Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
W dniu 4 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 2 września 2025 r. (wpływ 5 września 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca (Szpital) zawiera umowy cywilnoprawne z lekarzami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą (JDG), którzy równolegle pozostają zatrudnieni w Szpitalu na podstawie umowy o pracę. W okresie świadczenia usług w ramach JDG lekarze przebywają na urlopach bezpłatnych, a umowa o pracę pozostaje zawieszona, w związku z czym obowiązki wynikające z umowy o pracę nie są wykonywane.
W ramach JDG lekarze samodzielnie świadczą usługi medyczne, ponoszą odpowiedzialność zawodową i cywilną (ubezpieczenie OC), organizują harmonogram pracy, wystawiają faktury VAT oraz rozliczają przychody w ramach działalności gospodarczej. Tym samym nie zachodzi faktyczna kumulacja świadczenia pracy z tytułu stosunku pracy oraz wykonywania usług kontraktowych.
W ramach kontraktów cywilnoprawnych:
·Lekarze świadczą usługi medyczne na rzecz SPZOZ jako przedsiębiorcy – osoby prowadzące działalność gospodarczą wpisaną do CEIDG,
·są niezależni organizacyjnie, samodzielnie ustalają czas i sposób wykonania świadczeń (z zachowaniem wymogów ciągłości i dostępności świadczeń zdrowotnych),
·ponoszą ryzyko gospodarcze oraz odpowiedzialność zawodową,
·zobowiązani są do posiadania aktualnej polisy OC oraz pokrywają koszty prowadzenia działalności we własnym zakresie,
·wystawiają faktury VAT i rozliczają podatek dochodowy samodzielnie, zgodnie z wybraną formą opodatkowania,
·wykonują analogiczne usługi również na rzecz innych podmiotów leczniczych.
Wnioskodawca zawarł umowy cywilnoprawne z lekarzami o świadczenie usług zdrowotnych, odrębnych od uprzednio zawartych umów o pracę – których realizacja w czasie trwania kontraktów została zawieszona na podstawie udzielonych urlopów bezpłatnych.
W zakresie odpowiedzialności, uprawnień i obowiązków do ich podstawowych zadań należy:
-odpowiedzialność za właściwe leczenie chorych,
-ustalenie prawidłowości postępowania i kierunku leczenia dla przyjmowanych pacjentów.
W szczególności jednak, w ramach zawartej umowy cywilnoprawnej lekarze ponoszą pełną odpowiedzialność za wykonywanie lub zaniechanie wykonywania przez nich świadczeń zdrowotnych, w tym przede wszystkim ponoszą pełną odpowiedzialność za leczenie chorych w oddziale. W związku z powyższym lekarze zawarli umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej wobec osób trzecich.
Uzupełnienie wniosku
W uzupełnieniu wyjaśnili Państwo, że przedmiotem Państwa zapytania są przychody osiągane przez lekarzy z tytułu świadczenia usług medycznych na podstawie faktur VAT wystawionych przez nich w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Pytanie
Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca, jako podmiot zlecający usługi medyczne lekarzom prowadzącym JDG, którzy jednocześnie przebywają na urlopie bezpłatnym, ma obowiązek traktowania tych przychodów jako przychodów ze stosunku pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT), czy też przychody te należy kwalifikować jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT), z wyłączeniem obowiązku płatnika PIT zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o PIT?
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie - przychody lekarzy uzyskiwane z tytułu świadczenia usług medycznych w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, realizowane podczas urlopów bezpłatnych w ramach samodzielnie organizowanej działalności, powinny być kwalifikowane jako przychody z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o PIT.
Nie są spełnione łącznie przesłanki z art. 5b ust. 1 ustawy o PIT, ponieważ:
-lekarze ponoszą odpowiedzialność wobec osób trzecich,
-sami decydują o czasie i zakresie realizowanych usług,
-ponoszą ryzyko gospodarcze, uzależniając wynagrodzenie od liczby świadczeń.
Wnioskodawca nie powinien być uznany za płatnika PIT od tych należności (art. 41 ust. 1 ustawy o PIT).
Wszystkie te wymienione warunki dla wyłączenia z działalności gospodarczej muszą być spełnione łącznie. Niespełnienie chociażby jednego z nich nie powoduje utraty statusu przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika wprost, że zawarcie umowy cywilnoprawnej ze Szpitalem nie spełnia łącznie wszystkich trzech warunków. Przede wszystkim Lekarz będzie ponosić odpowiedzialność wobec osób trzecich za świadczone przez niego usługi, w związku z czym ubezpiecza się od odpowiedzialności cywilnej wobec osób trzecich. Lekarze samodzielnie decydują o zakresie i harmonogramie wykonywania usług, w granicach przewidzianych w umowie, w szczególności z zachowaniem ciągłości udzielania świadczeń i dostępności medycznej. Powyższe potwierdza, że lekarze świadczą usługi w warunkach typowych dla działalności gospodarczej, przy czym ponoszą ryzyko ekonomiczne związane z ilością i zakresem faktycznie wykonywanych świadczeń.
W przedmiotowej sytuacji:
-lekarze prowadzą działalność na własny rachunek, rozliczają się na podstawie faktur,
-ponoszą odpowiedzialność cywilną oraz ryzyko gospodarcze,
-świadczenia wykonywane są także na rzecz innych kontrahentów.
W konsekwencji brak jest podstaw do zakwalifikowania przychodu jako przychodu ze stosunku pracy lub działalności wykonywanej osobiście, a SPZOZ – jako podmiot zlecający – nie jest płatnikiem w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do tych świadczeń.
W ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym nie występuje obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Lekarze wykonują usługi jako niezależni przedsiębiorcy, zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o PIT, a więc przychody uzyskiwane z tytułu świadczonych usług są przychodami z działalności gospodarczej, a nie ze stosunku pracy.
W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, brak jest podstaw do uznania SPZOZ za płatnika w rozumieniu art. 41 ust. 1 ustawy o PIT w odniesieniu do tych należności.
Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że przychody lekarzy z tytułu świadczenia usług medycznych w ramach działalności gospodarczej – w okresach przebywania przez nich na urlopach bezpłatnych z tytułu stosunku pracy – stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, a tym samym SPZOZ nie jest zobowiązany do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na PIT ani do składania informacji, o których mowa w art. 39 ustawy o PIT.
Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych, w tym w szczególności w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 maja 2008 r., nr IBPB1/415-75/08/MW/KAN-718/01/08.
W przywołanej interpretacji organ podatkowy stwierdził, że jeżeli lekarz zawarł z zakładem opieki zdrowotnej umowę o świadczenie usług zdrowotnych jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, a działalność ta jest faktycznie wykonywana w sposób samodzielny, zorganizowany i ciągły – to przychody z tego tytułu należy kwalifikować jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji, na zakładzie opieki zdrowotnej nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych – niezależnie od tego, że lekarz ten równolegle pozostaje zatrudniony na podstawie umowy o pracę.
Zgodnie z art. 5a pkt 6 oraz art. 5b ustawy o PIT przychody z działalności gospodarczej nie mogą zostać zakwestionowane jako przychody ze stosunku pracy lub działalności wykonywanej osobiście, o ile: wykonujący ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich, samodzielnie decyduje o czasie i miejscu świadczenia usług, ponosi ryzyko gospodarcze.
W realiach Wnioskodawcy wszystkie powyższe przesłanki są spełnione: lekarze świadczą usługi na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ponoszą pełną odpowiedzialność zawodową i cywilną, są ubezpieczeni od odpowiedzialności cywilnej, samodzielnie organizują świadczenia oraz ponoszą ryzyko gospodarcze, faktury dokumentujące usługi są wystawiane przez lekarzy jako przedsiębiorców, a przychód jest opodatkowany według wybranej przez nich formy.
Organ w przywołanej interpretacji wskazał, że „sam fakt zatrudnienia lekarza na podstawie umowy o pracę nie oznacza, iż usługi świadczone w ramach odrębnego stosunku cywilnoprawnego nie mogą być uznane za przychód z działalności gospodarczej, jeżeli są wykonywane zgodnie z jej definicją”. Analogiczna sytuacja występuje w przypadku SPZOZ – lekarze, przebywający na urlopach bezpłatnych, faktycznie nie wykonują obowiązków z tytułu stosunku pracy, zaś ich świadczenia mają podstawę wyłącznie w działalności gospodarczej.
Analogicznie w interpretacji 0114-KDIP3-1.4011.119.2025.2.EC Dyrektor KIS potwierdził, że zawarcie umowy o pracę równolegle do umowy cywilnoprawnej nie wpływa na kwalifikację przychodu z tej drugiej umowy, jeśli: jest ona wykonywana poza kierownictwem zlecającego, wykonawca ponosi odpowiedzialność i ryzyko gospodarcze, działa jako samodzielny przedsiębiorca.
Organ stwierdził tam jednoznacznie:
„Skoro zawarliście Państwo umowę z osobą fizyczną w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, to przychody te będą stanowiły przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (...). Na Państwu nie będą z kolei ciążyły żadne obowiązki płatnika, ani obowiązek informacyjny”.
W świetle powyższego należy uznać, że przychody lekarzy świadczących usługi zdrowotne w ramach JDG należy kwalifikować jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, a na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika zaliczek na PIT na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o PIT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie stanowiska
Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Stąd też na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:
1)obliczenie,
2)pobranie,
3)wpłacenie
– podatku, zaliczki.
Jak stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:
Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.
Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.
Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:
·określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany przez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
·określenie kategorii przychodów (dochodów), w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).
Żaden z przepisów nie nakłada jednak na dany podmiot obowiązków płatnika w stosunku do przychodów uzyskiwanych od tego podmiotu przez podatników z prowadzonej przez tych podatników działalności gospodarczej.
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stosownie do tego przepisu:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 pkt 1-9 tej ustawy. Katalog zawarty w tym przepisie ma charakter rozłączny. To oznacza, że dany przychód osoby fizycznej jest przypisywany tylko i wyłącznie do jednego określonego źródła przychodów. Aby prawidłowo zakwalifikować przychód do konkretnego źródła przychodów, należy uwzględnić wszystkie okoliczności związane z jego powstaniem (uzyskaniem).
Odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:
-stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1);
-pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3);
O tym, co jest przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Natomiast definicję działalności gospodarczej dla celów podatku dochodowego zawiera art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Stosownie do tego przepisu:
Za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą, uważa się działalność zarobkową:
a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
Uzupełnieniem definicji działalności gospodarczej są przesłanki negatywne, których łączne spełnienie wyklucza możliwość zaliczenia przychodów z działalności podatnika do źródła przychodów – działalność gospodarcza, wskazane w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:
Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
1)odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2)są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3)wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
Jak wynika z tej regulacji, niespełnienie któregokolwiek z warunków w niej wymienionych oznacza, że wykonywane czynności mogą być klasyfikowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym jako pozarolnicza działalność gospodarcza.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
W myśl art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej są obowiązane przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 30b ust. 2, sporządzone według ustalonego wzoru.
Powołane przepisy dotyczą sytuacji uzyskiwania określonych rodzajów przychodów od zakładów pracy.
W odniesieniu do przychodów z działalności gospodarczej ustawodawca nie nałożył na podmioty dokonujące świadczeń z tego tytułu obowiązków płatnika ani obowiązków informacyjnych. Osoby uzyskujące przychody z działalności gospodarczej, samodzielnie – bez pośrednictwa płatnika – dokonują rozliczenia należnego podatku.
W świetle bowiem art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że zawierają Państwo umowy cywilnoprawne z lekarzami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą, którzy równolegle pozostają zatrudnieni u Państwa na podstawie umowy o pracę. W okresie świadczenia usług w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej lekarze przebywają na urlopach bezpłatnych, a umowa o pracę pozostaje zawieszona. W ramach jednoosobowych działalności gospodarczych lekarze samodzielnie świadczą usługi medyczne, ponoszą odpowiedzialność zawodową i cywilną, organizują harmonogram pracy, wystawiają faktury VAT oraz rozliczają przychody w ramach działalności gospodarczej.
Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia, czy w sytuacji kiedy lekarze zatrudnieni na podstawie umowy o pracę przebywający na urlopach bezpłatnych i jednocześnie wykonujący usługi medyczne na Państwa rzecz w ramach prowadzonej przez nich działalności, ciążą na Państwu obowiązki płatnika, tj. obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Skoro Państwo zawarli umowy cywilnoprawne z lekarzami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą, to przychody te będą stanowiły ich przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc przychód ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Na Państwu nie będą zatem ciążyć żadne obowiązki płatnika. Osoby fizyczne (tu: lekarze) samodzielnie powinny rozliczyć się z uzyskanych przychodów, w zależności od wybranej formy opodatkowania.
Podsumowanie: w opisanym stanie faktycznym na Państwu, jako podmiocie zlecającym usługi medyczne lekarzom prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, którzy jednocześnie przebywają na urlopie bezpłatnym, nie ciążą obowiązki płatnika. Lekarze prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą powinni samodzielnie rozliczyć się z uzyskanych przychodów (dochodów) zgodnie z wybraną przez nich formą opodatkowania.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.