Temat interpretacji
Odpowiadając na zapytanie z dnia 27 lutego 2004 roku (wpływ do Urzędu w dniu 1 marca br.), uzupełnione następnie wnioskiem przekazanym w dniu 7 kwietnia 2004 roku, na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego informuje o zakresie stosowania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rozwiązanej w 2000 roku rezerwy na wierzytelność firmy X.
Pismem z dnia 27 lutego Spółka zwróciła się, w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa z zapytaniem, "czy ustalając zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2003 Sp. z o. o. może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu rozwiązaną w roku 2000 rezerwę na wierzytelności firmy X, która Decyzją wydaną dnia 00.00.2003 przez Urząd Skarbowy.... nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w świetle przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25, ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."
W uzasadnieniu tej decyzji Organ Podatkowy określił, że Spółka zarachowała w 1997 roku jako przychody należne kwotę netto yyy zł, wynikającą z faktury z dnia .... 1997 roku, nr xxx/97 dokumentującej sprzedaż towarów handlowych firmie X. Należny podatek VAT w kwocie yy zł został wykazany w rejestrze sprzedaży za kwiecień 1997 roku.
Skoro w decyzji określającej zobowiązanie za 2000 rok, Organ Podatkowy orzekł, że rezerwa utworzona na nieściągalną wierzytelność za 1997 rok w wysokości yyy zł, nie może być uznana za koszty uzyskania przychodów ze względu na nieudowodnienie jej nieściągalności w świetle przepisów art. 16 ust. 1 pkt 25 i ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - to ponowne utworzenie tej rezerwy w 2003 roku i potraktowanie jej jako koszty uzyskania przychodów (również na podstawie uprawdopodobnienia jej nieściągalności) - nie może mieć miejsca.
W świetle bowiem art. 118 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), roszczenie podatnika z tego rodzaju wierzytelności związanych z prowadzoną działalnością, przedawniło się z upływem 3 lat i zastosowanie ma art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że wierzytelności odpisanych jako przedawnione nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.