Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 14 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych. Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 20 maja 2025 r. (wpływ 22 maja 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce i w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”) w Polsce od całości swoich dochodów, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT (nieograniczony obowiązek podatkowy). Dochody osiągane w ramach źródła przychodów, o którym mowa w treści art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT, opodatkowuje Pani na zasadzie wynikającej z treści regulacji art. 30c Ustawy o PIT (tzw. podatek liniowy), w oparciu o prowadzoną podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą - kancelarię adwokacką. W lutym 2025 r. zakupiła Pani nieruchomość (lokal). Nieruchomość ta została przeznaczona w całości do wykonywania działalności gospodarczej, jako biuro stanowiące siedzibę działalności gospodarczej, niezwiązanej z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami (mieszkaniami). Całość zakupionego lokalu przeznaczona jest na cele niemieszkalne, tj. na cele prowadzonej działalności gospodarczej oraz odprowadzany jest od niej podatek od nieruchomości dla lokali, w których prowadzona jest działalność gospodarcza. Pomimo tego w księdze wieczystej nieruchomość jest oznaczona, jako lokal mieszkalny.

Lokal nie jest i nie będzie wykorzystywany przez Panią na cele mieszkaniowe. Powyższy lokal będzie wykorzystywany w całości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Posiadana nieruchomość stanowi środek trwały wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (jest ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych).

Uzupełnienie wniosku

Działalność gospodarczą prowadzi Pani od 27 czerwca 2019 r. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112 poz. 1316 z późn. zm.) budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal sklasyfikowany jest jako budynek mieszkalny (połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych).

Jest Pani współwłaścicielem lokalu mieszkalnego łącznie z małżonkiem, z którym łączy Panią ustawowa wspólność majątkowa.

Przedmiotowa nieruchomość przed dniem nabycia była przez Panią wynajmowana. Z uwagi na konieczność dostosowania do prowadzonej działalności gospodarczej poniosła Pani znaczne nakłady mające na celu ulepszenie obcego środka trwałego (tj. przedmiotowej - w tym czasie wynajmowanej przez Panią nieruchomości (lokalu)) W związku z tym, 31 sierpnia 2024 r. wprowadziła Pani przedmiotową inwestycję jako obcy środek trwały do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym, w momencie przyjęcia nieruchomości (lokalu) do ewidencji środków trwałych, które nastąpiło 23 stycznia 2025 r. lokal był kompletny i zdatny do użytku. Dla przedmiotowego lokalu ustalono wartość początkową, zgodnie z ceną nabycia lokalu.

Odnosząc się do metody i stawki amortyzacji przyjęto: metodę liniową i stawkę 2,5% - zgodnie z poz. 121 KŚT - Lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Przedmiotowy lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 23 stycznia 2025 r., tj. po dniu nabycia nieruchomości.

Pytanie

Czy jest Pani uprawniona do dokonywania i zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości opisanej w stanie faktycznym wykorzystywanej w całości w ramach działalności gospodarczej?

Pani stanowisko w sprawie (przestawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Jest Pani uprawniona do dokonywania i zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości opisanej w stanie faktycznym wykorzystywanej w całości w ramach działalności gospodarczej.

Jednocześnie potwierdza Pani, że wniosek nie dotyczy okresów przeszłych - w szczególności nie dotyczy dokonania stosownej korekty zeznania rocznego za 2023 r. Odniesienie do korekty 2023 r. w uzasadnieniu stanowi omyłkę pisarską. W celu wyeliminowania ewentualnych wątpliwości co do zakresu pytania i stanowiska w sprawie, poniżej przedstawia Pani raz jeszcze uzasadnienie stanowiska.

Zgodnie z regulacją art. 1 Ustawy o PIT, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych oraz daninę solidarnościową.

Zarazem, w myśl regulacji art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jednocześnie, w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o PIT, ustalona została zasada, w świetle której, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o PIT, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie do regulacji art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT, przyjęte zostało rozwiązanie, w myśl którego kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 przedmiotowej ustawy.

Zarazem, z uwagi na przedmiot wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego wskazać należy na treść dyspozycji art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT. Norma ta ustala bowiem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o PIT, z uwzględnieniem art. 23 tej ustawy.

Powyższe rozwiązania prowadzą zatem do wniosku, w świetle którego w obszarze podatkowych kosztów uzyskania przychodów rozpoznawane mogą być wyłącznie odpisy amortyzacyjne, które dokonywane są zgodnie z treścią regulacji art. 22a-22o ustawy o PIT.

Odpowiednio, stosownie do treści regulacji art. 22a ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)         budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)         maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)         inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. regulacja art. 22c ustawy o PIT posiadała brzmienie:

Art. 22c, amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,

5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W kontekście analizowanego zagadnienia wskazania wymaga, że przytoczona regulacja art. 22c pkt 2 ustawy o PIT uległa znaczącej modyfikacji od 1 stycznia 2022 r. za sprawą ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób pranych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”). W stanie prawnym poprzedzającym przedmiotową nowelizację obowiązywała bowiem zasada, w świetle której amortyzacji nie podlegały budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podjął decyzji o ich amortyzowaniu. W konsekwencji, jeżeli podatnik postanowił o amortyzacji m.in. lokali mieszkalnych na gruncie stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2021 r., to takie środki trwałe na gruncie regulacji ustawy o PIT podlegały amortyzacji na zasadach ustalonych regulacjami ustawy o PIT, a dokonywane zgodnie z tymi regulacjami odpisy amortyzacyjne podlegały zaliczeniu w ciężar podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Wśród tych zasad amortyzacji wskazać należy na szczególną formułę amortyzacji podatkowej przewidzianą w treści regulacji art. 22j ustawy o PIT (amortyzacja indywidualna).

Mianowicie, stosownie do treści regulacji art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT - podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22j mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m², domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zarazem dyspozycja art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT ustala, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22j, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Szczególnego podkreślenia tutaj wymaga, że powyżej wskazane regulacje art. 22j ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym aktualnie nie uległy modyfikacji od roku 2021.

Wprowadzona do porządku prawnego z dniem 1 stycznia 2022 r. ustawa nowelizująca przewidziała także szczególne rozwiązania o charakterze przejściowym.

Mianowicie, w myśl dyspozycji art. 71 ust. 1 powołanej ustawy nowelizującej - podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmienianej w art. 1 (ustawa o PIT), mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei, dyspozycja art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej, do której odsyła treść art. 71 ust. 1 tej ustawy, ustala, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego kluczowym staje się rozpatrzenie kwestii, czy wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. (z uwzględnieniem regulacji przejściowych wyrażonych treścią art. 71 ustawy nowelizującej) znajduje zastosowanie w odniesieniu do amortyzacji wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej lokalu mieszkalnego. Mianowicie w tym aspekcie wskazać należy na dwie istotne dla tej analizy płaszczyzny.  Odpowiednio:

·pierwszą z płaszczyzn winna stanowić analiza wprowadzonej nowelizacji oraz istniejących wzajemnych sprzeczności w regulacjach ustawy o PIT,

·kolejny obszar wymagający analizy to kwestia skutków regulacji art. 71 ustawy nowelizującej oraz celu wprowadzonej nowelizacji.

Analizując pierwszą z przedmiotowych płaszczyzn, zauważyć należy, że aktualnie obowiązująca regulacja art. 22c pkt 2 ustawy o PIT literalnie ustala, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Jednocześnie jednak regulacja art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, w brzmieniu obowiązującym do dnia dzisiejszego, kształtuje zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22j, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w art. 22j pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³ domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast regulacja art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT (przedmioty amortyzacji wyłączone z zakresu regulacji art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT) ustala, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22j, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Konsekwencją tych przepisów jest zatem jednoznaczny i logiczny wniosek, w myśl którego powołana regulacja art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z brzmieniem regulacji art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT w zakresie stosowania amortyzacji indywidualnej przez okres nie krótszy niż lat 10 swoim zakresem przedmiotowym obejmuje używane lub ulepszone po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji danego podatnika budynki i lokale mieszkalne.

W efekcie literalnych treści powołanych przepisów art. 22c pkt 2 oraz art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT należałoby zatem stwierdzić, że regulacje te chociaż obowiązują w tożsamym okresie i w jednym akcie normatywnym odnoszącym się do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co zarazem szczególnie istotne swoim zakresem obejmują kwestie amortyzacji podatkowej lokali i budynków mieszkalnych - pozostają w jednoznacznej sprzeczności, jeżeli uznać, że wyrażone treścią regulacji art. 22c pkt 2 ustawy o PIT wyłączenie amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych obejmuje swoim zakresem wszystkie przypadki takiej amortyzacji niezależnie od sposobu wykorzystywania przez podatnika lokali lub budynków mieszkalnych.

Przyjęcie bowiem, że regulacja art. 22c pkt 2 ustawy o PIT dotyczy wszystkich lokali mieszkalnych czy budynków mieszkalnych bez względu na sposób ich wykorzystywania, czy źródła przychodów, w ramach którego są one wykorzystywane do osiągania przychodów, prowadzi do jak się wydaje niemożliwego wniosku, w świetle którego regulacja art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT jest regulacją pustą, czyli nieznajdującą zastosowania w jakiejkolwiek sytuacji. Taka wykładnia pozostaje natomiast w jednoznacznej sprzeczności z zasadami tworzenia prawa oraz regułami jego obowiązywania. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw dla ignorowania istniejącej w przepisach regulacji art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Skoro bowiem decyzją ustawodawcy w regulacjach ustawy o PIT pozostawiono zarówno regulację art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, jak i regulację art. 22j ust. 1 pkt 3, to racjonalnym jest wniosek, że na płaszczyźnie opodatkowania PIT koniecznym jest dokonanie takiej ich interpretacji, w tym interpretacji celowościowej, która nie czyni żadnego z tych przepisów zbędnym.

Dokonując takiej wykładni przepisów art. 22c pkt 2 ustawy o PIT w korespondencji do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy zasadnym staje się również odwołanie do drugiej ze wskazanych płaszczyzn, a zatem regulacji art. 71 ustawy nowelizującej.

Mianowicie, stosownie do treści regulacji art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej – podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmienianej w art. 1, mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

Jednoznacznym tutaj jest zatem, że regulacja ta odnosi się wyłącznie do podatników osiągających przychody ze źródła przychodów, o którym mowa w treści art 10 ust 1 pkt 6 ustawy o PIT, a zatem przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, w tym również dzierżawy, poddzierżawy, działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Brak jest zatem jakiejkolwiek podstawy dla stosowania tego przepisu w odniesieniu do przychodów wskazanych w treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, a zatem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Regulacja ta, tj. art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej, znajduje zastosowanie z zastrzeżeniem regulacji art. 71 ust. 2 tej ustawy.

Natomiast brzmienie regulacji art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej wskazuje, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Powstaje zatem zasadne pytanie, czy z uwagi na treść regulacji art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej (poprzez zastrzeżenie jej stosowania wskazane w ust. 2) regulacja art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do podatników wskazanych w treści regulacji art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej.

Na aspekt ten wskazał WSA we Wrocławiu w treści wyroku z 9 maja 2024 r. sygn. akt I SA/Wr 960/23, w uzasadnieniu, którego WSA we Wrocławiu wykazał: „W związku z powyższym zawarte w art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej zastrzeżenie należy odnosić do ust. 1 omawianego przepisu, który normuje sytuację prawną podatników osiągających przychody z źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d o.f. Stanowisko to zdaje się być oczywiste wobec po pierwsze tego, iż przepisy prawa nie tworzą bezładnego zbioru reguł, a to, jakie miejsce zajmuje dany przepis w akcie prawnym, nie jest przypadkowe, lecz ma na celu zapewnienie spójności regulacji prawnej, o czym zdaje się organ w niniejszej sprawie zapomniał. Po drugie zaś z treści art. 71 ust. 1 ustawy nowelizującej wyraźnie wybrzmiewa charakter ustępu drugiego tego przepisu. Mianowicie treść ust. 2 jest zastrzeżeniem do ust. 1 tegoż przepisu, co determinuje jego dodatkowy, uzupełniający charakter wobec podstawowej regulacji zawartej w ustępie go poprzedzającym. Stąd też w ocenie Sądu nieuprawnionym było interpretowanie art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej w oderwaniu od jego ust. 1, co uczynił DKIS w zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Z tych względów, z wykładni systemowej zewnętrznej art. 71 ustawy nowelizującej wynika, iż ustęp 2 tego przepisu znajdzie zastosowanie do podatników, o których mowa w ustępie pierwszym, czyli do tych, którzy osiągają w 2022 r. przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, itp., nie zaś do wszystkich podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, jak to błędnie przyjął w zaskarżonej interpretacji organ podatkowy. Innymi słowy, przepis art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej należy odnosić do podatników osiągających przychody ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

W następstwie powyższej analizy koniecznym staje się rozstrzygnięcie, jakiej grupy podatników dotyczy wprowadzona regulacja art. 22c pkt 2 ustawy o PIT. Jak uprzednio wykazano, w regulacjach tej ustawy, wprowadzając regulację art. 22c pkt 2 pozostawiono zarazem regulację art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Z koeli założenie, że regulacja art. 22c pkt 2 obejmuje wszystkie przypadki amortyzacji lokali i budynków mieszkalnych, prowadzi do wniosku, w świetle którego regulacją art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT staje się de facto regulacją martwą. Taki wniosek pozostaje natomiast w sprzeczności z zasadami tworzenia prawa, ale też zasadami działania racjonalnego ustawodawcy. Stąd zasadnym staje się poszukiwanie takiej interpretacji powyższych przepisów, które uzasadniają ich jednoczesne funkcjonowanie w zbiorze przepisów ustawy o PIT. Zasadnym staje się tutaj zatem odwołanie do interpretacji celowościowej wprowadzonej nowelizacji regulacji ustawy o PIT. Wniosek taki znajduje oparcie w treści powołanego uprzednio wyroku WSA we Wrocławiu, który wskazał „Sąd dokonując powyższej wykładni spornego w sprawie art. 22c pkt 2 updof wziął pod uwagę doniosłość i pierwszeństwo językowej wykładni teksu prawnego. Jakkolwiek jednak wykładnia językowa stanowi punkt wyjścia przy odkodowywaniu norm prawnych z wykładanych przepisów, to interpretatorowi nie wolno dokonywać takiej wykładni, która prowadzi do absurdalnego wyniku albo takiego, który skutkowałby obowiązywaniem przepisów »martwych«. Niedopuszczalna jest ponadto taka wykładnia językowa, efektem której w systemie obowiązywałby jednocześnie dwie normy prawne regulujące tę samą kwestię prawną w wykluczający się sposób. Niezbędna jest wówczas korekta wyniku wykładni w drodze wykładni celowościowej (uchwała SN z 16 marca 2007 r. sygn. akt III CZP 9/07). Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, gdyż językowa wykładnia art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f. w związku z art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. oraz w związku z art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej nie dała jasnego i jednoznacznego rezultatu, co uprawniało Sąd do uzupełnienia tej wykładni o wykładnię systemową i celowościową. Biorąc zatem pod uwagę powyższe wywody i wychodząc z założenia, że ustawodawca nie tworzy norm niepotrzebnych, należy przyjąć, że obowiązywanie art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. ustanawiającego okres amortyzacji dla lokali i budynków mieszkalnych i tym samym przewidującego jej możliwość w stosunku do tych nieruchomości w konsekwencji wyklucza taką wykładnię zmienionego ustawą nowelizującą art. 22c pkt 2 u.p.d.o.f., która prowadziłaby do wyłączenia możliwości amortyzowania wszystkich budynków i lokali mieszkalnych, czyniąc tym samym przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 u.pd.o.f. przepisem zbędnym. Wykładnia ta prowadziłaby ponadto do wewnętrznej sprzeczności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która to sprzeczność a priori przez interpretatora winna by zostać wykluczona. Z tych też względów, zdaniem Sądu, nowelizując ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych w drodze zmiany przepisu art. 22c pkt 2 tej ustawy dokonano wyłączenia od amortyzacji budynków (lokali) mieszkalnych wynajmowanych lub wydzierżawianych, a zatem takich, które stanowią źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., do której to konstatacji uprawnia ponadto regulacja art. 71 ust 1 i ust 2 ustawy nowelizującej”.

W konsekwencji powyższej analizy, w Pani ocenie, wynikające z treści regulacji art. 22c pkt 2 ustawy o PIT wyłączenie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do lokali mieszkalnych, które jako środki trwałe w ramach działalności gospodarczej służą świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania, nie znajduje zastosowania w Pani indywidualnej sprawie. Przyjęcie poglądu przeciwnego prowadziłoby bowiem do uznania, że w odniesieniu do Pani regulacja art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, która co istotne nieprzerwanie obowiązuje w regulacjach tej ustawy, jest regulacją pominiętą, a taki sposób interpretowania przepisów sprzeciwia się zasadom prawidłowej wykładni.

Stąd, w Pani ocenie, co znajduje uzasadnienie również w treści regulacji art. 71 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej, wprowadzone wyłączenie amortyzacji lokali mieszkalnych i budynków mieszkalnych odnosi się wyłącznie do takich środków trwałych, które wykorzystywane są w ramach osiągania przychodów ze źródła przychodów wskazanego w treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, a zatem w ramach przychodów z tzw. najmu prywatnego. Nie znajduje ono natomiast zastosowania w odniesieniu do lokali mieszkalnych i budynków mieszkalnych wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, a zatem w odniesieniu do podatników osiągających przychody ze źródła przychodów ustalonego w treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Nie bez znaczenia jest również tutaj fakt, że zastosowanie regulacji art. 22c pkt 2 ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym w wyniku wprowadzonej nowelizacji w odniesieniu do podatnika, którego przedmiot działalności polega na świadczeniu usług zakwaterowania, prowadziłoby de facto do uznania, że podatkiem dochodowym objęte nie są w tym przypadku osiągane przez niego dochody, a biorąc pod uwagę specyfikę działalności, której nie można prowadzić bez zaangażowania nieruchomości stanowiących lokale spełniające warunki dla przybywania w nich osób, wręcz osiągane przez niego przychody z działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać warto na uchwałę NSA z 14 czerwca 2021 r. sygn. akt II FPS 2/21, w uzasadnieniu której wykazano „sytuacja, w której podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych (prawnych) uzyskuje przychód, ale nie ma możności uwzględnienia kosztów jego uzyskania, nie może być zaakceptowana. Przemawia przeciwko temu nie tylko sama nazwa podatku (podatek dochodowy, a nie przychodowy), ale także argument z zakresu fundamentalnych założeń konstrukcyjnych podatku. Logika podatku dochodowego jest taka, że przychód »powstaje« z kosztów jego uzyskania. Oczywiście w ustawie zdecydowano, że pewne wydatki nie będą kosztami uzyskania przychodu. Jednak zasadą jest to, że wszystko to, co podatnik niejako „straci” w toku działań, które prowadziły do uzyskania przychodu, to jego koszt uzyskania przychodu”.

Powyższy sposób rozumienia na gruncie Pani indywidualnej sprawy wpisuje się również w pełni w cel dokonania nowelizacji przepisów polegającej na zmianie treści art. 22c pkt 2 ustawy o PIT. Wskazać tutaj bowiem należy na treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej na etapie procesu legislacyjnego (druk sejmowy nr 1532), w którym to uzasadnieniu wykazano: „Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji. Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje. Na gruncie obowiązujących przepisów ustawy PIT tego rodzaju środki trwałe podlegają amortyzacji podatkowej.

Reasumując, w Pani ocenie, pomimo dokonania nowelizacji art. 22c pkt 2 ustawy o PIT z jednoczesnym ustaleniem okresu przejściowego w zakresie stosowania tego przepisu zawartego w brzmieniu regulacji art. 71 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej, zachowała Pani prawo do amortyzacji wskazanego w treści wniosku lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a zarazem zaliczania w ciężar podatkowych kosztów uzyskania przychodów tych odpisów, które dokonywane są na zasadzie wynikającej z brzmienia art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Tym samym, w Pani ocenie, ma Pani prawo do dokonywania i zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości opisanej w stanie faktycznym wykorzystywanej w całości w ramach działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

– nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

·stanowią własność lub współwłasność podatnika,

·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przepisów tych wynika wprost, że podatnicy nie mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabytych lub wytworzonych budynków i lokali mieszkalnych.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

W tym miejscu wskazać należy, że treść art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”).

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Tym samym - na podstawie przepisu przejściowego - który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Innymi słowy - na podstawie przepisu przejściowego - podatnicy mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

W odniesieniu do Pani stanowiska w zakresie art. 71 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej wskazuję, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej.

Dlatego też ta interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach podanego przez Panią stanu faktycznego oraz w zakresie postawionego przez Panią pytania, które wyznacza zakres Pani żądania.

Kontrola norm (abstrakcyjna i konkretna; a posteriori i a priori), której istota polega na orzekaniu o hierarchicznej (pionowej) zgodności aktów normatywnych (norm prawnych) niższego rzędu z aktami normatywnymi (normami prawnymi) wyższego rzędu i na eliminowaniu tych pierwszych z systemu obowiązującego prawa w razie stwierdzenia braku zgodności, należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą – kancelarię adwokacką. W lutym 2025 r. zakupiła Pani nieruchomość (lokal). Nieruchomość ta została przeznaczona w całości do wykonywania działalności gospodarczej, jako biuro stanowiące siedzibę działalności gospodarczej, niezwiązanej z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami (mieszkaniami). Całość zakupionego lokalu przeznaczona jest na cele niemieszkalne, tj. na cele prowadzonej działalności gospodarczej oraz odprowadzany jest od niej podatek od nieruchomości dla lokali, w których prowadzona jest działalność gospodarcza. Pomimo tego w księdze wieczystej nieruchomość jest oznaczona, jako lokal mieszkalny. Lokal nie jest i nie będzie wykorzystywany przez Panią na cele mieszkaniowe. Powyższy lokal będzie wykorzystywany w całości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Posiadana nieruchomość stanowi środek trwały wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (jest ujęty w ewidencji środków trwałych). Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316. z późn. zm.) budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal sklasyfikowany jest jako budynek mieszkalny (połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych). Odnosząc się do metody i stawki amortyzacji przyjęto: metodę liniową i stawkę 2,5% - zgodnie z poz. 121 KŚT - Lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (t. j. Dz. U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.):

Jak wynika z opisu sprawy - w księdze wieczystej nieruchomość jest oznaczona jako lokal mieszkalny. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal sklasyfikowany jest jako budynek mieszkalny (połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych). Przyjęto metodę liniową i stawkę 2,5% - zgodnie z poz. 121 KŚT - Lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Zatem kwalifikowanie przez podatnika budynku, bądź lokalu mieszkalnego do budynków (lokali) niemieszkalnych tylko na podstawie własnej oceny, że będzie wykorzystywany do celów niemieszkalnych nie może zostać przyjęta za wiążącą.

W opisie sprawy wprost Pani wskazała, że jest Pani współwłaścicielem lokalu mieszkalnego łącznie z małżonkiem. Ponadto, wskazała Pani, że pomimo tego, że całość lokalu przeznaczona jest na cele niemieszkalne (tj. na cele prowadzonej działalności gospodarczej), nieruchomość w księdze wieczystej oznaczona jest jako lokal mieszkalny.

Mając zatem na względzie powołane przepisy podatkowe oraz kierując się treścią wniosku nie mogę uznać Pani stanowiska - w myśl którego może Pani zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne opisanego we wniosku lokalu za prawidłowe.

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podaje bowiem wprost definicji środka trwałego. Wskazuje w art. 22a ww. ustawy składniki majątku, które przy spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Stosownie zaś do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają m.in. lokale, stanowiące własność podatnika, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Przy czym, zgodnie z treścią art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają lokale mieszkalne.

Tym samym o możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów nie decyduje przeznaczenie lokalu, ale czy będzie on spełniał warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy będzie mieścił się w dyspozycji art. 22c pkt 2 ww. ustawy.

Skoro zatem wskazany we wniosku lokal jest lokalem mieszkalnym, to tym samym nie będzie Pani mogła dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych.

W konsekwencji, nie będzie Pani miała również możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, Pani stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zastrzec, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście zadanego pytania, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii wynikających z opisu sprawy i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej, które nie były przedmiotem zapytania (stawki odpisów amortyzacyjnych).

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Przeanalizowałem powołane przez Panią we wniosku wyroki sądów administracyjnych. Przy czym wskazać należy, że powołane orzeczenia sądów administracyjnych dotyczą indywidualnych spraw innych podmiotów oraz innych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych niż przedstawione we wniosku.

Odnosząc się do powołanego przez Panią wyroku WSA we Wrocławiu z 9 maja 2024 r. sygn. akt I SA/Wr 960/23, na który powołuje się Pani we własnym stanowisku, wyjaśniam, że orzeczenie to jest nieprawomocne i została wniesiona skarga kasacyjna organu. Dodatkowo ma charakter jednostkowy, a stanowisko co do niemożności kontynuacji zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnych po 31 grudnia 2022 r. znajduje potwierdzenie w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych, w szczególności w wyrokach: NSA z 13 lipca 2023 r. sygn. akt II FSK 119/23, WSA w Krakowie z 16 września 2022 r. sygn. akt I SA/Kr 488/220 oraz 26 stycznia 2023 r. sygn. akt I SA/Kr 1160/22, WSA w Olsztynie z 14 września 2022 r. sygn. akt I SA/Ol 325/22, WSA w Łodzi z 19 września 2022 r. sygn. akt I SA/Łd 439/22, 20 września 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 482/22 oraz z 26 marca 2024 r. sygn. akt I SA/Łd 62/24, WSA w Gliwicach z 28 września 2022 r. sygn. akt I SA/Gl 856/22, z 17 stycznia 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 1067/22, WSA w Opolu z 26 października 2022 r. sygn. akt I SA/Op 230/22, WSA w Warszawie z 30 sierpnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2411/23 oraz z 22 listopada 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1059/22, czy też WSA w Poznaniu z 16 listopada 2023 r. sygn. akt I SA/Po 482/23 oraz z 11 stycznia 2023 r. sygn. akt I SA/Po 492/22.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.