Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 lipca 2025 r. (data wpływu 28 lipca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu (...) 2006 r. zawarł Pan (wspólnie z żoną A.A) z X. umowę o kredyt hipoteczny Nr (...) w wysokości 84 700,39 CHF. Po przekształceniach stroną umowy ostatnio był Y. (KRS (...)).

W związku ze stwierdzonymi wadami umowy o kredyt, skutkującymi jej nieważnością, w dniu (...) 2024 r. zażądali Państwo od Banku zwrotu kwoty 126 108 zł. Na kwotę ujętą w wezwaniu składały się: różnica pomiędzy sumą wpłat w PLN na kapitał (248 208,95), a wyrażoną w PLN kwotą uruchomienia kredytu (193 537,82 zł), odsetkami wpłaconymi w PLN (35 791 zł), sumą wpłat na kapitał w CHF (6 355 CHF) i odsetkami (145 CHF) w przeliczeniu na PLN (wg kursu średniego NBP z 5 sierpnia 2024 r. – 4,62), składką ubezpieczenia pomostowego 2 048,98 PLN.

Po wymianie korespondencji w tej sprawie w dniu (...) 2025 r. została zawarta ugoda z bankiem, na mocy której bank zobowiązał się wypłacić na Państwa rzecz 97 000 zł, a ponadto zaniechał dochodzenia kapitału (umorzył) niewymagalnego na dzień podpisania umowy w łącznej kwocie 13 727,51 zł.

Uzupełnienie

Swoje roszczenia wobec banku wywodził Pan z nieważności umowy o kredyt. Aczkolwiek ugoda tego nie określa, umowa o kredyt była nieważna, a przedmiotem negocjacji i zasadniczych postanowień ugody był sposób i zakres rozliczeń zwrotnych. Nie było bowiem innego prawnego powodu (causa) zawarcia przez bank ugody, jak ochrona przed dalej idącymi roszczeniami wywodzonymi z nieważności umowy. W ugodzie w istocie chodziło o ustalenie zakresu zwrotu świadczeń dokonanych w wyniku nieważnej umowy i zaniechanie wykonywania tej umowy na przyszłość.

Ponadto doprecyzował Pan, że:

1)umowę o kredyt hipoteczny zawarł na lat 19 i 8 miesięcy (236 miesięcy);

2)zgodnie z umową za spłatę kredytu odpowiadał solidarnie z żoną;

3)zaciągnięty kredyt 84 700,39 CHF (205 830,42 zł wg kursu zastosowanego przez bank do przeliczenia zobowiązania w CHF z daty uruchomienia kredytu) został wykorzystany w kwocie 21 515,18 CHF (52 284,04 zł) i 42 477,77 CHF (103 223,99 zł) na spłatę wcześniej zaciągniętych kredytów na budowę budynku mieszkalnego (hipotecznych), a w kwocie 15 649,17 CHF (38 029,06 zł) na spłatę kredytu konsumpcyjnego; ponadto z kredytu tego opłacone zostały składki na ubezpieczenie kredytu na okres do ustanowienia hipoteki (1 024,98 zł);

4)zabezpieczenie ustanowiono na prawie wieczystego użytkowania nieruchomości, na której wzniesiony został sfinansowany z kredytu budynek mieszkalny (prawo to następnie zostało przekształcone we własność);

5)kwota wypłacona przez bank w związku z ugodą stanowi zwrot wpłaconych odsetek i części kapitału; ugoda tego nie precyzuje, natomiast w ten sposób określił Pan żądanie w skierowanym do banku wezwaniu do zwrotu;

6)wypłacona przez bank kwota (jak i łącznie z kwotą „umorzoną”) mieści się w kwocie (jest znacznie niższa) niż łączna kwota, którą przekazał Pan na rzecz banku w ramach spłaty kredytu;

7)bank zamierza wystawić PIT-11 w związku ze zwrotem kredytu (tak w zakresie wypłaty, jak i „umorzenia”);

8)wniosek dotyczy tego samego stanu faktycznego, w zakresie tej samej regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosi się jedynie do różnego rodzaju zobowiązań banku wynikających z tego samego zdarzenia (ugody).

Pytanie

Czy wypłata dokonana na Pana rzecz oraz kwota zwolnienia, które każda z osobna oraz łącznie nie przekraczają kwoty nadpłaconej w wykonaniu nieważnej umowy, tj. jest niższa od sumy dokonanych wpłat od kwoty przekazanej do Pana dyspozycji zgodnie z umową kredytową, stanowi przychód do opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych. Przewidziane w ugodzie rozliczenie, tak w zakresie kwoty wypłaconej w pieniądzu, jak i wynikającej z umorzenia pozostałego do spłaty kapitału stanowi zadośćuczynienie obowiązkowi zwrotu świadczenia nienależnego i potwierdzenia nieistnienia obowiązku dokonywania dalszych spłat, niezależnie od tego jak te kwestie zostały ujęte w ugodzie.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzował Pan, że Pana intencją jest uzyskanie interpretacji indywidulanej w zakresie ustalenia, czy zobowiązania banku wynikające z ugody, a zatem kwota wypłacona przez bank i suma niepobranych rat kredytu („umorzonych”) stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pana intencją natomiast nie jest uzyskanie stanowiska, czy „umorzona” kwota podlega zaniechaniu poboru podatku dochodowego.

Pana stanowisko w sprawie

Prezentuje Pan stanowisko, zgodnie z którym wykonanie przez bank zobowiązań wynikających z ugody, tak w zakresie wypłaty (zwrotu części dokonanych wpłat), jak i kwoty, którą bank zobowiązał się nie pobierać („umorzył”) nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłata dokonana na rzecz kredytobiorcy oraz kwota zwolnienia, które każda z osobna oraz łącznie nie przekraczają kwoty nadpłaconej w wykonaniu nieważnej umowy, tj. jest niższa od sumy dokonanych wpłat przez kredytobiorców od kwoty przekazanej do ich dyspozycji zgodnie z umową kredytową, nie stanowi przychodu do opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych. Ponieważ w wyniku ugody doszło do całościowego rozliczenia umowy kredytu, a po rozliczeniu bank zatrzymał kwotę wyższą niż kwota przekazaną podatnikowi tytułem uruchomienia kredytu, brak jest przychodu w rozumieniu tej ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są:

1)pieniądze i wartości pieniężne, które:

·zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

2)wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli takie przysporzenia majątkowe, które mają postać:

·świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa);

·nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi).

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym, uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „niewymagające opłaty, takie, za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Nieodpłatne świadczenie w znaczeniu prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są:

-inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w przytoczonym już wcześniej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071):

Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Z opisu sprawy wynika, że (...) 2006 r. zawarł Pan wspólnie z żoną z X. umowę o kredyt hipoteczny Nr (...) w wysokości 84 700,39 CHF (205 830,42 zł wg kursu zastosowanego przez bank do przeliczenia zobowiązania w CHF z daty uruchomienia kredytu). Zaciągnięty kredyt został wykorzystany w kwocie 21 515,18 CHF (52 284,04 zł) i 42 477,77 CHF (103 223,99 zł) na spłatę wcześniej zaciągniętych kredytów na budowę budynku mieszkalnego (hipotecznych), a w kwocie 15 649,17 CHF (38 029,06 zł) na spłatę kredytu konsumpcyjnego. Ponadto z kredytu tego opłacone zostały składki ubezpieczanie kredytu na okres do ustanowienia hipoteki (1 024,98 zł). Zabezpieczenie ustanowiono na prawie wieczystego użytkowania nieruchomości, na której wzniesiony został sfinansowany z kredytu budynek mieszkalny (prawo to następnie zostało przekształcone we własność). Następnie 4 lutego 2025 r. została zawarta ugoda, na mocy której bank zobowiązał się wypłacić na Państwa rzecz 97 000 zł, a ponadto zaniechał dochodzenia kapitału (umorzył) niewymagalnego na dzień podpisania umowy w łącznej kwocie 13 727,51 zł. Kwota wypłacona przez bank w związku z ugodą stanowi zwrot wpłaconych odsetek i części kapitału. Wypłacona przez bank kwota (jak i łącznie z kwotą „umorzoną”) mieści się w kwocie (jest znacznie niższa) niż łączna kwota, którą przekazał Pan na rzecz banku w ramach spłaty kredytu.

Z przytoczonej w niniejszej interpretacji definicji przychodu, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wywieść należy, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Zatem mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy – wbrew Pana stanowisku – że wartość umorzonej części kredytu na podstawie zawartej ugody z bankiem w łącznej kwocie 13 727,51 zł stanowi dla Pana przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast – w odniesieniu do wypłaconej przez bank kwoty 97 000 zł – skoro na podstawie opisanej ugody dotyczącej kredytu hipotecznego udzielonego w CHF otrzymał Pan zwrot zapłaconej ponad kapitał kwoty, a tym samym kwota ta – na co wskazują okoliczności sprawy – mieści się w kwocie spłaconych rat, to uznać trzeba, że nie uzyska Pan faktycznie korzyści majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w Pana majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym – jak słusznie Pan wskazał – w związku z wypłatą przez bank kwoty 97 000 zł wynikającej z ugody, po Pana stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.

Wobec powyższego, oceniając Pana stanowisko całościowo uznano je za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto należy podkreślić, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z tym, interpretacje te wywierają skutki prawne jedynie w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Pana jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (Pana żony).

Należy zastrzec, że interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście sformułowanego pytania interpretacyjnego, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii opisanych we wniosku i jego uzupełnieniu, a w szczególności, czy w odniesieniu do umorzonej przez bank kwoty wierzytelności, przysługuje zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.