Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 maja 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący skutków podatkowych sprzedaży działki, na której znajdują się złoża piaskowca. Uzupełnił go Pan pismem z 25 lipca 2025 r. (wpływ 25 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadził indywidualną działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG, której przedmiotem było wydobywanie kamieni ze złóż. Działalność ta była prowadzona w okresie od 5.09.1998 r. do 11.01.2023 r. (data zawieszenia działalności, firma Wnioskodawcy nie została do chwili dzisiejszej wykreślona z CEiDG). Jednocześnie Wnioskodawca był współwłaścicielem wraz ze swoją małżonką – w ramach ustroju majątkowej wspólności małżeńskiej, niezabudowanej nieruchomości gruntowej, na której znajdują się złoża piaskowca (dalej: Nieruchomość). Nieruchomość ta została zakupiona 22.09.1989 r. do majątku prywatnego Wnioskodawcy i Jego małżonki. Dla tej Nieruchomości nie jest sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z danymi znajdującymi się w rejestrze gruntów oraz we właściwym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, działki wchodzące w skład ww. Nieruchomości są zakwalifikowane wyłącznie jako lasy kategorii LsV i LsVI. Jednocześnie z zaświadczenia wydanego przez właściwe Starostwo Powiatowe wynika, że wszystkie działki wchodzące w skład Nieruchomości występują w Uproszczonym Planie Urządzenia Lasu, aktualnym na okres 1.01.2020 r. – 31.12.2029 r. Na mocy decyzji wydanej przez właściwe Starostwo Powiatowe Wnioskodawcy uzyskali koncesję na wydobywanie piaskowca ze złoża znajdującego się na obszarze Nieruchomości. Na jej mocy eksploatacja tego złoża miała być prowadzona wyłącznie systemem odkrywkowym. Piaskowiec miał być urabiany bez użycia materiałów wybuchowych przy pomocy wiertarek i środka pęczniejącego, ale także ręcznego klinowania. Odspojone bloki skalne miały być wydobywane za pomocą podnośnika na powierzchnię terenu i transportowane poza teren kopalni na miejsce przeróbki. Roboty odkrywkowe miały polegać na zdjęciu nadkładu zalegającego nad złożem za pomocą spycharki. Składowanie nadkładu miało być czasowe, zaś nadkład deponowany w południowej części złoża, a po zakończeniu eksploatacji wykorzystany do rekultywacji. Zgodnie z literalnym brzmieniem decyzji, posiadanie koncesji nie zwalniało Wnioskodawców z obowiązku wyłączenia gruntów z produkcji rolnej oraz ich rekultywacji na własny koszt, zgodnie z art. 20 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 3 lutego 1995 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 78 z późn. zm.). Powyższe oznacza, że do wydobycia nie jest, ani nie będzie w przyszłości potrzebna jakakolwiek infrastruktura trwale zespolona z gruntem, nie będą wznoszone jakiekolwiek budynki, budowle ani obiekty małej architektury. Tymczasowe magazynowanie urobku będzie odbywało się na terenie Nieruchomości, na powietrzu. Sprzęt wykorzystywany do wydobycie to wyłącznie urządzenia i maszyny niezłączone trwale z gruntem. W stosunku do Nieruchomości nigdy nie były wydane decyzje w przedmiocie warunków zabudowy ani pozwolenia na budowę. Nie istnieją też jakiekolwiek dokumenty, z których wynikałoby, że Nieruchomość lub jej część stanowi teren budowlany. Do końca 2020 r. Nieruchomość służyła do działalności górniczej, tj. na Nieruchomości prowadzone były prace wydobywcze, przygotowywano urobek do zbycia (cięcie kamienia na bloki zgodnie z zamówieniem klienta), wydawano towar odbiorcy. Od tego czasu Nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i została usunięta z ewidencji środków trwałych. W grudniu 2022 r. doszło do jej sprzedaży. Na dzień dokonania sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, przy czym z tytułu jej sprzedaży korzystał ze zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w rzeczywistości ww. Nieruchomość nigdy nie została ujęta w ewidencji środków trwałych. Nie mogła zatem być z niej wykreślona. Dlatego też końcowa część opisu sprawy powinna brzmieć w sposób następujący: „Od tego czasu Nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i nigdy nie została usunięta z ewidencji środków trwałych.”

Pytanie

Czy w wyniku sprzedaży przez Wnioskodawcę Nieruchomości nieujętej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która wykorzystywana była na cele związane z działalnością gospodarczą, przy czym sprzedaż następuje przed upływem 6 lat od pierwszego dnia miesiąca, w którym wycofano tę Nieruchomość z działalności gospodarczej, powstaje przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy dokonana przez Niego i Jego małżonkę transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie jest wyłączona z opodatkowania, mimo że została nabyta przez Wnioskodawcę i jego małżonkę ponad 5 lat przed jej sprzedażą.

Jak wynika bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o PIT – źródłami przychodu są: […] nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości […] jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie niniejszej sprawy fundamentalne znaczenie ma jednak treść art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, zgodnie z którym przywołanego powyżej wyłączenia z opodatkowania (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PIT) nie stosuje się do odpłatnego zbycia nieruchomości, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, jeśli między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednocześnie w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o PIT przewidziano, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie Nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności gospodarczej. Wnioskodawca powziął jednak wątpliwość, czy opodatkowaniu będzie podlegała Nieruchomość, która nie została ujęta w ewidencji środków trwałych. Ustawodawca przewidział w art. 10 ustawy o PIT enumeratywny katalog źródeł uzyskania przychodu. Bez cienia wątpliwości zatem każdy przychód osiągnięty przez podatnika powinien być skategoryzowany do konkretnego źródła.

Zbycie przedmiotowej Nieruchomości – w świetle obowiązujących przepisów ustawy o PIT – wywołało określony skutek podatkowy.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o PIT, odpłatne zbycie nieruchomości, które nie jest dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu wyłącznie, jeśli następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Jednocześnie zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, wyłączenie z opodatkowania nie dotyczy nieruchomości, która wcześniej była wykorzystywana w działalności gospodarczej i została z niej wycofana, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z uwagi na fakt, że w okresie, na który wskazuje ww. regulacja, na Nieruchomości dokonywane było wydobycie i sprzedaż kamienia, to przywołana zasada ustawowa będzie miała bezpośrednie odzwierciadlenie w przedmiotowym stanie faktycznym.

Na marginesie dodać trzeba, że sprzedaż nieruchomości poza działalnością gospodarczą, co do zasady w ogóle nie podlega opodatkowaniu, jeśli minęło 5 lat od ich nabycia. Jednakże w przypadku nieruchomości wykorzystywanych w przeszłości w działalności gospodarczej upłynąć musi lat 6 między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia i muszą być spełnione dalsze warunki by sprzedaż nie wiązała się z uzyskaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ta z kolei sytuacja in casu nie miała miejsca, bowiem od daty zaprzestania wykorzystywania Nieruchomości do działalności gospodarczej do jej sprzedaży upłynęły niecałe 3 lata. Wobec ziszczenia się powyższej przesłanki, nie ulega wątpliwości, że dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i zostanie zakwalifikowana jako przychód ze źródła przychodów działalność gospodarcza. Oznacza to, że opodatkowanie Nieruchomości w związku z jej zbyciem powinno zatem nastąpić w oparciu o art. 30e ust. 1 ustawy o PIT, zgodnie z którym od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Bez znaczenia przy tym pozostaje, czy nieruchomość została ujęta w ewidencji środków trwałych czy nie. Podkreślić bowiem należy, że w świetle przepisów ustawy o PIT obowiązujących w dniu dokonania opisanej transakcji sprzedaży Nieruchomości, samo ujęcie przez danego podatnika danego składnika majątku w ewidencji środków trwałych, nie determinowało tego, czy transakcja sprzedaży będzie miała związek z tą działalnością, czy też będzie dotyczyć sprzedaży prywatnej.

Zgodnie z art. 22a ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na skutek nowelizacji ustawy o PIT z 2015 r., art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy otrzymał nowe brzmienie, zgodnie z którym na znaczeniu stracił przymiot faktycznego ujęcia danego składnika jako środka trwałego w ewidencji, zaś ustawodawca wyeksponował sam fakt możności ujęcia takowego w rzeczonym spisie. Tym samym znaczenie ma charakter danego środka trwałego. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu o tym, czy dana transakcja ma związek z działalnością gospodarczą decyduje to, czy dany składnik majątku obiektywnie podlega ujawnieniu w ewidencji środków trwałych, bez względu na to, czy podatnik w tym zakresie postąpił zgodnie z prawnym obowiązkiem, czy też postąpił nieprawidłowo i danego składnika nie ujął. Zmiana tego przepisu nie była przypadkowa, bowiem przed 1 stycznia 2015 r. przepis ten miał zgoła odmienne brzmienie. Zgodnie z jego ówczesną treścią, przychodem z działalności gospodarczej były także przychody ze sprzedaży środków trwałych faktycznie ujętych w ewidencji środków trwałych. O tym jednak, która z powyższych regulacji ma in casu zastosowanie decyduje data zdarzenia powodującego skutki podatkowe, tj. w tym przypadku data sprzedaży nieruchomości. Skoro miała ona miejsce w grudniu 2022 r., nie ulega wątpliwości, że zastosowanie mają przepisy art. 14 ust. 2 ustawy o PIT obowiązujące w tej dacie. Jednocześnie o tym, że niezabudowana nieruchomość podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych przesądza art. 22d ust. 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników o wartości niższej niż 10.000 zł, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Jednocześnie w art. 22c pkt 1 ustawy o PIT wymienia się grunty oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów jako składniki niepodlegające amortyzacji. To, że dany składnik majątku amortyzacji nie podlega nie oznacza jednak, że nie stanowi środka trwałego i nie podlega wpisaniu do ewidencji środków trwałych. Skoro zatem przedmiotowa Nieruchomość podlegała ujęciu w ewidencji środków trwałych, tj. na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek jej ujęcia, bowiem stanowi grunt, którego wartość przewyższa 10.000 zł, to sprzedaż tej Nieruchomości stanowi przychód z działalności gospodarczej, skoro następuje ona przed upływem 6 lat od pierwszego dnia miesiąca upływającego po miesiącu, w którym została ona wycofana z działalności gospodarczej. Zatem w sytuacji, w której konkretny środek trwały powinien podlegać wpisowi, a z jakichkolwiek przyczyn nie został ujawniony w ewidencji, to fakt ten pozostaje bez znaczenia dla obowiązku podatkowego wynikającego z przepisów powszechnie obowiązujących (art. 10 w zw. z art. 30e ustawy o PIT).

Prezentowane stanowisko jest w całej rozciągłości akceptowane i ugruntowane zarówno w orzecznictwie, jak i w rozstrzygnięciach organów skarbowych. Jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 listopada 2022 r.: „nie ma już znaczenia fakt, czy nieruchomość była wpisana do ewidencji środków trwałych. Wystarczy sam fakt, że dana nieruchomość czy inne składniki majątku mogłyby podlegać ujęciu w ewidencji środków trwałych i były wykorzystywane w działalności gospodarczej. To przesądza, że w przypadku sprzedaży należy uzyskane przychody zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej, a nie z odpłatnego zbycia nieruchomości, czego konsekwencją jest inny okres, który uprawnia do nieopodatkowania takich przychodów”.

Podobne w przedmiotowej kwestii tuż po nowelizacji wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidualnej z 19 lutego 2015 r. Nr IBPBI/1/415- 1413/14/KB, wskazał, iż zbycie po dniu 31 grudnia 2014 r. składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej i spełniającego definicję środka trwałego, który z jakichkolwiek przyczyn nie został ujęty w stosownej ewidencji, stanowi przychód z tej działalności bez względu na to, czy taki składnik majątku został nabyty przed 1 stycznia 2015 r., czy po tej dacie. Organ podkreślił przy tym, że „W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej”.

Interpretacja przepisów podatkowych, zwłaszcza tych, które przesądzają o powstaniu obowiązku, winna być dokonywana w sposób literalny i zawężający. Ciężar podatkowy nałożony na czynność zbycia nieruchomości podlegającej wpisowi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wynika bezpośrednio z brzmienia znowelizowanego przepisu ustawy o PIT.

Powyższe zostało potwierdzone przez orzecznictwo w następujących orzeczeniach sądów:

1.wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 523/18 – „Regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, bądź nie, te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.”,

2.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/PO 624/19 – „Sam fakt wykorzystywania danego składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej przesądza o tym, że przy jego zbyciu należy rozpoznać przychód zaliczony do źródła, jakim jest działalność gospodarcza. Odnosi się to również do składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, które zostały z niej wycofane, przy uwzględnieniu zapisu art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f.”’

3.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 21 sierpnia 2018 r. sygn. akt I SA/Bd 404/18 – „Nieprowadzenie ewidencji środków trwałych nie może prowadzić do wniosków, że zbycie wynajmowanych lokali należy zakwalifikować jako pochodzące z innego źródła niż działalność gospodarcza, gdyby przedmiotem sprawy było zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. lub następne lata podatkowe. Dopiero po interwencji ustawodawcy, sprzedaż lokali uprzednio wykorzystywanych w działalności gospodarczej jako przedmiot najmu, jeżeli podlegały ujęciu w ewidencji środków trwałych (nawet gdy nie zostały faktycznie ujęte), podlega opodatkowaniu.”,

4.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 30 stycznia 2018 r. sygn. akt I SA/Łd 1127/17 – „Regulacją art. 14 ust. 2 punkt 1 lit. a u.p.d.o.f., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej”.

Analiza cytowanych przepisów ww. ustawy o PIT oraz orzecznictwa w przedmiocie skutków nieujęcia środka trwałego w postaci nieruchomości gruntowej w ewidencji środków trwałych pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że okoliczność ta pozostaje całkowicie irrelewantna dla oceny skutków podatkowych sprzedaży takiego aktywa. Jeśli z okoliczności opisanego stanu faktycznego w sposób jednoznaczny wynika, że Nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, a do jej zbycia doszło przed upływem terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3) ustawy o PIT, to nie można mieć wątpliwości, że sprzedaż ta podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i skutkuje powstaniem przychodu, którego źródłem jest działalność gospodarcza.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), odstępuję od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Pana oceny stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, a zatem interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Pana i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do Pana (nie dotyczy Pana małżonki).

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.