych czy materiałów pomocniczych Dostawca nabywa/będzie nabywał od Spółki (w zamian za wynagrodzenie) kluczowy element wykorzystywany w procesie produkcji Towarów, tj. folie z nadrukiem metalowej ścieżki grzejnej wykorzystywane w realizowanym przez Dostawcę procesie produkcji foliowych elementów grzejnych. Przy tym, jak wskazano, co do zasady transport Towarów jest organizowany przez Odbiorców końcowych natomiast przewoźnicy wystawiają/będą wystawiać faktury dokumentujące nabycie usług transportowych na rzecz Wnioskodawcy. Jednocześnie w przypadku nieznacznej części wszystkich dostaw za organizację transportu Towarów może być odpowiedzialny Dostawca, który dokona refakturowania kosztów nabytych usług transportowych na Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca nabywa/będzie nabywał realizowane przez Odbiorców końcowych i/lub operatora logistycznego za pomocą dedykowanych systemów komputerowych usługi zarządzania systemem transportu kontenerowego. Zarządzanie systemem transportu kontenerowego jest to zbiór działań mających na celu odpowiednią realizację transportu Towarów w omawianym systemie, w tym m.in. organizacja odpowiedniej liczby kontenerów/pojemników oraz kontrola obiegu kontenerów pomiędzy Dostawcą a Odbiorcami końcowymi. System transportu kontenerowego polega na transporcie Towarów w kontenerach/pojemnikach wielokrotnego użytku. System zapewnia nieprzerwany transport Towarów, krótki czas załadunku i rozładunku oraz chroni przewożony ładunek przed uszkodzeniami mechanicznymi i warunkami atmosferycznymi. Co więcej, Spółka nabywa/będzie nabywała od podmiotu niepowiązanego usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT. Zatem z wniosku wynika, że Wnioskodawca dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Mając na uwadze wskazane informacje należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca poprzez współpracę z Dostawcą oraz innymi podmiotami, które świadczą usługi transportowe, usługi zarządzania systemem kontenerowym, usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT zapewnia możliwość dostarczenia Towarów do Odbiorców końcowych. Cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Wnioskodawcy w sposób stały prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka mimo, że w Polsce nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać żadnych pracowników, pracownicy Spółki nie przebywają ani nie będą przebywali na stałe / okresowo w Polsce, żaden z pracowników Spółki nie jest oraz nie będzie oddelegowany do pracy w Polsce, nie jest i nie będzie właścicielem oraz nie ma i nie będzie miała prawa do dysponowania jak właściciel żadną powierzchnią zlokalizowaną na terytorium Polski (np. biuro, magazyn, hala produkcyjna), wyposażeniem, ani innymi zasobami technicznymi zlokalizowanymi w Polsce natomiast sporządzenie umów oraz wszystkie kluczowe decyzje dotyczące zarządu będą podejmowane w siedzibie Spółki w Szwecji dysponuje na terytorium Polski niezbędną infrastrukturą w celu prowadzenia części działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży Towarów. W konsekwencji działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia/będzie spełniać przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Wnioskodawcy. Co prawda, przedstawiciele/pracownicy Spółki nie mają/nie będą mieli prawa do swobodnego wstępu na teren hali produkcyjnej Dostawcy, w której wytwarzane są Towary, nie mają/będą mieli prawa do wydawania poleceń pracownikom Dostawcy albo do podejmowania jakichkolwiek decyzji związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Dostawcę. Należy jednak zauważyć, że przedstawiciele/pracownicy mają/będą mieli prawo do kontrolowania procesu produkcyjnego Towarów realizowanego przez Spółkę w trakcie zaplanowanych spotkań czyli przedstawiciele/pracownicy Spółki mają/będą mieli prawo do kontroli terminowości realizacji zamówienia przez Dostawcę oraz zgodności Towarów ze specyfikacją techniczną. Ponadto Dostawca realizuje produkcję Towarów (nabywanych przez Wnioskodawcę) na podstawie zamówień Wnioskodawcy i Wnioskodawca ma/będzie miał oczekiwania odnośnie ilości, jakości oraz parametrów technicznych Towarów (wytyczne będą określone przez Wnioskodawcę w zamówieniu).

Ponadto w analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że sporządzenie umów oraz wszystkie kluczowe decyzje dotyczące zarządu będą podejmowane w siedzibie Spółki w Szwecji, bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce. Jednocześnie, określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstwa ma znaczenie w przypadku ustalania miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada/będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy sformułowane w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia, czy nabywane usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym są/będą świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, a tym samym miejscem świadczenia (a w konsekwencji - opodatkowania) tych usług jest/będzie Polska.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

I tak, w myśl art. 28f ust. 1a ustawy miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

1. posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej;
2. posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.
   
   

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca na terytorium Polski nabywa usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe (realizowane na terytorium Polski) oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym. W przedmiotowym przypadku stwierdzić, że wskazane usługi, stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym w niniejszej interpretacji wskazano, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie mając na uwadze okoliczności nabywania niniejszych usług należy uznać, że są one świadczone dla znajdującego się w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji, należy stwierdzić, że skoro wskazane usługi są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce podlegają/będą podlegały opodatkowaniu stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy w Polsce. Tym samym miejscem świadczenia (a w konsekwencji - opodatkowania VAT) usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym jest/będzie Polska.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, wątpliwości sformułowane w pytaniu nr 3 dotyczą ustalenia czy Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Biorąc pod uwagę przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca po dopełnieniu czynności rejestracyjnych jako czynny podatnik podatku od towarów i usług na terytorium Polski ma/będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym w oparciu o art. 86 ustawy. Jak wskazano, usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym Wnioskodawca nabywa w celu wykonania czynności opodatkowanych, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania VAT. Jednocześnie, jak ustalono w interpretacji, Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, i do nabywanych usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym, zastosowanie znajduje art. 28b ust. 2 ustawy. Zatem, nabywane usługi prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usługi transportowe oraz usługi zarządzania systemem kontenerowym podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski według właściwej stawki podatku. Tym samym w analizowanym przypadku, nie znajduje zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy a Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług prowadzenia rozliczeń w zakresie polskiego podatku VAT, usług transportowych oraz usług zarządzania systemem kontenerowym.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę argumentacji odnośnie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zauważyć, że sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzeczeniach wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z analizy aktualnego orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych wynika, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może stworzyć wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka posiada w danym państwie członkowskim spółkę zależną. Niemniej jednak w takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między spółką zagraniczną, a jej spółką zależną uwzględniająca spełnienie kryteriów uznających posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej