Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 i art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. Z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie z dnia 17.01.2006r., znak: US-l/415-20/05, w którym udzielono interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie kosztów związanych z przystosowaniem obcego środka trwałego, do potrzeb podatnika, przed jego formalnym oddaniem do użytku.

Stosownie do art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia postanowienie, o którym mowa w art. 14a § 4 ww. ustawy z urzędu, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego iub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Wnioskiem z dnia 07.12.2005r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w przedmiocie kosztów związanych z przystosowaniem obcego środka trwałego, do potrzeb podatnika, przed jego formalnym oddaniem do użytku.

W ww. wniosku stwierdza, iż w listopadzie 2005 r. poniósł wydatki z następujących tytułów:

• dzierżawy sklepu,
• instalacji systemu alarmowego, w kwocie 1.500,00 zł
• instalacji video domofonu do ochrony zaplecza sklepu, w kwocie 780,00 zł
• zakupu materiałów budowlanych i elektrycznych, oraz planuje ponieść wydatki na:
  - wymianę okien,
  - malowanie.
  
  

Z wniosku Podatnika wynika, iż wykonuje jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu, prowadzać księgi rachunkowe i rozliczając się się z podatku dochodowego wg. 19% stawki liniowej.

Od dnia 02.11.2005r. zawarł umowę dzierżawy lokalu, z przeznaczeniem na uruchomienie sklepu wielobranżowego. Działalność handlową w ww. lokalu planował rozpocząć w NI dekadzie grudnia 2005r.W złożonym wniosku Podatnik przedstawił jednocześnie własne stanowisko twierdząc, iż poniesione wydatki miały charakter wyłącznie odtworzeniowy, natomiast ceny jednostkowe instalacji systemu alarmowego i videodomofonu nie przekraczają kwoty 3.500,00 zł. Zatem wydatki powyższe nie stanowiąc inwestycji w obcym środku trwałym, mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na żądanie organu I instancji, Pan Ryszard K. uzupełnił wniosek podając, iż w dzierżawionym lokalu miała siedzibę Poczta Polska. Nadto stwierdził, iż do przeprowadzenia remontu lokalu zakupił: oprawy, świetlówki, płyty zwykłe, drewnowkręty, zawiasy, zaprawę tynkarską, cegłę, gipsar, piankę montażową, uni grunt, akryl, kleje, w łącznej kwocie 1.727,86 zł. Podkreślił, iż poniesione wydatki nie zostaną zwrócone Podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Na podstawie § 6 umowy dzierżawy, dzierżawca jest zobowiązany do utrzymania obiektu w sprawności technicznej i użytkowej we własnym zakresie.

Postanowieniem z dnia 17.01.2005r., znak: US -1/415-20/05 organ podatkowy I instancji, uznał stanowisko Podatnika za prawidłowe. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy powołał się na przepisy art. 22 ust. 1, art, 23 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. Z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Nadto przywołał treść definicji "remont", zawartej w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. Z 2003r., Nr 207, poz.2016 ze zm.). Stwierdził, iż wszystkie działania przywracające środkowi trwałemu pierwotny stan techniczny, wymiana zużytych elementów to nakłady, które nie zwiększają wartości użytkowej i nie zmieniają ich charakteru. Wydatki z tego tytułu należało zatem, wg organu I instancji potraktować jako wydatki na remont, które w całości stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze postanowienie organu I instancji, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, działając w oparciu o przepis art. 14b § 2 i art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zmienia ww. postanowienie i stwierdza, iż stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Warunkiem zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej jest więc istnienie związku przyczynowego wydatku z przychodami podatnika. Kosztami uzyskania przychodu są bowiem wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika.

Przy wskazaniu sposobu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, wydatków na przystosowanie lokalu użytkowego do potrzeb związanych z prowadzoną działalnością istotne jest rozstrzygniecie kwestii, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z remontem, czy ulepszeniem środka trwałego.

Pod pojęciem remontu, zgodnie z przepisem przepisem art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego, należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.Istotą remontu, jest zatem wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększający jego wartości początkowej. Remont przeprowadzany jest w toku eksploatacji środka tn/vałego i jest wynikiem tej eksploatacji. Wydatki poniesione na remont, bez względu na ich wysokość stanowią koszt uzyskania przychodu. Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22 g ust. 17 tej ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie natomiast z treścią, powołanego art. 22 g ust. 17, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem ich używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W myśl uregulowań art. 22a ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. nie zawiera legalnej definicji inwestycji w obcych środkach trwałych, a jedynie w art. 22g ust. 7 reguluje sposób ustalania ich wartości początkowej, odsyłając do zasad ogólnych ustalania wartości początkowej środków trwałych zawartych w ust. 3 i 5 tego artykułu.Inwestycję w obcy środek trwały stanowić będą działania podatnika, które w ramach środka trwałego stanowiącego własność innego podmiotu, tworzą nowy składnik majątkowy nie stanowiący jednak odrębnej własności, bądź działania odnoszące się do nie stanowiącego jego własności środka trwałego, które będą zmierzały do jego ulepszenia, przystosowania wydzierżawianego obiektu do stanu zdatnego do używania przez tego podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowe wydatki zostały poniesione przez Podatnika przed przyjęciem dzierżawionego lokalu do używania. Zatem poniesienie wydatków nie nastąpiło w toku eksploatacji środka trwałego przez Podatnika i nie było wynikiem tej eksploatacji. Wydatki ponoszone przez Pana Ryszarda K. miały na celu zaadoptowanie lokalu dla potrzeb działalności gospodarczej. Charakter powyższych wydatków nie pozwala zatem na zakwalifikowanie ich jako wydatków remontowych i bezpośrednie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym stanowisko Podatnika należy uznać za nieprawidłowe. Wydatki te jednak będą stanowiły koszty uzyskania przychodów poprzez zaliczenie ich w ciężar kosztów jako odpisu amortyzacyjnego od inwestycji w obcym środku trwałym, zgodnie z ww. przepisami.

Organ podatkowy II instancji wskazuje nadto, iż wydatki ponoszone przez Podatnika z tyt. umowy dzierżawy, mogą zostać zaliczone, zgodnie z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy, bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zdarzeniu ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa lub ich odmówiono aibo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem, albo uchylono obowiązek. Nie chodzi jednak w tego typu przypadkach o błędy wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jawny i niedwuznaczny.Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, w powyższej sprawie zaistniały przesłanki do stwierdzenia naruszenia prawa w sposób rażący, bowiem postanowienie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie pozostawało w wyraźnej sprzeczności z przepisami art. 22 ust. 1,8 art. 22a ust. 2 pkt 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść art. 14b § 5 pkt 2 Ordynacji podatkowej oraz fakt rażącego naruszenia prawa w postanowieniu wydanym przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie z dnia 17.01.2006r., znak: US-l/415-20/05, istnieje konieczność zmiany przedmiotowego postanowienia z urzędu.Na niniejszą decyzję służy prawo wniesienia odwołania do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie, w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji.

Odwołanie, zgodnie z treścią przepisu art. 222 Ordynacji podatkowej, winno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.Strona wnosząca odwołanie, powinna uiścić z góry opłatę skarbową w wysokości określonej przepisem art. 1 pkt 1a ustawy z dnia 9 września 2000r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz.U. z 2004r., Nr 253, poz. 2532 ze zm.), tj. w kwocie 5 zł od odwołania oraz 0,50 zł od każdego załącznika.