Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego zakładu zagranicznego w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2023 roku, tj. po wejściu w życie podpisanego dnia 29 października 2020 roku Protokołu?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 maja 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP  wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie dotyczącym powstania w Polsce zagranicznego zakładu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Holandii i tam też podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca należy do holenderskiej grupy kapitałowej XYZ zajmującej się produkcją i sprzedażą (…).

To na terenie Holandii zapadają wszystkie strategiczne i operacyjne decyzje dotyczące działalności Spółki. Bieżąca działalność przedsiębiorstwa, w tym także negocjowanie i zawieranie umów z dostawcami i kontrahentami Wnioskodawcy, jest prowadzona przez jego pracowników w Holandii lub inne podmioty, z których usług korzysta Wnioskodawca, zlokalizowanych w Holandii lub innych krajach. Spółka zatrudnia pracowników, którzy swoją pracę zasadniczo świadczą na terytorium Holandii.

Na terytorium Polski Wnioskodawca nie posiada oddziału, przedstawicielstwa ani biura. Nie posiada również żadnych aktywów (w szczególności środków trwałych) ani wyposażenia. Co więcej, nie zatrudnia pracowników do wykonywania prac związanych z szeroko pojętym handlem na terytorium Polski oraz nie deleguje ich z innych państw do Polski.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa od polskiego kontrahenta (dalej: „Kontrahent” lub „Usługodawca”) - podmiotu powiązanego ze Spółką, podatnika VAT czynnego - usługi poligraficzne oraz nadruku. Realizowany dotąd przez Spółkę model biznesowy składał się z następujących czynności:

1.Spółka nabywała towary i przechowywała je w magazynie na terenie Holandii;

2.Następnie Spółka dokonywała wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów własnych z Holandii do Polski w celu poddania ich usługom nadruku u Kontrahenta w Polsce (nietransakcyjne WNT w Polsce);

3.Kontrahent za wynagrodzeniem wykonuje na towarze Spółki usługi poligraficzne oraz nadruku;

4.Towary, na których są świadczone ww. usługi nie są sprzedawane Kontrahentowi i nie ma on prawa do dysponowania ani do zarządzania tymi towarami;

5.Towary objęte ww. usługami są następnie dystrybuowane jako produkty końcowe i sprzedawane przez Spółkę, poprzez inne podmioty z Grupy na rzecz podmiotów trzecich (dostawy na/z terytorium Polski).

Począwszy od dnia 1 stycznia 2022 r., Spółka podjęła decyzję o uproszczeniu procesów logistycznych i zaangażowaniu polskiego Usługodawcy dodatkowo w świadczenie usług magazynowych na jej rzecz. Powiązany ze Spółką bowiem Kontrahent, od którego nabywa usługi poligraficzne/nadruku dysponuje wolnymi zasobami, które mogą, a obecnie już są w tym celu wykorzystywane. Obecnie zatem w ramach przedmiotowych działań:

   - towary należące do Spółki (nabyte krajowo, wewnąrzwspólnotowo lub w ramach importu) umieszczane są w magazynie stanowiącym własność Usługodawcy;

   - niezależnie więc od usług poligraficznych oraz nadruku Spółka, dodatkowo, nabywa również od Kontrahenta usługi magazynowania,

   - towary objęte ww. usługami są następnie dystrybuowane i sprzedawane przez Spółkę (poprzez inne spółki z grupy XYZ) na rzecz podmiotów trzecich w Polsce, w innych krajach Unii Europejskiej lub do krajów spoza UM Europejskiej.

W związku z podjętymi czynnościami, zakres współpracy między Spółką a Kontrahentem prezentuje się następująco:

   - Spółkę i Kontrahenta łączy umowa o świadczenie usług magazynowania towarów; w ramach tej umowy nie dochodzi do przyznania Spółce tytułu prawnego do magazynu Kontrahenta (w szczególności nie chodzi o najem powierzchni magazynowej);

   - magazyn służy do przechowywania/utrzymywania zapasów towarów będących własnością Wnioskodawcy w wyznaczonej do tego przez Kontrahenta części magazynu;

   - towary, zarówno po wykonaniu na nich usług poligraficznych i usług nadruku, jak i dodatkowo te bez poddania ich wcześniej przedmiotowym usługom, są następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę do odbiorców końcowych (czynności związane ze sprzedażą nie są jednak podejmowane na terytorium Polski);

   - towary są wysyłane/transportowane z Polski do odbiorców końcowych przez firmę transportową działającą na rzecz Spółki;

   - towary przez cały czas składowania w magazynie są własnością Spółki;

   - Wnioskodawca nie ma prawa do samodzielnego używania powierzchni magazynowej ani zarządzania nią;

   - Wnioskodawca nie posiada nieograniczonego prawa wstępu ani nieograniczonego prawa do korzystania z pomieszczeń magazynu. Zgodnie z ustaleniami z Kontrahentem, pracownikom Wnioskodawcy może zostać przyznany dostęp do pomieszczeń magazynu w celu kontroli towarów tam składowanych, ale wizyty mogą się odbywać wyłącznie za zgodą Kontrahenta i w obecności jej pracowników;

   - magazynem zarządzają pracownicy Kontrahenta;

   - Wnioskodawca nie zatrudnia własnych pracowników ani do pracy w magazynie ani w żadnym innym miejscu w Polsce. Usługi magazynowania wykonywane są jedynie przez pracowników Kontrahenta;

   - Wnioskodawca nie ma ani nie będzie miał w Polsce żadnych obiektów (takich jak biura, fabryki, czy inne placówki). Wnioskodawca nie posiada w Polsce również maszyn, samochodów i innego sprzętu wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej;

   - Kontrahent ponosi odpowiedzialność za szkody, utratę lub uszkodzenie towarów przechowywanych lub przenoszonych i spowodowanych brakiem zachowania takiej staranności w stosunku do towarów, jaką zachowałby w podobnych okolicznościach rozsądnie działający usługodawca;

   - Kontrahent ponosi pełną odpowiedzialność za zarządzanie i kontrolę nad swoim personelem. Wnioskodawca nie posiada żadnej władzy kontrolnej nad personelem Kontrahenta;

   - Wnioskodawca nie posiada w Polsce przedstawiciela umocowanego do zawierania umów w jego imieniu, ani żadnej osoby uprawnionej do negocjowania kontraktów;

   - jak zostało wspomniane w poprzedniej części pisma, wszystkie decyzje biznesowe Wnioskodawcy (w zakresie zakupów/dostaw, pozyskiwania klientów, jak i świadczonej na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania oraz usług poligraficznych) podejmowane są i będą w Holandii;

   - Wnioskodawca nie prowadzi żadnych innych funkcji biznesowych za pośrednictwem magazynu, np. obsługi sprzedaży ani serwisu posprzedażowego (rozumianych np. jako podejmowanie czynności mających na celu doprowadzenie do zawarcia umowy, wykonywanie ewentualnych napraw w magazynie, rozpatrywanie reklamacji, itp.);

   - Kontrahent świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi magazynowania, na które składają się w szczególności:

­przyjęcie, przemieszczenie, kontrola i rozładunek towarów należących do Spółki na terenie magazynu Kontrahenta;

­prowadzenie rejestru wszystkich wysyłek towarów do i z magazynu, a także przekazywanie tych informacji Spółce;

­kontakt z dostawcą usług transportowych w celu uzgodnienia szczegółów odbioru i wysyłki towarów;

­niezwłoczne informowanie Spółki o wszelkich nieprawidłowościach powstałych w przesyłkach (towarach) przychodzących;

­wydanie towaru wraz z wypełnieniem stosownej przy wysyłce dokumentacji przewozowej;

­magazynowanie towarów należących do Spółki;

­przepakowywanie/zapakowanie oraz inwentaryzowanie w tym zaewidencjonowanie w oprogramowaniu magazynowym;

­przygotowywanie towarów do wysyłki do klientów Spółki;

­przyjmowanie ewentualnych zwrotów towarów; w tym zakresie wskazać należy, że Kontrahent nie zajmuje się rozpatrywaniem składanych reklamacji - Klient, chcąc złożyć reklamację towaru, musi skontaktować się ze Spółką w Holandii.

Reasumując, Spółka w ramach swojej aktywności na terytorium Polski, nabywa od Kontrahenta:

- usługi przygotowania do druku;

- usługi poligraficzne;

- usługi magazynowania.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z działalnością przedstawioną w opisanym zdarzeniu Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego zakładu zagranicznego (dalej również: „PE”) w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2023 roku, tj. po wejściu w życie podpisanego dnia 29 października 2020 roku Protokołu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka po 1 stycznia 2023 r. nie będzie posiadać w Polsce stałego zakładu zagranicznego w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) oraz art. 5 Protokołu zawartego pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów.

Uzasadnienie prawne: i. Ramy prawne

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy niebędący rezydentami, których siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdują się poza terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu w Polsce tylko w odniesieniu do dochodu uzyskanego na terytorium Polski.

Natomiast, mając na uwadze brzmienie przepisu art. 3 ust. 3 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z: wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

W myśl art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT, zagraniczny zakład oznacza:

  a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

  b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

  c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W niniejszej sprawie właściwą umową o unikaniu podwójnego opodatkowania jest Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 roku (dalej również: „UPO”).

Zgodnie z obowiązującym jeszcze obecnie przepisem art. 5 ust. 1 i 2 niniejszej Umowy, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa i obejmuje ono w szczególności:

a. miejsce zarządu,

b. filię,

c. biuro,

d. fabrykę,

e. warsztat

f. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Niemniej, na mocy Ustawy z dnia 14 października 2021 r., a podpisanej 22 listopada 2021 r. i ratyfikującej Protokół między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów, dokonana została w niniejszym przepisie zmiana definicji pojęcia „zakładu” poprzez jej zawężenie, mająca na celu ograniczenie występowania nadużyć w jego zakresie, która wejdzie w życie 1 stycznia 2023 r. Jej zadaniem jest również udaremnienie pojawiania się nadużyć, a także dostosowanie konstrukcji prawnej zakładu do zmieniających się realiów gospodarczych.

Ograniczone zostaną zatem wyjątki od przyznania przedsiębiorstwu bądź stałej placówce statusu zakładu tylko do prowadzenia przez nie określonych rodzajów działalności, o których stanowi omawiany przepis. Warunkiem jednak dalej pozostaje ich przygotowawczy lub pomocniczy charakter bądź też sytuacja, w której łączna działalność wynikająca z prowadzenia tych aktywności gospodarczych również posiada wyżej wskazany charakter.

Stosownie zatem do art. 5 pkt 1 Protokołu, określenie „zakład” od 1 stycznia 2023 roku nie obejmie:

a. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostawy dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;

c. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przetworzenia przez inne przedsiębiorstwo;

d. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów, albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności;

 f. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którejkolwiek z form działalności, o jakich mowa w literach a) do e)

pod warunkiem, że ta działalność, lub w przypadku, o którym mowa w literze f), całkowita działalność stałej placówki, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 ust. 1 i 2, a także zmiany wprowadzonej Protokołem wynika, że dla uznania, iż przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu, od dnia 1 stycznia 2023 r. powinny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

1)istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

2)stały charakter takiej placówki,

3)wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności, nie nosi znamion działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.

Należy także zwrócić przy tym uwagę na art. 5 ust. 5 UPO oraz będący jego odzwierciedleniem art. 5 pkt 2 Protokołu stanowiące, iż placówka zostanie uznana za zakład wtedy, gdy używana lub utrzymywana będzie przez przedsiębiorstwo, jeżeli to samo przedsiębiorstwo, lub przedsiębiorstwo ściśle z nim powiązane wykonuje działalność gospodarczą w tym samym miejscu lub innym miejscu w tym samym Umawiającym się Państwie i:

 a) to miejsce lub to drugie miejsce stanowi zakład tego przedsiębiorstwa lub zakład przedsiębiorstwa ściśle powiązanego, zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu, lub

 b)całkowita działalność wynikająca z łącznego prowadzenia działalności przez dwa przedsiębiorstwa w tym samym miejscu lub przez to samo przedsiębiorstwo lub przez przedsiębiorstwa ściśle ze sobą powiązane w dwóch miejscach, nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego,

pod warunkiem, że działalność gospodarcza prowadzona przez dwa przedsiębiorstwa w tym samym miejscu lub przez to samo przedsiębiorstwo lub przez przedsiębiorstwa ściśle ze sobą powiązane w dwóch miejscach stanowi uzupełniające działania będące częścią spójnych operacji gospodarczych.

Powyższy przepis jest uregulowaniem prawnym zasady przeciwdziałania fragmentaryzacji działalności, tj. zapobieżenie wykorzystywaniu art. 5 ust. 4 do dzielenia z premedytacją działalności gospodarczej prowadzonej przez to samo przedsiębiorstwo lub blisko z nim powiązane przedsiębiorstwa w tym samym kraju na mniejsze części, które nie spełniałyby definicji PE, a zatem byłyby zwolnione z podatku, ponieważ zostałyby uznane za działalność o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym. Normy leżące u podstaw tego postanowienia artykułu są następujące - przedsiębiorstwo nie powinno rozdrabniać funkcji uzupełniających, które stanowią spójną działalność gospodarczą, a także nie powinno rozdrabniać funkcji uzupełniających, gdy te stanowią spójną działalność gospodarczą pomiędzy powiązanymi stronami lub w wielu miejscach prowadzenia działalności w danym kraju. Innymi słowy, musi istnieć stałe miejsce prowadzenia działalności, które jest wykorzystywane lub utrzymywane przez Wnioskodawcę, aby można było rozważyć zastosowanie zasady przeciwdziałania fragmentaryzacji, która uniemożliwi wówczas wprowadzenie wyjątku wyrażonego w przepisie art. 5 ust. 4 UPO oraz art. 5 Protokołu.

Nawiązując do powyższego należy również wspomnieć, iż stosownie do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (Modelowa Konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku, Wersja skrócona, lipiec 2010, tłum. Kazimierz Bany), pod pojęciem „placówki” należy rozumieć każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności niezależnie od tego, czy używane są wyłącznie w tym celu. Znaczenia nie ma przy tym tytuł prawny do ww. pomieszczeń, środków i instalacji. Tym samym, podstawowym wymogiem istnienia placówki jest faktyczne dysponowanie określoną przestrzenią przez podmiot zagraniczny. Samo istnienie placówki nie tworzy jeszcze zakładu.

Drugim warunkiem, który musi zostać spełniony, jest posiadanie przez placówkę atrybutu stałości. Aby zatem uznać, że doszło do powstania zakładu stałego Spółki, konieczne jest dysponowanie przez nią określonym miejscem. Zgodnie z Komentarzem do pkt 118 Modelowej Konwencji OECD z 2017 r. stwierdzić należy, że „chociaż pomieszczenia należące do spółki będącej członkiem grupy wielonarodowej mogą być oddane do dyspozycji innej spółki z grupy i mogą, z zastrzeżeniem innych warunków określonych w art. 5, stanowić stały zakład tej innej spółki, jeżeli działalność tej innej spółki jest prowadzona w tym miejscu, ważne jest, aby odróżnić ten przypadek od częstej sytuacji, w której spółka będąca członkiem grupy wielonarodowej świadczy usługi na rzecz innej spółki z grupy w ramach swojej własnej działalności prowadzonej w pomieszczeniach, które nie są pomieszczeniami tej innej spółki, a także z wykorzystaniem własnego personelu. W takim przypadku miejsce, w którym świadczone są te usługi, nie jest do dyspozycji tej drugiej spółki i nie jest to działalność tej spółki prowadzona w tym miejscu. Miejsce to nie może być zatem uznane za PE spółki, na rzecz której świadczone są usługi. Fakt, że własna działalność spółki w danym miejscu może przynieść korzyść ekonomiczną działalności innej spółki nie oznacza, że ta ostatnia spółka prowadzi swoją działalność za pośrednictwem tego miejsca: oczywiście spółka, która jedynie kupuje [...] usługi świadczone przez inną spółkę w innym kraju, nie miałaby z tego powodu zakładu stałego, nawet jeśli może czerpać korzyści z [...] świadczenia tych usług”.

Mając więc na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że fakt nabywania określonych usług magazynowych na terytorium Polski należy uznać, mimo dokonanych na gruncie prawnym zmian, za czynności przygotowawcze i pomocnicze w stosunku do podstawowej działalności Spółki, które jako takie nie powodują powstania na terenie Polski zakładu zagranicznego.

Wnioskodawca, poprzez, nabywanie usług świadczonych przez Kontrahenta, zapewnia sobie jedynie możliwość przechowywania towarów na terytorium Polski w miejscu i warunkach umożliwiających ich dostawę na terenie kraju (z terytorium kraju), co z kolei przekłada się finalnie na generowanie przez Spółkę mniejszych kosztów - wyeliminowany zostaje bowiem wydatek związany z międzynarodowym przewozem składowanych towarów. Jest to więc działanie ekonomicznie zrozumiałe i jak najbardziej zasadne. Magazyn Usługodawcy w Polsce ma na celu wyłącznie ułatwienie dostawy do finalnych klientów, a takie działania nie kreują dla Wnioskodawcy samoistnego i odrębnego od działalności podstawowej źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga także kwestia nabywania przez Spółkę, na podstawie umowy zawartej z Kontrahentem, usług polegających na przyjęciu, przemieszczeniu, kontroli i rozładunku towarów do niej należących na terenie magazynu Usługodawcy. Konsekwencją zawartej umowy, jest brak przysługującego Spółce prawa decydowania o sposobie wykorzystania powierzchni magazynowej, bowiem jest to właśnie umowa o świadczenie usług, a nie umowa najmu, której celem, w odróżnieniu od omawianej, jest przeniesienie ograniczonego prawa rzeczowego na drugą stronę, a w konsekwencji dysponowanie tytułem prawnym do magazynu przez najemcę, przekładające się de facto na możliwość podejmowania czynności zarządczych wobec wynajętej przestrzeni (posiadania/użytkowania stałej placówki). W omawianym stanie faktycznym, decyzje o tym, jak i w którym miejscu w magazynie towary są składowane podejmuje jedynie Usługodawca. W razie potrzeby, dopiero po uzgodnieniu z Kontrahentem, Wnioskodawca otrzymuje prawo wstępu do pomieszczeń magazynowych. Spółka nie ma więc kontroli nad tym, czy osoby trzecie mogą wejść do pomieszczeń. Nie może także odmówić im do nich wstępu - magazyn nie podlega bowiem jakiemukolwiek bieżącemu nadzorowi ze strony Wnioskodawcy.

Biorąc zatem pod uwagę całokształt, w ocenie Spółki okoliczność, że nie dysponuje ona na terytorium Polski własnym zapleczem technicznym ani personelem, a także fakt, iż stosunek prawny zawarty z Kontrahentem, polega jedynie na świadczeniu na jej rzecz usług, stanowi podjętą przez Spółkę działalność o charakterze stricte pomocniczym i przygotowawczym determinuje wniosek, iż Spółka nie posiada ani odpowiedniego wskazanego wyżej kompleksowego zaplecza, ani stałej placówki, stanowiących warunek niezbędny dla ukonstytuowania zakładu zagranicznego w Polsce. Konkludując, Spółka nie dysponuje faktycznie żadną przestrzenią na terytorium Polski. Pomieszczenia magazynowe nie zostały oddane Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób do dyspozycji, gdyż to Usługodawca, w ramach umowy o świadczenie usług magazynowania, wykorzystuje powierzchnię magazynową. Dostęp do magazynu został więc, w ramach przedmiotowej umowy, znacznie ograniczony. Posiadanie prawa do wejścia do pomieszczeń magazynu jedynie w sytuacjach, gdy zaistnieje taka konieczność, tj. potrzeba kontroli towarów, ale dopiero po uprzednim uzgodnieniu z Kontrahentem, nie powinno być zatem uznane za wystarczające do stwierdzenia, że dany podmiot otrzymał te pomieszczenia do swojej dyspozycji. Innymi słowy Spółka nie posiadała i mimo zmiany przepisów w dalszym ciągu nie będzie posiadała żadnej stałej placówki na terenie Polski.

W konsekwencji nie może być mowy o ukonstytuowaniu się zakładu podatkowego dla Wnioskodawcy na terenie kraju, bowiem ani w obecnych przepisach, ani po reorganizacji prowadzonej działalności poprzez rozszerzenie zakresu usług, z których korzysta, o magazynowanie, a także zmianie regulacji dotyczących definicji PE, przesłanki dla wystąpienia zakładu podatkowego dla Spółki w Polsce w dalszym ciągu nie pozostają spełnione.

Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że w interpretacji indywidualnej z dnia 23 lutego 2022 r. wydanej także dla Wnioskodawcy, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.656.2021.2.MR, tutejszy Organ stwierdził, iż na gruncie podatku od towarów i usług, rozszerzenie zakresu czynności zlecanych Kontrahentowi o usługi magazynowania, nie spowoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terenie Polski.

ii. Stanowisko organów podatkowych w zakresie działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 20 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDlB2-1.4010.399.2020.1.AT, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odstąpił od uzasadnienia i uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, odnoszące się do stanu faktycznego, w którym wnioskodawca, podmiot zagraniczny, nabywał od polskiego kontrahenta (podmiotu powiązanego) usługi, między innymi, magazynowania czy przepakowywania towarów. Wnioskodawca nie posiadał żadnych praw do magazynu ani innych zasobów technicznych wykorzystywanych przez kontrahenta do świadczenia przedmiotowych usług. Nie zatrudniał też na terytorium Polski żadnych pracowników, przedstawicieli, czy innych osób fizycznych. Ponadto, nie posiadał także na terytorium kraju żadnej infrastruktury, takiej jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości. Wnioskodawca nie wynajmował również żadnego biura, budynku, powierzchni czy infrastruktury w Polsce. Innymi słowy, nie przysługiwał mu żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wymienionych powyżej rodzajów infrastruktury w Polsce. Wnioskodawca przyjął więc, że jego działalność nie spełniała kryteriów powstania stałej placówki, a Dyrektor KIS potwierdził prawidłowość przyjętego stanowiska.

Z kolei w interpretacji z dnia 9 sierpnia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.213.2018.3.AJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej również odstąpił od uzasadnienia i uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Stan faktyczny, przedstawiony we wniosku, był ponadto zbliżony do omawianego w niniejszym piśmie. Wnioskujący podmiot nie posiadał nieograniczonego prawa dostępu i korzystania z pomieszczeń magazynu - miał prawo wejścia do pomieszczeń magazynowych jedynie po uprzednim uzgodnieniu z usługodawcą. To prowadzący magazyn podejmował decyzję także w zakresie, jak i w którym miejscu w magazynie składowane były towary. Podatnik nie sprawował również kontroli nad tym, czy osoby trzecie mogły swobodnie wejść do pomieszczeń bez odmowy udzielenia im do nich wstępu. Warto podkreślić, iż wnioskodawca nie dysponował nawet kluczem do pomieszczeń, w których składowane były jego towary i, podobnie jak w stanie faktycznym prezentowanym przez Wnioskodawcę, transport towarów z magazynu zlecany był przez wnioskodawcę zewnętrznej firmie transportowej.

W kolejnej interpretacji indywidualnej, tym razem z dnia 11 maja 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.67.2018.2.PW, Dyrektor KIS uznał stanowisko podatnika, niebędącego polskim rezydentem, za prawidłowe, który także korzystał z usług, między innymi, magazynowania polskiego niezależnego podmiotu. Wnioskodawca podobnie - nie posiadał ani prawa ani kontroli nad korzystaniem z jakichkolwiek pomieszczeń magazynu. W przypadku wizyt, był on zobowiązany do wcześniejszego poinformowania i uzyskania zgody. Cała sprzedaż magazynowanych towarów odbywała się na terenie Szwajcarii. W Polsce, podobnie jak w stanie faktycznym prezentowanym przez Spółkę, nie przebywali pracownicy handlowi, nie realizowana była również żadna inna funkcja biznesowa za pośrednictwem magazynu. Przykładowo, nie było zapewniane żadne wsparcie posprzedażowe, czy naprawy gwarancyjne klientom.

Identyczne stanowisko Dyrektor KIS zajął w interpretacji z dnia 29 września 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.148.2017.3.JC, potwierdzając stanowisko podatnika, że wykorzystywanie przez podatnika nabytych usług w zakresie magazynowania i wydawania towarów odbiorcom, jako czynność o charakterze pomocniczym nie może powodować powstania zakładu podatkowego w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Także w starszych interpretacjach indywidualnych, tj. wydanych przed reformą administracyjną z 2017 r. , organy podatkowe przedstawiają to samo podejście do prezentowanego zagadnienia. I tak, przykładowo, w interpretacji z dnia 5 lutego 2016 r., sygn. IPPB5/4510-1240/15-2/RS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: „Dyrektor IS”) potwierdził, że szwajcarski rezydent podatkowy nie będzie miał stałego zakładu w Polsce w sytuacji, gdy będzie miał w Polsce zapasy towarów w magazynie należącym do podmiotu powiązanego, nawet jeśli szwajcarski podatnik zatrudniłby w Polsce pracownika, który na stałe pracowałby w magazynie w celu zapewnienia odpowiednich operacji logistycznych, co jednak nie miało miejsca w przypadku wnioskodawcy, którego interpretacja dotyczyła.

Jednakową opinię Dyrektor IS w Warszawie wyraził również w interpretacji indywidualnej z 1 marca 2016 r., sygn. IPPB5/4510-1184 /15-5/RS. Organ stwierdził, że spółka włoska nie posiada w Polsce zakładu mimo zlecenia, zgodnie z dostarczoną specyfikacją, podmiotowi polskiemu produkcji na zlecenie, usług logistycznych, w tym składowania, magazynowania, przechowywania oraz przemieszczania towarów oraz czynności z zakresu załadunku i rozładunku towarów, czynności administracyjne (np. wystawianie faktur), nadzór, kontrolę i koordynację działań lokalnych dystrybutorów.

Wnioskodawca jest świadomy faktu, że interpretacje podatkowe wydane w przypadkach innych podatników nie mają bezpośredniego zastosowania do sytuacji opisanej w tym wniosku, jednak biorąc pod uwagę przepis art. 14n § 4 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przewidujący ochronę dla podatników nieposiadających indywidualnych interpretacji podatkowych, ale którzy polegali na „utrwalonej praktyce interpretacyjnej” właściwych organów podatkowych, Spółka uważa, że użyteczne będzie przywołanie interpretacji podatkowych wydanych w podobnych sprawach.

iii. Podsumowanie

Podsumowując, Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność o charakterze przygotowawczym i pomocniczym, której celem jest osiąganie jak najlepszych rezultatów biznesowych z działalności podstawowej, której kluczowy element wykonywany jest na terytorium Holandii. Działalność ta nie kreuje samodzielnego źródła przychodów, odrębnego od źródła przychodów Spółki. Wnioskodawca nie działa także w Polsce przez umocowanego przedstawiciela ani nie utrzymuje infrastruktury lub personelu zarządzającego całością działalności Spółki. W konsekwencji nie można przyjąć, że na terenie Polski dojdzie do powstania zakładu Spółki jako przedsiębiorstwa zagranicznego i ciążyć będzie na niej obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych od dochodu z tytułu sprzedaży towarów. Stanowisko, zgodnie z którym wykorzystywanie przez podatnika nabytych usług w zakresie magazynowania i wydawania towarów odbiorcom, jako czynność o charakterze pomocniczym, nie powoduje powstania zakładu podatkowego w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych wydających interpretacje indywidualne w imieniu Ministra Finansów.

Mając więc na uwadze całość powyższych rozważań, Spółka nie będzie zatem posiadać na terytorium Polski zakładu zagranicznego w rozumieniu art. 5 Konwencji oraz Protokołu i w następstwie tego nie będzie podlegać w Polsce obowiązkowi podatkowemu od dochodów osiąganych na terytorium Polski na mocy stanu prawnego, który obowiązywać będzie od dnia 1 stycznia 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.