Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 10.01.2006, sygn. PB I-3/4150/IN-717/US/2005/PM, Izba Skarbowa w Łodzi

Temat interpretacji

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zmienia postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 2 grudnia 2005 r., znak pisma ŁUS-II-2-415/31/05/AG.

Wnioskiem z dnia 23 września 2005r. Sp. z o.o. zwróciła się z prośbą o udzielenie pisemnej informacji w zakresie ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów wykazywanych w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym, w przypadku gdy w ciągu roku podatkowego wystąpi 11 wypłat wynagrodzeń.
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym w Spółce w trakcie roku podatkowego nastąpiła zmiana terminu wypłaty wynagrodzeń, dla grupy pracowników, z ostatniego dnia miesiąca do 10-go dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. Oznacza to, iż w skali roku 2005r. faktycznie dokonanych będzie 11 wypłat i 11 poborów zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.W związku z tym powstała wątpliwość, czy w rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym (PIT-40) dokonywanym za pracowników, którzy przepracują cały 2005r. wykazać koszty uzyskania przychodów w kwocie 1.227,00 zł - za 12 miesięcy, czy też w kwocie 1.124,75 zł - za 11 miesięcy.
Zdaniem wnioskodawcy, powyższe koszty winny być wykazane za cały rok podatkowy.

Naczelnik Łódzkiego Urzedu Skarbowego w Łodzi, w postanowieniu z dnia 2 grudnia 2005 r. Nr ŁUS-II-2-415/31/05/AG, nie podzielił stanowiska strony w sprawie, uznając, iż PIT-40 powinien zawierać koszty w wysokości faktycznie potrąconej w ciągu roku podatkowego przez płatnika.

Po przeanalizowaniu obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, co następuje.

Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla z urzędu postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 cyt. wyżej ustawy. W niektórych przypadkach ustawodawca jednakże w inny sposób określa koszty uzyskania przychodów. Dotyczy to w szczególności kosztów określonych w sposób zryczałtowany. W sposób zryczałtowany ustawodawca określił koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy i ze stosunków pokrewnych. Istotą pracowniczych kosztów uzyskania przychodu jest to, że są one należne, a zarazem limitowane, zarówno w okresach miesięcznych, jak i w okresie rocznym. Jest to związane przede wszystkim z faktem, że przychody ze stosunku pracy zazwyczaj mają charakter właśnie miesięczny. Koszty uzyskania przychodu w określonej przepisami prawa wysokości należą się pracownikowi w związku z uzyskaniem przychodu ze stosunku pracy, stosunku służbowego, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej. Koszty uzyskania przychodu należą się pracownikowi, jeżeli uzyskał on w danym miesiącu przychód. Przychodami ze stosunku pracy są wyłącznie kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji pracownika. Jeżeli zatem pracownik nie otrzymał przychodu, choćby był on należny, to nie ma podstaw do uwzględnienia w tym miesiącu pracowniczych kosztów uzyskania przychodu. Powyższe nie oznacza jednak, że pracownik nie będzie miał prawa do uwzględnienia kosztów za wszystkie miesiące, w których świadczył pracę. Koszty te za dany miesiąc będą mogły być jednak uwzględnione dopiero w zeznaniu rocznym.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku, gdy:

1. podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - wynoszą 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł,
2. podatnik uzyskuje równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840,77 zł za rok podatkowy,
3. miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127,82 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł,
4. podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - nie może przekroczyć łącznie 2.300,94 zł za rok podatkowy.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnicy zobowiązani są przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu informację PIT-11/8B, w której w kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek. Zatem w informacji PIT-11/8B sporządzanej dla pracownika należy wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie potrąconej od przychodów, tj., jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, za 11 miesięcy 2005 r. przy przepracowaniu przez pracownika 12 miesięcy 2005 r. (jak wyżej wskazano pracownik sam w zeznaniu podatkowym ma prawo do wykazania kosztów za 12 miesiacy).

Inaczej rzecz ma się w przypadku rozliczenia podatnika przez zakład pracy zgodnie z art. 37 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na formularzu PIT-40 - roczne obliczenie podatku - gdy pracownik pozostawał w stosunku pracy przez cały 2005 r., natomiast płatnik dokonał w ciągu roku 11 wypłat wynagrodzeń. Pracownik ma zatem prawo skorzystać z kosztów uzyskania przychodów w rocznej wysokości. Niemniej jednak, z uwagi na fakt, iż podatnik (pracownik) nie składa zeznania rocznego, gdyż obowiązek ten wypełnia za niego zakład pracy, to płatnik (w przedstawionym stanie faktycznym) winien wykazać w zeznaniu PIT-40 koszty uzyskania przychodu pracownika w wysokości przysługującej za cały rok podatkowy.

Z uwagi na powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, mając na względzie zapis art. 14b § 5 pkt 2, stwierdza jak w sentencji niniejszej decyzji.