Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:
-nieprawidłowe w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego,
-prawidłowe w zakresie złożenia korekty zeznania.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
7 marca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełniła go Pani pismem złożonym 9 marca 2025 r. oraz pismem złożonym 20 maja 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Po raz pierwszy Wnioskodawczyni przyjechała do Polski w grudniu 2020 r. na podstawie wizy. W latach 2020-2021 Wnioskodawczyni nie posiadała w Polsce żadnych więzi rodzinnych, finansowych ani majątkowych. Od maja do września 2021 r. (łącznie przez 125 dni) pracowała na podstawie umowy zlecenia, posiadając wizę. Numer PESEL oraz meldunek czasowy Wnioskodawczyni uzyskała w 2021 r. wyłącznie w celu założenia konta bankowego.
W styczniu 2022 r. Wnioskodawczyni opuściła terytorium Unii Europejskiej, a następnie powróciła do Polski z …, gdzie uzyskała kolejną wizę w tym samym miesiącu. W 2023 r. wiza ta została przedłużona w …. Pracę na podstawie umowy o pracę Wnioskodawczyni rozpoczęła w kwietniu 2022 r. Umowę najmu mieszkania podpisała dopiero 19 stycznia 2022 r.
Do lutego 2023 r. Wnioskodawczyni nie posiadała Karty Polaka, a do czerwca 2023 r. przebywała w Polsce na podstawie wizy humanitarnej.
Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do skorzystania z ulgi na powrót, ponieważ Jej centrum interesów życiowych zostało przeniesione do Polski dopiero w 2022 r. Potwierdzają to podpisanie umowy najmu lokalu oraz podjęcie zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.
W lutym 2023 r. Wnioskodawczyni uzyskała Kartę Polaka, a w czerwcu 2023 r. Kartę Stałego Pobytu.
Dopiero wówczas Jej centrum interesów życiowych zostało na stałe przeniesione do Polski.
W latach 2020-2021 Wnioskodawczyni nie była rezydentem podatkowym Polski, a jedynie osobą przebywającą czasowo na podstawie wizy. Jej pobyt w Polsce był stosunkowo krótki, a okres przepracowany na podstawie umowy zlecenia w 2021 r. wyniósł jedynie 125 dni. PIT-37 za 2021 r. Wnioskodawczyni złożyła wyłącznie w związku z obowiązkiem wynikającym z otrzymania formularza PIT-11 od pracodawcy, co nie stanowiło dowodu na rezydencję podatkową w Polsce.
Zgodnie z art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawo do ulgi przysługuje osobom, które przeniosły swoje miejsce zamieszkania do Polski po 31 grudnia 2021 r. i nie były polskimi rezydentami podatkowymi w okresie trzech lat poprzedzających ten moment.
Zdaniem Wnioskodawczyni spełnia Ona te warunki, ponieważ w latach 2020-2021 Jej centrum interesów życiowych znajdowało się poza Polską.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w momencie przyjazdu do Polski w 2022 r. była i nadal jest obywatelką Białorusi. To Jej jedyne obywatelstwo.
Wizę humanitarną Wnioskodawczyni uzyskała w związku z sytuacją polityczną na Białorusi, która miała miejsce w 2020 r. Z tego powodu podjęła decyzję o wyjeździe.
Decyzja o przyznaniu Karty Polaka została wydana w dniu 12 grudnia 2022 r.
Do Polski na stałe Wnioskodawczyni przeprowadziła się w styczniu 2022 r., co potwierdza podpisanie umowy najmu mieszkania i rozpoczęcie organizacji życia na miejscu.
W 2020 r. Wnioskodawczyni przebywała w Polsce na podstawie wizy humanitarnej, z krótkimi wyjazdami za granicę. W 2021 r. Wnioskodawczyni przebywała w Polsce przez większość roku, również na podstawie wizy humanitarnej. Pracowała przez 3 miesiące na umowie zlecenia i z tego tytułu złożyła zeznanie PIT. W 2022 r. Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Polski prawie cały czas. W styczniu rozpoczęła najem mieszkania, w kwietniu rozpoczęła pracę na podstawie umowy o pracę. Od tego momentu Jej pobyt w Polsce miał charakter stały.
Szacunkowa liczba dni spędzonych w Polsce:
-2020 r. - powyżej 180 dni,
-2021 r. - powyżej 180 dni,
-2022 r. - powyżej 180 dni,
-2023 r. - powyżej 180 dni.
Każdego roku Wnioskodawczyni przebywała w Polsce niemal nieprzerwanie, z niewielkimi wyjazdami (od kilku dni do kilku tygodni), ale na to pozwala wiza humanitarna.
Wnioskodawczyni uważa, że Jej centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce od stycznia 2022 r., od momentu podpisania umowy najmu lokalu, podjęcia decyzji o stałym pobycie w Polsce i rozpoczęcia pracy na podstawie umowy o pracę (kwiecień 2022 r.). Kolejne wydarzenia potwierdzające ten proces to: uzyskanie Karty Polaka w grudniu 2022 r. oraz uzyskanie karty stałego pobytu w czerwcu 2023 r.
W ocenie Wnioskodawczyni, od 2022 r. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ: ma tu centrum interesów życiowych, pracuje i mieszka w Polsce, nie ma żadnych związków podatkowych z innym państwem od momentu przeprowadzki.
W okresie trzech lat poprzedzających 2022 r. (czyli: 2019 r., 2020 r., 2021 r.), miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni dla celów podatkowych znajdowało się wyłącznie na Białorusi.
Wnioskodawczyni nie miała miejsca zamieszkania w żadnym z państw wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - tj. państwach UE, EOG, USA, Wielkiej Brytanii, itd. - ani przez trzy lata przed przeprowadzką do Polski, ani w roku przeprowadzki.
Wnioskodawczyni nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej z Białorusi, ale posiada dokumenty potwierdzające Jej miejsce zamieszkania i zatrudnienie w tym kraju przed 2020 r.
Po przeprowadzce do Polski na stałe (od kwietnia 2022 r.) Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę zawartej z polskim pracodawcą.
Pytanie
1)Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni przysługuje prawo do zastosowania ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2)Czy w przypadku uwzględnienia tej ulgi w złożonym pierwotnie zeznaniu rocznym (PIT 2023/ PIT 2024), Wnioskodawczyni powinna złożyć korektę tego zeznania w celu zwrotu kosztów?
Pani stanowisko w sprawie
Ad 1)
W ocenie Wnioskodawczyni, w przedstawionym stanie faktycznym przysługuje Jej prawo do skorzystania z tzw. ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wnioskodawczyni spełnia warunki zastosowania tej ulgi, ponieważ:
·przeniosła swoje miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w styczniu 2022 r., co potwierdza m.in. podpisanie umowy najmu oraz rozpoczęcie pracy na podstawie umowy o pracę w kwietniu 2022 r. Od tego momentu Wnioskodawczyni mieszka, pracuje i koncentruje swoje życie w Polsce;
·w trzech latach poprzedzających zmianę miejsca zamieszkania (tj. w 2019 r., 2020 r. i 2021 r.), Wnioskodawczyni nie miała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Jej krajem rezydencji podatkowej była Białoruś;
·Wnioskodawczyni nie była rezydentem żadnego z państw wykluczających prawo do ulgi, wskazanych w przepisie (m.in. państw Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego, USA, Wielkiej Brytanii, itd.).
Obecnie Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ mieszka tutaj na stałe, pracuje, Jej centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce.
W związku z powyższym, Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do skorzystania z ulgi na powrót począwszy od 2022 r., przez kolejne 4 lata podatkowe, zgodnie z obowiązującym brzmieniem przepisów.
Ad 2)
Jeśli Wnioskodawczyni uwzględniła ulgę na powrót w pierwotnie złożonym zeznaniu podatkowym (np. PIT-37 za 2023 r.) i została ona zastosowana prawidłowo - nie ma potrzeby składania korekty.
Natomiast jeśli okaże się, że Wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich warunków do skorzystania z tej ulgi, powinna niezwłocznie złożyć korektę zeznania rocznego, oraz zwrócić nienależnie uzyskaną kwotę ulgi w ustawowym terminie, zgodnie z przepisami prawa podatkowego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Wolne od podatku dochodowego są przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte:
a)ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy,
b)z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,
c)z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
d)z zasiłku macierzyńskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
- w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.
Na podstawie art. 21 ust. 39 ww. ustawy:
Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 21 ust. 43 ww. ustawy:
Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że:
1)w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz
2)podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:
a)trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
b)okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
3)podatnik:
a)posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub
b)miał miejsce zamieszkania:
-nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub
-na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz
4)posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz
5)nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ww. ustawy:
Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł.
Powyższe przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a) tiret 13 ustawy z dnia 23 listopada 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.).
Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:
Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.
Zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Ponadto, w celu skorzystania z ww. „ulgi na powrót” spełnione muszą być również dodatkowe warunki określone w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ww. ustawy.
Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne m.in. aby przeniesienie miało miejsce po 31 grudnia 2021 r., oraz aby podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski zarówno w okresie obejmującym trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na Polskę, jak i w okresie od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Oceniając możliwość skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy, w pierwszej kolejności należy ustalić od kiedy – w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – może Pani być uznana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski, tj. kiedy nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania do Polski.
Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w art. 3 i art. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wynika z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
W świetle art. 4a ww. ustawy:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót” spełnione muszą być jednak wszystkie dodatkowe warunki wskazane w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.
Aby zapewnić sobie możliwość skorzystania z omawianej preferencji podatkowej, należy zarówno przez trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz w okresie od początku roku, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego ten dzień, nie posiadać miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i co istotne – w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy mieć nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP.
Wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą być spełnione łącznie, o czym świadczy łącznik „oraz”. Niespełnienie któregokolwiek z nich uniemożliwia zastosowanie ulgi na powrót.
Z treści wniosku wynika, że od 2022 r. podlega Pani w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ ma tu Pani centrum interesów życiowych, pracuje i mieszka w Polsce, nie ma żadnych związków podatkowych z innym państwem od momentu przeprowadzki.
Następny warunek, dotyczący braku miejsca zamieszkania na terytorium RP określa art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a) i b) ww. ustawy.
Jak wskazała Pani we wniosku, szacunkowa liczba dni spędzonych w Polsce wynosiła:
-2020 r. - powyżej 180 dni,
-2021 r. - powyżej 180 dni,
-2022 r. - powyżej 180 dni,
-2023 r. - powyżej 180 dni.
Każdego roku przebywała Pani w Polsce niemal nieprzerwanie, z niewielkimi wyjazdami (od kilku dni do kilku tygodni).
Ponadto, jednym z warunków wymienionych w art. 21 ust. 43 pkt 3 ww. ustawy jest posiadanie przez podatnika Karty Polaka.
Z treści wniosku wynika, że w grudniu 2022 r. wydano Pani decyzję o przyznaniu Karty Polaka. W czerwcu 2023 r. otrzymała Pani zezwolenie na pobyt stały na podstawie Karty Polaka.
Wyjaśnić należy, że stosownie do art. 229 ust. 7 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 519 ze zm.):
Wydanie karty pobytu cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 195 ust. 1 pkt 9, następuje po zwróceniu przez niego Karty Polaka, zgodnie z art. 20 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (Dz.U. z 2019 r. poz. 1598 oraz z 2022 r. poz. 91).
W myśl art. 195 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:
Zezwolenia na pobyt stały udziela się cudzoziemcowi na czas nieoznaczony, na jego wniosek, jeżeli posiada ważną Kartę Polaka i zamierza osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe.
Zgodnie z art. 2 ust. 1-3 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o Karcie Polaka (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 192):
1.Karta Polaka może być przyznana osobie, która deklaruje przynależność do Narodu Polskiego i spełni łącznie następujące warunki:
1)wykaże swój związek z polskością przez przynajmniej podstawową znajomość języka polskiego, który uważa za język ojczysty, oraz znajomość i kultywowanie polskich tradycji i zwyczajów;
2)w obecności konsula Rzeczypospolitej Polskiej, zwanego dalej „konsulem”, lub w przypadku, o którym mowa w art. 12 ust. 4 - wojewody, albo wyznaczonego przez niego pracownika, złoży pisemną deklarację przynależności do Narodu Polskiego;
3)wykaże, że jest narodowości polskiej lub co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było narodowości polskiej, albo przedstawi zaświadczenie organizacji polskiej lub polonijnej potwierdzające aktywne zaangażowanie w działalność na rzecz języka i kultury polskiej lub polskiej mniejszości narodowej przez okres co najmniej ostatnich trzech lat;
4)złoży oświadczenie, że ona lub jej wstępni nie repatriowali się lub nie zostali repatriowani z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, na podstawie umów repatriacyjnych zawartych w latach 1944-1957 przez Rzeczpospolitą Polską albo przez Polską Rzeczpospolitą Ludową z Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Ukraińską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Litewską Socjalistyczną Republiką Radziecką i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, do jednego z państw będących stroną tych umów.
2.Karta Polaka może być przyznana osobie:
1)nieposiadającej w dniu złożenia wniosku o wydanie Karty Polaka oraz w dniu przyznania Karty Polaka obywatelstwa polskiego lub
2)nieposiadającej zezwolenia na pobyt stały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3)posiadającej status bezpaństwowca.
3.Karta Polaka może być także przyznana osobie, której polskie pochodzenie zostało stwierdzone zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2022 r. poz. 1105), pod warunkiem wykazania się znajomością języka polskiego w stopniu co najmniej podstawowym. Przepisy art. 13 ust. 7 i 8 stosuje się odpowiednio.
Natomiast w art. 3 ww. ustawy wskazano, że :
1.Karta Polaka jest dokumentem potwierdzającym przynależność do Narodu Polskiego.
2.Karta Polaka poświadcza uprawnienia wynikające z niniejszej ustawy.
Zgodnie z art. 20 ust. 1a ww. ustawy:
Jeżeli posiadacz Karty Polaka nabył obywatelstwo polskie albo uzyskał zezwolenie na pobyt stały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadana przez niego Karta Polaka traci ważność z mocy prawa z dniem wydania dokumentu potwierdzającego nabycie obywatelstwa polskiego albo uzyskania zezwolenia na pobyt stały.
Stosownie do art. 20 ust. 3 ww. ustawy:
W przypadku, o którym mowa w ust. 1a, posiadacz Karty Polaka zwraca Kartę Polaka wojewodzie właściwemu ze względu na miejsce pobytu, nie później niż w terminie 14 dni od dnia, w którym:
1)doręczono mu dokument potwierdzający nabycie obywatelstwa polskiego albo
2)decyzja o uzyskaniu zezwolenia na pobyt stały stała się ostateczna.
Jak stanowi art. 199 ustawy o cudzoziemcach:
1.Zezwolenie na pobyt stały cofa się cudzoziemcowi, jeżeli:
1) wymagają tego względy obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego lub
2)wymaga tego interes Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3)w postępowaniu w sprawie udzielenia mu tego zezwolenia:
a)złożył on wniosek o udzielenie zezwolenia zawierający nieprawdziwe dane osobowe lub fałszywe informacje lub dołączył do niego dokumenty zawierające takie dane lub informacje, lub
b)zeznał on nieprawdę lub zataił prawdę albo podrobił lub przerobił dokument w celu użycia go jako autentycznego lub takiego dokumentu używał jako autentycznego, lub
4) został skazany prawomocnym wyrokiem w Rzeczypospolitej Polskiej za przestępstwo umyślne na karę co najmniej 3 lat pozbawienia wolności, lub
5)opuścił terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres przekraczający 6 lat.
2.Cudzoziemcowi, o którym mowa w:
1) art. 195 ust. 1 pkt 3, cofa się zezwolenie na pobyt stały w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3 lub 5;
2)art. 195 ust. 1 pkt 8, cofa się zezwolenie na pobyt stały w przypadku pozbawienia go azylu w Rzeczypospolitej Polskiej;
3)art. 195 ust. 1 pkt 10, cofa się zezwolenie na pobyt stały w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 3, 4 lub 5.
3.Jeżeli podstawą udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt stały był fakt pozostawania w związku małżeńskim z obywatelem polskim, zezwolenie można cofnąć, jeżeli cudzoziemiec rozwiódł się w ciągu 2 lat od dnia, w którym udzielono mu zezwolenia na pobyt stały.
4.Do ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się przepisu art. 79 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Stosownie do art. 240 ww. ustawy:
Kartę pobytu wydaje się cudzoziemcowi, któremu udzielono:
1)zezwolenia na pobyt czasowy;
2)zezwolenia na pobyt stały;
3)zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE;
4)zgody na pobyt ze względów humanitarnych.
Zgodnie z art. 242 ww. ustawy:
Karta pobytu w okresie swojej ważności potwierdza tożsamość cudzoziemca podczas jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz uprawnia go, wraz z dokumentem podróży, do wielokrotnego przekraczania granicy bez konieczności uzyskania wizy.
Natomiast zgodnie z art. 243 ww. ustawy:
1.Karta pobytu wydana cudzoziemcowi w przypadku udzielenia mu:
1)zezwolenia na pobyt czasowy - jest ważna przez okres, na który udzielono mu tego zezwolenia;
2)zezwolenia na pobyt stały - jest ważna przez okres 10 lat od dnia jej wydania;
3)zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE - jest ważna przez okres 5 lat od dnia jej wydania;
4)zgody na pobyt ze względów humanitarnych - jest ważna przez okres 2 lat od dnia jej wydania.
2.Kolejna karta pobytu wydana cudzoziemcowi po upływie terminu ważności karty pobytu wydanej w związku z udzieleniem mu:
1)zezwolenia na pobyt stały - jest ważna przez okres 10 lat od dnia jej wydania;
2)zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE - jest ważna przez okres 5 lat od dnia jej wydania;
3)zgody na pobyt ze względów humanitarnych - jest ważna przez okres 2 lat od dnia jej wydania.
Z treści wniosku wynika, że w momencie przyjazdu do Polski w 2022 r. była i nadal jest Pani obywatelką Białorusi. To Pani jedyne obywatelstwo. Wizę humanitarną uzyskała Pani w związku z sytuacją polityczną na Białorusi, która miała miejsce w 2020 r. Z tego powodu podjęła Pani decyzję o wyjeździe. Decyzja o przyznaniu Karty Polaka została wydana w dniu 12 grudnia 2022 r. Do Polski na stałe Wnioskodawczyni przeprowadziła się w styczniu 2022 r., co potwierdza podpisanie umowy najmu mieszkania i rozpoczęcie organizacji życia na miejscu.
Wobec literalnego brzmienia przepisów regulujących przedmiotowe zwolnienie, w tym w szczególności zestawiając brzmienie w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) i b) ww. ustawy wskazać należy, że w przypadku tzw. „ulgi na powrót” trzeba mieć do czynienia z jedną z dwóch kategorii podatników „powracających” – tj. z podatnikiem, który we wcześniejszym okresie miał określone w lit. b) miejsce zamieszkania lub posiada np. Kartę Polaka wymienioną w lit. a), czyli uzyskał ją wcześniej – najpóźniej na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski. W szczególności, mając na względzie unormowania dotyczące przyznawania, utraty ważności i unieważniania Karty Polaka wskazać należy, że podatnik, który posiada Kartę Polaka (art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ww. ustawy) to osoba, która ma przyznaną i ważną Kartę Polaka na moment przeniesienia miejsca zamieszkania do Polski. Karta jest przyznawana w drodze decyzji przez właściwy organ, a może stracić ważność z mocy prawa lub może zostać unieważniona stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów odrębnych.
Wobec powyższego wskazać należy, że nie spełniła Pani warunku posiadania Karty Polaka wskazanego w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Jak wynika z opisu sprawy nie spełniła Pani również pozostałych warunków określonych w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem wskazać należy, że nie spełniła Pani warunku wskazanego w art. 21 ust. 43 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem, na gruncie opisanego stanu faktycznego nie przysługuje Pani prawo do skorzystania z tzw. ulgi na powrót, o której mowa art. 21 ust. 1 pkt 152 w związku z art. 21 ust. 43 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na brak Karty Polaka w momencie przeniesienia miejsca zamieszkania z Białorusi do Polski.
Zatem, w tej części Pani stanowisko jest nieprawidłowe.
Przechodząc do kwestii korekty zeznania podatkowego wyjaśniam, że stosownie do art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):
Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.
W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na przepis art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że:
Ilekroć w ustawie jest mowa o: deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia, sprawozdania oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.
Stosownie do art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:
Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.
Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Podatnik może skutecznie skorygować wysokość zobowiązania podatkowego, o ile zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej).
Zatem, skoro jak wskazano wyżej, omawiana ulga na powrót Pani nie przysługuje, powinna Pani złożyć korektę rocznego zeznania podatkowego, w którym uwzględniła Pani ulgę na powrót.
Zatem, w tej części Pani stanowisko jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Nadmienić należy, że podany przez Panią w opisie przepis art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje omawianego zwolnienia (tzw. ulgi na powrót) i nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.
Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.