Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2008 r. (data wpływu 14 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kwot dofinansowania wycieczki turystyczno-krajoznawczej dla pracowników i emerytów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kwot dofinansowania wycieczki turystyczno-krajoznawczej dla pracowników i emerytów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniach 23 29 czerwca 2008 r. odbędzie się wycieczka turystyczno-krajoznawcza, w której uczestniczyć będą pracownicy i emeryci (byli pracownicy) Szkoły oraz emeryci obecnie pozostający w stosunku pracy z zakładem. Całkowity koszt wycieczki dla emerytów zostanie pokryty ze środków ZFŚS.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w sytuacji częściowego pokrycia kosztów wycieczki dla emerytów, od części dofinansowania należy odprowadzić podatek i w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy dofinansowanie do wycieczki dla emerytów można zaliczyć do świadczeń rzeczowych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, w związku z tym jest ono zwolnione z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak dowodzi użycie sformułowania w szczególności, definicja przychodów ze stosunku pracy zalicza każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty pieniężne w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Należy podkreślić, iż świadczenie rzeczowe korzysta z powyższego zwolnienia, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

• świadczenie ma być świadczeniem rzeczowym lub ekwiwalentem pieniężnym w zamian tych świadczeń,

• świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,

• świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, oraz od związków zawodowych,

• kwota ekwiwalentu pieniężnego nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2.280 zł.

Z uwagi na to, iż ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części (2.280 zł) mogą korzystać jedynie świadczenia o charakterze materialnym. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki, w całości lub w części finansowanej przez zakład pracy, jest takim świadczeniem, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest w tym przypadku usługa turystyczna, a nie rzecz.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, koszt wycieczki, w której będą uczestniczyć zarówno pracownicy jak i emeryci byli pracownicy oraz emeryci pozostający w stosunku pracy z zakładem pracy, zostanie pokryty z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Ponieważ rodzaj tych świadczeń nie mieści się w katalogu zwolnień wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwota dofinansowania podlega opodatkowaniu.

W sytuacji, gdy z usług turystycznych, zakupionych (dofinansowanych) przez pracodawcę skorzystają emeryci byli pracownicy, wartość takich świadczeń stanowi przychód emerytów, otrzymany w związku z łączącym ich uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, który winien być opodatkowany zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 10% należności.

Natomiast dla opodatkowania świadczeń przyznanych emerytom w okresie, w którym dodatkowo świadczą oni pracę, decydujący jest stan faktyczny istniejący w momencie otrzymania przychodu, tj. w momencie, w którym określone zdarzenie wywołuje skutek prawny. W sytuacji przedstawionej we wniosku, w chwili dofinansowania kosztów wycieczki zatrudnieni emeryci są pracownikami. Należy zatem uznać, iż w tym przypadku - skoro między stronami istnieje stosunek pracy - świadczenia wypłacone są pracownikom. W związku z tym, przyznane takim pracownikom wsparcie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowić będzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co za tym idzie, Szkoła jako płatnik powinna do tych świadczeń stosować przepisy podatkowe dotyczące świadczeń wypłacanych pracownikom, opodatkować wartość świadczenia łącznie z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić należną zaliczkę na zasadach określonych w przepisach art. 31, 32 oraz art. 38 ust. 1 powyższej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.