Informacja o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 23.11.2004, sygn. BI/005-0553/04, Izba Skarbowa w Gdańsku

Temat interpretacji

Stan faktyczny:

Podatniczka prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą na zasadach ogólnych, której przychody i koszty ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Podatniczka w czerwcu 2003r. dla celów prowadzonej działalności gospodarczej dokonała zakupu pawilonu usługowo-handlowego wybudowanego na gruncie należącym do Spółdzielni Mieszkaniowej za kwotę 45.000,00 zł. Podatniczka zakupując przedmiotowy pawilon od poprzedniej właścicielki, wstąpiła za zgodą Spółdzielni Mieszkaniowej w jej prawa i obowiązki wynikające z zawartej w maju 2003 r. umowy na dzierżawę gruntu o powierzchni 46,87 m 2.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nieruchomości. W tej sytuacji należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego. Według definicji zawartej w art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W art. 48 K.c. ustawodawca zawarł generalną zasadę, że budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem są częścią składową gruntu. Z przepisów Kodeksu cywilnego wynika jednoznacznie, że nie można dokonać sprzedaży (kupna) w drodze umowy odrębnie prawa własności budynku i odrębnie prawa własności nieruchomości gruntu, na którym dana budowla się znajduje. Dlatego sprzedaż nieruchomości obejmuje zarówno zbycie gruntu, jak i znajdującego się na nim budynku trwale z nim związanego. W opisanym w zapytaniu stanie faktycznym nie mamy jednak do czynienia ze sprzedażą nieruchomości, lecz ze sprzedażą nakładów przeniesionych na budowę na cudzym gruncie nakładów pawilonu usługowo-handlowego.

Wydatki poniesione na nabycie nakładów poniesionych na inwestycje w obcym środku trwałym dla podatniczki wchodzącej w prawa poprzedniego dzierżawcy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, lecz dopiero w momencie dokonania odpisów amortyzacyjnych.

Wynika to jednoznacznie z treści następujących przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.):

• Po pierwsze - art. 22a ust. 2 pkt 2, który stanowi, że amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie;
• Po drugie - art. 23 ust. 1 pkt 1b, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych;
• Po trzecie - art. 22 ust. 1, który stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23;
• Po czwarte - art. 22j ust. 1 pkt 3, który stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Od ustalonej w myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, podatniczka jest zobowiązana dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.