Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 13 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie amortyzacji lokalu niemieszkalnego. Uzupełnił go Pan pismem z 17 września 2025 r. (wpływ 17 września 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W ramach prowadzonej przez Pana jednoosobowej działalności gospodarczej planuje Pan nabyć lokal położony w (…), przy ul. (…). Sąd Rejonowy w (…), V Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (…) dotyczącą tego lokalu. Z księgi wieczystej wynika, że lokal ma przeznaczenie niemieszkalne i stanowi odrębną nieruchomość lokalową. Lokal, o łącznej powierzchni użytkowej 22,19 m², składa się z pomieszczenia użytkowego oraz sanitarnego i znajduje się na parterze budynku mieszkalnego nr 36 przy ul. (…) w (…). W dziale I-Sp Księgi Wieczystej ujawniono udział w nieruchomości wspólnej (księga wieczysta …), która obejmuje prawo własności lub użytkowania wieczystego części budynku i urządzeń wspólnych. Udział ten wynosi 2219/161681 części nieruchomości wspólnej. Lokal zostanie nabyty od obecnego właściciela – spółki (…)., NIP (…), z siedzibą przy ul. (…), (…) – i po zakupie będzie wykorzystywany wyłącznie w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, polegającej na świadczeniu usług krótkoterminowego zakwaterowania (PKD 55.20.Z) w lokalu o przeznaczeniu niemieszkalnym.

Przedmiotowy lokal nie będzie wykorzystywany jako lokal mieszkalny w rozumieniu art. 22c pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.). Wskazany przepis odnosi się wyłącznie do lokali mieszkalnych, natomiast opisany lokal – zgodnie z zapisami księgi wieczystej – posiada status lokalu niemieszkalnego i będzie przeznaczony wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług krótkoterminowego zakwaterowania. Planowany okres używania lokalu w działalności gospodarczej przekroczy 1 rok. Lokal będzie kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do ewidencji środków trwałych. Wartość początkowa zostanie ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako cena nabycia powiększona o wszelkie prowizje oraz koszty notarialne związane z nabyciem nieruchomości, poniesione przez kupującego. Planuje Pan zastosować amortyzację metodą liniową według stawki obliczonej jako 100% podzielone przez pozostały okres amortyzacji. Pozostały okres amortyzacji ustali Pan jako różnicę między podstawowym okresem amortyzacji wynoszącym 40 lat a wiekiem lokalu wynoszącym 12 lat, liczonym od pierwszego pełnego roku po oddaniu lokalu do użytkowania (tj. od 2013 r.) do ostatniego pełnego roku przed planowanym zakupem (tj. 2024 r.). Pozostały okres amortyzacji wynosi zatem 28 lat, co odpowiada stawce 3,57% rocznie, zgodnej z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym lokali niemieszkalnych, z zastosowaniem art. 22j ust. 4 tej ustawy, który umożliwia ustalenie pozostałego okresu amortyzacji uwzględniającego wiek środka trwałego.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że jednoosobową działalność gospodarczą prowadzi od 8 sierpnia 2025 r. Przeważającym przedmiotem działalności są usługi związane z zakwaterowaniem, a także wynajem i zarządzanie nieruchomościami oraz działalność związana z wyceną nieruchomości.

Kody PDK 2025 prowadzonej przez Pana działalności przedstawiają się następująco:

• 55.20.Z - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania,
• 55.90.Z - Pozostałe zakwaterowanie,
• 68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi,
• 68.32.A - Działalność związana z wyceną nieruchomości.

Forma opodatkowania - podatek liniowy (19%). Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów (PKPiR).

Z informacji, które Pan posiada budynek, w którym znajduje się lokal niemieszkalny, jest sklasyfikowany zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) jako 1122 – Budynki o trzech i więcej mieszkaniach.

Lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych po jego zakupie, planowanym na przełomie września i października 2025 r.

Planuje Pan zakwalifikować lokal do KŚT 109 POZOSTAŁE BUDYNKI NIEMIESZKALNE – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych do Pana działalności po raz pierwszy.

Z posiadanych przez Pana informacji wynika, że cały budynek został oddany do użytku w 2009 r., natomiast parter, gdzie znajduje się przedmiotowy lokal w 2012 r.

Zgodnie z danymi znajdującymi się w Księdze Wieczystej nr (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (…), … Wydział Ksiąg Wieczystych obecny właściciel, Spółka (…) jest właścicielem lokalu od dnia 27 listopada 2018 r. Nie ma Pan wiedzy w jaki sposób obecny właściciel wykorzystywał lokal w całym okresie od dnia jego nabycia przez siebie, natomiast obecnie lokal wykorzystywany jest przez dotychczasowego właściciela na potrzeby usług krótkoterminowego zakwaterowania i taka działalność będzie kontynuowana po jego nabyciu przez Pana.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwe jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego przyjętego do używania, uwzględniającej wiek środka trwałego. Stosuje się ten przepis do określenia stawki amortyzacyjnej dla nabytego lokalu niemieszkalnego.

Planuje Pan zastosować amortyzację metodą liniową według stawki obliczonej jako 100% podzielone przez pozostały okres amortyzacji. Pozostały okres amortyzacji ustali Pan jako różnicę między podstawowym okresem amortyzacji wynoszącym 40 lat a wiekiem lokalu wynoszącym 12 lat, liczonym od pierwszego pełnego roku po oddaniu lokalu do użytkowania (tj. od 2013 r.) do ostatniego pełnego roku przed planowanym zakupem (tj. 2024 r.). Pozostały okres amortyzacji wynosi zatem 28 lat, co odpowiada stawce 3,57% rocznie.

Pytanie (pytanie ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku)

Czy opisany lokal niemieszkalny, położony w budynku mieszkalnym, wykorzystywany w prowadzonej przez Pana jednoosobowej działalności gospodarczej, może zostać zaliczony do środków trwałych i podlegać amortyzacji metodą liniową, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej ustalonej zgodnie z art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem:

• lokal niemieszkalny spełnia przesłanki środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, ponieważ jest kompletny i zdatny do użytku, przewidywany okres jego używania przekracza rok, będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej i będzie stanowił stanowi własność podatnika,
• zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, wyłączenie z amortyzacji dotyczy wyłącznie lokali mieszkalnych – lokal opisany we wniosku jest niemieszkalny,
• wartość początkowa zostanie ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT jako cena nabycia powiększona o koszty notarialne i prowizje,
• amortyzacja zostanie przeprowadzona metodą liniową, zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o PIT, przy zastosowaniu indywidualnej stawki ustalonej na podstawie art. 22j ust. 4, uwzględniającej wiek środka trwałego (28 lat pozostałego okresu amortyzacji, stawka amortyzacji 3,57% rocznie).

W związku z powyższym lokal może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych i być amortyzowany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r., poz. 163 ze zm.).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zauważyć należy, że definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a cytowanej wyżej ustawy - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22d ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Zgodnie z art. 22n ust. 4 cytowanej ustawy:

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje natomiast, że:

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy:

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z powyższych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że:

• prowadzi Pan działalność gospodarczą,
• planuje Pan nabyć lokal niemieszkalny,
• lokal zostanie zaklasyfikowany według KŚT jako 109 - POZOSTAŁE BUDYNKI NIEMIESZKALNE – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110,
• lokal zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy,
• lokal był wcześniej wykorzystywany/używany. Zgodnie z Pana wskazaniami lokal był użytkowany przez poprzednich właścicieli 12 lat.

Nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Pana klasyfikacji lokalu wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, który zaklasyfikował Pan jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przyjąłem za Panem, jako niepodlegający ocenie element opisu zdarzenia przyszłego, wskazaną przez Pana kwalifikację ww. lokalu jako lokalu niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz wyżej wskazane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku nabycia przez Pana opisanego lokalu niemieszkalnego (użytkowanego przez poprzednich właścicieli 12 lat) oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, może Pan amortyzować ten lokal - po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według stawki nie wyższej niż 10%.

W związku z powyższym, pomimo, że prawidłowo Pan uznał, że lokal niemieszkalny, położony w budynku mieszkalnym, wykorzystywany w prowadzonej przez Pana jednoosobowej działalności gospodarczej, może zostać zaliczony do środków trwałych i podlegać amortyzacji metodą liniową, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, to Pana stanowisko – z uwagi na jego błędne uzasadnienie (wskazanie nieprawidłowej podstawy prawnej ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej) – uznałem za nieprawidłowe.

Jako podstawę prawną zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji wskazał Pan art. 22j ust. 4, który dotyczy zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Natomiast w Pana sprawie ma zastosowania art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnoszący się do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) niemieszkalnych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że wydana interpretacja odnosi się ściśle do przedmiotu pytania. Inne kwestie wynikające z przedstawionego zdarzenia przyszłego i z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie podlegały analizie.

Interpretacja indywidualna wywoła skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywał się z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.