Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 3 lipca 2025 r. (wpływ 3 lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 278).

Wnioskodawca w celu uhonorowania swoich długoletnich pracowników (dalej: Pracownicy) w związku z osiągnięciem przez nich określonego stażu pracy (20 lub 30 lat), przyznaje im dodatkową gratyfikację w postaci nagrody jubileuszowej (dalej: Nagrody). Nagrodami rzeczowymi dla Pracowników mają być telefony komórkowe. Jedynym warunkiem przyznania Nagrody jest osiągnięcie zdefiniowanego przez Spółkę stażu pracy (20 lub 30 lat). Spółka przekaże Pracownikom wyłącznie telefony komórkowe, bez pokrywania opłaty abonamentowej. Pracownik będzie mógł od razu po otrzymaniu Nagrody dowolnie dysponować otrzymanym sprzętem elektronicznym.

Przekazanie Nagrody ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne. Nie jest powiązane z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym. Pracownik nie ma możliwości zrzeczenia się Nagrody.

Nagrody jubileuszowe przyznawane Pracownikom nie stanowią nagród jubileuszowych w rozumieniu art. 77² § 2 Kodeksu Pracy, ani też dodatkowego wynagrodzenia Pracownika. Przyznanie Nagród nie wynika bowiem z regulaminu wynagradzania, ani też z żadnego innego dokumentu dotyczącego wypłaty wynagrodzeń w Spółce. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest uzyskanie określonego stażu pracy w Spółce.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowali Państwo, że przedmiotem wniosku jest ocena skutków podatkowych wyłącznie otrzymania przez Państwa pracowników nagród rzeczowych.

Pytanie

Czy przekazanie Pracownikom Nagród nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu Ustawy PIT i w związku z tym na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika i obowiązki raportowe związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Nagrody jubileuszowe nie stanowią dla Pracowników przychodów w rozumieniu Ustawy PIT i w związku z tym na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika i obowiązki raportowe związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 Ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 10 ust. 1 pkt 1-2 Ustawy PIT wynika, że źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy oraz działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy PIT, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 Ustawy PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a Ustawy PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 12. ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Dyspozycja art. 12 wskazuje więc, że przychodem ze stosunku pracy jest więc co do zasady wszystko, co zostało wypłacone pracownikowi przez pracodawcę w związku z zawartą umową o pracę.

Zgodnie z art. 32 Ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (dalej: Zakład pracy), są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dotyczącym powstania przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych, Trybunał sformułował przesłanki zaliczania świadczeń nieodpłatnych do przychodu pracownika, uznając za niemożliwe szczegółowe wyliczenie w ustawie wszystkich prawdopodobnych świadczeń pracowniczych i przyjął, że ustawodawca zasadnie posługuje się ogólnym pojęciem "innych nieodpłatnych świadczeń". Niemniej jednak, zdaniem Trybunału, wyjaśnienie zakresu tego pojęcia wymaga doprecyzowania. Analiza dokonana przez Trybunał doprowadziła do sformułowania wniosku, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

·po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (tzn. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);

·po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;

·po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

Powyższe oznacza, iż zgodnie z wykładnią dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny, brak spełnienia przynajmniej jednej w przytoczonych wyżej przesłanek, wyklucza możliwość uznania danego świadczenia otrzymanego od pracodawcy za przychód pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał postawił natomiast jeszcze jedną ważną tezę w odniesieniu do świadczeń mających charakter wyjątkowy, niestandardowy, wynikający ze szczególnych okoliczności. W wyroku Trybunału wskazano bowiem, iż pewne nieodpłatne świadczenia stanowią rodzaj darowizny od pracodawcy dla pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Trybunału wyraźnie zaznaczono, iż pracodawca może obdarować pracownika wyłącznie z tytułu ważnych, niestandardowych okazji. Trybunał uznał, że jest oczywiste, iż pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także formę różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się (jednak) zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Powyższe oznacza, iż o darowiźnie od pracodawcy dla pracownika możemy mówić wyłącznie w przypadku przekazania szczególnego prezentu/świadczenia, zazwyczaj w związku z ważnym wydarzeniem w życiu tego ostatniego, takiego jak jubileusz, narodziny dziecka, przejście na emeryturę itp.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację, Wnioskodawca gratyfikuje swoich Pracowników z tytułu osiągniętego stażu pracy. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest przepracowanie określonego okresu czasu u tego samego pracodawcy, czyli Spółki.

Tym samym Nagroda stanowi świadczenie wyjątkowe i nieekwiwalentne, ponieważ przyczyną jej przyznania są wyjątkowe okoliczności, zaś Pracownicy nie są zobligowani do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Tym samym spełnione są przesłanki uznania świadczenia tego rodzaju za darowiznę.

Innymi słowy, przyznanie Nagrody nie wynika z wiążącego strony stosunku pracy rozumianego jako ekwiwalentny stosunek prawny, gdyż nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie jest dodatkowym nieodpłatnym świadczeniem z tego tytułu.

Przyznanie Nagrody nie ma charakteru motywującego obdarowanego do bardziej wydajnej pracy, ale stanowi uhonorowanie długotrwałej, wieloletniej pracy Pracowników na rzecz Spółki. Tym samym, okoliczności wskazane jako przesłanki uznania świadczenia za darowiznę powołane w cytowanym wyroku Trybunału należy uznać za spełnione.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznanie Pracownikom Nagrody w opisanym stanie faktycznym, nie stanowi dla nich przychodu wg Ustawy PIT, zatem na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 stycznia 2025 r. znak: 0111-KDIB2-2.4015.201.2024.5.PB:

„W realiach opisanej przez Państwa sprawy upominki (prezenty) będą przekazywane pracownikom tytułem darowizny i będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Zatem, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą one stanowić przychodu dla Państwa pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 powyższej ustawy. Z uwagi na powyższe Państwo, jako płatnik nie będą zobowiązani do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy.”

Dodatkowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 23 lutego 2024 r. znak: 0114-KDIP3-2.4011.1141.2023.1.JK3, stwierdził, że:

„Darowizna na rzecz pracowników, voucherow oraz prezentów, które - jak Państwo wskazali we wniosku - nie stanowi dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonaną pracę, co do zasady będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przekazanie pracownikom Voucherow oraz Prezentów nie będzie stanowić dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na Państwu jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.”

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w następujących interpretacjach indywidualnych, przykładowo w:

·interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 stycznia 2025 r. znak: 0113-KDIPT2-3.4011.701.2024.5.GG;

·interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 grudnia 2023 r. znak: 0112-KDIL2-1.4011.866.2023.1.MKA.

W opinii Wnioskodawcy, w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku występują wszelkie istotne warunki do zakwalifikowania omawianej czynności jako darowizny, tj. świadczenia kosztem majątku darczyńcy na rzecz obdarowanego oraz brak ekwiwalentu ze strony obdarowanego. Przedmiot darowizny nie będzie stanowił dodatkowego wynagrodzenia/premii dla Pracownika za wykonywane obowiązki, za realizację szczególnych i ważnych przedsięwzięć, ani bonusu za pozostawanie w stosunku pracy. Pracownicy nie oczekują też tego rodzaju świadczeń od Wnioskodawcy w związku z ich zatrudnieniem. Darowizna jest wręczana z inicjatywy Wnioskodawcy. Przekazywanie Nagród Pracownikom spełnia kluczową dla darowizny cechę braku ekwiwalentności (świadczeń wzajemnych). Tym samym Nagrody uzyskane przez Pracowników z okazji wskazanych w opisie stanu faktycznego podlegają przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, i jako takie na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, z przedmiotowego tytułu na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.). Zgodnie z jego treścią:

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego:

Przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:

Na mocy art. 12 ust. 3 powyższej ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Treść ww. przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Zatem do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Niezależnie od powyższego, w art. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały:

Przepis ten dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego.

Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1837):

Umowa darowizny zdefiniowana natomiast została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), w myśl którego:

Z treści wniosku wynika, że przekazują Państwo swoim długoletnim pracownikom (w celu uhonorowania ich) nagrody jubileuszowe w postaci telefonów komórkowych w związku z osiągnięciem przez nich 20 lub 30 lat stażu pracy w Spółce (dalej również jako: „Nagrody”).

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że przekazanie pracownikom Nagród, o których mowa we wniosku, a które – jak Państwo wyjaśnili w podaniu – nie stanowią nagród jubileuszowych w rozumieniu art. 77² § 2 Kodeksu Pracy, ani też dodatkowego wynagrodzenia pracownika (nie wynikają z regulaminu wynagradzania, ani też z żadnego innego dokumentu dotyczącego wypłaty wynagrodzeń w Spółce), a jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest uzyskanie określonego stażu pracy w Spółce, co do zasady będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość wręczonych pracownikom Nagród (telefonów komórkowych) w okolicznościach wskazanych we wniosku, nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem z ww. tytułu nie ciążą na Państwu obowiązki związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych informuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.