Temat interpretacji

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że podatniczka jest właścicielką budynku, który jest wynajmowany na cele biurowo-handlowo-magazynowe od 1995 r. (z przerwami). Z dniem 01.01.2003r. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną - 10 % dla używanych środków trwałych. W 2003 roku wynajem trwał 6 miesięcy. W miesiącu sierpniu 2003r. rozpoczęto rozbudowę budynku o piętro (pomieszczenia mieszkalne). Inwestycja została oddana do użytku w roku 2004 z przeznaczeniem - wynajem na cele mieszkalne.

W związku z powyższym zapytanie dotyczy następujących kwestii: 1)czy prawidłowe jest zakwalifikowanie budynku do rodzaju 103 "budynki handlowo usługowe" i stosowanie 10% stawki amortyzacyjnej, 2)czy można zaliczyć w koszty podatkowe roku 2003 amortyzację za 12 miesięcy, 3)jak zakwalifikować w roku 2004 ww. budynek, 4)jaką stawkę amortyzacyjną zastosować, jeżeli przeszło połowa całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczona jest na cele mieszkalne.

Według podatniczki ma ona prawo do: indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, bowiem użytkuje budynek dłużej niż 60 miesięcy, zaliczenia w koszty podatkowe roku 2003 amortyzacji za 12 miesięcy. Ponadto, jej zdaniem, zakwalifikowanie budynku do rodzaju 103 jest prawidłowe z uwagi na fakt, że powierzchnia użytkowa wynosi 93 m2 natomiast mieszkalna 74 m2.

Zgodnie z przepisem art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /j. t. Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm./ indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być stosowane przez podatnika, gdy spełnione są łącznie warunki: 1.środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji danego podatnika, 2.środki te muszą spełniać kryteria używanych lub ulepszonych w rozumieniu ww. przepisu. Ponadto środki trwałe uznaje się za używane w odniesieniu do budynków /lokali/ i budowli, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Okres amortyzacji ustalonej stawką indywidualną dla budynków /lokali/ i budowli nie może być krótszy niż 10 lat z wyjątkiem

1.budynków wymienionych w rodzajach 103 KŚT /budynki handlowo-usługowe/

2.budynków wymienionych w rodzajach 109 KŚT /inne budynki niemieszkalne/

3.trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych

- dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Zatem okoliczność, o której mowa w zapytaniu, że podatniczka użytkuje budynek dłużej niż 60 miesięcy, nie stanowi podstawy do zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Prawidłowa stawka amortyzacyjna na 2003 rok, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy - wynosi 2,5 % /grupa I, podgrupa 10 rodzaj 103/.

Ponadto organ podatkowy dodatkowo wyjaśnia, że zgodnie z wyżej powołanym art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli budynek po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika i podatnik wykaże, że budynek przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela, to zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych /.../, dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22a amortyzacji podlegają- z zastrzeżeniem art. 22c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok /.../ oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych stanowią podstawową grupę kosztów uzyskania przychodów. Jednakże przepisy podatkowe przewidują pewne ograniczenia, zarówno w zakresie podmiotowym jak i przedmiotowym. Ograniczenie o charakterze przedmiotowym oznacza, że nie każdy środek trwały podlega odpisom amortyzacyjnym dla celów podatkowych. Z brzmienia przepisu art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Zdaniem organu podatkowego z ww. przepisu wynika, że w przypadku zaprzestania działalności / zarówno definitywnej i czasowej / podatnik obowiązany jest zaprzestać dokonywania amortyzacji składników majątku wykorzystywanych dla celów tej działalności. W okresie zaprzestania działalności nie są naliczane odpisy amortyzacyjne, /czyli dany środek trwały nie zużywa się w kategoriach prawno-podatkowych/, co powoduje wydłużenie okresu amortyzacji danego środka trwałego. W związku z powyższym za 2003 rok podatniczka ma prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne za okres trwania umowy najmu.

W 2004 roku podatniczka zakończyła inwestycję polegającą na nadbudowie i rozbudowie pawilonu handlowego o pomieszczenia mieszkalne. Według oświadczenia, powierzchnia mieszkalna budynku po rozbudowie to 74 m2, a użytkowa - 93 m2. W przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%, natomiast budynki niemieszkalne - według stawki 2,5%. Należy jednak wziąć pod uwagę, że budynek składający się z części mieszkalnej i użytkowej będzie figurował w ewidencji podatnika jako jeden środek trwały. Dlatego w przedmiotowej sprawie należy zastosować jedną stawkę - w zależności od przeważającego przeznaczenia budynku byłaby to stawka 1,5 %, jeśli większa część powierzchni użytkowej budynku będzie przeznaczona na cele mieszkalne, lub 2,5 %, w przypadku, gdy przeważa przeznaczenie użytkowe /cele biurowo-handlowo-magazynowe/.

Odpowiedzi udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu jej sporządzenia.