Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem kosztów szkoleń Członków Rady Nadzorczej. Uzupełnili Państwo wniosek – na wezwanie organu – 26 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Bank Spółdzielczy działa na podstawie ustawy Prawo bankowe (Dz.U.2023.2488 t.j.), ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających (Dz.U.2024.352 t.j.) oraz ustawy Prawo spółdzielcze (Dz.U.2024.593 t.j.).

Kluczowym aktem prawnym dla Banku jest także Rekomendacja Z wydana przez Komisję Nadzoru Finansowego. Zgodnie z jej postanowieniami dotyczącymi zasad ładu wewnętrznego w bankach, wydana została na podstawie art. 137 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Prawo bankowe (Dz.U z 2019 poz. 2357 oraz z 2020 r. poz. 284, 288, 321 i 1639), określanej dalej jako: „ustawa Prawo bankowe”. Rekomendacja Z stanowi zbiór dobrych praktyk w zakresie zasad ładu wewnętrznego. Na ład wewnętrzny składają się w szczególności: system zarządzania bankiem, organizacja banku, zasady działania, uprawnienia, obowiązki i odpowiedzialność oraz wzajemne relacje rady nadzorczej, zarządu osób pełniących kluczowe funkcje w banku. Bank jest więc zobowiązany do jej stosowania na mocy przepisu ustawowego, a naruszenie zasad określonych w Rekomendacji jest traktowane jako naruszenie przepisów powszechnie obowiązujących.

Zgodnie z przepisami jednym z organów Banku jest Rada Nadzorcza. Jak wynika z przepisów ustawy Prawo bankowe (art. 22aa ust. 1), członkowie RN Banku powinni mieć wiedzę, umiejętności i doświadczenie, odpowiednie do pełnionych przez nich funkcji i powierzonych im obowiązków, a na Banku ciąży obowiązek zapewnienia środków niezbędnych do przygotowania członków RN do pełnienia przez nich funkcji i środków niezbędnych na ich szkolenia. Pokrywanie tych kosztów przez Bank oraz udział w szkoleniach przez członków RN stanowi realizację obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Szkolenia dla członków RN finansowane przez Bank mogą odbywać się w następujący sposób:

1)szkolenie dla członków RN odbywa się w siedzibie Banku i w trakcie szkolenia uczestnicy mogą skorzystać z poczęstunku (np. przekąski, napoje);

2)szkolenie wyjazdowe dla członków RN odbywa się poza siedzibą Banku (szkolenie krajowe lub zagraniczne). W trakcie szkolenia, jak i poza szkoleniem uczestnicy mogą skorzystać z poczęstunku (np. lunch, obiadokolacja). Bank pokrywa dla uczestników szkolenia koszt dojazdu i noclegów. W trakcie tych wyjazdów uczestnikom nie są oferowane atrakcje o charakterze integracyjnym;

3)szkolenie wyjazdowe dla członków RN odbywa się poza siedzibą Banku (szkolenie krajowe lub zagraniczne). W trakcie szkolenia, jak i poza szkoleniem uczestnicy mogą skorzystać z poczęstunku (np. lunch, obiadokolacja). Bank pokrywa dla uczestników szkolenia koszt dojazdu i noclegów. W trakcie tych wyjazdów uczestnikom mogą być oferowane atrakcje o charakterze integracyjnym (np. teatr), których koszt pokrywa Bank;

4)Członkowie RN Banku uczestniczą indywidualnie w szkoleniu zorganizowanym przez podmiot zewnętrzny. Szkolenie prowadzone jest online lub stacjonarnie. W trakcie szkoleń stacjonarnych uczestnicy mają możliwość skorzystania z poczęstunku. Koszt szkolenia pokrywany jest przez Bank.

Bank jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych dotychczas rozpatrywał przychód u członków RN z tytułu finansowania ww. szkoleń i pobierał oraz odprowadzał z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Obowiązek posiadania przez członków RN odpowiedniej wiedzy, niezbędnej do sprawowania funkcji członka RN Banku wynika wprost z przepisów Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo Bankowe (art. 22aa ust. 1; art. 22aa ust. 8; art. 22ca; art. 22d ust. 1), Wytycznych Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego i Europejskiego Urzędu Giełd i Papierów Wartościowych w sprawie oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego osób pełniących najważniejsze funkcje, a także postanowień Rekomendacji Z wydanej przez Komisję Nadzoru Finansowego, dotyczącej zasad ładu wewnętrznego w bankach.

Ponadto obowiązki Banku polegające na umożliwieniu wszystkim członkom RN uzupełnienia kwalifikacji przydatnych do pracy w radzie w ramach organizowanych szkoleń wewnętrznych, jak i polegające na umożliwieniu członkom RN uzupełnienia kwalifikacji przydatnych do wypełnienia obowiązków kontroli i nadzoru działalności Banku w ramach organizowanych szkoleń wynikają z wewnętrznych regulacji bankowych.

Szkolenia nie powinny ograniczać się do obszarów działalności, za które poszczególne osoby są bezpośrednio odpowiedzialne. Szkolenia, zwłaszcza w przypadku nowo powołanych osób, powinny służyć zrozumieniu ładu wewnętrznego banku, w tym jego organizacji, modelu biznesowego i profilu ryzyka oraz roli danej osoby w tych obszarach.

Pytanie

Czy na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych należy interpretować w ten sposób, że pokrycie przez Bank na rzecz członków Rady Nadzorczej kosztów szkoleń, związanych z pełnieniem przez nich funkcji członka Rady Nadzorczej, nie będzie stanowić dla członków RN przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym z tytułu ww. świadczeń nie będą ciążyły na Banku obowiązki obliczania, pobrania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy wynikające z art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Banku, przepisy ustawy o PDOF należy interpretować w ten sposób, że członkowie RN w związku ze sfinansowaniem przez Bank ich udziału w szkoleniach nie będą uzyskiwać przychodu podatkowego, w związku z czym na Banku nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy o PDOF, tj. obliczanie, pobranie i odprowadzenie zaliczek z tytułu finansowania szkoleń.

Obowiązkowy charakter szkoleń

Finansowanie przez Bank szkoleń oraz udział członków RN w szkoleniach stanowi dla Banku i członków RN realizację obowiązków wynikających z następujących przepisów Prawa bankowego:

a)Zgodnie z art. 22aa ust. 1 Prawa bankowego: Członkowie (…) rady nadzorczej banku (…) powinni mieć wiedzę, umiejętności i doświadczenie, odpowiednie do pełnionych przez nich funkcji i powierzonych im obowiązków, oraz dawać rękojmię należytego wykonywania tych obowiązków (…);

b)Zgodnie z art. 22aa ust. 8 Prawa bankowego: Bank (…) zapewnia środki niezbędne do przygotowania członków (…) rady nadzorczej do pełnienia przez nich funkcji i środki niezbędne do ich szkolenia;

c)Zgodnie z art. 22ca Prawa bankowego: Komisja Nadzoru Finansowego dokonuje oceny, czy członkowie (…) rady nadzorczej spełniają wymogi określone w art. 22aa;

d)Zgodnie z art. 22d ust. 1 Prawa bankowego: W przypadku gdy członek rady nadzorczej (…) banku (…) nie spełnia wymogów określonych w art. 22aa (…) Komisja Nadzoru Finansowego może wystąpić do właściwego organu banku, (…) z wnioskiem o jego odwołanie lub w drodze decyzji, odwołać członka rady nadzorczej (...).

Finansowanie przez bank szkoleń oraz udział członków RN w szkoleniach stanowi dla Banku i członków RN realizację obowiązków wynikających z następujących regulacji:

a)Rekomendacji Z wydanej przez Komisję Nadzoru Finansowego dotyczącej zasad ładu wewnętrznego w bankach, zgodnie z którą osoby pełniące funkcję członka RN w bankach powinny spełniać warunek odpowiedniości, tj. posiadać, pozyskiwać i pogłębiać wiedzę, umiejętności i doświadczenie, niezbędne do wykonywania pełnionej funkcji, przy czym banki powinny zapewniać tym osobom możliwość podnoszenia kwalifikacji, w tym w formie szkoleń;

b)Wytycznych Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego i Europejskiego Urzędu Giełd i Papierów Wartościowych z 21 marca 2028 r. w sprawie oceny odpowiedniości członków organu zarządzającego i osób pełniących najważniejsze funkcje (dalej „Wytyczne”).

Obowiązek pozyskiwania i pogłębiania wiedzy i umiejętności przez członków rad nadzorczych banków poprzez m.in. uczestnictwo w szkoleniach określony został w wydanych przez KNF „Zasadach ładu korporacyjnego dla instytucji nadzorowanych przez Komisję Nadzoru Finansowego” oraz „Metodyce oceny odpowiedniości członków organów podmiotów nadzorowanych przez KNF”. Obowiązek aktualizowania wiedzy nakłada na członków RN także Regulamin działania RN.

Specyfiką branży bankowej są ciągłe zmiany i wysoki poziom skomplikowania regulacji określających zasady funkcjonowania. Powoduje to konieczność ciągłej aktualizacji wiedzy i umiejętności członków RN, przede wszystkim poprzez udział w szkoleniach. Bez udziału w szkoleniach członkowie RN nie byliby w stanie spełnić wymogów nakładanych na nich przez wyżej opisane przepisy. Wiedza i umiejętności zdobyte w trakcie szkoleń są przydatne, ze względu na ich branżową specyfikację, a także częste zmiany, w praktyce jedynie do pełnienia funkcji członka RN.

Brak przychodu w PDOF

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, do przychodów zalicza się m.in. przychody z otrzymanych nieodpłatnych świadczeń.

Stosując ten przepis należy uwzględniać jego wykładnię dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny (TK) w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13. Wyrok ten dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera uniwersalne wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć pojęcie „nieodpłatnych świadczeń”. Wskazówki te znajdują zastosowanie także w odniesieniu do członków RN.

TK definiując pojęcie „nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF wskazał, że za przychód mogą być uznane wyłącznie świadczenia spełniające łącznie następujące trzy warunki:

a)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

b)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

c)korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Powyższe warunki nie są spełnione w przypadku świadczeń polegających na sfinansowaniu przez Bank szkoleń dla członków RN. Członkowie RN nie korzystają bowiem ze szkoleń dobrowolnie - udział w szkoleniach ma charakter obowiązkowy, ponieważ jest niezbędny dla spełnienia przez członków RN wymogów wynikających z wyżej opisanych regulacji. Członkowie RN Banku podlegają weryfikacji w ramach regularnie przeprowadzanego procesu oceny odpowiedniości indywidualnej i zbiorowej członków RN. Bank podejmuje odpowiednie działania mające na celu ustaleniu czy członkowie RN spełniają wymogi dotyczące wiedzy i umiejętności. W przypadku negatywnego wyniku takiej oceny, wobec członków RN muszą być zastosowane odpowiednie środki naprawcze polegające między innymi na zapewnieniu udziału w odpowiednich szkoleniach. Niewątpliwie zapewnienie członkom RN udziału w szkoleniach leży przede wszystkim w interesie Banku. Gdyby Bank nie zapewnił członkom RN udziału w szkoleniach, członkowie RN nie spełnialiby wymogów odpowiedniości w zakresie posiadanej wiedzy i umiejętności i w konsekwencji nie mogliby pełnić swoich funkcji jako członkowie RN Banku. Mogłoby to doprowadzić do ich odwołania przez KNF, co uderzałoby zarówno w interesy Banku, jak i jego depozytariuszy.

Zatem w świetle powyższego pokrycie przez Bank na rzecz członków RN kosztów szkoleń związanych z pełnieniem funkcji członka nie będzie stanowić dla nich przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym z tytułu ww. świadczeń nie będzie ciążył na Banku obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z treścią tego przepisu:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych znajduje się w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Stosownie natomiast do art. 41 ust. 1 ww. ustawy

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na mocy art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Kwestia rozumienia pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, powinno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem, gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

W konsekwencji należy przyjąć, że mimo bardzo szerokiego ujęcia pojęcia przychodu nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przykładem tego rodzaju świadczeń są świadczenia spełnione wyłącznie w interesie pracodawcy, tj. mające charakter służbowy, a nie prywatny.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do osób będących członkami rady nadzorczej, o których mowa w analizowanym wniosku.

Z informacji przedstawionych przez Państwa we wniosku wynika, że pokrywają Państwo koszty szkoleń dla członków Rady Nadzorczej. Wskazali Państwo, że finansowanie przez Państwa kosztów tych szkoleń stanowi realizację obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Zgodnie z art. 22aa ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.):

Członkowie zarządu i rady nadzorczej banku, finansowej spółki holdingowej i finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej powinni mieć wiedzę, umiejętności i doświadczenie, odpowiednie do pełnionych przez nich funkcji i powierzonych im obowiązków, oraz dawać rękojmię należytego wykonywania tych obowiązków. Rękojmia, o której mowa w zdaniu pierwszym, odnosi się w szczególności do reputacji, uczciwości i rzetelności danej osoby oraz zdolności do prowadzenia spraw banku, finansowej spółki holdingowej i finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej w sposób ostrożny i stabilny.

W myśl art. 22aa ust. 8 tej ustawy:

Bank, finansowa spółka holdingowa i finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej zapewniają środki niezbędne do przygotowania członków zarządu i rady nadzorczej do pełnienia przez nich funkcji i środki niezbędne do ich szkolenia.

Powyższe przepisy wskazują zatem, że członkowie rady nadzorczej banku powinni posiadać wiedzę, umiejętności i doświadczenie, odpowiednie do pełnionych przez nich funkcji i powierzonych im obowiązków. Natomiast bank jest zobowiązany do zapewnienia środków niezbędnych do przygotowania członków rady nadzorczej do pełnienia przez nich funkcji i środków niezbędnych do ich szkolenia.

Mając powyższe na względzie, pokrycie przez Państwa kosztów szkoleń dla członków Rady Nadzorczej nie będzie stanowić dla nich przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym z tytułu ww. świadczeń nie będzie ciążył na Państwu obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.