Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 sierpnia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 5 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz braku obowiązku wystawiania faktur za pomocą KSeF. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. B.V. (dalej: Wnioskodawca) jest spółką prawa holenderskiego z siedzibą w (...), wchodzącą w skład grupy kapitałowej (...) (dalej: Grupa (...) lub Grupa). Spółka ta jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT) na terytorium Polski. Roczny obrót Wnioskodawcy przekracza (...) PLN.

Grupa (...) specjalizuje się w produkcji oraz sprzedaży (...). Oferta produktowa Grupy obejmuje przede wszystkim (...) (oferowane zarówno pod marką (...), jak i innymi lokalnymi markami), (...).

W ramach Grupy (...), Wnioskodawca pełni rolę europejskiego pryncypała (ang. principal operating company) dla jednostek produkcyjnych i dystrybucyjnych należących do Grupy. Spółka sprawuje kluczowe funkcje i ponosi ryzyka związane z funkcjonowaniem europejskich podmiotów Grupy (...). Co do zasady, Wnioskodawca pełni funkcje związane z zarządzaniem kluczowymi kwestiami dla rozwoju europejskiej działalności Grupy. Jest on również odpowiedzialny za strategiczne decyzje w zakresie dystrybucji produktów do magazynów docelowych dla klientów końcowych oraz produkcji w Europie. Ponadto, Spółka z perspektywy Grupy podejmuje decyzje dotyczące tego, co, gdzie i kiedy powinno zostać wyprodukowane. Pozostałe podmioty z Grupy, funkcjonujące w ramach modelu operacyjnego, realizują strategię określoną przez Grupę (...). Producenci o ograniczonym ryzyku odpowiadają za realizację procesu produkcyjnego zgodnie z zaleceniami Spółki, natomiast dystrybutorzy są odpowiedzialni za dystrybucję towarów. Spółka natomiast odpowiada za dostarczanie towarów do dystrybutorów, podczas gdy dystrybutorzy są odpowiedzialni za dystrybucję towarów oraz koszty związane z ich dostawą do klientów końcowych.

Opisane powyżej funkcje są realizowane przez Wnioskodawcę przy wykorzystaniu zasobów technicznych i osobowych zlokalizowanych na terytorium Holandii. Zarówno siedziba, jak i główne biuro Wnioskodawcy znajdują się w Holandii. W szczególności, w tym kraju zlokalizowane są zespoły kluczowe dla prowadzenia działalności Spółki, w tym zespół nadzorujący region Europy oraz globalny zespół ds. łańcuchów dostaw. W skład tych zespołów wchodzą liderzy odpowiedzialni za wskazane powyżej obszary, w szczególności: opracowywanie strategii, nadzór nad procesami produkcyjnymi, planowanie oraz zarządzanie pozyskiwaniem surowców i łańcuchem dostaw oraz kwestie prawne.

Współpraca Wnioskodawcy w zakresie produkcji towarów w Polsce

Wnioskodawca zawarł z jednym z lokalnych podmiotów Grupy operujących na rynku polskim tj. B. sp. z o.o. (dalej: B. Sp. z o.o. lub Producent), umowę na świadczenie usług polegających na produkcji towarów na zlecenie (ang. toll manufacturing agreement) na rzecz Wnioskodawcy (dalej: Umowa Toll Manufacturing). Umowa ta została zawarta z uwzględnieniem tego, że Wnioskodawca w ramach Grupy stanowi główny podmiot odpowiedzialny za pozyskiwanie surowców i materiałów, natomiast Producent dysponuje odpowiednim zakładem produkcyjnym, umożliwiającym usługową produkcję gotowych produktów.

W ramach Umowy Toll Manufacturing Wnioskodawca zleca B. Sp. z o.o. produkcję towarów z materiałów powierzonych. Usługi produkcji, świadczone przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy, koncentrują się głównie na przekształcaniu surowców (np. (...)) powierzonych przez Wnioskodawcę w produkty finalne na podstawie specyfikacji dostarczonych przez Spółkę (dalej: Produkty końcowe). Produkcja realizowana jest przy użyciu maszyn i urządzeń należących do B. Sp. z o.o. oraz przy wykorzystaniu zasobów ludzkich B. Sp. z o.o. (pracownicy, współpracownicy B. Sp. z o.o.). Do wytwarzanych przez Producenta Produktów końcowych na zlecenie Wnioskodawcy należą (...).

Z uwagi na specyfikę Produktów końcowych wytwarzanych przez B. Sp. z o.o. oraz fakt, że są one magazynowane w bliskiej odległości od fabryki, w której są produkowane, Producent początkowo ponosi również koszty związane z ich składowaniem. Koszty związane ze składowaniem towarów są refakturowane przez B. Sp. z o.o. na Wnioskodawcę na zasadzie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Ponadto, Producent realizuje na zlecenie Wnioskodawcy produkcję wyrobów gotowych, które są przeznaczone do testów przed ich wprowadzeniem na rynek. W ramach produkcji partii testowych, Producent ma możliwość nabycia samodzielnie surowców od niepowiązanych podmiotów. Następnie B. Sp. z o.o. otrzymuje od Wnioskodawcy zwrot kosztów poniesionych w związku z tymi działaniami. Produkcja na potrzeby testowe jest jednak marginalna w stosunku do produkcji na materiale powierzonym.

W konsekwencji, w ramach Umowy Toll Manufacturing:

Wnioskodawca:

• Dostarcza do B. Sp. z o.o. surowce, półprodukty oraz materiały, które pozyskuje we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność od swoich kontrahentów (np. (...)). Producent jedynie nawiązuje kontakt z dostawcami wskazanymi przez Spółkę w celu potwierdzenia, jakie surowce oraz w jakim terminie zostaną dostarczone. W przypadku produkcji próbnej zdarza się, że B. Sp. z o.o. może wykorzystywać własne surowce, jednakże sytuacje tego typu zdarzają się sporadycznie.
• Dostarcza surowce na własny koszt i ryzyko do miejsca przeznaczenia, którym jest przestrzeń magazynowa B. Sp. z o.o., ponosząc wszelkie koszty dostawy (w tym koszty transportu, ubezpieczenia, opłat i podatków). Surowce, półprodukty i materiały dostarczone przez Spółkę (stanowiące jej własność), mogą być wykorzystywane przez B. Sp. z o.o. wyłącznie do celów produkcji Produktów końcowych.
• Posiada tytuł prawny do surowców, półproduktów, materiałów, produkcji w toku oraz Produktów końcowych podczas całego procesu produkcji. Ponadto, ponosi ryzyko związane z utratą lub zniszczeniem tych dóbr, które może wystąpić w trakcie produkcji, przechowywania czy transportu, z wyjątkiem sytuacji wynikających z rażącego zaniedbania lub celowego działania Producenta.
• Pozostaje właścicielem lub uprawnionym licencjobiorcą wszelkich praw intelektualnych, w tym udostępnionych B. Sp. z o.o. w celu realizacji procesu produkcji.

B. Sp. z o.o. w ramach świadczonych usług:

• Zajmuje się wyrobem Produktów końcowych z surowców, półproduktów oraz materiałów dostarczonych przez Wnioskodawcę, zgodnie ze specyfikacją towarów określoną przez Spółkę. Każdy Produkt końcowy wytwarzany przez B. Sp. z o.o. na rzecz Wnioskodawcy posiada tzw. „Kartę Procesu”, która została opracowana i przekazana przez Spółkę. Karta ta zawiera szczegółowe informacje dotyczące procesu produkcji, w tym rodzaje surowców oraz ich proporcje. Produkty powinny być wytwarzane zgodnie z wyznaczonymi przez Wnioskodawcę standardami jakościowymi oraz procedurami kontroli.
• Posiada własny sprzęt, wyposażenie i zasoby ludzkie potrzebne do procesu produkcji, które podlegają jego kontroli.
• Wykonuje czynności związane ze składowaniem surowców do produkcji Produktów końcowych oraz towarów zakupionych przez Wnioskodawcę od innych producentów (zarówno polskich, europejskich, jak i kontrahentów spoza UE – więcej szczegółów poniżej), które przez czas trwania procesu są własnością Wnioskodawcy. Koszty związane obsługą składowanych surowców są refakturowane na rzecz Spółki w wysokości rzeczywiście poniesionych przez B. Sp. z o.o. wydatków.
• Ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo i jakość procesu produkcji oraz wszelkie koszty związane z tym procesem (tj. koszty pracy pracowników, energii elektrycznej, konserwacji itp.), jak również odpowiedzialność za zgodność towarów ze standardami rynkowymi i wymogami jakości.
• Na bieżąco monitoruje oraz ocenia wydajność produkcji w oparciu o cele produkcyjne wyznaczone przez Wnioskodawcę, do których należą: (i) przestrzeganie planu produkcji, czyli realizacja określonej ilości produktów wytwarzanych przez B. Sp. z o.o.; (ii) liczba dni utrzymania zapasów, która odnosi się do czasu, przez jaki surowce oraz opakowania są składowane w przestrzeniach magazynowych; (iii) udział surowców i opakowań wyprodukowanych przez B. Sp. z o.o., zgodny z wymaganym przez Wnioskodawcę standardem jakości.
• Wykonuje czynności związane z opakowaniem oraz etykietowaniem produktów. Etykiety muszą spełniać wymagania określone przez Wnioskodawcę.

W związku z tym, że produkcja odbywa się na podstawie specyfikacji produkcyjnych oraz z wykorzystaniem surowców dostarczonych przez Wnioskodawcę, ryzyko produkcyjne ponosi Spółka, o ile wady Produktów końcowych nie wynikają z błędów lub zaniedbań ze strony B. Sp. z o.o.. Ryzyko związane z utrzymaniem zapasów oraz ich ewentualną utratą zasadniczo obciąża Wnioskodawcę jako właściciela powierzonych surowców oraz produktów wytwarzanych przez Producenta. B. Sp. z o.o. również ponosi ryzyko związane z utrzymaniem zapasów w sytuacji, gdy straty wynikają z ich zaniedbań oraz w odniesieniu do materiałów pomocniczych.

Obecnie B. Sp. z o.o. prowadzi działalność produkcyjną wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy, nie zawierając umów produkcji towarów na zlecenie z innymi podmiotami. Po zakończeniu procesu produkcyjnego, towary pozostają na terenie Polski i są magazynowane przez B. Sp. z o.o. na zlecenie Spółki, a następnie dystrybuowane przez Wnioskodawcę zgodnie z opisanym dalej modelem dystrybucji. W ramach analizowanej współpracy B. Sp. z o.o. otrzymują od Wnioskodawcy wynagrodzenie w postaci:

• Wynagrodzenie wynikające ze świadczonych usług na materiale powierzonym, oraz
• Zwrot kosztów (na podstawie refaktury) poniesionych przez B. Sp. z o.o. na rzecz Wnioskodawcy, związanych z: (i) produkcją partii testowych wyrobów gotowych oraz (iii) składowaniem wyrobów gotowych.

Umowa Toll Manufacturing została zawarta na okres 36 miesięcy. Niemniej po upływie tego okresu istnieje możliwość jej dalszego przedłużenia.

W tym miejscu należy również wskazać, że Wnioskodawca współpracuje także z innymi podmiotami w Polsce. W szczególności Wnioskodawca nawiązał współpracę z C. sp. z o.o. w zakresie produkcji oraz sprzedaży plastikowych opakowań typu PET. Kontrahent na zlecenie Wnioskodawcy produkuje gotowe do napełnienia Produktami końcowymi opakowania za pomocą maszyn zlokalizowanych w przestrzeni magazynowej należącej do B. Sp. z o.o. Ze względów operacyjnych wskazane maszyny znajdują się w przestrzeni magazynowej B. Sp. o.o. , natomiast są one własnością kontrahenta, który wykonuje produkcję opakowań na zlecenie Wnioskodawcy.

Podobnie Wnioskodawca nabywa usługi od polskich podmiotów w zakresie konfekcjonowania produktów.

Wnioskodawca współpracuje także z innymi podmiotami, w tym przykładowo z agencjami celnymi, które wspierają Spółkę w składaniu zgłoszeń celnych w związku z importem towarów/surowców Spółki, czy też z zewnętrznymi podmiotami świadczącymi usługi przepakowywania towarów.

Współpraca Wnioskodawcy w zakresie dystrybucji towarów w Polsce

Produkty końcowe wyprodukowane dla Wnioskodawcy w ramach opisanego powyżej modelu współpracy są następnie przedmiotem dalszej dystrybucji. Poza produktami wytwarzanymi przez B. Sp. z o.o., Wnioskodawca nabywa również inne produkty (dalej: Inne produkty) w celu dalszej dystrybucji w Polsce. Inne produkty mogą być nabywane przez Wnioskodawcę:

a.od fabryk należących do Grupy i zlokalizowanych w innych krajach;

b.od niepowiązanych polskich producentów;

c.od niepowiązanych producentów z UE lub spoza UE

(dalej: kontrahenci)

W zakresie dystrybucji na terytorium Polski, Spółka zawarła umowę dystrybucji (dalej: Umowa dystrybucji) z D. Sp. z o.o. (Dystrybutor), na mocy, której podmiot ten nabywa Produkty końcowe, Inne produkty i dokonuje ich dalszej sprzedaży.

Odbiorcami towarów dystrybuowanych przez D. Sp. z o.o. są przede wszystkim supermarkety, hipermarkety oraz hurtownie spożywcze. Jednocześnie Dystrybutor prowadzi działania związane z pozyskiwaniem klientów na rynku, w tym realizuje działania marketingowe oraz organizuje spotkania z klientami.

D. Sp. z o.o. jest odpowiedzialny za prowadzenie działań marketingowych mających na celu wsparcie sprzedaży Produktów końcowych oraz Innych produktów na rynku polskim. Do zadań tego podmiotu należy wdrażanie strategii marketingowych, opracowywanie materiałów oraz prowadzenie działalności marketingowej w odniesieniu do produktów dystrybuowanych na poziomie lokalnym. D. Sp. z o.o. dysponuje znaczną swobodą w doborze metod kampanii reklamowych, materiałów promocyjnych, itp. Działania marketingowo-sprzedażowe podejmowane przez D. Sp. z o.o. koncentrują się przede wszystkim na organizowaniu akcji promocyjnych, opracowywaniu oraz dobieraniu form reklamy do poszczególnych odbiorców, a także przygotowywaniu materiałów promocyjnych. Działania te są realizowane samodzielnie przez pracowników D. Sp. z o.o. lub przy wsparciu agencji marketingowych. D. Sp. z o.o. ma również możliwość korzystania z narzędzi reklamowych wypracowanych przez Grupę (...), w tym szablonów materiałów reklamowych oraz wizualnych. Szablony te są dostosowywane do lokalnych potrzeb lub zastępowane własnymi formami reklamy.

Funkcje związane z identyfikacją potrzeb klientów oraz składaniem zamówień na towary są realizowane przez D. Sp. z o.o. Zasadniczo, podmiot ten określa zapotrzebowanie na towary na podstawie zamówień składanych przez klientów, a także prognoz sprzedaży oraz analiz rynku. Na podstawie tych informacji, Dystrybutor przygotowuje prognozy sprzedażowe, które następnie są przekazywane Wnioskodawcy w celu planowania wielkości produkcji w danym okresie.

D. Sp. z o.o. zawiera umowy sprzedażowe z klientami we własnym imieniu. Ponadto, podmiot ten odpowiada za poszukiwanie nowych klientów oraz budowanie relacji, a także za bieżące kontakty z obecnymi klientami. Proces sprzedażowy obejmuje organizowanie i uczestnictwo w spotkaniach z dotychczasowymi oraz potencjalnymi klientami, a także negocjowanie warunków i zasad sprzedaży, takich jak wolumeny sprzedaży, warunki dostaw, świadczone usługi czy działania promocyjne. Procesy te są realizowane przez D. Sp. z o.o., co oznacza, że Wnioskodawca nie bierze w nich udziału. Dystrybutor jest również odpowiedzialny za weryfikację opakowań oraz oznakowania dystrybuowanych produktów, aby zapewnić ich zgodność z obowiązującymi normami i standardami. Ponadto, podmiot ten ma obowiązek bieżącej weryfikacji przepisów prawnych obowiązujących w Polsce w przedmiocie dystrybucji.

W przypadku towarów przeznaczonych na rynek polski, Wnioskodawca sprzedaje Produkty końcowe oraz Inne produkty do D. Sp. z o.o., a Dystrybutor odsprzedaje je niepowiązanym odbiorcom. Dystrybutor odpowiada również za transport Produktów końcowych oraz Innych produktów do klientów, ponosząc w praktyce związane z tym koszty. Zasadniczo, D. Sp. z o.o. zleca transport firmom transportowym, z którymi kontrakty są negocjowane lokalnie (co zwiększa efektywność kosztową zakupu takich usług).

D. Sp. z o.o., jako podmiot odpowiedzialny za sprzedaż Produktów końcowych oraz Innych produktów do klientów, zajmuje się obsługą reklamacji dotyczących sprzedawanych produktów. Odpowiedzialność ta jest jednak uzależniona od stopnia winy, jaką ponosi strona uczestnicząca w procesie produkcji oraz dystrybucji Produktu końcowego oraz Innego produktu. W przypadku reklamacji, Dystrybutor analizuje dany przypadek i wskazuje odpowiedzialną stronę. Na przykład, w sytuacji reklamacji dotyczącej samego produktu (np. wadliwy skład, opakowanie itp.), D. Sp. z o.o. przekazuje tę informację do Wnioskodawcy, który obciąża producenta danego towaru (tj. B. Sp. z o.o. lub kontrahenta). W przypadku winy po stronie D. Sp. z o.o., to ten podmiot odpowiada za produkt.

Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, D. Sp. z o.o. dystrybuuje wyłącznie towary zakupione od Spółki, co oznacza, że nie zawarł umów dystrybucyjnych z innymi podmiotami. Umowa dystrybucji została zawarta na okres 36 miesięcy, jednak przewidziana jest w niej możliwość kontynuacji współpracy.

Dystrybucja towarów poza Polskę

Wnioskodawca na zasadzie analogicznej jak z Dystrybutorem współpracuje z dystrybutorami z Grupy (...) poza Polską. Z tego względu część wyrobów zakupionych od Producenta lub innych kontrahentów (tj. nabytych przez Wnioskodawcę wewnątrzwspólnotowo albo zaimportowanych), jest przez Wnioskodawcę sprzedawana na inne rynki – do lokalnych dystrybutorów. W takim przypadku dla celów VAT to Wnioskodawca dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowych albo eksportu towarów z Polski.

Zarządzanie zasobami koniecznymi do realizacji Umowy Toll Manufacturing oraz Umowy Dystrybucji

Jak zostało to wskazane powyżej Wnioskodawca pełni rolę europejskiego pryncypała i jest odpowiedzialny za strategiczne decyzje w zakresie dystrybucji i produkcji na terenie Europy. W konsekwencji poprzez swoją rolę w Grupie Wnioskodawca wpływa na działania B. Sp. z o.o. i D. Sp. z o.o.. Tym samym, działania wskazanych podmiotów muszą być zgodne ze strategią przyjętą przez Grupę oraz standardami grupowymi.

W ramach realizacji czynności wynikających z Umowy Toll Manufacturing oraz Umowy dystrybucji, B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o. wykorzystują własne zasoby rzeczowe, techniczne oraz osobowe, opierając się na swojej wiedzy i doświadczeniu. W szczególności, podmioty te podejmują decyzje dotyczące doboru odpowiednich zasobów technicznych oraz sposobu ich wykorzystania, a także angażują personel posiadający odpowiednie kompetencje do realizacji określonych zadań.

Wnioskodawca może mieć wpływ na pewne ogólne aspekty związane z zasobami technicznych czy osobowymi spółek ze względu na przynależność B. Sp. z o.o. i D. Sp. z o.o. do Grupy. Przykładowo, na poziomie grupowym mogą zostać podjęte globalne decyzje dotyczące określonych zamówień technicznych / rzeczowych (np. w zakresie wykorzystywania określonego systemu IT). Oznacza to, że spółki z Grupy mogą co do zasady zamówić wyłącznie danych rodzaj zasobu technicznego.

Wnioskodawca nie posiada jednak kontroli prawnej ani faktycznej nad zasobami rzeczowymi czy personelem D. Sp. z o.o. oraz B. Sp. z o.o.. To te podmioty delegują odpowiednie osoby do wykonywania poszczególnych zadań, ustalają czas potrzebny na ich realizację, wymiar zatrudnienia oraz godziny pracy swoich pracowników, a także ponoszą koszty ich zatrudnienia. Podobnie spółki te samodzielnie określają, które zasoby techniczne i w jaki sposób powinny zostać wykorzystane do realizacji określonego zadania.

W zakresie surowców, Produktów końcowych oraz Innych produktów należących do Wnioskodawcy, pracownicy Wnioskodawcy ani inne osoby go reprezentujące nie mają stałego ani niekontrolowanego dostępu do biura, zakładu produkcyjnego ani przestrzeni magazynowej B. Sp. z o.o.

Na podstawie Umowy Toll Manufacturing, wybrani przedstawiciele Wnioskodawcy są uprawnieni do wstępu na teren zakładu produkcyjnego B. Sp. z o.o. w celu przeprowadzenia kontroli towarów, zweryfikowania poszczególnych etapów ich produkcji oraz sposobu zabezpieczenia surowców, półproduktów lub materiałów będących własnością Spółki. Takie działania stanowią standard rynkowy w przypadku umów produkcji na zlecenie, takich jak Umowa Toll Manufacturing. Przedmiotowe czynności mogą odbywać się wyłącznie po uprzednim zawiadomieniu i w godzinach pracy Producenta. W tym celu przedstawiciele Wnioskodawcy mogą odbywać krótkie podróże służbowe do Polski (nieprzekraczające kilku dni pobytu). Jednocześnie podczas takich wizyt przedstawiciele Wnioskodawcy nie zawierają żadnych umów w imieniu Spółki.

W ramach przedstawionego modelu współpracy, na podstawie umowy dotyczącej Toll Manufacturing oraz Umowy Dystrybucji, Wnioskodawca nie ma uprawnień do ustalania ani kontrolowania codziennych działań B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o., jak również do nadzorowania ich personelu. Podobnie, wymienione podmioty nie podejmują takich działań w odniesieniu do Spółki.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce oddziału, personelu ani stałych przedstawicieli. Jak zaznaczono na wstępie, osoby uprawnione do podejmowania decyzji dotyczących działalności gospodarczej Spółki, w tym zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy, na stałe przebywają na terytorium Holandii lub ewentualnie w innych krajach (z wyłączeniem Polski). Jednocześnie, żaden przedstawiciel ani pracownik B. Sp. z o.o. czy D. Sp. z o.o. nie ma uprawnień do podejmowania takich działań w imieniu Spółki.

Ponadto, Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce (jako właściciel, najemca ani na podstawie innych praw) żadnymi zasobami technicznymi, w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami czy sprzętem. W związku z opisanym powyżej modelem współpracy, w Polsce znajdują się jedynie surowce, półprodukty, materiały oraz Produktu końcowe należące do Wnioskodawcy.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i w konsekwencji ma prawo do odliczania VAT naliczonego z faktur wystawianych z polskim podatkiem VAT przez polskich usługodawców?

2.Czy od dnia 1 lutego 2026 r. Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawiania e-faktur za pomocą KSeF w celu dokumentowania sprzedaży na rzecz Dystrybutora?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie posiada stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i w konsekwencji Spółka nie ma prawa do odliczania VAT naliczonego z faktur wystawianych z polskim podatkiem VAT przez polskich usługodawców.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a zatem od dnia 1 lutego 2026 r. nie będzie on również zobowiązany do wystawiania e-faktur za pomocą KSeF w celu dokumentowania sprzedaży na rzecz Dystrybutora.

Uzasadnienie stanowiska pytanie nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• import towarów na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Z powołanych przepisów wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wymienione czynności - ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Zgodnie z regułami wyrażonymi w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT:

• miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.
• w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeśli więc usługa (i) świadczona jest na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT oraz (ii) nie stanowi usługi wskazanej w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n tej ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy.

Na mocy wskazanych powyżej przepisów należy więc stwierdzić, ze dla celów prawidłowej klasyfikacji transakcji na gruncie ustawy o VAT koniecznym jest podjęcie działań zmierzających do zweryfikowania, czy dany podmiot zagraniczny, uczestniczący w obrocie gospodarczym, posiada na terytorium danego kraju „stałe miejsce prowadzenia działalności” oraz czy to „stałe miejsce” jest uczestnikiem danej transakcji.

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie wskazują wprost, co należy rozumieć pod pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu, definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L 77/1 z 23 marca 2011 r. z późn. zm.; dalej: Rozporządzenie 282/2011).

Zgodnie z zapisami preambuły Rozporządzenia 282/2011 „podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.” (punkt 4). „Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.” (punkt 14).

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1 z 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE): „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Wykładnia pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, wielokrotnie była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Odwołując się do wyroków TSUE, należy wskazać, że o „stałym miejscu prowadzenia działalności” można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa (vide wyroki w sprawach C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl v. Bundeszentralamt fur Steuern, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.).

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego (własnych zasobów osobowych i rzeczowych) - podatnikowi musi jednak przysługiwać, na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności, porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Tak przykładowo wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, który - odwołując się do wyroku TSUE w sprawie C-260/95 - stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Powyższe wskazuje, że „stałe miejsce prowadzenia działalności” powinno charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo- rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Kluczowe znaczenie ma w tym zakresie rodzaj działalności, jaki prowadzi dany podmiot. Działalność gospodarcza prowadzona w różnych sektorach gospodarki ze względu na swoją specyfikę wymaga innego zaplecza technicznego i personalnego, np. inne jest zaplecze niezbędne do prowadzenia działalności w zakresie handlu towarem, a inne w zakresie świadczenia usług niematerialnych. Mimo tego, w każdym przypadku dla potwierdzenia bądź wykluczenia posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności przez podmiot, należy mieć na względzie przynajmniej minimalną (odpowiadającą danemu rodzajowi) strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Przy czym, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wyżej wskazane kryteria, w ocenie Wnioskodawcy, dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także by samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków podmiot sam świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Na podstawie wymienionych powyżej przesłanek należy więc uznać, że jeżeli dany podmiot:

• posiada w danym państwie, innym niż pozostaje siedzibą jego działalności, odpowiednie zaplecze personalne i techniczne,
• ww. zaplecze posiada strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb,
• ww. zaplecze charakteryzuje się stałością wystarczającą do odbioru i wykorzystania nabywanych usług dla własnych potrzeb, a także w stosunku do świadczenia usług z tego miejsca - to definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności” pozostaje w tym przypadku spełniona, przy czym wszystkie ww. kryteria winny być spełnione łącznie. W przypadku więc, gdy nie jest spełniony chociażby jeden z wyżej wymienionych warunków, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Jednocześnie, o ile utworzenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie możliwe jest nie tylko za pośrednictwem zasobów własnych, o tyle:

• sam fakt posiadania w danym państwie członkowskim (Polsce) współpracującej z podmiotem zagranicznym spółki powiązanej lub podwykonawcy nie przesądza jeszcze o utworzeniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez podmiot zagraniczny w tym państwie – konieczne jest spełnienie wymienionych przesłanek materialnych, w tym niezależności decyzyjnej,
• dla utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem zasobów obcych konieczne jest, aby podmiot zagraniczny posiadał odpowiednią kontrolę nad zasobami osobowymi i technicznymi udostępnionymi przez podmiot trzeci (np. spółkę powiązaną lub usługodawcę) – tj. kontrolę analogiczną do tej, jaką dany podmiot posiada nad swoimi zasobami,
• to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług, tj. podmiot trzeci nie powinien być uznawany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług, które dla tego innego podmiotu świadczy. Oznaczałoby to bowiem, że ten sam podmiot jest jednocześnie usługodawcą i usługobiorcą, co stałoby w sprzeczności ze sformułowanym przez TSUE postulatem uwzględniania rzeczywistości gospodarczej i handlowej.

Brak spełnienia któregokolwiek z tych kryteriów powoduje, że określona struktura, istniejąca w danym państwie członkowskim, nie może zostać zakwalifikowana jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej danego podmiotu. Oznacza to, że w takiej sytuacji podmiot zagraniczny nie posiada w danym państwie członkowskim ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, mając na uwadze orzecznictwo TSUE, cytowane przepisy oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, działalność na terytorium Polski, w szczególności uwzględniająca zawarcie Umowy Toll Manufacturing oraz Umowy Dystrybucji, nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca nie dysponuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednimi zasobami ludzkimi i technicznymi, które umożliwiałyby samodzielne prowadzenie działalności, ani nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej w sposób wystarczająco niezależny od działalności głównej realizowanej w Holandii. W szczególności Wnioskodawca nie posiada kontroli nad zasobami personalnymi i infrastrukturalnymi, którymi dysponuje B. Sp. z o.o. lub D. Sp. z o.o., oraz nie ma w Polsce zasobów umożliwiających zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych dotyczących swojej działalności. W szczególności do zawierania umów i podejmowania kluczowych decyzji w imieniu Wnioskodawcy nie są uprawnieni ani przedstawiciele B. Sp. z o.o./D. Sp. z o.o., ani osoby reprezentujące Wnioskodawcę podczas krótkich wizyt służbowych w Polsce.

Jak wskazano powyżej, dla uznania, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, powinna dysponować w Polsce odpowiednią strukturą osobowo-rzeczową tj. zarówno personelem, jak i zasobami infrastrukturalnymi, niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności oraz konsumowania świadczonych usług. Wspomniana struktura nie może być jedynie odbiorcą usług świadczonych dla potrzeb „centrali” podatnika – usługi faktycznie powinny być świadczone dla potrzeb tej struktury. Jeśli dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) nie jest w stanie skonsumować nabywanych usług, należy ją uznać za niespełniającą przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności. Odpowiednio, stałe miejsce prowadzenia działalności powinno dysponować takimi siłami i środkami, aby mogło realizować działalność gospodarczą danego podmiotu.

Tymczasem analiza okoliczności faktycznych wskazuje, że taka sytuacja nie będzie miała miejsca w odniesieniu do Wnioskodawcy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, w ramach Grupy (...), Wnioskodawca pełni rolę europejskiego pryncypała dla jednostek produkcyjnych i dystrybucyjnych należących do Grupy. Spółka sprawuje kluczowe funkcje i ponosi ryzyka związane z funkcjonowaniem europejskich podmiotów Grupy (...). Wnioskodawca koncentruje w sobie funkcje związane z zarządzaniem kluczowymi kwestiami dla rozwoju europejskiej działalności Grupy. Jest również odpowiedzialny za strategiczne decyzje w zakresie dystrybucji produktów do magazynów docelowych dla klientów końcowych oraz produkcji w Europie. Ponadto, z perspektywy Grupy, Spółka podejmuje decyzje dotyczące tego, co, gdzie i kiedy powinno zostać wyprodukowane.

Wskazane powyżej funkcje są realizowane przez Spółkę przy wykorzystaniu zasobów technicznych i osobowych zlokalizowanych przede wszystkim na terytorium Holandii oraz, w mniejszym zakresie (w ramach tzw. funkcji centralnych), w innych krajach. W szczególności, w Holandii zlokalizowane są zespoły kluczowe dla prowadzenia działalności Spółki, w tym zespół nadzorujący region Europy oraz globalny zespół ds. łańcuchów dostaw. W skład tych zespołów wchodzą liderzy odpowiedzialni za wskazane obszary, w szczególności opracowywanie strategii, nadzór nad procesami produkcyjnymi, planowanie oraz zarządzanie pozyskiwaniem surowców i łańcuchem dostaw oraz kwestie prawne.

Natomiast w Polsce Wnioskodawca nie posiada żadnego personelu ani stałych przedstawicieli. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, jego pracownicy mogą pojawiać się w Polsce jedynie w ramach krótkich podróży służbowych (nieprzekraczających kilku dni pobytu) i mają wówczas ograniczone uprawnienia – w tym nie zawierają żadnych umów w imieniu Spółki oraz nie mają nieograniczonego dostępu do zasobów B. Sp. z o.o. lub D. Sp. z o.o.. Ponadto Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce (jako właściciel, najemca lub w oparciu o inne prawa rzeczowe) żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami lub sprzętem). W Polsce, w związku z opisanym powyżej modelem współpracy z B. Sp. z o.o., znajdują się jedynie surowce, półprodukty, Produkty końcowe oraz Inne produkty należące do Spółki.

W szczególności, B. Sp. z o.o. realizując swoje obowiązki wynikające z Umowy Toll Manufacturing:

• posiada własny sprzęt, wyposażenie i zasoby ludzkie potrzebne do produkcji, które podlegają jego kontroli,
• wykorzystuje własne procedury oraz wiedzę dotyczącą procesów produkcyjnych,
• ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo i jakość procesu produkcji oraz wszelkie koszty związane z tym procesem (tj. koszty pracy pracowników, energii elektrycznej, konserwacji itp.), jak również odpowiedzialność za zgodność towarów ze standardami rynkowymi i wymogami jakości,
• na bieżąco monitoruje oraz ocenia wydajność produkcji w oparciu o cele produkcyjne wyznaczone przez Wnioskodawcę, do których należą: (i) przestrzeganie planu produkcji, czyli realizacja określonej ilości produktów wytwarzanych przez B. Sp. z o.o.; (ii) liczba dni utrzymania zapasów, która odnosi się do czasu, przez jaki surowce oraz opakowania są składowane w magazynach; (iii) udział surowców i opakowań wyprodukowanych przez B. Sp. z o.o., zgodny z wymaganym przez Wnioskodawcę standardem jakości,
• wykonuje czynności związane z opakowaniem oraz etykietowaniem produktów.

Podobnie, D. Sp. z o.o., pełniąc funkcję dystrybutora na podstawie Umowy dystrybucji:

• jest odpowiedzialny za prowadzenie działań marketingowych mających na celu wsparcie sprzedaży Produktów końcowych oraz Innych produktów na rynku polskim,
• wdraża strategie marketingowe, opracowuje materiały oraz prowadzi działalność marketingową w odniesieniu do produktów dystrybuowanych na poziomie lokalnym,
• dysponuje znaczną swobodą w doborze metod kampanii reklamowych, materiałów promocyjnych itp.,
• powyższe działania są realizowane samodzielnie przez pracowników D. Sp. z o.o. lub przy wsparciu agencji marketingowych,
• pełni funkcje związane z identyfikacją potrzeb klientów oraz składaniem zamówień na Produkty końcowe oraz Inne produkty. Określa również zapotrzebowanie na towary na podstawie zamówień składanych przez klientów, a także prognoz sprzedaży oraz analiz rynku,
• zawiera umowy sprzedażowe z klientami we własnym imieniu, a dodatkowo odpowiada za poszukiwanie nowych klientów oraz budowanie relacji, a także za bieżące kontakty z obecnymi klientami,
• negocjuje warunki i zasady sprzedaży, takie jak wolumeny sprzedaży oraz warunki dostaw,
• jest odpowiedzialny za weryfikację opakowań oraz oznakowania dystrybuowanych produktów, aby zapewnić ich zgodność z obowiązującymi normami i standardami,
• zajmuje się obsługą reklamacji dotyczących sprzedawanych towarów.

W ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, że zasoby rzeczowe i osobowe B. Sp. z o.o. lub D. Sp. z o.o. stanowią – w kontekście zagadnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce – zaplecze, którym Spółka może dysponować jak własnym. Sam fakt nabywania usług od podmiotów trzecich nie jest wystarczający do stwierdzenia, że te podmioty dostarczają spółce zagranicznej własne zaplecze personalne, techniczne lub organizacyjne.

Aby mogło to mieć miejsce, dostępność zaplecza należącego do innego podmiotu powinna być porównywalna z dostępnością zaplecza własnego. Ocena współpracy pomiędzy dwoma odrębnymi prawnie i faktycznie podmiotami nie może ograniczać się jedynie do ustalenia jej istnienia – konieczne jest zbadanie możliwości sprawowania przez usługobiorcę kontroli nad zapleczem usługodawcy. Wnioskodawca wskazuje, że było (i jest) to wielokrotnie i konsekwentnie podkreślane w orzecznictwie Trybunału oraz krajowych sądów administracyjnych. Przesłanka ta jest również eksponowana w wydawanych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS). W przypadku braku takiej kontroli, współpraca pomiędzy dwoma podmiotami powinna być oceniana jako standardowa relacja usługobiorca-usługodawca, w ramach której zasoby usługodawcy służą do realizacji danej usługi i są wykorzystywane na potrzeby jego niezależnej działalności gospodarczej.

Jak słusznie podsumował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/WA 1979/16: „W ocenie Sądu należy bowiem podzielić stanowisko zaprezentowane w skardze, że choć personel taki nie musi być »własny« (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowalny jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi”.

W kontekście powyższego należy podkreślić, że Wnioskodawca nie sprawuje kontroli nad zasobami technicznymi i osobowymi B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o., a w konsekwencji nie dysponuje na terytorium Polski wymaganą strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, zgodnie z powołanymi regulacjami oraz orzecznictwem. Nawet jeśli współpraca pomiędzy Wnioskodawcą a B. Sp. z o.o. lub D. Sp. z o.o. jest planowana jako wieloletnia, nie prowadzi to do utworzenia przez Spółkę w Polsce odpowiedniej i niezbędnej struktury osobowo-rzeczowej.

Abstrahując od faktu, że brak odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej w Polsce uniemożliwia Wnioskodawcy utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (wszystkie przesłanki muszą być bowiem spełnione łącznie), Spółka pragnie również podkreślić, że w analizowanej sprawie nie zostanie spełniona przesłanka niezależności działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę w Polsce.

Jak wynika ze wskazanego na wstępie orzecznictwa TSUE, kolejną kluczową przesłanką dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności jest realizacja działalności z wykorzystaniem odpowiednich zasobów w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot w państwie jego siedziby. Niezależność ta rozumiana jest przede wszystkim jako możliwość zawierania umów, podejmowania decyzji zarządczych oraz posiadania odpowiedniej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi obecnymi w danym państwie. Musi zatem istnieć możliwość samodzielnego działania infrastruktury zlokalizowanej poza państwem siedziby działalności gospodarczej danego podmiotu w kierunku generowania obrotu z tytułu czynności opodatkowanych VAT po stronie podatnika.

Tymczasem taka sytuacja nie będzie miała miejsca w odniesieniu do Wnioskodawcy w kontekście jego „obecności” na terytorium Polski. Spółka nie dysponuje w Polsce żadnym personelem ani przedstawicielami, którzy byliby uprawnieni do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności tego podmiotu – czyli osobami, które mogłyby podejmować decyzje dotyczące nawiązywania relacji biznesowych z potencjalnymi klientami i kontrahentami. Jak wskazano na wstępie, osoby uprawnione do podejmowania decyzji dotyczących działalności gospodarczej Spółki oraz zawierania umów w jej imieniu przebywają na terytorium Holandii lub ewentualnie w innych krajach (nie obejmujących jednak Polski). Wspomnianej niezależności decyzyjnej nie można również przypisać pracownikom Wnioskodawcy, którzy przebywają w Polsce jedynie okresowo, gdyż w trakcie swoich kilkudniowych wizyt nie będą uprawnieni do podejmowania takich czynności w imieniu holenderskiej Spółki.

Analogicznie, takiej roli nie można przypisać któremukolwiek z kontrahentów (B. Sp. z o.o., D. Sp. z o.o. lub któremukolwiek z innych kontrahentów) realizujących czynności na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski, których ze Spółką łączy standardowa relacja usługobiorca-usługodawca, a nie relacja charakteryzująca się niezależnością decyzyjną w prowadzeniu działalności. Czynności takie jak zawieranie umów, przyjmowanie zleceń czy zobowiązywanie się do dokonywania jakichkolwiek czynności opodatkowanych nie są objęte zakresem obowiązków realizowanych na rzecz Spółki przez jej kontrahentów. W praktyce zatem prowadzenie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę podporządkowane jest decyzjom podejmowanym przez osoby zarządzające, które obecne są poza Polską.

Ponadto, należy ponownie podkreślić, że Wnioskodawca nie sprawuje wymaganej kontroli nad zasobami B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o., w kontekście utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności, ani nad ich zapleczem osobowo-rzeczowym. Nie ma on uprawnień do podejmowania decyzji dotyczących tego zaplecza w sposób analogiczny do działań podejmowanych w odniesieniu do własnych zasobów. Wniosku tego nie zmienia fakt, że B. Sp. z o.o. oraz D. Sp. z o.o. działają w ramach jednej Grupy, gdzie Wnioskodawca pełni opisaną powyżej funkcję pryncypała. Fakt, że Spółka nakreśla pewne kierunki działalności Grupy, co jest niezbędne w przypadku podmiotów gospodarczych działających w ramach międzynarodowych struktur powiązanych kapitałowo, nie powoduje per se, że Wnioskodawca może utworzyć stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Jak podkreślał bowiem niejednokrotnie TSUE w swoich orzeczeniach, istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium danego państwa członkowskiego nie można wywieść z samego faktu, że podmiot zagraniczny posiada w tym państwie swoją spółkę zależną (przykład: Wyrok TSUE z dnia 7 maja 2020 r. o sygn. C-547/18 w sprawie Dong Yang Electronics sp. z o.o.).

Na podstawie Umowy Toll Manufacturing, wybrani przedstawiciele Wnioskodawcy są uprawnieni do wstępu na teren Producenta, w celu przeprowadzenia kontroli Produktów końcowych, zweryfikowania poszczególnych etapów ich produkcji, jak również sposobu zabezpieczenia surowców, półproduktów, materiałów oraz Innych produktów będących własnością Spółki. Jest to jednak pewnym standardem rynkowym w przypadku umów produkcji na zlecenie, gdzie usługobiorca powinien dysponować uprawnieniem do zweryfikowania poziomu świadczonych na jego rzecz usług. Takie działanie żadną miarą nie świadczy o sprawowaniu przez Spółkę kontroli nad zapleczem usługodawcy. Przedmiotowe czynności mogą odbywać się wyłącznie po uprzednim zawiadomieniu i w godzinach pracy B. Sp. z o.o., a zatem nie w oparciu o swobodną decyzję Wnioskodawcy. Spółka nie dysponuje zatem w tym zakresie autonomią decyzyjna analogiczną do tej, która cechuje pozycję właściciela w stosunku do jego własnych zasobów (a taki poziom uprawnień powinna dysponować holenderska spółce, by mogła ona zostać uznana za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce).

W ramach opisanej współpracy Spółka nie jest uprawniona (ani na podstawie Umowy Toll Manufacturing, ani Umowy Dystrybucji) do ustalania bądź kontrolowania codziennych czynności Producenta lub Dystrybutora, kontrolowania procedur zarządczych i finansowych, nadzorowania personelu czy też podejmowania zobowiązań w imieniu kontrahentów.

W rezultacie zasoby, z których Wnioskodawca zamierza korzystać na przedstawionych powyżej zasadach, nie będą charakteryzować się wymaganą w orzecznictwie niezależnością. Zasoby dostępne w Polsce nie są bowiem wystarczające do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę bez wsparcia centrali w Holandii. W Polsce nie będą bowiem realizowane kluczowe czynności, które świadczą o posiadaniu w kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, takie jak zawieranie umów, produkcja czy sprzedaż produktów końcowych przez zasoby osobowe kontrolowane przez Spółkę, a także magazynowanie w ramach przestrzeni magazynowej zarządzanej przez B. Sp. z o.o.

Skoro w orzecznictwie TSUE kryterium niezależności decyzyjnej stanowi jeden z warunków sine qua non dla uznania, że podatnik dysponuje w danym miejscu stałym miejscem prowadzenia działalności, to brak niezależności prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce uniemożliwia Wnioskodawcy posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Zatem, w świetle przedstawionych okoliczności nie można stwierdzić, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT na terytorium Polski.

Przyjęcie przeciwnego stanowiska byłoby w oczywistej sprzeczności z konkluzjami Trybunału zawartymi w wyroku w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie), które jednoznacznie potwierdzają, że podmiot trzeci nie powinien być uznawany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu w zakresie usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Oznaczałoby to bowiem, że ten sam podmiot pełni jednocześnie rolę usługodawcy i usługobiorcy, co, jak podkreślano wcześniej, stałoby w sprzeczności z postulatem Trybunału dotyczącym uwzględniania rzeczywistości gospodarczej i handlowej.

Wnioskodawca pragnie również zwrócić uwagę, że przedstawione powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych wydanych dotychczas przez DKIS. W swojej praktyce organ wielokrotnie odnosił się specyficznie do zagadnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT w kontekście współpracy w ramach umów typu toll manufacturing oraz umów dystrybucyjnych. W szczególności istnieje utrwalona linia interpretacyjna, zgodnie z którą standardowa współpraca w ramach tego typu umów nie kreuje dla podmiotu zagranicznego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

I tak, w ramach przykładu:

• w interpretacji z dnia 12 lipca 2022 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.187.2022.2.RST, DKIS wskazał: „Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Spółkę z usług spółki B nie oznacza, że jej zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli/nie nadzoruje zasobów technicznych/rzeczowych B Pracownicy Spółki nie zarządzają także personelem technicznym czy pracownikami na produkcji B, mogą jednak udzielać im wskazówek na zasadzie współpracy, np. dotyczących procesów produkcji. Ponadto pracownicy Spółki nie podejmują decyzji dotyczących spraw kadrowych B, np. nie decydują o zatrudnianiu, urlopach, godzinach pracy itp. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie zorganizowała zaplecza technicznego ani osobowego świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W tym konkretnym przypadku mimo, że obecnie przyjęty model biznesowy funkcjonuje od 2010 r. i Spółka nie planuje zmiany aktualnie przyjętego modelu biznesowego przewidującego nabywanie od B Usług, należy stwierdzić, że nie zostaną spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.
• w interpretacji z dnia 24 maja 2023 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.152.2023.1.MR, DKIS wskazał: „Z treści wniosku wynika, że „A” jest spółką kapitałową prawa holenderskiego, zarejestrowaną dla celów VAT, m.in. w Holandii oraz w Polsce. Natomiast „B” jest spółką kapitałową prawa polskiego oraz czynnym podatnikiem VAT w Polsce. „B” świadczy na rzecz „A” usługę produkcji na zlecenie, tzw. toll manufacturing. W ramach Umowy Toll Manufacturing, „A” zleca „B” produkcję towarów z materiałów powierzonych. W tym zakresie „B” zajmuje się produkcją Towarów z surowców, półproduktów i materiałów dostarczonych przez „A”, zgodnie ze specyfikacją Towarów określoną przez „A”, względnie innymi instrukcjami. Ponadto w ramach ww. umowy „B”:
• posiada własny sprzęt, wyposażenie i zasoby ludzkie potrzebne do produkcji, które podlegają jego kontroli;
• wykorzystuje własne procedury oraz wiedzę dotyczącą procesów produkcyjnych;
• ponosi wyłączną odpowiedzialność za bezpieczeństwo i jakość procesu produkcji oraz wszelkie koszty związane z tym procesem (tj. koszty pracy pracowników, energii elektrycznej, konserwacji, najmu, podatków, utylizacji odpadów, ubezpieczenia itp.), jak również odpowiedzialność za zgodność Towarów ze standardami rynkowymi i wymogami jakości;
• sugeruje przewidywany wolumen produkcji w danym okresie, zatwierdzany następnie przez „A”.

Towary po zakończonym procesie produkcyjnym, pozostają na terenie Polski i są magazynowane przez „B” na zlecenie „A”. Ponadto, „A” - jak już wyżej wskazano - nie dysponuje w Polsce (jako właściciel, najemca, lub w oparciu o inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami, magazynami, biurami, urządzeniami, sprzętem). W Polsce, znajdują się jedynie należące do „A” surowce, półprodukty, materiały i Towary.

W związku z realizacją produkcji Towarów z materiałów powierzonych, na podstawie Umowy Toll Manufacturing, „B” należne jest od „A” wynagrodzenie.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, wskazać należy, że wykonywane przez „B” usługi produkcji Towarów na zlecenie, wykonywane na podstawie Umowy Toll Manufacturing, stanowią usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy. Do ww. usług tych nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.

Przy tym, usługobiorca - „A” - posiada siedzibę działalności gospodarczej w Holandii oraz jak ustalono w interpretacji - nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, w tym przypadku, w celu określenia miejsca świadczenia usług realizowanych przez „B” na rzecz „A” zastosowanie znajduje zasada ogólna wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy. W konsekwencji, miejsce świadczenia oraz opodatkowania przedmiotowych usług znajduje się w kraju siedziby „A”, tj. w Holandii.

Tym samym, usługi produkcji na zlecenie świadczone na podstawie zawartej Umowy Toll Manufacturing, świadczone przez „B”, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie będą opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Usługi te będą opodatkowane stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy w kraju siedziby Spółki, tj. w Holandii.

W związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym „A” nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego i w konsekwencji miejscem świadczenia usług produkcji na zlecenie w ramach Umowy Toll Manufacturing, świadczonych przez „B” na rzecz „A”, nie jest terytorium Polski, lecz - stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy - kraj w którym znajduje się siedziba „A”, tj. Holandia.”

• w interpretacji z dnia 12 października 2022 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.367.2022.2.RST DKIS wskazał: „Zaplecze personalne i techniczne powinno funkcjonować w ramach odpowiedniej struktury, która umożliwia stałemu miejscu prowadzenie działalności gospodarczej, odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb. Istniejące zaplecze personalne i techniczne musi być w stanie prowadzić działalność gospodarczą. Natomiast w analizowanym przypadku struktura jaką dysponuje Spółka na terytorium Polski nie jest w stanie skonsumować nabywanych usług. Zaplecze osobowe i techniczne Usługodawcy nad którym Wnioskodawczyni nie posiada kontroli nie jest w stanie prowadzić niezależnej działalności. Nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w kraju siedziby posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Działalność, jaka jest prowadzona w Polsce nie cechuje się samodzielnością w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa, jest to działalność pomocnicza mająca na celu wsparcie głównej działalności Spółki prowadzonej w kraju siedziby. Natomiast takiej działalności nie można uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”
• w interpretacji z dnia 29 lipca 2022 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.177.2022.2.MR, DKIS wskazał: „ pomimo, że Spółka XA - której Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem - powstała na potrzeby realizacji nowej inwestycji produkcyjnej w Polsce oraz wykonuje usługi produkcyjne wyłącznie na rzecz XS, przy wykorzystaniu częściowo własnych oraz, w znacznej mierze, powierzonych jej zasobów technicznych (tj. maszyn i urządzeń) przez XS, oraz pomimo usług nabywanych od spółki XT, Wnioskodawca nie zorganizował w Polsce odpowiedniego zaplecza osobowego i technicznego, świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W analizowanej sprawie, Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwać bezpośrednia kontrola nad personelem/pracownikami XA, którzy są zaangażowani w świadczenie usług produkcyjnych. Wnioskodawcy również nie przysługuje/nie będzie przysługiwać kontrola nad personelem/pracownikami oraz zasobami technicznymi spółki XT, od której XS nabywa usługi, o których mowa powyżej”.
• w interpretacji z dnia 9 grudnia 2021 r. o sygn. IPPP3/4512-4/16-4/S/21/RST, DKIS wskazał: „Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. (...) Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego. (...) Niemniej jednak korzystanie przez Wnioskodawcę z usług Podwykonawcy nie oznacza, że jego zaplecze personalne pozostaje w bezpośredniej zależności od Wnioskodawcy i stanowi jego stałe miejsce prowadzenia działalności. Wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. (...) Pracownicy Podwykonawcy nie mogą być więc uznani za element zasobów Skarżącej. Ponadto (...) za taki element nie mogą być uznani pracownicy Spółki powiązanej (...), bowiem także oni nie mają żadnych uprawnień do ingerowania w proces produkcji przędzy, spółka ta ma jedynie kontrolować jakość, i to w ramach umowy ze Skarżącą, a nie z Podwykonawcą, i nie może działać wobec Podwykonawcy w imieniu Skarżącej. Natomiast w odniesieniu do niezależności decyzyjnej, z wniosku wynika, że decyzje dotyczące nabywanej w Polsce usługi podejmowane są przez zarząd w Niemczech, w Polsce nie rezyduje żadna osoba uprawniona w tej kwestii”.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, nie utworzył on na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności, nie zostały spełnione warunki dotyczące posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego oraz personalnego, a także warunki dotyczące stałości i samodzielności prowadzenia działalności w Polsce.

Powyższe oznacza, że zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, miejsce świadczenia usług nabywanych od polskich usługodawców (w tym umowy Toll Manufacturing) powinno znajdować się poza terytorium Polski, w kraju siedziby Wnioskodawcy, tj. w Holandii. W związku z tym, w przypadku otrzymywania przez Wnioskodawcę faktur za wspomniane usługi z naliczonym podatkiem VAT, nie powinien mieć prawa do odliczenia tego podatku (gdyż naliczanie polskiego VAT jest nieprawidłowe, a w Holandii należy zastosować mechanizm odwrotnego obciążenia).

Uzasadnienie stanowiska pytanie nr 2

Na podstawie ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) przewidziano wejście w życie przepisów dotyczących Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) z dniem 1 lipca 2024 r. Jednakże, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2024 r. poz. 852; dalej: ustawa nowelizująca), termin obowiązkowego stosowania Krajowego Systemu e-Faktur został przesunięty na dzień 1 lutego 2026 r.

Stanowisko do art. 106ga ust. 1-5, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r., podatnicy będą zobowiązani do wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Ustęp 2 wskazuje przypadki, w których obowiązek ten nie będzie miał zastosowania, w szczególności w odniesieniu do określonych kategorii faktur lub podatników. W związku z tym obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

• przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;
• przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;
• przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach; 
• na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;
• w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s;
• podatnika korzystającego ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113a ust. 1;

Reasumując, zgodnie z ust. 2 pkt 1 przywołanego powyżej przepisu, z obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pomocą KSeF wyłączone są podmioty, które nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca jej prowadzenia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca przyjmuje założenie, iż przepisy art. 106ga ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu przewidzianym w aktualnym projekcie nowelizacji, które stanowią podstawę prawną dla wystawiania oraz odbierania faktur ustrukturyzowanych, nie ulegną istotnym modyfikacjom. Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych za pośrednictwem KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.