W zakresie ustalenia, czy koszty związane ze zorganizowaniem sali zabaw dla dzieci-uchodźców ukraińskich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 kwietnia 2022 r. wpłynął za pośrednictwem platformy ePUAP Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty związane ze zorganizowaniem sali zabaw dla dzieci-uchodźców ukraińskich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. Wnioskodawca jest zarejestrowaną instytucją pożyczkową. W związku z agresją Rosji na Ukrainę, działaniami wojennymi w tym kraju i bombardowaniem miast do Polski napłynęła fala uchodźców ukraińskich, przeważnie kobiet i dzieci. Spółka, mając na względzie odruch serca swoich pracowników, którzy od początku włączyli się w pomoc dla uchodźców z Ukrainy, poprzez zbiórki finansowe, zbiórki rzeczowe, wolontariat, przewóz uchodźców z granicy, tymczasowe zakwaterowanie uchodźców we własnych domach, a także mając na względzie przekonanie o odpowiedzialności społecznej jaka ciąży na podmiotach gospodarczych, zwłaszcza takich, które - jak Spółka - zatrudniają wiele osób pochodzących z Ukrainy, zdecydowała się przeznaczyć część wynajmowanego przez siebie biura na potrzeby pomocy dla uchodźców ukraińskich. Konkretnie, na jednym ze skrzydeł biura stworzona została sala zabaw dla dzieci z rodzin ukraińskich - w której dzieci w wieku od 3 do 15 lat mają zapewnioną przez cały dzień profesjonalną opiekę - w tym celu Spółka nawiązała współpracę z fundacją oferującą opiekę przez zawodowe opiekunki, również pochodzące z Ukrainy. W sali zabaw dzieci ukraińskie otrzymują nie tylko schronienie i ciepły posiłek, ale też kreatywną organizację czasu, poświęconą na zabawę lub edukację. W tym czasie ich matki mogą zająć się sprawami urzędowymi lub szukać zatrudnienia i podejmować pracę. Korzystanie z sali zabaw jest całkowicie bezpłatne. Całość kosztów organizacji sali zabaw, jej utrzymania i zapewnienia opieki nad dziećmi pokrywa Wnioskodawca. Sala zabaw nie jest przeznaczona dla dzieci pracowników Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy koszty związane ze zorganizowaniem sali zabaw dla dzieci-uchodźców ukraińskich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane ze zorganizowaniem sali zabaw dla dzieci-uchodźców ukraińskich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Warunkiem rozpoznania kosztu uzyskania przychodu jest jego poniesienie w celu uzyskania przychodu. Ów związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi przez Spółkę wydatkami, a powstaniem (możliwością powstania) lub zwiększeniem osiąganego przez Spółkę źródła przychodu, nie jest możliwy do wskazania w oderwaniu od definicji społecznej odpowiedzialności biznesu, w ramach której Wnioskodawca poniósł przedmiotowe wydatki. W ocenie Wnioskodawcy, realizowane przez niego działania, wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu (ang. Corporate Social Responsibility, CSR). CSR jest bardzo szerokim pojęciem, pod którym kryje się szereg różnych inicjatyw czy procedur. W tym miejscu warto odwołać się do działań wskazanych w Komunikacie Komisji Europejskiej z dnia 25 października 2011 r. skierowanym do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”. We wskazanym dokumencie zostało wprost stwierdzone, że: Strategiczne podejście do CSR ma coraz większe znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw. Może przynieść korzyści w zakresie zarządzania ryzykiem, oszczędności kosztów, dostępu do kapitału, relacji z klientami, zarządzania zasobami ludzkimi i potencjału innowacyjnego. Ponieważ CSR wymaga zaangażowania zainteresowanych stron wewnątrz przedsiębiorstwa i poza nim, umożliwia to przedsiębiorstwom lepsze prognozowanie i wykorzystanie szybko zmieniających się oczekiwań ze strony społeczeństwa i warunków prowadzenia działalności, CSR może zatem stymulować rozwój nowych rynków i sprzyja tworzeniu nowych możliwości wzrostu gospodarczego. Zajmując się kwestiami odpowiedzialności społecznej, przedsiębiorstwa mogą budować długoterminowe zaufanie pracowników, konsumentów i obywateli, tworząc podstawę pod zrównoważone modele biznesowe. Większe zaufanie z kolei przyczynia się do tworzenia otoczenia, w którym przedsiębiorstwa mogą podejmować inicjatywy innowacyjne i rozwijać się.

Tym samym, społeczna odpowiedzialność jest procesem, w ramach którego przedsiębiorstwa zarządzają swoimi relacjami z różnorodnymi interesariuszami, którzy mogą mieć faktyczny wpływ na sukces w działalności gospodarczej. Należy je zatem traktować jako inwestycję a nie koszt. Innymi słowy, odpowiedzialność biznesu to efektywna strategia zarządzania, która poprzez prowadzenie dialogu społecznego na poziomie lokalnym przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw na poziomie globalnym i jednocześnie kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego. Prowadzenie biznesu w sposób odpowiedzialny przynosi Spółce wymierne korzyści - takie jak budowanie pozytywnych i trwałych relacji z interesariuszami, w tym partnerami społecznymi, czy wzmacnianie rozpoznawalności przedsiębiorstwa. Działania CSR pomagają więc budować długofalowe relacje z otoczeniem: społecznością lokalną, opinią publiczną, inwestorami, pracownikami (jak również potencjalnymi pracownikami, którzy mogą zainteresować się pracą w Spółce w związku z toczącymi się akcjami marketingowymi w ramach działalności CSR), czy organizacjami pozarządowymi. Relacje te oparte są na wzajemnym zaufaniu oraz wysokich standardach etycznych.

Ponadto, wskazane działania ukierunkowują przedsiębiorstwo na długotrwały i stabilny wzrost.

Resumując, strategia społecznej odpowiedzialności biznesu ma na celu budowanie pozytywnego odbioru Spółki w społeczeństwie. Zaufanie klientów, obywateli w przyszłości ma przełożyć się na osiągnięcie celów finansowych, a więc powiększenie przychodów. Realizacja CSR nie następuje zatem przez sam wydatek ale przez zbudowanie wizerunku Spółki, który przełoży się na skutki finansowe. Spółka świadomie inwestuje w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu poprzez informowanie o swoich działaniach w mediach. Działania Spółki w zakresie CSR wpisują się w definicję społecznej odpowiedzialności biznesu i mogą przyczynić się do budowania długoterminowego zaufania pracowników i społeczności lokalnej. Większe zaufanie z kolei jest fundamentem tworzenia otoczenia, w którym Wnioskodawca podejmuje i może podejmować inicjatywy innowacyjne i rozwijać się.

Wobec tego, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane we wniosku wydatki jakie ponosi w związku z organizacją sali zabaw dla dzieci ukraińskich spełniają wymogi art. 15 ust. 1 updop i mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Ponadto, nie znajdują się również w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 updop.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art.  15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowo wydatek poniesiony przez podatnika  powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej.

Z uwagi na brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przesłanka celowości poniesionego wydatku ma fundamentalne znaczenie dla konstrukcji podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Skoro bowiem, podstawą opodatkowania zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty, rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, to tym samym, pomiędzy podatkowym przychodem a podatkowym kosztem istnieje zależność tego rodzaju, że poniesiony koszt musi w sposób bezpośredni albo pośredni wpływać na przychód podatkowy, jego osiągnięcie zachowanie albo zabezpieczenie. Stwierdzenie braku takiej zależności powoduje, że wydatek aczkolwiek poniesiony w sensie ekonomicznym i uwidoczniony w rachunku bilansowym, nie będzie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mógł zostać zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.” (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z 24 stycznia 2011 r., sygn. akt  II FPS 6/10, oraz uchwała z 12 grudnia 2011 r., sygn. akt II FPS 2/11). Poza tym, „przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje,  w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku” (por. wyrok NSA z 9 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1118/10). Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 r. sygn. II FSK 4009/13).

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że wymienione we wniosku wydatki nie wypełniają podstawowej przesłanki, jaką jest celowość poniesionego wydatku, czyli nakierowanie na osiągnięcie bądź też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W złożonym wniosku Spółka nie wyjaśnia w jaki sposób ponoszone wydatki wpływają na:

1. uzyskanie przychodów,

2. zachowanie, czy

3. zabezpieczenie źródła przychodów.

Wnioskodawca nie wskazuje, w jaki sposób wydatki wpływają na wysokość przychodów uzyskiwanych z działalności w zakresie usług pożyczkowych. Nie uzasadnia również związku z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Za koszty związane z zachowaniem źródła przychodów uznaje się bowiem koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast, za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości. Z wniosku nie wynika, że poniesienie wydatków na rzecz uchodźców z Ukrainy miało taki właśnie charakter, tj. bez ich poniesienia źródło przychodów zostałoby narażone na zachwianie lub doszłoby do jego utraty.

Jedynym argumentem przedstawionym przez Wnioskodawcę przemawiającym za istnieniem związku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy jest wskazanie, że wydatki ponoszone są w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu. W tym zakresie Wnioskodawca przytacza szereg ogólnych sformułowań odnoszących się do pojęcia społecznej odpowiedzialności biznesu, np. „budowanie długofalowych relacji z interesariuszami, w tym partnerami społecznymi, czy wzmacnianie rozpoznawalności przedsiębiorstwa,(…) budowanie długofalowych relacji z  otoczeniem: społecznością lokalną, opinią publiczną, inwestorami, pracownikami (jak również potencjalnymi pracownikami, którzy mogą zainteresować się pracą w spółce w związku z toczącymi się akcjami marketingowymi w ramach działalności CSR), czy organizacjami pozarządowymi.” Jednocześnie, nie wyjaśnia w jaki sposób ponoszone wydatki wpływają np. na budowanie długofalowych relacji ze społecznością lokalną lub inwestorami i o jaką społeczność lokalną  lub jakich inwestorów w działalności polegającej na udzielaniu pożyczek chodzi w jaki sposób te konkretnie relacje warunkują uzyskiwanie przez spółkę przychodów.  

Należy zauważyć, że ustawa o CIT nie zawiera przepisu, który pozwalałby na uznanie wydatków ponoszonych w ramach CSR niejako „automatycznie” za koszty uzyskania przychodów. W każdym przypadku ponoszenia takich wydatków podatnik musi wykazać ich związek z uzyskaniem przychodów, zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła.

Konieczność indywidualnej oceny każdego z wydatków ponoszonych przez przedsiębiorcę w ramach przyjętej strategii społecznej odpowiedzialności biznesu podkreślają także sądy administracyjne w wydanych orzeczeniach. Przykładowo, w wyroku NSA z 26 września 2018 r., sygn. akt II FSK 2500/16 czytamy: „Pojęcie społecznej odpowiedzialności biznesu jako pewnego rodzaju jednolita struktura funkcjonuje w działalności biznesowej oraz jest dostrzegane na poziomie publicznym (np. zdefiniowanie pojęcia CSR przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną w normie ISO 26000 z 2010 r.), to jednak należy podkreślić, że nie jest ono znane jako takie ustawie podatkowej. Nie zostało ono w niej wymienione expressis verbis, brak jest także innej konstrukcji prawnej, która pozwalałaby uznać tego rodzaju wydatki całościowo. To zaś prowadzi do wniosku, że nie jest możliwe, w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanie oceny wszystkich zagregowanych w strukturze CSR wydatków tak jakby był to jeden wydatek.” Analogicznie wypowiadają się sądy na gruncie ustawy o podatku VAT i możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na działania CSR: „Podejmowanie przez Spółkę działań w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu jest z pewnością pożądane chociażby ze względu na uwzględniany przez firmę interes społeczny. Nie oznacza to jednak, że we wszystkich tego typu inwestycjach przedsiębiorca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na działania CSR. Jest to uzależnione od okoliczności konkretnego przypadku.” (por. wyrok NSA z 23 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1458/15).

Wyjaśniając istotę programów CSR na gruncie podatkowym, sądy administracyjne podkreślają, że program CSR jest powszechnie przyjętą metodą reklamy i promocji podmiotów gospodarczych, działających zwłaszcza w takich szczególnych branżach, w których typowa reklama (telewizyjna, radiowa, internetowa) nie ma zastosowania albo jej zastosowanie nie przynosi spodziewanych efektów. W tym ujęciu wydatki na nabycie towarów i usług, poniesione w związku z realizacją społecznej odpowiedzialności biznesu mogą być kwalifikowane jako wydatki o charakterze marketingowym i mogą mieć związek z prowadzoną przez podatnika działalnością opodatkowaną (por. wyroki NSA z 2 kwietnia 2019 r., sygn. akt I FSK 561/17, z 13 listopada 2013 r., sygn. akt I FSK 1606/12, z 13 czerwca 2018 r., sygn. akt I FSK 1420/16 oraz z 26 września 2018 r., sygn. akt II FSK 2500/16).

Ze złożonego wniosku nie wynika, aby działania spółki w postaci stworzenia Sali zabaw dla dzieci ukraińskich uchodźców miały na celu reklamę i promocję spółki, a przez to skutkowałyby zwiększeniem zainteresowania usługami pożyczkowymi świadczonymi przez spółkę, względem innych podmiotów z tej samej branży, co przełożyłoby się na wzrost przychodów.

Gdyby uznać zasadność powołanych przez Wnioskodawcę argumentów miałyby one charakter uniwersalny w odniesieniu do każdego przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą, gdyż każdemu przedsiębiorcy zależy na powstaniu/zwiększeniu przychodu. Każdy przedsiębiorca, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności, miałby więc prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych na rzecz uchodźców z Ukrainy. Związek z przychodem nie miałby więc wymaganego charakteru indywidualnego, o czym wspomniano na wstępie, powołując orzecznictwo w tym zakresie, z którego wynika, że kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej.

Co więcej, opis stanu faktycznego nasuwa wątpliwości co do przyjęcia, że wydatki na rzecz uchodźców z Ukrainy można w ogóle uznać za ponoszone w ramach CSR.

Należy zauważyć, że świadome inwestowanie w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu wymaga informowania o tych działaniach. Takie działania powinny wynikać z wcześniejszej strategii i planu działania, na które podatnik może powołać się w przypadku wątpliwości kategoryzacji wydatku na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca nie przedstawił w tym (podstawowym) zakresie żadnych informacji. Z wniosku nie wynika w jaki sposób będzie przekazywana do powszechnej wiadomości informacja o podjętych działaniach. Nie ma też żadnej informacji o opracowaniu i zatwierdzeniu strategii działalności firmy, w której jako działania w ramach CSR uwzględnione zostały działania pomocowe na rzecz uchodźców z Ukrainy (w tym dzieci).

Końcowo, należy wskazać, że uznanie wydatków na pomoc uchodźcom z Ukrainy za koszty podatkowe możliwe jest na podstawie przepisu szczególnego tj. art. 38w wprowadzonego ustawą z 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (Dz. U. 2022 poz. 583, art. 76). Ustawodawca określa w tym przepisie, jakie kategorie wydatków i na rzecz jakich organizacji mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. W tym przypadku, wydatek nie musi spełniać przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższa preferencja nie obejmuje jednakże wydatków opisanych we wniosku.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy koszty związane ze zorganizowaniem sali zabaw dla dzieci-uchodźców ukraińskich mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo  o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).