Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

− nieprawidłowe – w części dotyczącej zaniechania poboru podatku w odniesieniu do umorzonej kwoty kredytu refinansowego, która odpowiada udziałowi udzielonego na spłatę tej części kredytu (udzielonego przez Bank X), jaka była zaciągnięta na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. refinansowanie kosztów z ostatnich 12 miesięcy, w całkowitej kwocie zaciągniętego kredytu;

− prawidłowe – w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 lipca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 29 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami z 5 sierpnia i 1 października 2025 r. (daty wpływu 11 sierpnia i 6 października 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W dniu 21 grudnia 2007 r. będąc w małżeństwie (z A. A) zawarł Pan umowę kredytu hipotecznego z Bank Q z siedzibą w (...), waloryzowanego w CHF w kwocie 138.192,72 CHF, co w dniu postawienia do dyspozycji ww. środków stanowiło równoważność 291 992,28 zł. Kredyt ten został zaciągnięty na spłatę (refinansowanie) kredytu zaciągniętego wcześniej w Banku X przeznaczonego na cel mieszkaniowy, dotyczącego zakupu lokalu mieszkalnego położonego w A (...), przy ul. B 1, o nr ekw. (...). Kredyt został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych jednego gospodarstwa domowego.

Nigdy nie korzystał Pan z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej niż wymieniona we wniosku. Kredyt został zabezpieczony hipotecznie, a „zabezpieczenie zostało ustanowione do 2015 r.”

W dniu 3 kwietna 2023 r. złożył Pan wraz z żoną do Sądu Okręgowego w C pozew przeciwko Bank Y, który jest następcą prawnym pierwotnego kredytodawcy Bank Q z siedzibą w A, jedynie o ustalenie nieważności umowy kredytowej. W wyniku prowadzonych negocjacji bank przedstawił Panu do akceptacji projekt ugody, na mocy której obie strony rozliczają wzajemne roszczenia w wyniku przeksięgowania kredytu i umorzenia aktualnego salda kredytu w wysokości 81 724,91 CHF, co stanowi kwotę 370 295,57 PLN i bank zapłaci na Pana rzecz kwotę nadpłaty nominalnej w wysokości 1 510,62 zł, koszty zastępstwa procesowego 10 800,00 zł oraz zwrotu połowy wpisu sądowego od pozwu w wysokości 500,00 zł.

W związku z wykonywaniem umowy kredytowej bank wypłacił Panu i żonie kwotę w wysokości 291 992,28 zł, Pan i żona zaś na rzecz banku spełniliście świadczenie w ratach w wysokości 293 502,90 zł. Nominalnie nadpłata na Pana i żony rzecz wyniosła 1 510,62 zł i również taką samą kwotę bank zobowiązał się wypłacić na Pana i żony rzecz wyniku przeksięgowania kredytu i umorzenia salda kredytu. Ugodą strony dokonują wzajemnych rozliczeń i umorzenie salda zadłużenia. W wyniku zawarcia ugody pozew zostanie cofnięty, strony zrzekną się wszelkich roszczeń związanych z umową kredytową, a postępowanie sądowe zostanie umorzone.

Dodatkowo bank informuje klienta, że w wyniku zwolnienia z części długu (umorzenia) zgodnie z § 1 ust. 9, powstaje po jego stronie przychód, a na banku w związku ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie nie będzie ciążył obowiązek wypełnienia obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11).

Kredyt został udzielony przez podmiot, którego działalność podlegała nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Uzupełnienie wniosku

Zgodnie z umową kredytową odpowiada Pan solidarnie (wraz z żoną) za spłatę kredytu.

Jest Pan współwłaścicielem nieruchomości, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej z A. A, na nabycie której został zaciągnięty wskazany we wniosku kredyt.

Kwota objęta ugodą to kwota kapitału, kwota odsetek skapitalizowanych, opłaty niezbędne do zawarcia umowy kredytu.

Otrzymana od Banku w związku z ugodą kwota będzie zwrotem dokonanych przez Pana spłat rat kapitału, odsetek oraz opłat związanych z kredytem.

Planuje Pan zawrzeć ugodę z bankiem w związku z zaciągniętym kredytem hipotecznym jak tylko otrzyma interpretację indywidualną w przedmiotowej sprawie potwierdzającą Pana stanowisko.

Kredyt został zabezpieczony na nieruchomości, tj. lokalu mieszkalnym w A przy ul. B 1.

Wyjaśnił Pan, że zabezpieczenie wygaśnie w 2045 roku, we wniosku omyłkowo został wskazany rok 2015 zamiast prawidłowo 2045.

Doprecyzował Pan, że umorzenie związane z kredytem udzielonym przez Bank Q (przejęty przez Bank Y.), nie będzie obejmowało opłat.

Potwierdził Pan, że ugoda zostanie zawarta najpóźniej do dnia 31 grudnia 2026 r., jak tylko otrzyma Pan interpretację indywidualną w przedmiotowej sprawie potwierdzającą stanowisko.

Kredyt zaciągnięty w Banku X przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego w A (...) przy ul. B 1 został zabezpieczony hipoteką na nieruchomości tj. lokalu mieszkalnym w A przy ul. B 1 o nr ekw (...) oraz udziale w części wspólnej o nr ekw (...), udział nr 2/1, 3/1,.

Odpowiadając na pytanie, czy zaciągnięty w Banku X kredyt dotyczył wyłącznie zakupu opisanego lokalu mieszkalnego? Jakich konkretnie wydatków dotyczył ten kredyt, w szczególności czy były to:

a)prowizje lub inne opłaty niezbędne do zawarcia umowy kredytu (jakie konkretnie opłaty);

b)koszty usług dodatkowych związanych z kredytem (jakie konkretnie koszty dodatkowe);

c)inne (jakie)?

wskazał Pan, że kredyt zaciągnięty w Banku X został udzielony w kwocie 246 278,55 zł, z czego wypłacano 236 278,55 zł na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego od deweloperskiego, a kwotę 10 000,00 zł tytułem refinansowania kosztów z ostatnich 12 miesięcy.

Pytanie (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy w związku z umorzeniem kwoty z kredytu hipotecznego w wysokości 81 724,91 CHF, co stanowi kwotę 370 295,57 PLN, zwrotu kwoty 1 510,62 zł, zapłaty kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 10 800,00 zł oraz zwrotu połowy wpisu sądowego od pozwu w wysokości 500,00 zł przez bank w ramach planowanej ugody z bankiem, jest Pan zwolniony z podatku na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2024 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz.U.2024.1912 z dnia 2024.12.23), czy też kwoty te stanowią przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy i czy musi Pan od nich zapłacić podatek?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku)

Nie jest Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od umorzenia i kwot, jakie miałby Pan otrzymać od Bank Y. w wyniku zawarcia ugody, jako że „umorzenie i uzyskane kwoty nie stanowią przychodu”.

Skutki podatkowe zwrotu przez bank kwoty nadpłaty i kosztów procesu.

Dochodem jest nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Kwota 1 510,62 zł nie przekracza kwoty wpłacanego przez bank kapitału kredytu, to zwrot tej kwoty dodatkowo przesądza, że nie stanowi ona dla Pana przychodu.

Kwota 1 510,62 zł nie jest dla Pana przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanym do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy i jej uzyskanie nie skutkuje po Pana stronie powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconej przez bank kwoty.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia źródła przychodów, z których przychód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nadpłata świadczenia nie została uwzględniona jako źródło przychodu. W związku z tym kwoty tej nie można traktować w kategorii przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w tej sytuacji nie następuje po Pana stronie żadne przysporzenie majątkowe.

Również od kosztów zastępstwa procesowego i zwrotu połowy wpisu sądowego nie trzeba będzie zapłacić podatku od osób fizycznych. W wyniku procesu sądowego umowa kredytowa zostanie przeksięgowana i wykonana, a na mocy ugody wzajemne świadczenie skompensowane. Wytoczenie powództwa było konieczne, koszt zwrotu kosztów zastępstwa procesowego jest niższy niż wynagrodzenie pełnomocnika prowadzącego proces sądowy, wpis sądowy od pozwu wyniósł 1 000,00 zł, a bank zwróci połowę tej kwoty w wysokości 500,00 zł, w związku z powyższym po Pana stronie nie nastąpi przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Umorzenie wierzytelności

Uzyskanie kredytu hipotecznego i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wartość umorzonych kwot wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego (kwoty kapitału), na podstawie ugody z bankiem, będzie stanowić przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnych świadczeń, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W stosunku do tego przychodu związanego z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego zaciągniętego przez Pana i żonę w 2007 r. na refinansowanie kosztów nabycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność, zastosowanie znajdzie zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2024 r.

Zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku, nie jest Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umorzenia w wyniku planowanego zawarcia przez bank, kwoty wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego (kwoty kapitału i odsetek).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są:

inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Przystępując do oceny skutków podatkowych umorzenia przez Bank wierzytelności z tytułu zaciągniętego kredytu hipotecznego wyjaśnić należy, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei umorzenie wierzytelności następuje w przypadku zwolnienia z długu, czyli zrzeczenia się przez wierzyciela przysługującej mu wierzytelności, bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Takie zrzeczenie się, pod warunkiem że dłużnik je przyjmie, powoduje, że zobowiązanie wygasa. Wedle bowiem instytucji zwolnienia z długu, uregulowanej w art. 508 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można więc mówić gdy podatnik uzyskuje przysporzenie majątkowe – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia następuje zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów.

Tym samym, kwotę wierzytelności umorzoną na podstawie ugody dotyczącej umowy o udzielenie kredytu hipotecznego należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawodawca przewidział przy tym szczególne rozwiązanie dla określonych sytuacji umorzeń kredytów mieszkaniowych. Umożliwił zaniechanie poboru podatku od dochodów z tytułu takich umorzeń.

Kwestia zaniechania poboru podatku od kwoty umorzonych wierzytelności została uregulowana w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2024 r. poz. 102 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ust. 1 tego rozporządzenia:

Zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot:

1)umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy:

a)kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego – gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz

b)osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej;

2) otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.

Na gruncie § 1 ust. 2 wskazanego rozporządzenia:

Kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:

1) kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału);

2) odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje;

3) opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń.

Jak stanowi § 1 ust. 3 rozporządzenia:

W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.), zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy pozostaje do całkowitej kwoty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego.

Zgodnie z § 1 ust. 4 rozporządzenia:

W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

Według § 1 ust. 5 przywołanego rozporządzenia:

Przez jedną inwestycję mieszkaniową, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych:

1)jednego gospodarstwa domowego albo

2)więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2023 r. poz. 1774 i 1843).

Zgodnie § 1 ust. 6 przywołanego rozporządzenia:

Przez jedno gospodarstwo domowe, o którym mowa w ust. 5, rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę fizyczną zajmującą jeden lokal mieszkalny albo jeden budynek mieszkalny jednorodzinny, samodzielnie lub wspólnie z innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi.

W myśl § 1 ust. 7 rozporządzenia:

W przypadku gdy stroną umowy kredytu mieszkaniowego na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, są co najmniej dwie osoby fizyczne, zaniechanie poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ma zastosowanie wyłącznie do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b.

Z § 3 ust. 1 komentowanego rozporządzenia wynika, że:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został:

1)udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz

2)zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz

3)zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl § 4 ww. rozporządzenia:

Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2 ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2026 r.

Artykuł 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

a) nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,

b) nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,

c) nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,

d) budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,

e) rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

–położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Z powołanych przepisów wynika, że zaniechanie poboru podatku znajduje zastosowanie do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na własne cele mieszkaniowe (wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy osoba fizyczna będąca stroną umowy hipotecznego kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej.

W przypadku, gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaniechanie obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy pozostaje do całkowitej kwoty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego.

Ponadto w przypadku, gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

Prawo do zaniechania poboru podatku jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających to prawo należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów.

Jednocześnie zauważenia wymaga, że zaciągnięcie kredytu na refinansowanie jest to zdarzenie rozumiane jako operacja pieniężna polegająca na wykorzystaniu zewnętrznych funduszy pieniężnych w celu zastąpienia środków pierwotnie wydatkowanych na jakiś cel. Pojęcia kredyt refinansowy i kredyt na refinansowanie nie są tożsame. Pojęcie kredyt refinansowy implikuje konieczność wcześniejszego zaciągnięcia kredytu, aby później możliwym było zaciągnięcie kredytu refinansowego na jego spłatę. Zatem czynność refinansowania zakupu kredytem hipotecznym należy odróżnić od zaciągnięcia kredytu refinansowego.

Kredyt refinansowy przeznaczony jest na spłatę wcześniej zaciągniętego kredytu hipotecznego i jest on zabezpieczony na podstawie wartości aktualnie posiadanej nieruchomości. Natomiast zwrot „refinansowanie” oznacza operację pieniężną polegającą na uzyskaniu zewnętrznych źródeł finansowania w celu zastąpienia środków własnych, które zostały wydatkowane na jakiś cel. W rezultacie pierwotnie wydatkowane środki pieniężne mogą być niejako „ponownie” wykorzystane na dowolny cel. Środki z kredytu na refinansowanie niejako zastępują środki uprzednio wydatkowane z własnych zasobów.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 21 grudnia 2007 r. zawarł Pan wraz z żoną umowę kredytu hipotecznego z Bank Q, waloryzowanego w CHF w kwocie 138.192,72 CHF, co w dniu postawienia do dyspozycji ww. środków stanowiło równoważność 291 992,28 zł. Kredyt ten został zaciągnięty na spłatę (refinansowanie) kredytu zaciągniętego wcześniej w Banku X przeznaczonego na cel mieszkaniowy, dotyczącego zakupu lokalu mieszkalnego (realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych jednego gospodarstwa domowego). Doprecyzował Pan, że kredyt zaciągnięty w Banku X został zabezpieczony hipoteką na lokalu mieszkalnym w A przy ul. B 1 i został udzielony w kwocie 246 278,55 zł, z czego wypłacano kwotę 236 278,55 zł na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, a kwotę 10 000.00 zł tytułem refinansowania kosztów z ostatnich 12 miesięcy.

Wskazał Pan, że nigdy nie korzystał z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej niż wymieniona we wniosku.

W dniu 3 kwietna 2023 r. złożył Pan wraz z żoną do Sądu Okręgowego w C pozew przeciwko Bank Y, który jest następcą prawnym pierwotnego kredytodawcy Bank Q z siedzibą w A o ustalenie nieważności umowy kredytowej.

W wyniku prowadzonych negocjacji bank przedstawił Panu do akceptacji projekt ugody, na mocy której obie strony rozliczają wzajemne roszczenia w wyniku przeksięgowania kredytu i umorzenia aktualnego salda kredytu w wysokości 81 724,91 CHF, co stanowi kwotę 370 295,57 PLN i bank zapłaci na Pana rzecz kwotę nadpłaty nominalnej w wysokości 1 510,62 zł, koszty zastępstwa procesowego 10 800,00 zł oraz zwrotu połowy wpisu sądowego od pozwu w wysokości 500,00 zł.

W związku z wykonywaniem umowy kredytowej nadpłata na Pana i żony rzecz wyniosła 1 510,62 zł. Otrzymana od Banku w związku z ugodą ww. kwota będzie zwrotem dokonanych przez Pana spłat rat kredytu.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że umorzona przez Bank wierzytelność z tytułu kredytu zaciągniętego 21 grudnia 2007 r. będzie stanowić dla Pana przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnych świadczeń, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Przechodząc do kwestii zaniechania poboru podatku dochodowego podkreślić jeszcze raz należy, że istotnym jest, żeby kredyt mieszkaniowy, który został zastąpiony kredytem refinansowym, został zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaniechanie obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu umorzenia kredytu refinansowego przeznaczonego na spłatę kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej dotyczy ona spłaty kredytu mieszkaniowego w odniesieniu do wydatków określonych w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy.

Analizując przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić trzeba, że kredyt udzielony w dniu 21 grudnia 2007 r. przez Bank Q dotyczy spłaty zobowiązania, tj.: refinansowania kredytu zaciągniętego wcześniej w Banku X przeznaczonego w części na zakup lokalu mieszkalnego od dewelopera, a więc na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w części tytułem refinansowania kosztów z ostatnich 12 miesięcy, a więc na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy.

Jak już wcześniej wskazano, aby umorzone kwoty wierzytelności z tytułu kredytu mogły korzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r., umorzenie musi dotyczyć takiego kredytu refinansowego lub takiego kredytu konsolidacyjnego, który został zaciągnięty na spłatę kredytu mieszkaniowego, o którym mowa w § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Z § 1 ust. 4 ww. rozporządzenia jednoznacznie wynika bowiem, że w przypadku, gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

Zatem, zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie powyższego rozporządzenia mogłoby mieć zastosowanie w sytuacji, gdyby umorzenie kwot wierzytelności z tytułu kredytu dotyczyło takiego kredytu refinansowego, który zastąpiłby bezpośrednio kredyt mieszkaniowy przeznaczony w całości na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie kredyt hipoteczny udzielony 21 grudnia 2007 r. przez Bank Q dotyczył spłaty zobowiązania, tj.: refinansowania kredytu zaciągniętego wcześniej w Banku X, który w określonej części dotyczył refinansowania kosztów z ostatnich 12 miesięcy, a więc wydatków innych, niż wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy

Zatem zaproponowane przez Bank Y (następcę prawnego Bank Q) umorzenie wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego, zaciągniętego na spłatę wcześniej zaciągniętego kredytu w Banku X, tylko w części dotyczyć będzie kredytu mieszkaniowego, zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatkami tymi są bowiem wyłącznie wydatki na zakup lokalu mieszkalnego.

Tym samym, w Pana przypadku zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych będzie miało zastosowanie na zasadach wynikających § 1 ust. 4 w związku z ust. 3 rozporządzenia, a więc wyłącznie w odniesieniu do tej części kwoty umorzonej wierzytelności, która odpowiada udziałowi kredytu refinansowego udzielonego na spłatę tej części kredytu (udzielonego przez Bank X), jaka była zaciągnięta na sfinansowanie zakupu lokalu mieszkalnego, a więc wydatków poniesionych na cele określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w całkowitej kwocie zaciągniętego kredytu.

Natomiast ww. zaniechanie nie będzie miało zastosowania, stosownie do dyspozycji § 1 ust. 4 w związku z ust. 3 ww. rozporządzenia, do tej części kwoty umorzenia wierzytelności, która odpowiada udziałowi kredytu refinansowego udzielonego na spłatę tej części kredytu (udzielonego przez Bank X), jaka była zaciągnięta na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. refinansowanie kosztów z ostatnich 12 miesięcy, w całkowitej kwocie zaciągniętego kredytu.

W konsekwencji, w związku z umorzeniem tej części kredytu hipotecznego, która odnosi się do spłaty kredytu zaciągniętego w Banku X w części, w jakiej został udzielony na refinansowanie kosztów z ostatnich 12 miesięcy, uzyska Pan przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnych świadczeń klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w tej części Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Odpowiadając na Pana wątpliwości, dotyczące zapłaty podatku dochodowego w przypadku dokonania przez Bank Y (następcę prawnego Bank Q) zapłaty na Pana rzecz nadpłaty nominalnej w wysokości 1 510,62 zł, wskazać należy, że skoro proponowana w ugodzie kwota w wysokości 1 510,62 zł będzie zwrotem środków pieniężnych na Pana rzecz i nie przekroczy nadpłaconych rat kredytu, to jej otrzymanie nie spowoduje po Pana stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego.

Tym samym, w przypadku wypłaty przez bank kwoty nadpłaty kredytu, wynikającej z opisanej ugody, po Pana stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.

Odnosząc się natomiast do skutków podatkowych otrzymania przez Pana zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i zwrotu połowy wpisu sądowego od pozwu wskazać należy, że zgodnie z art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.):

Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Stosownie do art. 98 § 2 cytowanej ustawy:

Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Z kolei w myśl art. 98 § 3 tej ustawy:

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Zgodnie z art. 98 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego:

Wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy.

Jak wynika z powyższych przepisów, koszty procesu mają charakter zwrotu wydatków poniesionych przez powoda. Zwrot ten nie rodzi więc obowiązku podatkowego w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile kwota zwrotu kosztów postępowania nie będzie przewyższała faktycznie poniesionych przez powoda wydatków.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, że – co do zasady – za przychody podatkowe uznaje się takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, które nie mają charakteru zwrotnego.

Jak wskazał Pan w opisie sprawy, kwota, którą zwróci Panu bank na podstawie zawartej ugody jest zwrotem kosztów zastępstwa procesowego i zwrotem połowy wpisu sądowego od pozwu. Wobec tego takie świadczenie pieniężne nie spowoduje uzyskania przez Pana przysporzenia majątkowego, faktycznego przyrostu Pana majątku. Otrzymana przez Pana kwota stanowić będzie zwrot Pana własnych pieniędzy. Tym samym z tego tytułu nie powstanie po Pana stronie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłata ta będzie zatem dla Pana neutralna podatkowo. Nie będzie miał Pan obowiązku jej rozliczenia dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Wobec braku przychodu do opodatkowania, nie będzie Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy jedynie Pana indywidualnej sprawy, tym samym nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (np. Pana żony).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną  (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.