Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2007r. (data wpływu do tut. Biura 21 września 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowożenia pracowników do pracy z obecnej siedziby do nowej znajdującej się w innej miejscowości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowożenia pracowników do pracy z obecnej siedziby do nowej znajdującej się w innej miejscowości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach Grupy Kapitałowej powstała Spółka z o.o. z siedzibą w jednej miejscowości przy czym docelowo ma nastąpić zmiana lokalizacji i przeniesienie siedziby Spółki do innej miejscowości.W związku z planowaną zmianą lokalizacji Spółki i utrudnieniami komunikacyjnymi związanymi z dojazdami oraz powrotami niektórych pracowników z obecnej siedziby do nowo powstającej w innej miejscowości, zważywszy również na zagrożenie utraty części wyspecjalizowanych pracowników (z powodu niedogodności z dojazdem do pracy), Spółka zdecydowała się zapewnić pracownikom możliwość korzystania z dowozu do pracy w nowej siedzibie i powrotu z niej. Pracownicy korzystający z transportu zorganizowanego przez pracodawcę posiadają identyfikatory upoważniające do bezpłatnych przejazdów. Spółka będzie płacić przewoźnikowi ustalone kwoty za jeden kurs na danej trasie bez względu na liczbę przewożonych pracowników, co wynika z ich nieobecności w związku z urlopami, podróżami służbowymi lub innymi nieobecnościami w pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy nie jest możliwe ustalenie wysokości świadczenia w postaci zorganizowanego pracownikom dowozu do i z miejsca pracy głównie z uwagi na fakt, że Spółka będzie płaciła przewoźnikowi kwoty ustalone za jeden kurs na określonej trasie niezależnie od ilości korzystających z transportu pracowników. Część pracowników nie zawsze korzysta z transportu np. ze względu na chorobę, odbywaną podróż służbową, urlop wypoczynkowy itp. W konsekwencji nie jest możliwe określenie przychodu pracowników. Przewoźnik nie będzie wystawiał imiennych rachunków za korzystanie z usług przez konkretnych pracowników, lecz zbiorczą fakturę w okresach miesięcznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie nieodpłatne świadczenie w prawie podatkowym obejmuje swoim zakresem zarówno działanie i zaniechanie na rzecz innej osoby, jak również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy. W świetle powołanego powyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz definicji nieodpłatnego świadczenia ponoszony przez pracodawcę koszt zorganizowanego pracownikom transportu z obecnej siedziby do nowej w innej miejscowości należy traktować jako nieodpłatne świadczenie ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika również, iż wnioskodawcę z osobami, które korzystać będą z zorganizowanego transportu łączy stosunek pracy, w związku z czym nieodpłatne świadczenie należy zakwalifikować poszczególnym pracownikom do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 12 ust. 1 stanowi bowiem, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Skoro powyższy koszt ponoszony przez pracodawcę stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy, na wnioskodawcy spoczywają obowiązku płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na osobach fizycznych, osobach prawnych i jednostkach organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej zwanych dalej zakładami pracy spoczywają obowiązki płatnika, które sprowadzają się do obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zasady obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od zakładów pracy zostały określone w art. 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stwierdzić ponadto należy, że fakt płacenia przewoźnikowi kwoty ustalonej za jeden kurs na określonej trasie niezależnie od ilości korzystających z transportu pracowników, nie może stanowi przeszkody do określenia poszczególnym pracownikom wysokości ww. nieodpłatnego świadczenia. Pracodawca bowiem dokładnie wie, którzy pracownicy i w jakich dniach przebywają na zwolnieniu lekarskim, urlopie wypoczynkowym czy też odbywają podróż służbową. Przewoźnik w związku z tym nie musi wystawiać imiennych rachunków za korzystanie z usług przez konkretnych pracowników. W tym stanie rzeczy ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają zatem charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

Reasumując, ponoszona przez wnioskodawcę kwota na zorganizowany pracownikom dowóz do i z miejsca pracy jest nieodpłatnym świadczeniem, którego wartość każdorazowo jest w stanie ustalić pracodawca i które stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy, natomiast na wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.