Temat interpretacji
Czy możliwe jest obniżenie przychodu o świadczenia wzajemne, pokryte kartą paliwową dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych?
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów z działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów z działalności gospodarczej.
Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.).
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu ciężarowego. Podatek dochodowy opłaca na zasadach ogólnych prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, jest także czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zawarł umowę na świadczenie usług transportowych ze spedytorem fińskim. Spedytor udostępnił Wnioskodawcy na podstawie aneksu do umowy kartę paliwową. Za pomocą karty paliwowej Wnioskodawca opłaca wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ponoszone w kraju i za granicą, takie jak: zakup paliwa, opłaty winiet drogowych za przejazdy drogami publicznymi, opłaty za przejazdy wszystkimi innymi drogami oraz za przeprawy promowe, opłaty parkingowe oraz inne wydatki bezpośrednio związane z przejazdem lub pojazdem przewożącym ładunek. Faktury za powyższe wydatki obciążają bezpośrednio spedytora. Wnioskodawca posiada winiety, paragony i inne dokumenty udostępniane przez sprzedających w momencie zakupu. Spedytor fiński nie wystawia Wnioskodawcy oddzielnych faktur obciążeń za poniesione koszty z tytułu pobieranych przez Wnioskodawcę świadczeń. Z zawartego do umowy aneksu wynika, że powyższe koszty są kosztami spedytora, który pomniejsza Wnioskodawcy należność główną z tytułu świadczenia usług transportowych o koszty zrealizowane za pomocą karty paliwowej. Powyższe wynika z faktur wystawianych za usługi transportowe wyliczona należność główna pomniejszona o koszty zrealizowane kartą paliwową. Na okoliczność wyliczenia tego pomniejszenia spedytor załącza kodowy wykaz zrealizowanych świadczeń, którego daty i wartości zgadzają się z posiadanymi przez Wnioskodawcę paragonami i winietami. Fakturowania wykonanych przez Wnioskodawcę usług transportowych dokonuje spedytor fiński, co znacznie przyspiesza obieg dokumentów i płatności za usługi. Faktury zawierają informacje o odwrotnym obciążeniu w zakresie podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie posiada informacji jakoby spedytor fiński posiadał w Polsce oddział lub przedstawicielstwo podatkowe lub własną sieć stacji paliw. Wnioskodawca tankując samochód korzysta z dużych koncernów paliwowych, z którymi spedytor zawarł umowy i które honorują jego kartę paliwową. Spedytor korzysta z rabatów cenowych, które są bez znaczenia dla Wnioskodawcy przewoźnika.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie
(oznaczone we wniosku Nr 1) w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Czy możliwe jest obniżenie przychodu o świadczenia wzajemne, pokryte kartą paliwową dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych...
Wnioskodawca uważa, że biorąc pod uwagę swobodę w zawieraniu umów, przychodem dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych winna być różnica pomiędzy wartością świadczonych usług oraz wydatków dotyczących działalności gospodarczej pokrytych kartą paliwową spedytora.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Zatem kwotami należnymi są przychody, których efektem jest prowadzenie działalności gospodarczej i w związku z tym stają się wymagalne, chociażby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano. Przychodami należnymi w rozumieniu art. 14 ust. 1 ww. ustawy są kwoty należne, a nie kwoty otrzymane.
W myśl art. 487 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.
Natomiast art. 488 § 1 k.c., stanowi, iż świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo orzeczenia sądu lub decyzji właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Wnioskodawca zawarł ze spedytorem fińskim umowę o świadczenie usług transportowych. Od spedytora Wnioskodawca otrzymał kartę paliwową, za pomocą której opłaca wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ponoszone w kraju i za granicą, takie jak: zakup paliwa, opłaty winiet drogowych za przejazdy drogami publicznymi, opłaty za przejazdy wszystkimi innymi drogami oraz za przeprawy promowe, opłaty parkingowe oraz inne wydatki bezpośrednio związane z przejazdem lub pojazdem przewożącym ładunek. Faktury za powyższe wydatki obciążają bezpośrednio spedytora. Na podstawie aneksu do umowy powyższe koszty są kosztami spedytora, który pomniejsza Wnioskodawcy należność główną z tytułu świadczenia usług transportowych o koszty zrealizowane za pomocą karty paliwowej.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest okoliczność, że realnie wypłacana Wnioskodawcy w pieniądzu kwota nie jest równa określonej w umowie należności. Fakt określenia w umowie kwotowo ceny świadczonych przez Wnioskodawcę usług, tj. należności, określonej we wniosku jako należność główna przesądza, iż ta właśnie kwota jest przychodem Wnioskodawcy. Na wysokość przychodu podatkowego nie ma wpływu fakt potrącenia z wynagrodzenia kwot nazwanych we wniosku świadczeniem wzajemnym.
Wobec powyższego przychodem z działalności gospodarczej jest przychód należny nie pomniejszony o koszty zrealizowane za pomocą karty paliwowej stanowiącej własność fińskiego spedytora.
Stanowisko Wnioskodawcy, iż przychodem dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych winna być różnica pomiędzy wartością świadczonych usług oraz wydatków dotyczących działalności gospodarczej pokrytych kartą paliwową spedytora należy więc uznać za nieprawidłowe.
Końcowo wskazać należy, że to strony dokonujące czynności cywilnoprawnych określają w zawieranych przez siebie umowach kwotę należną z tytułu transakcji, a nie organ podatkowy. Wobec powyższego analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza kwestii rozliczeń między stronami, nie mieści się w ramach postępowania określonego w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie, z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 595 kB
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy