Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 czerwca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości skorzystania z ulgi na powrót. W odpowiedzi na wezwania uzupełniła go Pani w dniach 9 i 10 lipca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Jest Pani obywatelką Polski. Urodziła się Pani i wychowała w Polsce. W okresie od lutego 2017 r. do lutego 2022 r. przebywała Pani w Niemczech przez 4 lata, 11 miesięcy i kilka dni. W tym czasie była Pani zatrudniona w niemieckiej firmie na podstawie umowy o pracę, co oznacza, że Pani wynagrodzenie podlegało opodatkowaniu na terytorium Niemiec. W latach 2019-2021 oraz od początku 2022 r. do momentu przeprowadzki do Polski Pani miejsce zamieszkania oraz centrum interesów życiowych było w Niemczech. Odprowadzała tam Pani podatki dochodowe oraz obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Podczas pobytu w Niemczech Pani kontakty z Polską były ograniczone do wizyt rodzinnych (okresy świąteczne i wakacyjne). Pani życie zawodowe, społeczne i rodzinne było skoncentrowane w Niemczech. W latach 2017-2021, Pani pobyt w Polsce nie przekraczał 183 dni w roku. Przez cały wskazany okres Pani miejsce zamieszkania i rezydencja podatkowa znajdowały się w Niemczech. Posiadała tam Pani szeroki krąg znajomych i przyjaciół, z którymi utrzymywała Pani bliskie relacje. Aktywnie uczestniczyła Pani w życiu kulturalnym – uczęszczała Pani na koncerty, wystawy, festiwale oraz wydarzenia społeczne. Brała Pani udział w różnych inicjatywach lokalnych, co dodatkowo podkreśla Pani zaangażowanie w życie w Niemczech. Była Pani członkiem klubu sportowego oraz regularnie uczestniczyła w zajęciach językowych, które pomagały Pani w dalszej integracji z tamtejszą społecznością. Niemcy były dla Pani nie tylko miejscem pracy, ale również domem, w którym planowała Pani swoją przyszłość. W Niemczech zawarła Pani związek małżeński (ślub odbył się w Polsce), urodziło się Pani dziecko, i to tam prowadziła Pani swoje życie rodzinne i zawodowe. W czasie pobytu za granicą zaszła Pani w ciążę i urodziła (...) 2020 r. syna. Korzystała Pani z niemieckiej opieki medycznej, lekarzy oraz położnej. W ramach niemieckiego systemu zatrudnienia przebywała Pani na rocznym urlopie macierzyńskim, otrzymując świadczenia zgodnie z niemieckimi przepisami prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. W Polsce posiadała Pani wyłącznie konto bankowe. Nie posiadała Pani nieruchomości, działalności gospodarczej ani innych składników majątkowych. W Niemczech wynajmowała Pani mieszkanie, była tam Pani zameldowana, co potwierdza Pani stałe miejsce pobytu w ww. latach. Posiadała Pani tam konto bankowe i uzyskiwała dochody z tytułu umowy o pracę. Po urodzeniu dziecka otrzymywała Pani zasiłek rodzicielski. Z Niemiec prowadziła Pani interesy życiowe oraz społeczne. Nie posiada Pani odrębnego certyfikatu rezydencji, jednak rozliczała się Pani corocznie z niemieckim urzędem skarbowym jako rezydent podatkowy. Posiada Pani dokumenty potwierdzające ten fakt. W dokumentacji potwierdzającej ten fakt, posiada Pani również:

·umowy o pracę,

·niemieckie zeznania podatkowe,

·umowy najmu mieszkań,

·paski wynagrodzeń,

·wyciągi z kont bankowych,

·akt urodzenia dziecka.

Dokumenty te potwierdzają Pani rezydencję podatkową w Niemczech w latach 2017–2022. Pani powrót do Polski nie był planowany – zdecydowała się Pani na niego w wyniku nieprzewidzianych okoliczności życiowych, które wpłynęły na sytuację osobistą i zmusiły do podjęcia decyzji o zmianie miejsca zamieszkania. Przeprowadziła się Pani na początku lutego 2022 r. Po powrocie do Polski, całe centrum życiowe znajdowało się w Polsce. Zarejestrowała się Pani w Urzędzie Pracy w X, aby uzyskać wsparcie w znalezieniu zatrudnienia. W roku 2023 podjęła Pani pracę w firmie Y, w której pracuje do dziś. Przed podjęciem pracy nie posiadała Pani innych źródeł dochodu w Polsce, a Pani obowiązki podatkowe przez cały okres pobytu w Niemczech były regulowane wyłącznie na tamtejszym rynku. Po podjęciu pracy skorzystała Pani z ulgi dla powracających do kraju zgodnie z obowiązującymi przepisami. Korzysta Pani z ulgi na powrót od lutego 2023 r., tj. od momentu podjęcia pracy w Polsce. Dochody uzyskuje Pani z tytułu umowy o pracę. Zwolnienie z podatku miało na celu wsparcie reintegracji w Polsce oraz dostosowania się do nowej sytuacji życiowej i zawodowej, co było dla Pani istotne ze względu na zmianę miejsca zamieszkania oraz konieczność adaptacji po kilku latach spędzonych za granicą. Podczas pobytu w Niemczech aby prawidłowo rozliczyć się z podatku za rok poprzedni, niemiecki urząd skarbowy wymagał od Pani zaświadczenia EU/EWR. Aby otrzymać ww. wymienione zaświadczenie musiała Pani złożyć PIT-36 przez księgowych zwany PIT-0. PIT był składany aby po jego złożeniu i rozliczeniu, urząd skarbowy mógł wystawić Pani zaświadczenia EU/EWR, w celu, aby urząd niemiecki mógł poprawnie rozliczyć podatek dochodowy w Niemczech. Dokument ten potwierdzał, że nic nie łączyło Pani z Polską, nie posiadała Pani żadnych korzyści majątkowych w Polsce, a swoje centrum interesów życiowych prowadziła Pani w Niemczech. Polski urząd nie poświadczał w tym zaświadczeniu, że miała Pani miejsce zamieszkania w Polsce. Urząd potwierdzał jedynie wysokość osiągniętych przychodów, a nie kwestie rezydencji podatkowej. W samym formularzu EU/EWR nie ma jednoznacznego potwierdzenia miejsca zamieszkania, a jego celem jest przekazanie danych dochodowych do zagranicznego organu podatkowego, w tym przypadku do niemieckiego Finanzamtu. Nie wie Pani dlaczego, urząd niemiecki tego wymagał, ale bez tego nie mogła się Pani rozliczyć z podatku. We wniosku składanym w Polsce podała Pani adres domu rodzinnego, ponieważ nie posiadała adresu zamieszkania w Polsce. Po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego brak dochodów z Polski otrzymała Pani częściowy zwrot podatku z Niemiec. W momencie składania zeznania podatkowego, stałym miejscem zamieszkania były Niemcy gdzie posiadała Pani też meldunek. Przed złożeniem wniosku o wydanie EU/EWR skonsultowała Pani wniosek z pracownikiem urzędu, informując go że nie posiada polskiego adresu. Urzędnik poinformował Panią, że nie obsługują zagranicznych adresów i proszą o wypisanie adresu zameldowania w Polsce. W latach 2019-2021 „już mąż” pracował i mieszkał z Panią w Niemczech, wynajmowali Państwo razem mieszkanie oraz opłacali Państwo życie w ww. kraju. W okresie od września 2021 r. do lutego 2022 r. (do dnia Pani powrotu do Polski) Pani mąż przebywał w Polsce, bez Pani i dziecka. Mąż był zmuszony przyjechać wcześniej z konieczności przeprowadzenia badań na rynku pracy oraz podjęcia zatrudnienia w Polsce. Pani pozostała w Niemczech z synem. Była Pani zmuszona pozostać w Niemczech z tego powodu, że Pani umowa o pracę zakończyła się z dniem 31 stycznia 2022 r. Po zakończeniu umowy i zamknięciu spraw w Niemczech powróciła Pani do Polski aby móc z mężem na nowo zacząć wspólne życie w Polsce. Na cały stan faktyczny posiada Pani świadectwo pracy. Dnia 11 lutego 2025 r. otrzymała Pani telefon z Urzędu Skarbowego w (...), w którym poinformowano Panią, że musi złożyć korektę rozliczenia za rok 2023, ponieważ rzekomo ulga się Pani nie należy. Argumentacja urzędu opiera się na fakcie, że w trakcie Pani pobytu w Niemczech był pobierany PIT-36 z Polski. Dokument ten był niezbędny do rozliczenia się z niemieckim urzędem skarbowym, aby udowodnić, że nie posiadała Pani dochodów w Polsce. W Pani przekonaniu nie stanowi to podstawy do odmowy zastosowania ulgi. Dokument nie potwierdza Pani miejsca zamieszkania w Polsce, a nie mogła Pani odmówić przedłożenia dokumentu w niemieckim urzędzie skarbowym. Uzupełniając wniosek potwierdziła Pani, że w latach 2019-2021 oraz w okresie od 1 stycznia 2022 r. do dnia powrotu do Polski miała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech, zgodnie z wewnętrznym prawem tego kraju, wskazując jednocześnie, że w ww. okresie wynajmowała Pani mieszkanie w Niemczech oraz posiadała Pani meldunek na terenie tego Państwa. Na dowód może przedstawić Pani niemiecki meldunek oraz rachunki za wynajmowane mieszkanie.

Swoje gospodarstwo domowe prowadziła Pani w Niemczech, gdzie wychowywała Pani syna do dnia powrotu do Polski. W tym okresie wszystkimi sprawami majątkowymi zarządzała Pani z Niemiec W latach 2019, 2020, 2021 oraz w okresie od 1 stycznia 2022 r. do dnia powrotu do Polski posiadała Pani stałe miejsce zamieszkania w Niemczech. W Niemczech zamieszkała Pani w 2017 r. i od tamtego dnia do dnia powrotu do Polski tam Pani przebywała. Na dowód posiada Pani rachunki za całoroczny wynajem mieszkania oraz umowę o pracę w całym tym okresie.

W latach 2019, 2020, 2021 oraz w okresie od 1 stycznia 2022 r. do dnia powrotu do Polski zazwyczaj Pani przebywała w Niemczech. Do Polski przyjeżdżała Pani w celu spotkania się w rodzicami oraz rodzeństwem. Zazwyczaj na urlop świąteczny lub wakacyjny, które nie trwały dłużej niż 14 dni.

W ww. okresie – poza kontem bankowym nie posiadała Pani powiązań majątkowych z Polską. Wynajmowała Pani mieszkanie w Niemczech oraz posiadała tam meldunek w tym okresie. Wraz z synem przebywała Pani tam do powrotu do Polski. W Niemczech posiadała Pani rachunek bankowy, a nawet kredyt.

Pytanie

Czy w przedstawionej sytuacji w latach 2023-2026 może Pani skorzystać z ulgi na powrót na podstawie art. 21 ust.1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ulga dla powracających przysługuje osobom, które:

1)Przebywały za granicą co najmniej 3 lata przed powrotem do Polski,

2)Powróciły do Polski po 1 stycznia 2022 r.

W Pani ocenie, biorąc pod uwagę powyższe, spełnia Pani wszystkie warunki do skorzystania z ulgi, ponieważ:

·Przebywała Pani za granicą ponad 3 lata,

·Powróciła Pani do Polski po 1 stycznia 2022 r.,

·W okresie pobytu w Niemczech nie osiągała Pani dochodów w Polsce, a Pani zobowiązania podatkowe regulowane były wyłącznie na terytorium Niemiec.

Dodatkowo, obowiązujące przepisy nie wykluczają możliwości skorzystania z ulgi z powodu przedstawienia dokumentu EU/EWR w Niemczech. Jego złożenie wynikało jedynie z wymogu niemieckiego urzędu skarbowego, nie oznaczało osiągania dochodów w Polsce ani podlegania polskiemu systemowi podatkowemu w okresie Pani pobytu w Niemczech. Pani zdaniem, w przedstawionej sytuacji przysługuje Pani prawo do skorzystania z ulgi na powrót w latach 2023-2026. Posiada Pani dokumenty potwierdzające, iż Pani centrum interesów życiowych znajdowało się w Niemczech. Pracowała Pani tam, założyła tam rodzinę, mieszkała oraz uczestniczyła w życiu społecznym miasteczka, w którym Pani mieszkała. Dokumenty, które pobierała Pani w Polsce były niezbędne do prawidłowego rozliczenia z urzędem niemieckim. W przypadku ich niepobierania, nie mogłaby Pani rozliczyć się poprawnie z urzędem niemieckim, co by komplikowało Pani życie w tym kraju.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są:

Przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte:

a)ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy,

b)z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,

c)z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,

d)z zasiłku macierzyńskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa

-w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

Na podstawie art. 21 ust. 39 ustawy:

Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 43 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że:

1)w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz

2)podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:

a)trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

b)okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

3) podatnik:

a)posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub

b)miał miejsce zamieszkania:

-nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub

-na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz

4)posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz

5)nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ustawy:

Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł.

Ponadto z art. 53 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105) wynika, że:

Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.

Ulga, o której mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W celu skorzystania z ww. „ulgi na powrót” spełnione muszą być również dodatkowe warunki określone w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy.

Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne m.in. aby przeniesienie miało miejsce po 31 grudnia 2021 r. oraz aby podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski zarówno w okresie obejmującym trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na Polskę, jak i w okresie od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl natomiast art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Kwestie rezydencji podatkowej w Polsce zostały obszernie przedstawione w Objaśnieniach podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Zgodnie z Objaśnieniami, centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

W opisie zdarzenia wskazała Pani, że w latach 2019, 2020 i do września 2021 r. zamieszkiwała Pani w Niemczech wraz z mężem i synem urodzonym w 2020 r. Od września 2021 r. Pani małżonek przeniósł się do Polski, a Pani do lutego 2022 r. nadal wraz z synem zamieszkiwała w Niemczech, gdzie miała Pani zawartą umowę o pracę. Po powrocie do Polski podlega Pani nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Oznacza to, że warunek, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został przez Panią spełniony.

Ponadto w świetle przedstawionych informacji – do momentu powrotu małżonka do Polski we wrześniu 2021 r. nie miała Pani w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Razem z rodziną mieszkała Pani w Niemczech, a w Polsce poza kontem bankowym nie posiadała Pani żadnego majątku. Nie przebywała Pani również w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym. Oznacza to, że do września 2021 r. nie miała Pani miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Natomiast od momentu powrotu męża do Polski można przyjąć, że w Polsce posiadała Pani centrum interesów osobistych, stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy. Jednocześnie jednak, mając na uwadze, że jak Pani potwierdziła Niemcy do lutego 2022 r. traktowały Panią jako osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych – Pani miejsce zamieszkania w tym okresie należy ustalić w oparciu zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być bowiem dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. 2005 Nr 12, poz. 90):

W rozumieniu niniejszej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 tej umowy:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,

c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Skoro zatem w okresie od września 2021 r. do lutego 2022 r. miała Pani stałe miejsce zamieszkania w Niemczech, gdzie Pani zamieszkiwała wraz synem, pracowała, i zwykle w tym okresie przebywała uznać należy, że w tym okresie Pani miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o ww. normy kolizyjne były Niemcy.

Przedstawione przez Panią okoliczności wskazują zatem, że w latach 2019-2021, oraz w okresie od 1 stycznia 2022 r. do momentu powrotu do Polski nie miała Pani miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem uznać należy, że spełnia Pani wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a i b ustawy.

Wyjaśniła Pani również, że posiada polskie obywatelstwo, co oznacza spełnienie warunku wynikającego z art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a ww. regulacji.

Kolejnym istotnym kryterium warunkującym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy, ilekroć w ustawie mowa jest o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z treści art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji lub też inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do zwolnienia. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, muszą to być jednak dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, to należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody.

We wniosku wskazała Pani, że nie posiada certyfikatu rezydencji, jednakże ma Pani potwierdzenie meldunku za cały okres, rachunki za wynajmowane mieszkanie, umowę o pracę, niemieckie zeznania podatkowe, paski wynagrodzeń, wyciągi z kont bankowych, akt urodzenia dziecka. Wskazała Pani, że dokumenty te potwierdzają Pani rezydencję podatkową w Niemczech w latach 2017-2022.

W oparciu o przedstawione przez Panią wyjaśnienia uznać zatem należy, że spełnia Pani warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po powrocie do Polski uzyskuje Pani i planuje uzyskiwać dochody ze stosunku pracy.

W konsekwencji, przysługuje Pani prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ww. ustawy w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych ze stosunku pracy. Przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania obejmuje przychody do wysokości nieprzekraczającej łącznie w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułów wymienionych w przepisie – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

W świetle przedstawionych przez Panią okoliczności, zgodzić się zatem z Panią należy, że przysługuje Pani prawo do skorzystania z ulgi na powrót za lata 2023-2026 w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych ze stosunku pracy.

Składanie zeznań podatkowych PIT-36 w świetle przedstawionych przez Panią informacji nie stanowi więc przesłanki dla oceny możliwości skorzystania z ulgi na powrót. Dla skorzystania z ulgi istotne jest bowiem to, żeby podatnik m.in. nie miał w okresie wskazanym w przepisie miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Warunek ten – w świetle przedstawionych przez Panią informacji – należy uznać za spełniony.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Dodać należy, że organ interpretacyjny nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji może przyjmować wyłącznie z przedstawionego przez Panią opisu zdarzenia. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania kontrolnego czy podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.