Osoba niepełnosprawna, mającą na utrzymaniu niepełnosprawną, pełnoletnią wnuczkę może odliczyć do kwoty 2.280 zł wydatki z tytułu używania samochodu osobowego poniesione w związku celami rehabilitacyjnymi oraz związanymi z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych swoich oraz wnuczki.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 listopada 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 15 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 31 stycznia 2022 r. (wpływ 1 lutego 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani na emeryturze, rozlicza się z PIT-37 i PIT-O, ponieważ ma Pani umiarkowany stopień niepełnosprawności i odlicza Pani od dochodu leki i ulgę na samochód.

Jest Pani opiekunem faktycznym dla przewlekle chorej wnuczki A.B. ur. (...) 1990 r., która ma zaburzenia (...) oraz choroby współistniejące – (...) spowodowane (...).

Od 13 sierpnia 1998 r. do ukończenia osiemnastego roku życia wnuczki była Pani opiekunem prawnym wyrokiem sądu, rodziną zastępczą. Wnuczka zamieszkuje z Panią, jest przewlekle chora, na rencie socjalnej z całkowitą niezdolnością do samodzielnej egzystencji, o znacznym stopniu niepełnosprawności. Wymaga całodobowej opieki osoby drugiej. Stopień niepełnosprawności i rentę socjalną ma na stałe.

Opiekuje się Pani wnuczką sama, ponieważ mąż się wyprowadził, zabrał samochód wspólnie zakupiony na raty. Ma Pani z mężem rozdzielność majątkową od 28 lipca 2020 r. Była Pani zmuszona kupić samochód, ponieważ jest on niezbędny do przewożenia chorej wnuczki, ponieważ transport komunikacją miejską pogarszał stan zdrowia wnuczki.

Opiekuje się Pani wnuczką, pomaga jej w życiu codziennym, w załatwianiu spraw urzędowych, prowadzi Pani gospodarstwo domowe, pomaga w codziennej pielęgnacji, podaje leki, jeździ z wnuczką do lekarza w miejscu zamieszkania, a także 45 km poza miejsce zamieszkania do lekarzy specjalizacji medycznej, psychologa, psychiatry, endokrynologa. Wnucza ze względu na stan zdrowia, (...) nie potrafi być samodzielna, cierpliwa. Pani jako opiekun faktyczny daje sobie radę z wnuczką. Uważa Pani, że raz już otrzymała wyrok sądu, który powinien być wiążący, jeżeli przez cały okres opieki prawnej zgłaszała Pani raz na pół roku kuratorom sądowym, że wnuczka jest chora.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Orzeczenie o niepełnosprawności wnuczki, stopień znaczny, wydano 1 lutego 2014 r. na stałe. Wnuczka wymaga stałej opieki i pomocy innej osoby ze znaczną możliwością samodzielnej egzystencji (wyrok prawomocny 14 stycznia 2015 r.). Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wnuczki istnieje od 1999 r.

Wydatki związane z używaniem samochodu osobowego nie zostały Pani zwrócone w jakiejkolwiek formie, ani odliczone od podatku na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku.

Współwłaścicielem i właścicielem używanego samochodu jest Pani od 2012 r. Jest to samochód osobowy, z którego korzysta Pani z wnuczką.

Wydatki związane z użyciem samochodu osobowego to zakup paliwa, wymiana oleju, wymiana części, ubezpieczenie samochodu, przegląd techniczny, naprawa, zakup opon i ich wymiana. Powyższe wydatki na jedną osobę nie przekraczają 2.280 zł rocznie.

Pani wniosek dotyczy możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2017-2021.

Pani niepełnosprawna wnuczka w tych latach osiągnęła dochód – rentę socjalną z całkowitą niezdolnością do pracy. A w 2021 r. zostały spłacone alimenty za 2020/21. Miesięczna kwota to 350 zł.

Pytanie

Czy może Pani skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej dla wnuczki?

Pani stanowisko w sprawie

Jest Pani opiekunem faktycznym wnuczki i uważa Pani, że mogłaby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej dla wnuczki, ponieważ samochód osobowy jest konieczny do użytku codziennego oraz przemieszczania się do odległej miejscowości do lekarzy specjalistów. Wnuczka ma zaburzenia lękowe (nie ma możliwości skorzystania z przejazdu innym środkiem lokomocji).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.:

podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Natomiast zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.:

podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot: wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.:

za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu nadanym ww. ustawą zmieniającą i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.:

w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1)wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;

2)okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;

3)(uchylony).

Z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wynika, że:

wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1)orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2)decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3)orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W świetle art. 26 ust. 7e ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2019 r.:

przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Przepis ten w brzmieniu zacytowanym powyżej i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. został wprowadzony przez art. 3 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1076).

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2019 r.:

przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340 i 1669), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nadanym ustawą z 29 października 2021 r. (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105) i mającego zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2021 r. wynika, że:

przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz.U. z 2020 r. poz. 1300), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Stosownie do art. 26 ust. 7f ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1)I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b)znaczny stopień niepełnosprawności;

2)II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy albo

b)umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu nadanym ww. ustawą zmieniającą i mającym zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2021 r.:

ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1)I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b)niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo

c)znaczny stopień niepełnosprawności;

2)II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy albo

b)umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.:

wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust 13a ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów prawa wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2.280 zł z tytułu poniesionych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego m.in. należy: być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, ponieść z tego tytułu wydatki. Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Ponadto z brzmienia analizowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost, iż wysokość odliczeń z ww. tytułu w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Określona w przepisie kwota 2.280 zł jest więc maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstotliwości) używania samochodu. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej, czy też dziecka niepełnosprawnego, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego.

Ustawodawca zatem wprowadził dla tej ulgi limit kwotowy. W zeznaniu podatnik może dokonać odliczenia w wysokości nieprzekraczającej ten limit, tj. do wysokości 2.280 zł. W praktyce pojawiają się wątpliwości dotyczące zasad ustalania wysokości przysługującego odliczenia. Rodzą się one wtedy, gdy uprawnienia do korzystania z ulgi dotyczą kilka osób, np. osoba niepełnosprawna ma na utrzymaniu inną osobę niepełnosprawną. Konstrukcja przepisu wymaga rozstrzygania tego rodzaju wątpliwości w oparciu o zasadę, iż każda osoba niepełnosprawna (osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną) dysponuje „własnym” limitem, jednak kwota odliczenia u takiej osoby nie może przekroczyć kwoty limitu. Według tej zasady osoba niepełnosprawna posiadająca na utrzymaniu inną osobę niepełnosprawną może odliczyć wydatki z tytułu używania samochodu do kwoty 2.280 zł (osobie fizycznej przysługuje jeden limit z tytułu odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, nawet jeżeli ma na utrzymaniu jedną, dwie czy więcej osób niepełnosprawnych i sama jest niepełnosprawna).

Ze stanu faktycznego wynika, że jest Pani opiekunem faktycznym dla przewlekle chorej pełnoletniej wnuczki. Od 13 sierpnia 1998 r. do ukończenia osiemnastego roku życia wnuczki była Pani opiekunem prawnym wyrokiem sądu, rodziną zastępczą. Wnuczka wymaga stałej opieki i pomocy innej osoby ze znaczną możliwością samodzielnej egzystencji (wyrok prawomocny 14 stycznia 2015 r.). Wnuczka zamieszkuje z Panią, jest przewlekle chora, na rencie socjalnej z całkowitą niezdolnością do samodzielnej egzystencji, o znacznym stopniu niepełnosprawności. Wymaga całodobowej opieki osoby drugiej. Z powyższego wynika zatem, że od sierpnia 1998 r. do uzyskania przez wnuczkę pełnoletności opiekowała się Pani wnuczką na zasadzie rodziny zastępczej. Ponieważ wnuczka jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, opiekuje się nią Pani nadal, jako opiekun faktyczny. Była Pani zmuszona kupić samochód, ponieważ jest on niezbędny do przewożenia chorej wnuczki, gdyż transport komunikacją miejską pogarszał stan zdrowia wnuczki. Jeździ Pani z wnuczką do lekarza w miejscu zamieszkania, a także 45 km poza miejsce zamieszkania do lekarzy specjalizacji medycznej, psychologa, psychiatry, endokrynologa. Stopień niepełnosprawności i rentę socjalną wnuczka ma na stałe. Wydatki związane z używaniem samochodu osobowego nie zostały Pani zwrócone w jakiejkolwiek formie, ani odliczone od podatku na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że jako osoba niepełnosprawna, mającą na utrzymaniu niepełnosprawną, pełnoletnią wnuczkę – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – może odliczyć Pani wydatki z tytułu używania samochodu osobowego będącego Pani własnością/współwłasnością poniesione w związku celami rehabilitacyjnymi oraz związanymi z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych swoich oraz swojej wnuczki – do kwoty 2.280 zł. Jednakże zaznaczyć należy, że przysługuje Pani jeden limit z tytułu odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, nawet jeżeli ma Pani na utrzymaniu inną osobę niepełnosprawną i sama jest osobą niepełnosprawną.

Wobec powyższego, Pani stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).