Interpretacja indywidualna z dnia 30.11.2018, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.494.2018.1.AS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wypłatę bonusu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wypłatę bonusu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wypłatę bonusu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X sp. z o.o. (dalej: X, lub Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce, a w konsekwencji podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca zostanie jednocześnie zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca prowadzić będzie dystrybucję samochodów ciężarowych, w tym demonstracyjnych na polskim rynku tylko poprzez autoryzowanych dealerów (dalej: Dealerzy), zarówno powiązanych (dalej: Dealer powiązany) jak i niepowiązanych (dalej: Dealer niepowiązany). Podstawowym celem Wnioskodawcy będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży marek X i Y na polskim rynku, przy czym jego realizacja w określonych przypadkach wymaga od Wnioskodawcy korzystania z odpowiednich systemów motywacyjnych skierowanych do Dealerów, zwłaszcza Dealerów niepowiązanych. Jednym z możliwych programów motywacyjnych jest przyznawanie Dealerom bonusów pieniężnych (szczegóły dotyczące programu bonusowego zostały opisane poniżej), które mają na celu zachęcanie Dealerów, zwłaszcza Dealerów niepowiązanych do dalszych i zwiększonych zakupów samochodów oferowanych przez Wnioskodawcę, tj. intensyfikację przede wszystkim bieżących i przyszłych zakupów obu marek. W przypadku Dealerów powiązanych nie ulega wątpliwości, iż ich działania wpływają jednoznacznie na zwiększenie ich własnych przychodów, a w konsekwencji przychodów Spółki, od której kupują samochody. Jednocześnie w przypadku Dealerów niepowiązanych, działających niezależnie od Wnioskodawcy, ich aktywność (lub jej brak) w zakresie sprzedaży samochodów marek X i Y wpływać będzie istotnie na poziom przychodów Spółki.

Sprzedaż samochodów do Dealerów niepowiązanych jest jednym ze sposobów dotarcia do finalnego klienta, przy czym należy podkreślić, że Wnioskodawca nie będzie prowadzić sprzedaży bezpośredniej do tych podmiotów. Wyjątek stanowi sprzedaż na rzecz Dealerów niepowiązanych samochodów demonstracyjnych. W tej sytuacji Spółka wystawiać będzie fakturę bezpośrednio na Dealera niepowiązanego. W pozostałych przypadkach Wnioskodawca otrzymując zamówienie od Dealera niepowiązanego, wystawi fakturę na L. Sp. z o.o. (dalej: L.). Właścicielem samochodu stanie się zatem L. Następnie L. sprzeda samochód &− na podstawie odrębnych umów-Dealerom niepowiązanym, w rezultacie czego nastąpi przeniesienie własności samochodu na Dealera niepowiązanego, co umożliwia mu sprzedaż samochodu do klienta końcowego.

Dealerzy niepowiązani nabywają samochody na własny użytek (samochody administracyjne wykorzystywane do prowadzenia działalności) lub też w celu dalszej odsprzedaży.

W związku z tym, iż cechą charakterystyczną rynku pojazdów samochodowych w Polsce jest wysoka konkurencja ze strony podmiotów krajowych, jak i międzynarodowych, Dealerzy niepowiązani mogą oferować swoim klientom pojazdy różnych dystrybutorów (importerów, dealerów). Jednym z planowanych przez Wnioskodawcę działań mającym na celu podniesienie konkurencyjności oferty Spółki jest stworzenie systemu zachęt dla Dealerów, w szczególności Dealerów niepowiązanych.

Celem programu ma być motywowanie Dealerów niepowiązanych do zwiększania zakupów samochodów marki X i X w stosunku do produktów oferowanych przez konkurencję. Wnioskodawca zamierza zaoferować Dealerom niepowiązanym możliwość uzyskania bonusu pieniężnego, wypłacanego bezpośrednio tym podmiotom, tj. z pominięciem L.. Warunki bonusu (jego wysokość, okres rozliczeniowy itp.) zawarte zostaną każdorazowo w instrukcji/porozumieniu/umowie (dalej: Umowa), które Wnioskodawca podpisze bezpośrednio z Dealerem niepowiązanym. Warunki te różnią się między sobą w zależności od rodzaju samochodu.

Wypłata bonusu pieniężnego uzależniona będzie od osiągnięcia określonej liczby sprzedaży pojazdów przez Dealera niepowiązanego do ostatecznego klienta (pod uwagę brana będzie liczba sprzedanych samochodów wszystkich typów (w tym również demonstracyjnych kupionych bezpośrednio od Spółki).

Liczba sprzedanych pojazdów, będąca podstawą naliczenia i wypłaty bonusu weryfikowana będzie w pierwszej kolejności przez Dział Sprzedaży, a następnie Dział Controllingu Wnioskodawcy na podstawie numerów VIN samochodów sprzedanych przez Dealerów niepowiązanych.

Ponieważ pomiędzy Wnioskodawcą a Dealerem niepowiązanym nie będzie dochodzić bezpośrednio do transakcji sprzedaży samochodu (z wyjątkiem samochodów demonstracyjnych), to brak jest faktury VAT pomiędzy Spółką a Dealerem niepowiązanym) i tym samym bonus pieniężny &− dotyczący sprzedaży innej niż samochody demonstracyjne &− dokumentowany będzie za pomocą noty księgowej (bonus pieniężny w części dotyczącej samochodów demonstracyjnych dokumentowany będzie fakturą korygującą wystawioną przez Spółkę).

Wnioskodawca zakłada, iż w części dokumentowanej notą, podstawą wypłaty bonusu pieniężnego będzie co do zasady nota uznaniowa wystawiona przez Wnioskodawcę (Spółka nie wyklucza jednak wystawienia przez Dealerów not obciążeniowych). Dokument noty księgowej (obciążeniowej/uznaniowej) będzie zgodny z wymaganiami dowodu księgowego.

Wnioskodawca będzie gromadzić dokumentację związaną z kalkulacją i wypłatą bonusów, w tym zestawienia sprzedanych samochodów oraz wystawione/otrzymane w ramach rozliczeń noty księgowe.

Wnioskodawca podkreśla, iż przyznanie Dealerom niepowiązanym bonusu pieniężnego będzie miało na celu motywowanie tych podmiotów do dalszych zakupów pojazdów marek X i Y, tj. intensyfikację bieżących i przyszłych zakupów obu marek. Niemniej jednak wszelkie aktywności sprzedażowe podejmowane przez Dealerów niepowiązanych wykonywane są przez nich na własną rzecz i we własnym imieniu.

Podmioty te kierują się wyłącznie chęcią zwiększenia swoich własnych przychodów. Pośrednio wpływa to również na zwiększanie przychodów Wnioskodawcy, natomiast Wnioskodawca nie ma możliwości oczekiwania, czy egzekwowania określonych działań od Dealerów niepowiązanych. Bonus przyznawany jest w przypadku spełnienia obiektywnych przesłanek, a czy wymagało to podejmowania pewnych działań po stronie Dealerów niepowiązanych, czy też nie, nie ma dla Wnioskodawcy znaczenia, jak również nie ma wpływu na przyznanie bonusu.

Spółka wskazała, że planowane jest dokonanie podziału A. sp. z o.o. (dalej: A. lub Spółka Dzielona), której jedynym udziałowcem jest Z, przez wydzielenie zgodnie z art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, dalej: KSH), w wyniku którego na X zostanie przeniesiona część majątku Spółki Dzielonej.

A. posiada interpretację indywidualną z dnia 17 marca 2016 r. sygn. IPPB6/4510-43/16-2/AG, w której Minister Finansów potwierdził stanowisko A. w podobnym stanie faktycznym, uznając wyżej opisane koszty jako koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w ramach przedstawionego zdarzenia przyszłego wydatki na wypłatę bonusu stanowią pośredni czy bezpośredni koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w ramach przedstawionego zdarzenia przyszłego wydatki na wypłatę bonusu stanowią pośredni koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, iż definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien zostać przeanalizowany w sposób indywidualny w celu dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej. Za wyjątek od tak wyrażonej reguły można uznać przypadek, w którym przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłączenie możliwości zaliczenia go do tego rodzaju kosztów wynika wyraźnie z ustawy

Zgodnie z brzmieniem ustawy o CIT, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu przy założeniu, że spełnia on następujące warunki:

• jest poniesiony przez podatnika, tj. finalnie musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

• poniesienie wydatku jest definitywne, tj. wartość poniesionego wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona podatnikowi, wydatek został rzeczywiście poniesiony;

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

• został udokumentowany;

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnik ma zatem prawo zaliczyć do kosztów uzyskania wszystkie koszty, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile spełniają one powyższe warunki. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na wypłatę bonusu pieniężnego wypłacanego Dealerom niepowiązanym stanowią dla niego koszty uzyskania przychodu ze względu na fakt, iż wydatki te spełniają wszystkie kryteria, o których mowa powyżej.

• wydatek jest poniesiony przez podatnika

Bonus przyznawany Dealerom niepowiązanym będzie pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy.

• poniesienie wydatku jest definitywne

Przyznanie bonusu z tytułu spełnienia wskazanych warunków będzie bezzwrotne, w konsekwencji kwota wypłacona Dealerowi niepowiązanemu nie będzie w żaden sposób zwracana Spółce.

• związek wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą

Wnioskodawca jako generalny dystrybutor samochodów marek X i Y w Polsce, którego celem biznesowym jest generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży obu marek na polskim rynku, zamierza &− poprzez wypłacenie bonusu po osiągnięciu przez Dealera niepowiązanego minimalnej (ustalonej umownie) liczby sprzedanych pojazdów marki X i Y w danym okresie rozliczeniowym &− zwiększyć swoją sprzedaż w przyszłych okresach oraz utrwalić swoje kontakty z Dealerami niepowiązanymi. Wydatek w postaci wypłaty bonusu ma tym samym ścisły związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów

Wprowadzenie możliwości uzyskania od Spółki bonusów przez Dealerów niepowiązanych ma doprowadzić do utrzymania i poprawy pozycji rynkowej Wnioskodawcy i zapewnienia jej kanałów zbytu, i dla dystrybuowanych przez nią towarów. Działanie to ma zatem niewątpliwie na celu zabezpieczenie źródła przychodów i, jak zakłada Wnioskodawca, będzie miało pozytywny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

• wydatek został udokumentowany

Przyznanie bonusu oraz kalkulacja i wypłata kwoty bonusu zostanie udokumentowana. Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, podstawą wypłaty bonusu pieniężnego będzie nota księgowa (uznaniowa/obciążeniowa), a Wnioskodawca będzie gromadzić dokumentację związaną z kalkulacją i wypłatą bonusów, w tym zestawienia sprzedanych samochodów oraz otrzymane w ramach rozliczeń noty księgowe.

• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT nie obejmuje bonusów.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na bonusy, które Spółka zamierza przyznawać Dealerom niepowiązanym po spełnieniu przez nich warunków umownych, będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wypłaty bonusu Dealerom niepowiązanym, po spełnieniu przez nich umownych kryteriów, to wydatki zwiększające konkurencyjność towarów Spółki na rynku i mające na celu zwiększenie poziomu zakupów samochodów (tj. przychodów bieżących i przyszłych Wnioskodawcy).

Tym samym, trudno argumentować, iż istnieje możliwości powiązania not uznaniowych/obciążeniowych z konkretnymi zdarzeniami gospodarczymi generującymi przychody z działalności operacyjnej.

Stanowisko Wnioskodawcy uzasadnia fakt, iż poniesiony wydatek związany jest ze stymulacją obrotu samochodami marek X i Y, a nie ze sprzedażą konkretnych pojazdów. Ilość sprzedanych pojazdów w danym okresie rozliczeniowym przez Dealera niepowiązanego jest wyłącznie kryterium przyznania bonusu, przy czym ilość i identyfikowalność pojazdów w bazie nie stanowią, zdaniem Spółki, o związku wydatku poniesionego na wypłatę bonusu z konkretnym przychodem.

Podobnie wskazują organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, czego przykładem jest interpretacja indywidualna wydana na rzecz A. z dnia 17 marca 2016 r. sygn. IPPB6/4510-43/16-2/AG, czy interpretacja z dnia 3 czerwca 2013 r., sygn. ILPB3/423-99/13-2/KS, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że: mając na uwadze, iż wypłata rabatów na rzecz Kontrahentów stanowi w istocie wydatek o charakterze marketingowym, który nie może być powiązany z konkretnym źródłem przychodów Spółki, analizowane wydatki powinny zostać zaklasyfikowane jako koszty pośrednio związane z przychodami Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Taka sytuacja ma miejsce również w przypadku Wnioskodawcy. Przyznanie Dealerom niepowiązanym bonusu pieniężnego ma bowiem na celu motywowanie tych podmiotów do dalszych zakupów pojazdów marek X i Y, tj. intensyfikację bieżących i przyszłych zakupów obu marek. Wnioskodawca wskazuje, że wszelkie aktywności sprzedażowe podejmowane przez Dealerów niepowiązanych wykonywane są przez nie na własną rzecz i we własnym imieniu. Bonus przyznawany jest w przypadku spełnienia obiektywnych przesłanej a dla Spółki liczy się tylko fakt, iż Dealer niepowiązany dokonując zwiększonych zakupów samochodów przyczynia się pośrednio do wzrostu przychodów Wnioskodawcy. Nie ma on natomiast bezpośredniego wpływu na przychody Spółki, ponieważ przychody osiągane są w ramach transakcji z L., a te nie ulegają zmianie.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę brak bezpośredniej zależności pomiędzy przyznawanymi Dealerom niepowiązanym bonusami a konkretnymi przychodami realizowanymi przez Spółkę, wydatki związane z wypłatą bonusów powinny stanowić koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tj. koszty pośrednie), co potwierdza także interpretacja A. z dnia 17 marca 2016 r. sygn. IPPB6/4510-43/16-2/AG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej