Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo pismem z 4 czerwca 2025 r. (wpływ 5 czerwca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której przeważającym przedmiotem działalności (…) jest działalność (…). Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz różnego rodzaju podmiotów, usługi te są wykonywane siłami własnych pracowników oraz zleceniobiorców (osób fizycznych) jak również kontrahentów występujących w roli podwykonawcy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadził w siedzibie Wnioskodawcy jako płatnika kontrolę. Kontrola została przeprowadzona z upoważnienia Głównego Inspektora Kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jej zakresem objęto (…) ubezpieczonych.

Okres objęty kontrolą: od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2022 r. (łącznie trzy lata). Jednym z zagadnień kontrolnych była prawidłowość i rzetelność obliczania składek na ubezpieczenie społeczne oraz innych składek, do których pobierania zobowiązany jest Zakład oraz zgłaszanie do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego.

Odnośnie zakresu prawidłowości i rzetelności obliczania składek, ZUS powołał się m.in. na art. 8 ust. 2a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 497 ze zm.), w myśl którego za pracownika uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.

ZUS ustalił, że umowy cywilnoprawne zawarte z podwykonawcą Wnioskodawcy świadczone były na rzecz płatnika składek, z którym te osoby (zleceniobiorcy) pozostają w stosunku pracy, a więc faktycznie beneficjentem ich pracy wykonywanej na podstawie umów zlecenia jest Wnioskodawca. Ustalenie dotyczyło (…) pracowników.

Dodatkowo w związku z art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przychody obce uzyskane z tytułu umowy zlecenia stanowią przychód wliczany do podstawy wymiaru składek i na tej podstawie ZUS dokonał przypisu składek od dochodów obcych własnych pracowników.

Wnioskodawca odstąpił od żądania wydania decyzji w przedmiotowej sprawie i wskazał ZUS, aby przeprowadził korekty deklaracji dla wskazanych ubezpieczonych osób objętych kontrolą. Po wykonaniu korekt oraz poznaniu stanu zaległości Wnioskodawca złożył wniosek o zawarcie układu ratalnego. ZUS uwzględniając wniosek przedstawił Wnioskodawcy propozycję umowy o układ ratalny, którą Wnioskodawca zaakceptował. Umowa obejmuje rozłożenie na raty zaległych składek, odsetek, a jej postanowienia przewidują obciążenie Wnioskodawcy opłatą prolongacyjną.

Pytania

1.Czy koszty składek na ubezpieczenie społeczne (w części finansowanej przez pracodawcę) płacone obecnie przez Wnioskodawcę za pracowników, którzy pracowali także u podwykonawcy na umowę zlecenie mogą być kosztem uzyskania przychodu u Wnioskodawcy (art. 16 pkt 57a ustawy o CIT) [winno być: art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o CIT – przyp. organu]?

2.Czy opłata prolongacyjna ujawniona w umowie o układ ratalny zawartej z ZUS może być kosztem uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Cytowane unormowanie wyłącza z kategorii kosztów uzyskania przychodów wartość nieopłaconych obciążeń spoczywających na podatniku jako płatniku składek na ubezpieczenia społeczne, tj. wartość nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, które – zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – płatnik składek finansuje z własnych środków. Zatem – a contrario – składki te są kosztem uzyskania przychodów, gdy zostaną opłacone.

Dodatkowo z art. 16 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że przepis ust. 1 pkt 57a stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, do składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Zatem wartość zapłaconych przez Wnioskodawcę zaległych Składek ZUS w części jaka powinna być sfinansowana przez pracodawcę może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57a w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57.

W konsekwencji ww. składki ZUS w części finansowanej przez płatnika stanowią koszty podatkowe w dacie ich faktycznej zapłaty. Co więcej, to na Wnioskodawcy ciąży ustawowy obowiązek zapłaty przedmiotowych składek. Dodatkowo, jako że ich zapłata nie wypełnia warunków wynikających z art. 15 ust. 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57a oraz art. 16 ust. 7d ww. ustawy – składki te stanowią koszty podatkowe w dacie ich faktycznej zapłaty.

Reasumując, w analizowanym stanie faktycznym wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę zaległych składek ZUS z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego (w części finansowanej przez pracodawcę), wypadkowego, Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stanowią koszty podatkowe w dacie zapłaty. Natomiast, Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów podatkowych zapłaconych składek ZUS dotyczących ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, zdrowotnego i chorobowego, w części w której powinny być sfinansowane przez zleceniobiorcę.

Tak ujęte stanowisko znajduje swoje potwierdzenie między innymi w następujących indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego:

-Pismo z dnia 28 listopada 2024 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0111-KDIB1-1.4010.536.2024.3.BS,

-Pismo z dnia 16 października 2017 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0115-KDIT2-3.4010.181.2017.1.KP.

Natomiast odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy wobec stanu prawnego dotyczącego pytania nr 2 należy wskazać co następuje.

Wydatek na opłatę prolongacyjną wypełnia hipotezę normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna).

Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

-zostały poniesione przez podatnika,

-ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

-nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu. Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 omawianej ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłączają odgórnie opłaty prolongacyjnej z katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wprawdzie, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek za zwłokę od należności budżetowych (...), a podstawą do ustalenia wysokości opłaty prolongacyjnej są de facto odsetki za zwłokę, co wynika z przepisów art. 57 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), jednakże opłata ta jest odrębną instytucją i skoro jako taka nie została wymieniona w powyżej powołanym przepisie ustawy podatkowej, to wyłączenie z niego wynikające do tej opłatnie ma zastosowania.

Mimo braku bezpośredniej relacji pomiędzy przychodami, a zapłatą opłaty prolongacyjnej należy stwierdzić, iż rozłożenie na raty obciążeń publicznoprawnych pozwala podatnikowi w dalszym ciągu funkcjonować, a tym samym osiągać jakiekolwiek dochody. Terminowe uiszczanie tej opłaty jest bowiem warunkiem koniecznym do spełnienia, aby podatnik mógł uzyskać preferencje w postaci rozłożenia zaległych składek ZUS na raty, które z całą pewnością wpływają na jego sytuację finansową. Dlatego też zasadnym jest zaliczenie analizowanej opłaty do kosztów uzyskania przychodów.

Tak ujęte zapatrywanie Wnioskodawcy znajduje swoje potwierdzenie między innymi w treści następującej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego:

-Pismo z dnia 12 grudnia 2012 r. Izby Skarbowej w Bydgoszczy, ITPB3/423-604/12/AW.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „updop”):

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Koszty ponoszone przez podatnika należy zatem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić również należy, że wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. „koszty pracownicze” obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie. Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 4h updop:

Zgodnie z art. 15 ust. 4g updop:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 updop,

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57a updop:

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca po kontroli ZUS odstąpił od żądania wydania decyzji w przedmiotowej sprawie i wskazał ZUS, aby przeprowadził korekty deklaracji dla wskazanych ubezpieczonych osób objętych kontrolą. Po wykonaniu korekt oraz poznaniu stanu zaległości Wnioskodawca złożył wniosek o zawarcie układu ratalnego. ZUS uwzględniając wniosek przedstawił Wnioskodawcy propozycję umowy o układ ratalny, którą Wnioskodawca zaakceptował. Umowa obejmuje rozłożenie na raty zaległych składek, odsetek, a jej postanowienia przewidują obciążenie Wnioskodawcy opłatą prolongacyjną.

Zatem należy się zgodzić z Państwa stanowiskiem, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę zaległych składek ZUS z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego (w części finansowanej przez pracodawcę), wypadkowego, Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych stanowią koszty podatkowe w dacie zapłaty. Natomiast, Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów podatkowych zapłaconych składek ZUS dotyczących ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, zdrowotnego i chorobowego, w części w której powinny być sfinansowane przez zleceniobiorcę.

Tym samym Państwa stanowisko objęte pytaniem nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kolejnych wątpliwości czy opłata prolongacyjna ujawniona w umowie o układ ratalny zawartej z ZUS może być kosztem uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „updop”):

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 57 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Wprawdzie podstawą do ustalenia wysokości opłaty prolongacyjnej są odsetki za zwłokę, co wynika z ww. artykułu ustawy, jednakże opłata ta jest odrębną instytucją i skoro jako taka nie została wymieniona w powyżej powołanym przepisie ustawy podatkowej, to wyłączenie z niego wynikające do tej opłaty mieć zastosowania nie może. Opłata prolongacyjna stanowi więc koszt uzyskania przychodu.

Stosownie do art. 67a § 1 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 350 ze zm.):

W myśl art. 29 ust. 4 ww. ustawy:

Reasumując, wydatek poniesiony z tytułu opłaty prolongacyjnej naliczonej w związku z rozłożeniem na raty wskazanej we wniosku zaległości może stanowić koszt uzyskania przychodów, ponieważ spełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop, jako koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatek z tytułu opłaty prolongacyjnej nie został też wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, w którym jest zawarty katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Podatnik ma zatem prawo zaliczyć ww. opłatę prolongacyjną do kosztów podatkowych.

W odniesieniu do możliwości zaliczenia opłaty prolongacyjnej do kosztów uzyskania przychodów należy stwierdzić, że opłata prolongacyjna, jako wydatek o charakterze innym, niż bezpośrednio związanym z przychodami, stanowi tzw. koszt pośredni.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.