Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 22 września 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 1 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, polską rezydentką podatkową, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą związaną z wystąpieniami publicznymi, doradztwem oraz obecnością medialną. Obecnie Wnioskodawczyni jest m.in. prowadzącą i mentorką programu telewizyjnego o charakterze (…), emitowanego na antenie (…). Program koncentruje się na tematyce (...), a jego formuła zakłada bezpośredni kontakt Wnioskodawczyni z widzami, wywiady, prezentacje oraz wystąpienia przed kamerą.

Poza pracą na planie zdjęciowym Wnioskodawczyni regularnie bierze udział w konferencjach, panelach dyskusyjnych, wydarzeniach branżowych oraz wystąpieniach publicznych (co ważne wszystkie te czynności wiążą się z osiąganiem przychodów przez Wnioskodawczynię). Wizerunek odgrywa kluczową rolę w budowaniu profesjonalnego odbioru i wiarygodności, a także w utrzymaniu spójności medialnej.

Każdorazowo, gdy Wnioskodawczyni podejmuje współpracę w zakresie wystąpień publicznych, prowadzenia wydarzeń lub udziału w nagraniach, oczekiwane jest od niej odpowiednie dobranie garderoby – tak, aby stylizacja była adekwatna do charakteru wydarzenia, aktualnych trendów oraz standardów estetycznych obowiązujących w branży medialnej.

W związku z tym Wnioskodawczyni ponosi wydatki na zakup odzieży i dodatków, które są wykorzystywane wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Katalog wydatków obejmuje pełne stylizacje, w tym m.in.: sukienki, garnitury, marynarki, spodnie, spódnice, bluzki, koszule, obuwie, akcesoria.

W prowadzonym obecnie programie, o którym mowa powyżej, Wnioskodawczyni współpracuje ze stylistami na planie zdjęciowym. Jeżeli to możliwe, korzysta z garderoby wypożyczanej na potrzeby nagrań, jednak nie zawsze jest to wykonalne – część ubrań musi zostać zakupiona m.in. ze względu na konieczność dopasowania, względy higieniczne czy trwałość. W ramach prowadzonego programu co prawda nie istnieją formalne wytyczne dotyczące ubioru, jednak ze względów estetycznych i wizerunkowych oczekuje się różnorodności stylizacji oraz dopasowania do konwencji programu.

Ubrania nie są wykorzystywane prywatnie – służą wyłącznie celom prowadzonej działalności gospodarczej, tj. występom przed kamerą, obecności na wydarzeniach publicznych oraz innym aktywnościom zawodowym, w których Wnioskodawczyni bierze udział, w ramach świadczenia usług w prowadzonej działalności gospodarczej.

Bez zapewnienia właściwego wyglądu, zgodnego z oczekiwaniami branży oraz m.in. charakterem prowadzonego programu, Wnioskodawczyni nie byłaby angażowana do prowadzenia programów telewizyjnych ani wystąpień publicznych, co bezpośrednio przekładałoby się na brak możliwości uzyskiwania przychodów z tej działalności.

Co warto podkreślić, wydatki związane z nabywaniem odzieży, obuwia i akcesoriów są nie tylko związane z potencjalnymi, możliwymi do osiągnięcia przychodami w przyszłości, ale dotyczą konkretnych przychodów, które Wnioskodawczyni obecnie osiąga. Przykładowo, elementy te są niezbędne do prowadzenia programu, o którym mowa powyżej – bez nich Wnioskodawczyni nie osiągałaby przychodów z tego tytułu.

Wnioskodawczyni prowadzi ewidencję, z której wynika, w jaki sposób (to jest do jakich projektów) została wykorzystana dana odzież, obuwie czy akcesoria. W konsekwencji, Wnioskodawczyni może jednoznacznie wskazać, który wydatek wiąże się z którymi przychodami.

Niniejszy wniosek dotyczy zarówno wydatków poniesionych do tej pory, jak i tych, które Wnioskodawczyni poniesie w przyszłości.

Dochody uzyskiwane z prowadzonej działalności gospodarczej są opodatkowane podatkiem liniowym.

Pytanie

Czy ponoszone przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup odzieży, obuwia i innych akcesoriów, o których mowa w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni – ponoszone przez nią wydatki na zakup odzieży, obuwia i innych akcesoriów, o których mowa w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, zgodnie z art.22 ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa nie zawiera zamkniętego katalogu wydatków kwalifikujących się jako koszty uzyskania przychodów.

W praktyce oznacza to, że za takie koszty uznaje się wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, które mają na celu wygenerowanie przychodu lub zapewnienie trwałości jego źródła – nawet jeśli przychód nie został faktycznie osiągnięty.

Aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, musi spełniać następujące warunki:

·został poniesiony przez podatnika i pokryty z jego środków,

·ma charakter definitywny, tzn. nie został podatnikowi zwrócony,

·pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

·został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu,

·jest odpowiednio udokumentowany,

·nie znajduje się wśród wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 Ustawy o PIT.

Warto podkreślić, że to podatnik decyduje o celowości i zasadności ponoszonych wydatków w kontekście prowadzonej działalności. Na nim również spoczywa obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem a osiągnięciem przychodu lub zabezpieczeniem jego źródła.

Ocena tego związku powinna być dokonywana indywidualnie dla każdego wydatku, z uwzględnieniem jego potencjalnego wpływu na przychody.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wydatki ponoszone przez Wnioskodawczynię na zakup odzieży, obuwia i akcesoriów należy uznać za racjonalnie uzasadnione i pozostające w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ich celem jest osiągnięcie przychodów oraz zachowanie i zabezpieczenie źródła tych przychodów, jakim jest aktywność medialna Wnioskodawczyni, w tym prowadzenie programu telewizyjnego oraz udział w wystąpieniach publicznych.

W przypadku Wnioskodawczyni zakup odzieży, obuwia i akcesoriów nie ma charakteru konsumpcyjnego ani prywatnego – służy wyłącznie realizacji obowiązków wynikających z zawieranych umów. Stylizacje są wykorzystywane w ramach wystąpień w prowadzonym przez Wnioskodawczynię programie, udziału w wydarzeniach branżowych oraz innych aktywności zawodowych, w których wizerunek stanowi integralny element świadczenia usług. Wizerunek ten wpływa bezpośrednio na decyzje kontrahentów, producentów i odbiorców, a tym samym na możliwość uzyskiwania przychodów.

Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a osiąganiem przychodów jest w tym przypadku oczywisty i uzasadniony specyfiką działalności. Wydatki te mają charakter definitywny, są ponoszone przez Wnioskodawczynię, odpowiednio udokumentowane i nie zostały jej zwrócone. Co więcej, są niezbędne do utrzymania profesjonalnego wizerunku, który stanowi warunek konieczny dla kontynuowania działalności medialnej.

Co należy podkreślić, ponoszone wydatki na odzież i akcesoria nie wiążą się tylko z potencjalnymi przychodami osiąganymi w przyszłości, ale są bezpośrednio przypisane do przychodów osiąganych obecnie – to znaczy, że aby Wnioskodawczyni mogła osiągać przychody przykładowo z prowadzenia programu telewizyjnego, niezbędnym jest nabycie tych elementów. Bez nich Wnioskodawczyni nie mogłaby wywiązywać się z zawartych umów i tym samym osiągać przychodów. Dodatkowo niewywiązanie się z zawartych umów, mogłoby również mieć negatywne konsekwencje dla Wnioskodawczyni, zarówno w zakresie zakończenia wcześniejszego współpracy, a także nieangażowania Wnioskodawczyni w kolejne projekty, których realizacja wiązałaby się z osiąganiem opodatkowanych przychodów.

Wnioskodawczyni może wskazać, jakie elementy garderoby nabywane w celu prowadzenia działalności gospodarczej dotyczą jakich przychodów – to znaczy Wnioskodawczyni z prowadzonej ewidencji każdorazowo może wykazać ten związek. Potwierdzeniem też są same nagrania, na których bezpośrednio widać, jakie elementy garderoby Wnioskodawczyni miała podczas danego dnia nagrań.

Co ważne, wydatki na zakup garderoby nie zostały wskazane w katalogu wyłączeń zawartym w art. 23 ust. 1, pod warunkiem że nie mają charakteru osobistego i nie są wykorzystywane poza działalnością gospodarczą.

Nie można ich też uznać za wydatki na reprezentację, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23, zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, gdyż nie taki jest ich cel. Służą one prowadzonej działalności gospodarczej i bez ich poniesienia Wnioskodawczyni nie mogłaby osiągać przychodów ze swojej działalności.

Wnioskodawczyni stoi zatem na stanowisku, że wydatki na zakup odzieży, obuwia i akcesoriów — wykorzystywanych wyłącznie w ramach działalności gospodarczej — spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Warto zwrócić uwagę na stanowisko organów podatkowych w tym zakresie, w szczególności na poniższe przykładowe interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS), w których w bardzo podobnych stanach faktycznych DKIS stwierdzał stanowisko podatników za prawidłowe, zgodnie z którym osoby świadczące usługi podobne do Wnioskodawczyni, np. influenserzy, aktorzy czy sportowcy, mogą uwzględniać w swoich kosztach uzyskania przychodów wydatki m.in. na elementy garderoby.

Pismo z dnia 29.01.2025 r., wydane przez DKIS o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.743.2024.1.BS:

W orzecznictwie wskazuje się, że zachowane muszą być istotne cechy, takie jak bezpośredni związek kosztu z prowadzoną działalnością, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu dla danego rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2001 r., sygn. akt III SA 3269/99). Istotnym z punktu widzenia możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest również ocena celowości jego poniesienia w kontekście uzyskania przychodu. Jak trafnie podsumował to NSA w wyroku z dnia 17 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2304/12, LEX nr 1518227: Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszy uzyskania przychodów, od tych, które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekonstruowaniu otwartego ciągu zdarzeń, które poprzedziły uzyskanie przychodów, a równocześnie były niezbędne do ich osiągnięcia – tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy.

Należy wskazać, że wydatki poniesione na odzież i elementy garderoby wskazane we wniosku, wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy spowodują osiągnięcie przychodu z tytułu usług doradztwa wizerunkowego. Tym samym uzasadnione i celowe są wydatki Wnioskodawcy na zakup odzieży i elementów garderoby.

Pismo z dnia 17.07.2024 r., wydane przez DKIS o sygn. 0115-KDIT3.4011.431.2024.2.PS:

Podobnie jak zakup odzieży czy obuwia może być np. elementem kostiumu scenicznego, czy stroju artystycznego, tak samo charakteryzacja jest istotnym elementem „domykającym” wizerunek artystyczny (danej roli). Zatem ww. koszty mają bezpośredni wpływ na osiągane przez Panią przychody.

Pismo z dnia 5.10.2023 r., wydane przez DKIS o sygn. 0115-KDIT1.4011.575.2023.1.MR:

Z opisu zdarzenia wynika, że prowadzi Pani pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu na rzecz kontrahentów usług w charakterze influencera, tj. wykonywaniu materiałów na zlecenie i ich publikację na własnym profilu na A lub B. Za wykonane usługi – zgodnie z umową – otrzymuje Pani wynagrodzenie udokumentowane fakturami VAT.

W celu prawidłowego i profesjonalnego wykonania zleceń otrzymanych od kontrahentów ponosi Pani szereg wydatków na zakup:

·odzieży, butów, torebek, biżuterii oraz akcesoriów modowych;

·sprzętu domowego, tj. ekspresu do kawy, kwiatów, mebli, świec, naczyń, akcesoriów dekoracyjnych służących jako rekwizyty do wykonywania materiałów;

·usługi przelotu samolotem lub przejazdu pociągiem do wyznaczonego miejsca oraz wynajmu noclegu w tym miejscu;

·biletów wstępu do miejsc lub wynajmu odpowiednich miejsc, w których wykonywane będą zdjęcia i wideo;

·usługi przelotu samolotem lub przejazdu pociągiem do wyznaczonego miejsca oraz wynajmu noclegu w tym miejscu i biletów wstępu do obiektów dla wykonawcy – asystenta/fotografa. (…)

Zatem skoro wydatki na wskazane we wniosku towary i usługi nie noszą znamion wydatków osobistych czy też reprezentacyjnych, bowiem ich poniesienie nie ma na celu budowania odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku i prezencji lecz jest istotą prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, to z uwagi na taki przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej wydatki ponoszone na ten cel stanowią co do zasady koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnymi przychodami, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, podkreślam, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku między poniesionym kosztem a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

Na podstawie kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów podatkowych uzależniona jest m.in. od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

-wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

-został właściwie udokumentowany;

-wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślam, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wskazane przez Panią wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w tej regulacji, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r., sygn. II FSK 3526/16:

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r., sygn. II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że:

Skoro jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą związaną z wystąpieniami publicznymi, doradztwem oraz obecnością medialną. Pani formą opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu działalności gospodarczej jest podatek liniowy 19%. Obecnie jest Pani m.in. prowadzącą i mentorką programu telewizyjnego. Poza pracą na planie zdjęciowym regularnie bierze Pani udział w konferencjach, panelach dyskusyjnych, wydarzeniach branżowych oraz wystąpieniach publicznych. Wizerunek odgrywa kluczową rolę w budowaniu profesjonalnego odbioru i wiarygodności, a także w utrzymaniu spójności medialnej. Każdorazowo, gdy podejmuje Pani współpracę w zakresie wystąpień publicznych, prowadzenia wydarzeń lub udziału w nagraniach, oczekuje się od Pani odpowiedniego dobrania garderoby tak, aby stylizacja była adekwatna do charakteru wydarzenia, aktualnych trendów oraz standardów estetycznych obowiązujących w branży medialnej. Stąd ponosi Pani wydatki na zakup odzieży i dodatków, które są wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Katalog ponoszonych przez Panią wydatków obejmuje pełne stylizacje, m.in.: sukienki, garnitury, marynarki, spodnie, spódnice, bluzki, koszule, obuwie, akcesoria.

Schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej.

Niewątpliwie w wykonywanym przez Panią zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotny, jednak nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Wydatki związane z zakupem odzieży (sukienek, garniturów, marynarek, spodni, spódnic, bluzek, koszul), czy obuwia i akcesoriów mają charakter wydatków osobistych związanych z poprawą wizerunku i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą.

Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, jednak nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Jak już wskazałem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej każda osoba może nabywać elegancką odzież czy obuwie i akcesoria. Z tej też przyczyny zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Ponadto schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej.

Stąd, na podstawie opisu sprawy przedstawionego we wniosku oraz przytoczonych przepisów prawa podatkowego stwierdzam, że poniesione przez Panią wydatki na odzież (sukienki, garnitury, marynarki, spodnie, spódnice, bluzki, koszule) czy obuwie i akcesoria nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, gdyż wydatki te mają charakter wydatków osobistych.

Podsumowanie: w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na zakup odzieży, obuwia i innych akcesoriów, o których mowa w Pani wniosku, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Panią interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.

Ponadto wskazuję, że Pani wniosek w zakresie podatku od towarów i usług jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.